บทที่ 789 เพี้ยน

อะ อะไรนะ?

หาน จ่อคิดว่าตนเองนั้นฟังผิดไปหรือว่าตัวเธอนั้นเกิดภาพ หลอน ไม่งั้นเย่ไม่เขินจะมาอยู่ที่ประตูทางเข้าใต้อาคาร อพาร์ตเมนต์ของเธอได้อย่างไร? และยังพูดคุยกับเธออีกและขอ ให้เธอพาขึ้นไปยังชั้นบน

“ยินชื่อทําอะไร? ไม่ไปหรือไง?”

เมื่อหานคู่จื่อยังคงยืนงุนงงอยู่เช่นนั้น เย่ไม่เป็นก็กล่าวอีกครั้ง น้ำเสียงของเขานั้นเย็นชาและหนาวเหน็บไม่มีความอบอุ่นใด เมื่อมองไปยังสายตาของเขานั้นดวงตาสีดำคู่นั้นไม่แสดงถึงอา รมณ์ใดๆ

อืม เป็นเขาจริงๆไม่ใช่ภาพหลอน

ถ้าหากเป็นภาพหลอนของเธอ เย่ไม่เป็นจะต้องไม่มีท่าทาง แบบนี้ จากนั้นเธอพยักหน้าและเดินไปด้านหน้าพร้อมกับเปิด

ประตูอย่างเงียบๆ

เจอเขาปรากฏตัวที่นี่นั้นช่างเหนือความคาดคิด

เพราะเมื่อตอนที่เธอและเฉียวซื้ออยู่ที่ร้านอาหาร เธอก็ไม่เห็น เขา เฉียวซื้อไม่ใช่คนที่โกหกเก่งและเธอไม่ใช่เด็กผู้บอกว่าเขา ไม่ได้อ่านข้อความ แต่ว่าเฉียวจื้อไม่ใช่คนที่โกหกเก่งและเธอ ไม่ใช่เด็กผู้ที่หลอกง่ายอีกต่อไปแล้ว เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเฉียวซื้อกำลังปิดบังอะไรอยู่

ดังนั้นการที่วันนี้เขามาปรากฏตัวที่นี่นั้น เป็นสิ่งที่เหนือความ

คาดหมายของหาน จื่อจริงๆ และเธอเองก็ตกใจเล็กน้อย เมื่อเธอเดินเข้ามาในประตู เย่ ไม่เขินเองก็เดินตามเธอเข้ามา

เย่ ไม่เช่นเดินนำเย่ไม่เป็นไป ในขณะที่รอลิฟต์ก็พบกับเจ้าของ บ้านที่ลงมาพอดี เมื่อเห็นชายร่างสูงที่อยู่ด้านหลังของเธอ เขาห ตามองและถามด้วยรอยยิ้ม “แฟนเหรอ?”

ใบหน้าของหาน จื่อร้อนผ่าวและเธอส่ายหน้าไปมาอย่าง เกร็งๆ

เจ้าของบ้านคิดว่าเธอนั้นอายจึงยิ้มและเดินผ่านไป

หานมู่จื่อเปิดประตูและเดินเข้าไป

เธอก้มลงและหยิบรองเท้าสไตล์หญิงสาวออกมาคู่หนึ่งจากนั้น วางไว้ตรงหน้าเขา เย่ ไม่เช่นขมวดคิ้ว

“เธอจะให้ฉันใส่อันนี้เหรอ?”

หานมู่จื่อ “ขอโทษด้วยประธาน เอ่อ คือที่นี่มีเพียงแค่คู่นี้ เท่านั้น”

เย่ไม่เป็นเหลือบมองไปที่ตู้รองเท้า จริงๆ มีเพียงรองเท้า ภายในบ้านคู่นี้เท่านั้นและคู่อื่นๆก็เป็นรองเท้าของเธอทั้งหมด

เพียงแวบเดียวเย่ ไม่เช่นก็ละสายตาออกและหัวใจของเขา ค่อนข้างสับสน
มีเพียงรองเท้าแตะหนึ่งคู่ งั้นหมายความว่าภายในห้องของ เธอไม่เคยมีใครเข้ามา และเขา..อาจเป็นคนแรก เมื่อคิดได้เช่นนี้ เช่โม่เขินจึงมองไปยังหาน จือด้วยความรู้สึก

พอใจมาก

“ด้านล่างมีซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่ไม่ไกล ถ้าเช่นนั้นคุณรอฉัน หน่อยได้ไหม? ฉันจะไปซื้อคู่ใหม่มาให้คุณ?

เย่ไม่เซ็นขมวดคิ้ว เขาดูเป็นคนเย่อหยิ่งเช่นนั้นเลยหรือ?

“ไม่ต้อง รองเท้านี้เธอใส่เถอะ เดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว

เขาถอดรองเท้า ก้าวตรงไปที่พื้น โดยสวมเพียงถุงเท้าแล้วเดิน เข้าไป หาน จื่อจึงสวมรองเท้าจากนั้นก็เดินตามเขาเข้าไป

เธอไม่รู้จริงๆว่าทำไมเย่ ไม่เซ็นถึงมาปรากฏตัวที่นี่ ภายในใจ

ของเธอนั้นสับสนมาก แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะถามเขา เพราะดู

อารมณ์เขาในตอนนี้นั้น…ค่อนข้างแปรปรวน รู้สึกว่าถ้าเธอถามอีกคำถามหนึ่ง เขาอาจจะหงุดหงิดมากจน

สามารถกระโดดชกใครก็ได้เลย

หลังจากที่เยโมเงินเข้าไป เขาก็พบว่าห้องนี้ถูกเธอทำความ สะอาดไว้อย่างดี อาจเป็นเพราะเธออาศัยอยู่เพียงคนเดียวและ ภายในห้องนั้นมีกลิ่นหอมจางๆ เขาเดินดูรอบๆและพบกับ กระถางกล้วยไม้จํานวนมากที่ระเบียง

ไม่น่าแปลกใจที่มีกลิ่นหอมอยู่ในห้อง ที่แท้เธอก็มีงานอดิเรก คือการปลูกต้นไม้
หาน จื่อเดินไปยังห้องครัวเพื่อชงกาแฟให้เย็ไม่เซ็น เย็ไม่เป็น จิบกาแฟและได้ยินหาน จื่อถามเบาๆว่า “คุณ มาหาฉันมีธุระ อะไรหรือเปล่า?”

ดังนั้น การดื่มกาแฟของเย่ ไม่เซ็นจึงหยุดลง

ใช่แล้ว เขามาหาเธอทำไม? หรือจะบอกว่าตัวเขาเองนั้นก็ขับ รถมาที่นี่โดยไม่รู้ตัว??

นั่นไม่ได้เลย

เย่ ไม่เซ็นเม้มริมฝีปากของเขาอย่างครุ่นคิด

หลังจากที่ถามไปหาน จื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นหยุดดื่มกาแฟ ราวกับว่าเขาก๋าลังคิดอะไรบางอย่าง

เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเมื่อเวลาเขาคิดเรื่องต่างๆ คิ้วของเขาจะ

ขมวดโดยไม่รู้ตัวและเขาจะเม้มริมฝีปากแน่น

หรือว่าเขาก๋าลังคิดว่าจะตอบคําถามของเธอว่าอย่างไรดี? แม้แต่คำถามนี้เขาก็ยังต้องคิด เป็นไปได้ไหม……

สมองของหาน จื่อกำลังทำงาน ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเย็ไม่เชิ นพูดกับตัวเองเบาๆ “เอามา

“อะ อะไร?” หานมู่จื่อสะดุ้งจากนั้นดึงสติกลับมาและมองเขา อย่างตกตะลึง

เอาอะไรมา?

เย่ไม่เขินแสดงสีหน้าไร้อารมณ์ “เสื้อ”
หานมู่จื่อ “…”

การแสดงออกบนใบหน้าของเย่ ไม่เช่นนั้นราวกับว่าความ อดทนกำลังจะหมดลง เพราะว่าการแสดงออกของหาน จื่อนั้น เหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง เขารู้สึกว่าความคิดของเขา เหมือนจะถูกมองออกและในน้ำเสียงของเขานั้นเหมือนมีความ กังวล “ชุดสูท เธอไม่ได้บอกว่าจะส่งซักแล้วคืนให้ฉันเหรอ?”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหาน จอก็นึกขึ้นได้

ที่แท้เขาก็พูดถึงชุดสูท แต่หานออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว วันนั้นเขาก็บอกเองว่าเขาเป็นโรครักความสะอาดและเขาไม่ต้อง การแจ็คเก็ตตัวนั้นแล้ว

แล้วทำไมวันนี้ถึงได้มาขอชุดสูทนั้นกับเธอ

“ทำไม?” เย่ไม่เห็นเห็นเธอยืนอยู่ที่เดิมด้วยความงุนงงพร้อม กับสีหน้าที่สับสน เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่จึงกล่าวออกมา อย่างขบขัน “คงไม่ใช่ว่าเธออยากจะเอาชุดสูทไปเป็นของตัวเอง หรอกนะ?”

เมื่อความคิดของเธอถูกจับได้ หาน จื่อจึงมีท่าทางเก้ๆกังๆ และโบกไม้โบกมือไปมา

“เปล่านะ เปล่าเลย ฉันจะไปทำแบบนั้นได้อย่างไร? ชุดสูทนั้น ส่ง เรียบร้อยแล้วตอนนี้แขวนเอาไว้อยู่ ฉันจะไปเอามาให้คุณ เดี๋ยวนี้แหละ”

พูดจบ หาน จ๋อก็หมุนตัวไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ภายในห้อง
เมื่อเธอหันกลับมาสีหน้าของเธอก็หดหูใจในทันที

ชุดสูทนั้น ตอนที่เย่ไม่เป็นบอกว่าไม่เอาแล้ว เธอจึงแขวนเอา ไว้ในตู้เสื้อผ้าของเธอเพื่อที่ทุกวันเปิดมาจะสามารถมองเห็นมัน ได้ เธอยังคิดว่าเขาไม่เอาเธอก็จะเก็บไว้

แต่คาดไม่ถึงว่าวันนี้จู่ๆเขาจะมาทวงชุดสูทคืน

นี่มันไม่เหมือนกับที่เขาพูดเอาไว้เลย

เธอเข้าไปในห้องเพื่อเอาชุดสูท แต่ไม่รู้ว่าทำไมเย่ไม่เป็นถึง ลุกขึ้นและเดินตามเธอเข้ามา แต่เมื่อถึงหน้าประตูห้องเขาก็หยุด ลง

หาน จื่อเปิดตู้เสื้อผ้า ภายในใจยังคงรู้สึกหดหู แต่ทันทีที่เธอ เงยหน้าขึ้นเธอก็ตะลึง

เมื่อคืนก่อนนอนเธอได้แขวนชุดชั้นในไว้ที่ชั้นวางสูทและตอน นี้ชุดชั้นในแขวนอยู่บนท

สีหน้าของหานจื่อเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เมื่อคิดจะปิด

ประตูตู้เสื้อผ้าก็สายเกินไปแล้ว

เนื่องจากมีเสียงฝีเท้าดังอยู่ด้านหลังเธอ เธอจึงหันกลับไปมอง เธอเห็นเย่ ไม่เป็นกำลังขมวดคิ้วและก้าวเข้ามา

เมื่อพิจารณาจากใบหน้าและดวงตาของเขาแล้ว เขาน่าจะเห็น ภาพฉากนี้แล้วแน่ๆ หาน จื่อกัดริมฝีปากแน่นและแทบอยากจะ ขุดหลุมฝังตัวเองในเวลานี้
ต้องโทษเธอ โทษที่มือเธอนั้นวางของมักง่าย วางตรงไหนไม่ วาง ไปวางบนชุดสูท และเมื่อเธอเปิดตู้เสื้อผ้าในตอนเช้า เธอก็ไม่ได้คิดว่ามันจะมี

อะไร

แต่เมื่อครู่นั้นเธอเองก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

ในที่สุด เย่ไม่เป็นก็เดินไปตรงหน้าเธอและหรี่สายตามองเธอ หาน จื่อเงยหน้าขึ้นมองเขาจากนั้นก็หลบสายตาด้วยความ รู้สึกผิดในทันที

เยโม่เซ็นยังจำฉากนั้นได้ ชุดชั้นในสีแดงชิ้นหนึ่งแขวนอยู่บน สูท ฉากนั้น เขาได้เห็นตรึงตราเกินกว่าที่เขาจะลืมมันได้ลง

“เธอ โรคจิตหรือเปล่า?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ