บทที่584 ใครกลัวเขากัน

คำพูดนี้ทำให้เย่ไม่เป็นรำคาญเล็กน้อย มือที่บีบคางของเธออยู่ นั้นก็ออกแรงมากขึ้นเล็กน้อย เม้มริมฝีปากพร้อมกับมองหน้าเธอ ด้วยสายตาที่เยือกเย็น

ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่นิดเดียวในดวงตาของเขา ทำให้หา นมู่จื่อรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อ

เขาขึ้นมาตอนนี้ แล้วเมื่อตอนที่อยู่ชั้นล่าง เขาได้เจอใคร

ไหม?

เธออยากจะถาม แต่ว่าก็ไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นก็เลย

ได้แต่เก็บคำพูดพวกนี้ไว้ในใจ

“ฉันคิดว่ายังไงก็คือยังงั้นเหรอ? ” เย่ไม่เป็นย้อนถาม

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง ผลักมือของเขาออก พร้อมกับพูดว่า “นายขึ้นมาได้ยังไง? ไม่ได้บอกให้ฉันรอนายอยู่ ข้างล่างเหรอ? “

“ที” ริมฝีปากบางๆ ของเย่ไม่เซ็นยิ้มอย่างเหน็บแนม “แล้ว เธออยู่เหรอ? ”

“อยู่ไง ฉันเตรียมจะลงไปแล้ว แค่ไม่คิดว่านายจะมาเร็วขนาด นี้แค่นั้นเอง จากนั้นก็เลยเกือบจะหลับไปบนโซฟา

มันก็แค่ข้ออ้าง ใช่ เธอโกหกเขา
“เกือบจะหลับ หรือว่าไม่กล้าเผชิญหน้ากันแน่?

การบีบบังคับให้ตอบคำถามแบบนี้ทำให้รูม่านตาของหา นมู่จื่อหด เธอมองไปที่เย่ ไม่เป็นที่อยู่ใกล้มาก นัยน์ตาสีดำลึก ราวกับท้องทะเล ราวกับว่ามีแรงดึงดูด ที่แทบจะดึงดูดวิญญาณ เธอเข้าไป

ชั่วขณะหลังจากนั้น หาน จื่อก็กะพริบตา แล้วก็ตบด้วยน้ำ เสียงที่เย็นชา “ฉันมีอะไรให้ไม่กล้าเผชิญหน้าด้วยเหรอ? ถ้าเกิด ว่านายสงสัยในสิ่งที่ฉันพูด ถ้ายังงั้นก็ไม่ต้องถามฉันสิ

เย่ไม่เป็นหรี่ตา มือที่บีบคางเธออยู่นั้นก็ออกแรงมากกว่าเดิม อารมณ์ที่เป็นอันตรายในแววตาของเขาหนักขึ้นกว่าเดิม

“ถามประโยคเดียวก็ไม่ได้เหรอ? เธอลองทายสิว่าตอนที่ฉัน มาฉันเจอใครที่ชั้นล่าง? ”

หาน จื่อหยุดหายใจทันที

“นี่คือสาเหตุที่เธอโกหกฉันงั้นเหรอ? ”

หานคู่จื่อกัดริมฝีปาก มองไปที่อื่นไม่มองหน้าเขาอีกต่อไป

“นายอยากจะคิดแบบไหนก็คิดไป

ในใจของเย่ โม่เซินกลับรู้สึกไม่มีความสุขขึ้นมาทันที “ในใจ ของเธอ เขาสำคัญกว่าฉันยังงั้นเหรอ? น่าเสียดาย ถึงแม้ว่าเขา จะให้ความสำคัญกับเธอมาก แต่ยังไงเขาก็เป็นพี่ชายของเธอ อยู่ดี”
ตอนหลังจากที่รู้ว่าเธอโกหกเขานั้น เช่ไม่เป็นก็ออกจากบริษัท ก่อนเวลา แล้วก็ตะบึงรถมาที่นี่อย่างบ้าระห่ำ แต่ว่าเขาก็มาช้าไป ก้าวหนึ่ง เพราะว่าเขาเห็นรถที่คุ้นเคยจอดอยู่ตรงหน้าบริษัท และ เขาก็จําเลขทะเบียนรถได้อย่างชัดเจน

ตอนแรกที่รู้ว่าหานซึ่งเป็นพี่ชายของมู่จื่อนั้นเขาก็ช็อกไปอยู่ นานเหมือนกัน

แล้วอีกอย่าง พี่ชายคนนี้ก็ยังค่อนข้างจะเป็นปรปักษ์กับเขาซะ ด้วย

มู่จื่อน่าจะกลัวว่าวันนี้พวกเขาจะเจอกันที่หน้าประตูบริษัท ก็

เลยโกหกเขาว่าอยู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เพื่อไม่ให้เขามาที่บริษัท ใช่ไหม? ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะรู้สึกไม่มีความสุขอย่างมากกับการที่ เธอทำแบบนี้ แต่ว่าเย่ไม่เป็นก็จอดรถอยู่ไกลๆ อย่างฝืนใจตัวเอง มองดูเสี่ยวเหยียนขึ้นรถของทานซึ่งไปด้วยสายตาที่อันตราย พอ

รถขับออกไปสักพัก เขาถึงได้ขับเข้ามา

แล้วก็ถึงตอนนี้

“นายหมายความว่ายังไง? ” หาน จ่อขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ทำไมถึงได้รู้สึกว่าคำพูดของเย่ไม่เห็นนั้น เหมือนกับว่าเธอกับ ทานซึ่งมีความสัมพันธ์อะไรที่ซ่อนอยู่ยังงั้นแหละ

วินาทีถัดมา เย่ ไม่เป็นก็อุ้มเธอขึ้นมาจากโซฟา หาหมอกลัว ว่าจะตก ก็เลยรีบกอดคอของเย่ ไม่เขิน ใบหน้าที่สวยงามของเธอ เต็มไปด้วยความโกรธ “นายจะทำอะไร? ปล่อยฉันลงนะ”
เย่ไม่เซินกอดเอวเธอไว้แน่น พูดด้วยสีหน้าที่เย็นชาและหนัก

แน่น “ฉันจะพยายาม”

“พยายามอะไร? ”

“ให้เขายอมรับ”

หานมู่จื่อ : .………….

เขาอุ้มเธอไว้แล้วเดินออกมาข้างนอก สีหน้าของหาน จื่อ เปลี่ยนไปทันที “ฉันยังไม่ได้ใส่รองเท้าเลย ปล่อยฉันลงก่อน

“ไม่ต้องใส่แล้ว”

เขาอุ้มเธอออกมาจากห้อง ทำงาน โดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จากนั้นก็ลงมาชั้นล่าง หาน จื่อถูกอุ้มลงมาข้างล่างด้วยเท้าเปล่า เพราะว่าครั้งนี้เธอไม่ได้ใส่รองเท้า ดังนั้นไม่ว่าจะยังไงเย่ไม่เป็นก็ ไม่ยอมปล่อยเธอลง

ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็เกิดออก แล้วก็มีเสียงที่เย่อหยิ่งของผู้ หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

“ไอ้สารเลวหวังอาน ฉันจะทําโอทีก็จะตามฉันมา ถ้ายังงั้นฉันก็ ไม่ทำแล้ว รำคาญจะตายอยู่แล้วไอ้คนน่ารำคาญ! ”

เลิงเยาเยาค่าพิมพ์ไปด้วยพร้อมกับถือกระเป๋าเดินเข้ามา ผล ก็คือตอนที่เธอเห็นภาพเหตุการณ์ในลิฟต์นั้น ก็เบิกตากว้างแล้ว ก็กรีดร้องด้วยความตกใจ

แล้วถ้าไม่ให้ฉันตามเธอแล้วจะให้ไปตามใครล่ะ? * หวังอานเองก็เดินตามเข้ามาในลิฟต์เหมือนกัน ตอนที่เห็นภาพในลิฟต์ นั้น ก็อึ้งจนยืนค้างอยู่กับที่ พร้อมกับถามด้วยความงุนงง “นี่ นี้ มันเรื่องอะไรกัน? ”

หาน จื่อเบ้ปาก แล้วก็เอาหน้ามุดลงไปในหน้าอกของเฮโม่เชิ นอย่างไม่เต็มใจ เหมือนอยากจะหลอกลวงตัวเอง

เธอไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

เลิงเยาเยาน่าจะอึ้งอยู่ประมาณห้าวินาที พวกเขาทั้งสองคนยัง ยืนบี้ออยู่ที่เดิม

สายตาที่เยือกเย็นของเยโม่เซ็นยิงไปที่สองคนนั้น ริมฝีปา กบางๆ ก็ค่อยๆ เปิดออก “จะไปไม่ไป? ”

สายตาที่คมกริบเหมือนกับลูกศรนี้ทำให้เลิงเขาเขาเสียวสัน หลังวาบ เธอพยักหน้าโดยอัตโนมัติ “ไปค่ะ! ”

หลังจากนั้นก็ยื่นมือไปจากหวังอานเข้ามา ทั้งสองคนเบียดตัว เข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน

เพราะว่าเย่ ไม่เซ็นยึดครองพื้นที่ตรงกลางลิฟต์ เพราะฉะนั้น เธอกับหวังอานทำได้แค่เบียดเข้าไปตรงมุมด้านข้าง ทั้งสองคน ยืนใกล้กันมาก

บรรยากาศในลิฟต์แปลกมาก หาน จื่อหดอยู่ในอ้อมอกของ ใครบางคนและแกล้งตาย เธอไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เธอทำเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน

ทั้งๆ ที่มันก็แค่ไม่กี่ขั้นแค่นั้นเอง แต่ว่ามันกลับนานเหมือนหนึ่งศตวรรษยังไงยังงั้น หลังจากประตูลิฟต์เปิด เลิงเขาเขากับหวัง อานก็ต่างไม่กล้าขยับ เย่ไม่เป็นก็อุ้มหาน จื่อพร้อมกับก้าวยาว ออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ” หวังอ่านดึงชายเสื้อของเลิงเขาเขา แล้ว ก็กระซิบถาม

พอได้ยินดังนั้น เลิงเผาเขาก็หันมาถลึงตาใส่หวังอาน “แล้ว มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย ถามอะไรเยอะแยะ

“แค่กๆ ก็อยากรู้อยากเห็นไง แล้วอีกอย่าง…เขาคือบริษัท ตระกูลเย่ ……

“อะไรที่เห็นวันนี้ ห้ามพูดออกไปเด็ดขาด! ” เลิงเขาเขาเอามือ กอดอก แล้วก็เตือนหวังอานอย่างเกรี้ยวกราด

พอหวังอานได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป แต่ไม่นานก็พยักหน้าแล้วก็รับ ประกันกับนางฟ้าในใจของเขา “เธอว่ายังไงก็ยังงั้นแหละ ฉัน ไม่มีวันพูดออกไปแน่นอน! ”

ถึงแม้ว่าเขาจะอยากรู้อยากเห็นมาก แต่ดูท่าทางของเลิงเยา เยาแล้วเหมือนกับว่าไม่ได้พึ่งเคยเจอเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก เพราะฉะนั้นก็เลยเตือนไม่ให้เขาพูดออกไป

“แต่ว่าฉันค่อนข้างจะสงสัยเลยนะ เธออยู่ข้างเธอตั้งแต่เมื่อ ไหร่กัน? เมื่อก่อนเธอเกลียดเธอมากเลยไม่ใช่เหรอ? ”

มันชัดเจนอยู่แล้วว่าเขาหมายถึงใคร เมื่อเลิงเขาเขาปกป้อง ใครแล้ว ขอแค่ไม่มีใครพูดถึงก็โอเค แต่ว่าถ้าเกิดว่าพูดถึงขึ้นมาเมื่อไหร่ เธอก็จะโกรธขึ้นมาทันที

“ใครบอกว่าฉันอยู่ข้างเธอกัน? แล้วอีกอย่างใครบอกว่าเมื่อ ก่อนฉันเคยเกลียดเธอ? หวังอาน นายสร้างเรื่องขึ้นมาเอง เปล่า? ฉันเลิงเขาเยาเกลียดผู้หญิงพวกที่ไม่มีความรู้ความ สามารถ แต่อาศัยการหลอกล่อผู้ขายเพื่อให้ได้อยู่ในตำแหน่งสูง ชื่อคือคนเก่ง วันนั้นในห้องทำงานนายก็ได้เห็นความสำเร็จของ เธอแล้ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงพวกที่หลอกล่อผู้ขายเพื่อให้ได้ ตำแหน่ง! ”

แล้วหลังจากนั้นล่ะ? ”

“หลังจากนั้นเหรอ? ” เลิงเยาเยาโกรธจนทนไม่ไหว “ฉันก็แค่ ทวงความยุติธรรมให้เธอเท่านั้นเอง เธอยอดเยี่ยมขนาดนั้น ฉัน ก็ต้องยอมรับในความสามารถของเธอ แล้วอีกอย่างที่ฉันไม่ให้ นายพูดเรื่องเมื่อกี้ออกไปไม่ใช่เพื่อปกป้องเธอ แต่เพราะว่าท่าน ประธานของบริษัทตระกูลเย่ไม่ใช่คนที่จะยั่วยุได้ นายไม่เห็น สายตาของเขางั้นเหรอ? ”

“จริงเหรอ? ” หวังอานกะพริบตา แล้วก็พูดด้วยสีหน้าที่ได้ เดียงสา “ฉันก็นึกว่าเธอกำลังปกป้องจื่ออย่างร้อนใจซะอีก…….

“ ฉันก็พูดไปตั้งหลายรอบแล้วว่าไม่ใช่ นายฟังภาษาคนไม่รู้ เรื่องหรือยังไง? ”

“โอเคๆๆๆ เธอเปล่า……เธอก็แค่กลัวประธานเยู่แห่งบริษัท ตระกูลเปเท่านั้นเอง….

“ใครกลัว………”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ