บทที่ 298 ลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี

เซียวซูน้ำกล่องส่งให้ตรงหน้า เสิ่นเฉียวทำได้ เพียงยื่นมือออกไปรับหลังจากเปิดออกก็พบว่าเป็นชุด ราตรีหนึ่งชุด

“เปลี่ยนซะ ไปร่วมงานเลี้ยงกับฉัน”

เสิ่นเฉียวนิ่งไปสักพัก “แต่ว่า ฉันมีเรื่องสำคัญ

ต้องไปทำ ฉันนัดกับเสี่ยวเหยียนไว้แล้ว” พอได้ยิน เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “เวลาสองวัน มานี้ที่คุณอยู่กับเธอมากพอแล้ว แค่นี้ก็ไปร่วมงานเลี้ยง

เป็นเพื่อนฉันไม่ได้เหรอ? ขอเลื่อนนัดเธอสิ?”

“แต่ว่าฉันนัดไว้แล้วนะ….” หลัก ๆ เลยคือเย็นนี้ เธอมีเรื่องสำคัญมาก แต่ทำไมตอนนี้จะให้เธอไปร่วม งานเลี้ยงด้วยกันให้ได้? ถ้าปฏิเสธเขาเลย ก็คงดูไม่ค่อย ดี แต่เสิ่นเฉียวทำได้แค่ตอบอย่างวกวนกลับไป: “ถ้าไม่ อย่างนั้นคุณก็ไปก่อน พอฉันกับเสี่ยวเหยียนรวมตัวกัน เสร็จแล้วดึก ๆ หน่อยจะตามไป”

“สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?” เย่โม่เซินที่เงียบ ขรึมมาโดยตลอด ทันใดนั้นก็ถามขึ้นมา

“อะไร?”

“ฉันกำลังถามว่า เสี่ยวเหยียนสำคัญกว่าฉันเห รอ?”

เสิ่นเฉียวยืนเหม่ออยู่ที่เดิม เหม่อมองไปที่เยโม่เซิน นี่มันคำถามอะไรกัน? ไม่รู้ว่าทำไมเวลานี้ดวงตาที่ ดุดันเหมือนเหยี่ยวคู่นั้นทำให้เสิ่นเฉียวรู้สึกหวาดผวา เล็กน้อย สายตาของเขาดูเหมือนจะมองทะลุเข้ามาในใจ คน

หรือว่า…เขาจะรู้อะไรบางอย่างแล้ว?

พอคิดถึงตรงนี้ ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวก็สั่นเล็ก น้อย ท่าทางราวกับอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด

เป็นเวลานานกว่าที่เธอจะเอ่ยปาก: “ไม่ได้ หมายความว่าอย่างนั้น แค่…ฉันนัดเธอไว้แล้ว”

“ไปเป็นเพื่อนฉันสักครั้งก็ไม่ได้?” คิ้วของเย่โม่เซิ นขมวดเป็นปม แถมน้ำเสียงก็กดดันอย่างมาก ฟังแล้ว รู้สึกอึดอัดมาก

พอเสิ่นเฉียวนึกถึงคนที่จะต้องไปเจอเย็นนี้ ก็ ทำใจแข็งแล้วเอ่ย : “ไม่ได้จริง ๆ เปลี่ยนวันเถอะ ถ้าครั้ง หน้าคุณมีงานเลี้ยง ฉันจะต้องไปเป็นเพื่อนคุณแน่นอน”

พอได้ยิน เย่โม่เซินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่าง เหน็บแนม: “ครั้งหน้าเหรอ?”

หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร เย่โม่เซินจ้องเธออยู่ สักพัก ทันใดนั้นก็พูดว่า: “ไปเถอะ”

เสิ่นเฉียว: “.”

แบบนี้คือเห็นด้วยกับเธอแล้ว? ไม่รู้ว่าทำไม เสิ่น เฉียวกลับรู้สึกว่ามันง่ายเกินไป แต่พอดูเวลาแล้ว ก็ใกล้ จะถึงเวลาที่เธอกับเสี่ยวเหยียนนัดกันแล้ว
ไม่สนแล้ว ไปตามหาความจริงให้ชัดเจนก่อน ค่อยพูด แล้วรอให้ถึงเวลากลับ ถ้ายังมีเวลาอยู่ละก็ เธอ ค่อยไปหาเย่โม่เซินที่งานเลี้ยง

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ”

พูดเสร็จ เสิ่นเฉียวก็เดินผ่านร่างของเย่โม่เซิน ใครจะรู้เย่โม่เซินกลับคว้าแขนขาวเนียนละเอียดของเธอ อย่างกะทันหัน ทำให้เธอหยุดอยู่ที่เดิม

“ต้องไปให้ได้?”

เสิ่นเฉียวกัมหัวลงแล้วมองไปที่ฝ่ามือนั้นที่จับข้อ มือของเธออยู่ นิ้วของเย่โม่เซินเรียวยาว เห็นข้อต่อนิ้ว เด่นชัด ฝ่ามือที่ร้อนระอุราวกับจะแผดเผาเธอ เธอพยัก หน้าด้วยความยากลำบาก: “ใช่ ใช่แล้ว ฉันจะอยู่สัก พัก…ถ้าฉันมีเวลากลับมาฉันจะไปหาคุณ”

ทันทีที่พูดจบ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกว่าเขาจับมือเธอแรง ขึ้นเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียว เขาก็คลายมือออก พอเสิ่น เฉียวได้รับอิสระแล้ว เธออยากกัมหน้ามองว่าบนใบหน้า และแววตาของเย่โม่เซินเป็นแบบไหน เพียงแต่เย่โม่เซิ นกลับหมุนเข็นรถจากไปอย่างรวดเร็ว

เพียงแวบเดียวก็หายลับไปตรงหัวมุม เสิ่นเฉียว กระพริบตา แล้วมองเซียวซูที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“เขาเป็นอะไรไป?”

เซียวซูรู้สึกกลุ่มใจเล็กน้อย อยากเอ่ยปากพูด แต่ สุดท้ายกลับส่ายหัว: “ไม่มีอะไรครับ”
เสิ่นเฉียว: “..จริงเหรอ?”

“คุณนายน้อย คุณชายเย่หวังว่าคุณจะไปร่วม ออกงานเลี้ยงด้วยกันคืนนี้”

“ขอโทษนะ ฉันนัดกับเสี่ยวเหยียนไว้แล้ว ถ้าไม่ อย่างนั้น นายเอาที่อยู่มาให้ฉัน ฉันกลับมาแล้วจะรีบตาม ไปงานเลี้ยงเริ่มกี่โมง?”

เชียวซูคิดสักพัก แล้วบอกเธอ “เริ่มอย่างเป็น

ทางการตอนสองทุ่มครับ” สองทุ่ม? เสิ่นเฉียวมองโทรศัพท์มือถือแวบหนึ่ง “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาหกโมง ฉันมีเวลาไปแน่นอน”

พอพูดจบเสิ่นเฉียวก็หยิบกล่องที่อยู่ในมือของ เซียวซู่มา: “ฉันเก็บชุดราตรีไว้ก่อน เซียวซู่ นายส่งที่อยู่ มาในโทรศัพท์มือถือของฉันนะ ฉันไปก่อนล่ะ”

เสิ่นเฉียวออกมาอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เธอนั่ง รถของลุงจินออกมาจากวิลล่าไห่เจียง แต่ไม่รู้ว่า เย่โม่เซิ นที่ยืนมองจากหน้าต่างชั้นสอง กำลังมองรถที่ห่างไป ไกลด้วยแววตาที่เย็นชา

ระหว่างนั้นเสิ่นเฉียวดูทางไปด้วย แล้วก็ดูเวลาไป ด้วย สถานที่นัดหมายครั้งนี้ของเย่หลิ่นหานไกลจริง ๆ เธอออกมาจากวิลล่าไห่เจียงต้องใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง ในการขับรถ ถึงแม้ว่าจะยังไม่ถึงหกโมง แต่ตอนขับรถ ไปก็เป็นเวลาประมาณหกโมงกว่าแล้ว สิ้นเปลืองเวลาไป กลับอย่างมาก ยังไม่รู้อีกว่าจะใช้เวลาพูดคุยนานแค่ไหน

“ลุงจิน รบกวนคุณขับให้ไวอีกนิด”
พอเสิ่นเฉียวคิดถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก เร่ง ในความเป็นจริงถ้าหากทำได้เธอก็ไม่อยากเร่งหรอก แต่สุดท้าย…ความปลอดภัยบนท้องถนนสำคัญที่สุด

แต่ว่า…วันนี้เธอรู้สึกกระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกนี้รุนแรงขึ้นตั้งแต่เธอได้พบกับเย่โม่เซิน ตั้งแต่ ออกบ้านแล้วขึ้นรถก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนถึงตอนนี้ แม้แต่หาง ตาของเธอก็ยังกระตุกไม่หยุด

รู้สึกเหมือนกับว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นตลอด

โทรศัพท์มือถือสั่นแล้วสักพัก เป็นเซียวซู่ที่ส่งที่ อยู่มาให้เธอ หลังจากนั้นยังกำชับอีกหนึ่งประโยค

“คุณนายน้อย ถ้าหากเป็นไปได้ล่ะก็ คุณกลับมา ตอนนี้เถอะ ถ้าหากไม่ได้ หวังว่าคุณนายจะมางานวันนี้ ให้ทัน เพราะคืนนี้เป็นวันสำคัญอย่างมาก!”

วันสำคัญ? เสิ่นเฉียวส่งข้อความสั้น ๆ กลับไป ถามเซียวซู่ว่าวันสำคัญอะไร

เพิ่งจะส่งข้อความได้ไม่นาน เสี่ยวเหยียนก็ โทรศัพท์หาเธอ

“เฉียวเฉียว ฉันมาถึงแล้วเธอ ใกล้จะถึงหรือยัง?”

เสิ่นเฉียวไม่แน่ใจทาง ทำได้เพียงถามลุงจิน: “ลุง จิน พวกเราใกล้จะถึงแล้วรึยัง?” ลุงจินเงียบไปชั่วครู่ คงกำลังคำนวณเวลาพอผ่าน

ไปได้สักพักจึงเอ่ย : “ใกล้แล้วครับ อีกประมาณสิบนาที”

เสี่ยวเหยียนที่ได้ยินลุงจินพูด จึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ: “แบบนั้นก็ได้ ฉันรอเธอสิบนาที เพียงแต่ฉันจะ เข้าไปก่อนแล้วกัน เธอก็เข้ามาหาฉันแล้วกัน”

ได้”

พอวางสายเสร็จ เซียวซู่ยังไม่ได้ตอบกลับ ข้อความเธอ คงจะยุ่งแล้วสินะ?

เธอคิด จากนั้นก็วางโทรศัพท์มือถือ

พอถึงที่หมาย เสิ่นเข้าไปในร้านก็เห็นเสี่ยวเหยี ยนนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่ง ที่นี่คนไม่ค่อยเยอะ ลุงจินเดินตาม หลังเธอเข้ามาด้วยกัน

พอนึกถึงสิ่งที่ตนเองจะพูดในวันนี้ เสิ่นเฉียวก็

หยุดก้าวเดิน หลังจากนั้นหันกลับไปบอกกับลุงจิน: “ลุง จิน วันนี้คุณกลับก่อนเถอะ” “แต่ว่าคุณนายน้อย อยู่ที่นี่สักพักก็ต้องรีบกลับไป

ร่วมงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอครับ? ผมรู้จักทาง รอคุณนาย น้อยที่นี่ได้”

” ไม่เป็นไร อย่างไรก็ยังพอมีเวลา ไม่รีบ”

“ที่สำคัญคือกลัวลุงจินจะรอเป็นเวลานาน ตอนนี้

ก็ดึกแล้ว ดังนั้นอยู่สักพักเดี๋ยวฉันจะเรียกรถไปเอง ลุงจิ

นมองเวลา ก็รู้สึกว่าที่เสิ่นเฉียวพูดนั้นก็มีเหตุผล จึงพยัก หน้าแล้วเดินจากไป” รอเขาจากไปแล้ว เสิ่นเฉียวก็เข้ามาหาเสี่ยวเหยี

ยนในร้าน

เสี่ยวเหยียนกำลังเบื่อและมองมือถือตลอด พอถึงเวลาแล้วก็มองไปรอบ ๆ ในที่สุดก็เห็นเสิ่นเฉียวกำลัง เดินเข้ามา เธอลุกขึ้นแล้วโบกแขนให้เสิ่นเฉียวไม่หยุด พร้อมกับตะโกนเสียงดัง: “เฉียวเฉียว ทางนี้”

เสิ่นเฉียวเดินมาทางเธอ หลังจากนั้นนั่งลงตรง

หน้าเธอ

“เย่หลิ่นหานล่ะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ