บทที่ 1246 ฉันมีเรื่องรีบร้อน

“เข้าใจแล้ว? ออกไป” หานซิงเอ่ยประโยคประโยคไล่แขกด้วย เสียงเย็น

หลินซินเอ๋อจะทําอะไรได้อีก เธอทำให้เรื่องราวมาถึงขนาดนี้ แล้ว ชายที่โดดเด่นเย็นชาตรงหน้าก็ยังไม่ได้สั่นคลอนเลยแม้แต่ นิด จะให้เธอนั้นลงไปนอนอยู่บนพื้นหรือยังไง?

กลัวว่าต่อให้เธอลงไปนอนติดอยู่บนพื้นชายคนนี้ก็ไม่ใส่ใจจะ

มองสักนิด

ตอนนี้หลินชิ้นเอ๋อถึงได้เข้าใจ ที่แท้ผู้หญิงกลับไม่ได้จำเป็นที่ จะต้องลดตัวต่อหน้าผู้ชาย เพียงแค่ชายคนนั้นรักคุณมากพอ ต่อให้ตัวเองนั้นแขวนอยู่บนที่สูง เขาก็จะรองรับไว้ด้วยความ ใส่ใจ

เสียดาย……..มันสายไปแล้ว

ในชาตินี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

หลินชิ้นเอ๋อเดินไปอย่างไร้สติ

หานชิงปิดประตูห้องพัก กลับเข้าไปด้านใน เมื่อกี้หลังจากที่ได้ พูดกับหลินชิ้นเอ๋อ ตอนนี้เขาสามารถพูดได้เลยว่ากำลังโกรธจัด เขาอยากจะเข้าไปอาบน้ำเย็นอีกสักรอบ แต่ว่าเสี่ยวเหยียนออก ไปตั้งแต่เมื่อกี้และก็ยังไม่กลับมา เขาเป็นห่วงมากๆ
คิดไปคิดมา หาน งแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าง่ายๆ เตรียมตัวจะออก ไปข้างนอก

เพิ่งจะเดินออกมาถึงห้องโถง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

หานซึ่งเดินหน้าไปถึงประตู

ปรากฏว่าแม่เด็กน้อยกลับมาแล้ว ในมือของเธออุ้มถุงมาด้วย หนึ่งใบ สีหน้าดูแล้วไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่

“ฉันดูเหมือนว่าจะกลับมาช้าไปหน่อย คุณเป็นยังไงบ้างคะ? ดื่มน้ำร้อนหรือยัง? ยังทรมานอยู่หรือเปล่า?

หานซึ่งมองสีหน้าของเธอ แล้วก็มองถุงที่อยู่ในมือของเธอ “นี่ คืออะไรเหรอ?”

พูดถึงเจ้าน สีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็ดูเศร้าขึ้นมา “พนักงาน ต้อนรับของโรงแรมไม่มีแผ่นแปะลดไข้ แถมบนเกาะเล็กๆนี่ก็ ไม่มีหมอ ฉันถามพนักงานมา โชคดีที่ตัวเขานั้นเตรียมแผ่นแปะ ลดไข้ไว้สองสามแผ่น แต่ว่าฉันกลัวว่ามันจะไม่พอ เพราะฉะนั้นก็ เลยไปขอน้ำแข็งจากพวกเขามาหนึ่งถุง บางทีอาจจะมีประโยชน์ สําหรับคุณ”

น้ำแข็ง?

หลังจากที่รู้ว่าในมือของเด็กสาวกอดอยู่นั้นคือถุงน้ำแข็ง สีหน้าของหานซิงก็เปลี่ยนไปในทันที ยื่นมือออกไปรับน้ำแข็งใน มือของเธอเอาไว้ แล้วก็วางๆไว้บนชั้นข้างๆ จากนั้นก็เข้าไปจับ มือเด็กสาวเอาไว้
อย่างที่คิดเอาไว้ ทั้งทางที่มามือของเด็กสาวนั้นโดนแช่จนแข็ง และเย็น

อุณหภูมิของร่างกายคนกับอุณหภูมิของน้ำแข็งนั้นก็ต่างกัน เยอะเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เธออุ้มถุงน้ำแข็งเอาไว้แบบนี้ ข้อศอกยัง เกี่ยวไว้อีก ไม่น่าแปลกที่สีหน้าถึงได้ดูแย่ขนาดนั้น

คิดถึงตรงนี้ หานซิงก็อดที่จะยื่นมือออกไปเขี่ยจมูกของเด็ก สาวไม่ได้ “คุณเป็นคนโง่เหรอ? ต่อให้ถือน้ำแข็งกลับมา แล้วนิ้ว ไม่เป็นหรือยังไง? อุ้มเอาไว้คิดว่ายังไง? คิดว่าตัวเองเป็นตู้เย็นเห รอ?”

พูดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนก็จับหัวตัวเองด้วยท่าทางเขินๆ พูด ขึ้นอย่างเป็นๆว่า “ฉัน ฉันยกไม่ค่อยไหว ก็เลย…..อุ้ม อีกอย่าง ก็ แค่ทางเดินสั้นๆ นี่ฉันเองก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ?”

“ตอนนี้ไม่เป็นไร ถ้าเกิดว่าอุ้มนานกว่านั้นอีกนิต ร่างกายของ คุณอาจจะรับไม่ไหวจนเป็นลมล้มไปก็ได้ ถึงตอนนั้นใครไปช่วย คุณ? เด็กโง่ ครั้งหน้าห้ามทำแบบนี้อีกนะ

“อ๋อ” เสี่ยวเหยียนพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

หานชิงถอนหายใจออกมาเบาๆ มือใหญ่กุมมือเล็กที่เย็นของ เด็กสาวเอาไว้ ส่งความร้อนบนตัวของตัวเองไปยังเธอ

เสี่ยวเหยียนอุ้มน้ำแข็งเย็นจนแทบตาย ในตอนนี้มีแหล่งพลัง ความร้อนขนาดนี้ส่งมาให้ไม่หยุด มันก็สบายจริงๆนั่นแหละ เธอ ถึงขนาดที่โลภอยากจะได้อุณหภูมิที่สูงกว่านี้
เพียงแต่ว่าอยู่ๆก็คิดอะไรออก รีบผลักมือของท่านซึ่งออกอย่า รวดเร็ว

“แบบนี้ไม่ได้ คุณยังเป็นไข้อยู่ อย่าเพิ่งมาจับฉันก่อนดีกว่า! นี่ เป็นยาลดไข้ที่พนักงานให้ฉันมา ตอนนี้ฉันจะไปช่วยทำน้ำแข็ง มาประคบเย็นให้คุณ!

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็รีบร้อนหมุนตัวจะออกไป

อยู่ๆหานซิงก็คิดถึงคำพูดเมื่อกี้ของหลินชิ้นเอ๋อ

เธอเป็นคนนอก ยังคิดว่าเขานั้นไม่อยากจะบอกเสียวเหยียน เพราะว่าไม่ได้สนใจในตัวเธอ ถ้าเกิดว่าเด็กสาวรู้ว่าตัวเองไม่ได้ ไข้ขึ้น แต่ว่าโดนวางยา แต่ว่ากลับไม่ได้บอกเธอ จะทําให้เธอคิด แบบนี้หรือเปล่า?

คนอื่นมองยังไง หานซึ่งไม่สนใจ

แต่ว่าความคิดของเสี่ยวเหยียน……..

คิดถึงตรงนี้ หานชิงเพิ่งจะคิดว่าจะสารภาพกับเด็กสาวให้ ชัดเจน แต่ว่าคำพูดมาอยู่ที่ปาก อยู่ๆเสี่ยวเหยียนกลับพูดขึ้น “โถ กาต้มน้ำร้อยอันนี้ที่แท้ก็เสีย พวกพนักงานพวกนี้ก็เกินไป จริงๆ ฉันจะไปขอเปลี่ยนจากพวกเขา คุณรอฉันแป๊บหนึ่งนะคะ อีกห้านาทีถัดไปฉันจะกลับมา!

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็รีบร้อนออกไปจากห้อง

หานชิง “……………….…”
ก่อนหรือหลัง เขาก็ไม่ได้แม้แต่จะมีโอกาสพูด

เสี่ยวเหยียนกำลังอุ้มกาน้ำร้อนเตรียมจะลงไปขอเปลี่ยนกับ ข้างล่าง แต่ระหว่างทางกลับโดนหลินซินเอ่อขวางทางเอาไว้

เพราะว่าเธอมีเรื่องรีบร้อน ดังนั้นก็เลยไม่อยากจะพูดอะไรกับ หลิน นเอ๋อมาก เพียงแค่มองเธอด้วยสายตาเย็นชาจากนั้นก็เดิน อ้อมเธอไป

หลินชิ้นเอ๋อกลับมาขวางทางของเธอไว้

เสี่ยวเหยียนมองเธออย่างหมดความอดทน

“ออกไป ฉันกำลังรีบ ไม่มีเวลาให้คุยกับคุณ

หลินซิ่นเอ๋อยกมุมปากขึ้น หรือว่าน้องไม่อยากจะรู้ว่าหานชิง

เป็นอะไร?”

ฟังจบ เสี่ยวเหยียนนิ่งไปแป๊บหนึ่ง หรี่ตามองเธอโดยไม่รู้ตัว “คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

“ก็เห็นๆอยู่ว่าแค่เดินเล่นบนหาดแค่รอบเดียว ทำไมพอกลับ มาทั้งตัวก็ร้อนไปหมดเลยล่ะ น้องคิดว่า………เขาก็แค่ไข้ขึ้นแบ บทั่วๆไปเหรอ?”

หลินชิ้นเอ๋อก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว รอยยิ้มเจิดจ้า “ให้พี่สาว บอกเธอดีกว่านะ เขาน่ะโดนวางยา”

ในใจของเสี่ยวเหยียนเต้นตึกๆ มองเธออย่างอันตราย
“แปลกใช่ไหมล่ะ คิดไม่ถึงล่ะ ? แต่ว่า…….พวกเธอไม่ใช่สามี ภรรยากันหรอกเหรอ? เขา โดนวางยา เห็นๆอยู่ว่าสามารถให้ น้องช่วยแก้ให้ได้ แต่กลับไม่ได้บอกน้องเลย เห็นว่าน้องวิ่งขึ้นวิ่ง ลง เหนื่อยหรือเปล่าจ๊ะ?”

ก่อนหน้านี้เสี่ยวเหยียนยังคงสงสัยนิดหน่อย ตอนนี้หลินซินเอ๋ อพูดออกมาเสียจนเข้าใจแล้ว ต่อให้เธอเป็นคนโง่แต่ก็เข้าใจ อะไรหมดทุกอย่างแล้ว มิน่าล่ะตอนที่อยู่ข้างล่างเขาถึงได้ดู แปลกๆไป จับมือของเธอไว้ถึงได้ร้อนมากอยู่ตลอดๆ ร้อนแบบที่ ผิดปกติ

แต่ว่าในตอนนั้นเสี่ยวเหยียนไม่ได้คิดอะไรมาก ดูท่าทางของ เขาก็ไม่ได้แปลกไปจากเดิม นึกว่าก็แค่ไข้ขึ้นเท่านั้น นึกไม่ถึงเลย ว่าจะเป็น…….

ในขณะหนึ่ง ภายในใจของเสี่ยวเหยียนก็ไม่มีความมั่นใจ ไม่รู้ ว่าจะพูดเรื่องนี้ยังไงดี

“ผิดหวังใช่ไหมล่ะ น้องเรียกเขาว่าสามี แต่ว่าเขานั้นไม่ได้ อยากจะแตะต้องน้องนะ น้องเสี่ยวเหยียน น้องว่าอย่างนี้นับว่า คิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมนะ?”

ที่จริงหลินชิ้นเอ๋อนั้นตั้งใจ เพราะว่าเธอนั้นโดนหานชิงปฏิเสธ มา ดังนั้นก็เลยจะต้องมาลงมือกับฝั่งเสี่ยวเหยียน ยังไงซะจุด ประสงค์ของตัวเองนั้นไม่บรรลุ อย่างนั้นเธอก็มาเสี้ยมความ สัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้สักหน่อย ทำให้พวกเธอไม่มีความสุข
คิดถึงจุดนี้ หลินชิ้นเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้กับไหวพริบของ ตัวเอง

และในตอนที่เธอกำลังคิดว่าจะพูดค่าเยาะเย้ยอีกสักสองสาม ค่า อยู่ๆเสี่ยวเหยียนกลับยิ้มออกมาบางๆ แล้วตอบกลับคำพูด ของเธอ

“เพราะฉะนั้น?”

หลินชินเอ๋อชะงัก

“ฉันคิดเข้าข้างตัวเองหรือไม่ เหนื่อยไม่เหนื่อยมันไปเกี่ยว อะไรกับคุณด้วย?”

หลินชินเอ๋อ ”

“คุณหนูหลินดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้ใส่ใจในคำพูดก่อนหน้า นั้นที่ฉันบอกไปเลยสินะคะ อย่างนั้นฉันก็ฉันจะทำให้คุณ สมปรารถนาแล้วกัน อีกแบบหนึ่งฉันกลับไปก็จะโทรหาตำรวจ ขออวยพรล่วงหน้าขอให้คุณหนูหลินกับสามีเจอกันโดยราบรื่น”

หลินชิ้นเอ๋อ โดยคำพูดของเธอทำให้โมโหเข้าให้ “แก”

“ยังมีอีก คุณไม่จำเป็นที่จะต้องมายุแยงความสัมพันธ์ของ พวกเราถึงที่นี่ ดูจากการแต่งตัวของคุณคงจะใช้วิธีการอะไรมา แล้วใช่ไหมล่ะ? น่าเสียดายแพ้แล้ว?”

เสี่ยวเหยียนใช้สายตาที่ดูเหมือนจะขบขันแต่ก็ไม่มองไปยัง เสื้อผ้าบนตัวของเธอ
หลินซินเอ๋อก้มลงมองชุดของตัวเองครั้งหนึ่ง เพราะว่าคิด อยากจะพนันกับเสี่ยวเหยียน ดังนั้นเสื้อผ้าของเธอก็เลยไม่ทันได้ เปลี่ยน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ