บทที่1366 คู่แท้ยังไงก็เป็นคู่แท้

ดังนั้นเมื่อนั่งรถมาที่โรงแรมในตอนกลางคืนแล้วนั้น วันต่อมาทั้ง สองก็เตรียมตัวออกกันต่อเลย

แต่ครั้งนี้ไม่ได้นั่งรถไฟไป หานซึ่งเลือกที่จะจองเครื่องบินไป โดยตรง

ในตอนที่เขาจองตั๋วอยู่นั้นสาวน้อยก็นั่งอยู่ข้างๆเขา เธอพึง แขนเขาพลางมอง และจู่ๆก็พูดขึ้น “ทำไมคุณถึงจองตั๋วเครื่อง บินหล่ะ? นั่งรถไฟไปกับฉันมันทุกข์ใจมากนักเหรอ?”

ได้ยินเธอพูดแบบนั้น นิ้วมือของหานซึ่งก็ชะงัก จากนั้นก็หันไป ถามเธอ เธออยากนั่งรถไปเหรอ? งั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันไปเป็น เพื่อน”

“ไม่ๆ ไม่ใช่”เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าอย่างแรง “งั้นก็นั่งเครื่อง

นั่นแหล่ะ รถไฟเสียงดังจะตายไป

อีกอย่างถ้าหากว่าไปเจอคนแบบยัยป้าเหมือนครั้งที่แล้วหล่ะก็ แบบนั้นคงน่าเบื่อแย่

“แน่ใจนะ?”

“ยิ้มๆ!”

ดังนั้นหานซิงจึงจองตั๋วกลับตอนกลางคืนไปสองใบ พอถึงตอนขึ้นเครื่อง เสี่ยวเหยียนก็พูดขึ้นอย่างเก้อเขินเล็กน้อย “เอ่อคือ ฉันบอกกับพ่อแม่เอาไว้ว่าจะไปเที่ยวพักผ่อนให้ สบายใจหน่อยแล้วค่อยกลับ นี่ก็ไปไม่กี่วันเอง แบบนี้มันจะ…….

หานชิงที่กำลังคาดเข็มขัดให้เธอได้ยินก็ปากพูดมุบมิบ: “ก็

บอกความจริงไป

“บอกความจริง? นั่นมัน……..ไม่ได้ มันน่าอายจะตาย

“น่าอาย? มันน่าอายเรื่องอะไร? เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน ให้ฉัน ช่วยอธิบายให้

“ไม่ได้สิ ไม่ได้!”

ยิ่งให้เขากลับไปอธิบายให้นั่นก็ยิ่งอายหนักเข้าไปอีก เสี่ยว เหยียนรีบส่ายหน้าปฏิเสธข้อเสนอเขาทันที พูดเสียงอู้อี้: “ฉัน กลับไปเองคนเดียวดีกว่า

จากนั้นเธอก็ถามขึ้นมาอีก “เครื่องเราลงกี่โมงนะ?”

“เที่ยงคืน”

เครื่องลงเที่ยงคืน นั่นดึกจะตายชัก ถ้าเธอกลับบ้านไปก็ต้อง ไปรบกวนพ่อกับแม่อีก

“ลงเครื่องแล้วก็ไปกับฉันก่อน แล้วค่อยไปอธิบายให้ที่บ้านฟัง พรุ่งนี้”

“อื้อ อย่างนั้นก็ได้”

ถึงแม้ทั้งสองจะคืนดีกันแล้ว แต่ด้วยเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนหน้านี้ มันทำให้เสี่ยวเหยียนออกจะอึดอัดใจเล็กน้อยอย่างไรก็ตามบรรยากาศก็ไม่ได้ทะเลาะกันเหมือนก่อนก็ดีแล้ว ดังนั้นเมื่อทั้งสองไม่มีเรื่องจะพูดคุยกัน ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก

เลย

เมื่อเครื่องขึ้นแล้ว ไฟก็ดับลง

หานซิงก็เอื้อมมือไปจับมือของเธอ ส่งความอบอุ่นไปผ่าน ฝ่ามือ ไม่ต้องกังวลนะ

ประโยคนี้เพียงประโยคเดียวก็ทำให้ใจของเสี่ยวเหยียนอบ อุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นเมื่อเธอไม่ได้ย้อนคิดถึงเรื่องที่ เกิดก่อนหน้านี้ สมองของเธอก็โล่งสบาย

เมื่อเครื่องลงแล้วลุงหนานก็มารับหานซึ่งที่สนามบิน เมื่อส่งทั้ง สองที่วิลล่าส่วนตัวเรียบร้อยก็กลับไป

หานซึ่งเป็นคนลากสัมภาระของเสี่ยวเหยียน โดยเธอนั้นเดิน

ตามมาข้างๆ เดินอยู่ดีๆ จู่ๆก็ถามขึ้น

“ฮัดเช้ย!”

“ฮัดเช้ย!”

จามไปแล้วครั้งหนึ่ง แปปๆก็จะขึ้นอีกสองสามครั้ง เสี่ยวเหยี ยนแปลกใจขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

เธอขยี้จมูกตัวเอง “หรือว่าฉันจะเป็นหวัดซะแล้ว? เมื่อได้ยินแบบนั้น หานซิงก็หยุดกึก หันมามองเธอ “ติดฉันเหรอ?”
เสี่ยวเหยียน: …….คุณเป็นหวัดเหรอ?”

“หลายวันก่อนฉันตากฝนมาหน่ะ เป็นหวัดนิดหน่อย

แต่เขาร่างกายแข็ง ฟื้นฟูไว แต่ก็ยังไม่หายดี อีกอย่างหลาย วันมานี้ทั้งสองก็อยู่ด้วยกันตลอด แถมยังนัวเนียใกล้ชิดอีกต่าง หาก

เป็นไปได้เลยว่าเธอจะติดหวัดจากเขาเข้าแล้ว

เมื่อได้ยินว่าเขาป่วยนิดหน่อย เสี่ยวเหยียนก็เป็นห่วง เดิน เข้าไปกอดแขน: “แล้วตอนนี้หายดีแล้วหรือยัง?”

“ยังไม่หายแล้วจะเที่ยวกับเธอไกลขาดนี้ได้เหรอ?” หานซึ่งบีบ จมูกเธออย่างรักใคร่เอ็นดู

“นี่ฉันติดมาจากคุณจริงๆเหรอเนี่ย?”

“กันไว้ก่อน กินยาดักไว้เถอะ

เสี่ยวเหยียนไม่ได้ขัดอะไร พยักหน้ารับ จนกระทั่งหานจึงไปหา ยาและน้ำอุ่นมาให้ต่อหน้าเธอ เธอจึงมองไปที่ยาบนฝ่ามือของ เขา แล้วก็พลันนึกได้ว่าตัวเธอนั้นท้องอยู่

เธอท้องอยู่แบบนี้จะกินยาวะไม่ได้

เมื่อคิดได้แบบนั้น เสี่ยวเหยียนจึงพูดขึ้นทันที “ฉะ ฉันไม่กิน แล้วดีกว่า”

“หืม?” หานซิงคิดว่าเธอไม่ชอบกินยา จึงพูดกระซิบปลอบเธอ “เม็ดเดียวเอง ไม่ขมหรอก ดื่มน้ำนิดเดียวก็ลงแล้ว
“ไม่เอา ไม่ได้ ฉันไม่กินแล้ว” เสี่ยวเหยียนปืนขึ้นไปนอนบน เตียงก่อนจะห่มผ้า “แค่จากไม่กี่ทีเอง ไม่แน่อาจจะไม่ป่วยก็ได้ ฉันไม่อยากกิน

หานชิง : “

เมื่อกี้ยังรับปากดิบดีอยู่เลย ทำไมตอนนี้ไม่กินซะแล้วหล่ะ? เสี่ยวเหยียนใช้ผ้าห่มคลุมตัวเอง ด้วยหัวใจที่หดหู

ก่อนหน้านี้เธอคิดอยากจะบอกเรื่องที่เธอท้องในวันเกิดของ เขา แต่ภายหลังกลับเกิดเรื่องขึ้นมากมาย ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะคืนดี กันแล้ว แต่จะให้พูดเสียตอนนี้ก็กะทันหันไปหน่อย

รอไว้บอกทีหลังจะดีกว่า

แต่หานซึ่งไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร จึงพยายามโน้มน้าวให้เธอกิน ยาต่อไป เสี่ยวเหยียนนั้นให้ตายยังไงเธอก็ไม่กิน หานซึ่งจึงไม่ คิดจะบังคับเธอแล้ว จึงให้เธอจิบน้ำอุ่นไปหน่อย จากนั้นจึงห่มผ้า ให้เธอนอน

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนบอกฝันดีเขาแล้ว เธอเข้าสู่ห้วงนิทราไป อย่างรวดเร็ว

หานชิงได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอ เขาก็พูดไม่ออกบอกไม่ ก เพราะมันเห็นได้ชัดว่าเธอนอนหลับได้ดีกว่าเดิม ถูก เ

หลายวันมานี้ เธอนั้นเอาแต่นอนเลยจริงๆ
สวีเย็นหวั่นแน่นอนหล่ะว่าเห็นพนักงานหน้าห้องออกไปพร้อม กับเสี่ยวเหยียน ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะตามหลังไป จากนั้นเมื่อ เห็นใบหน้ามีลับลมคมในของพนักงาน ใบหน้าของเสี่ยวเหยีย นก็เปลี่ยนไป

เธอพอจะเดาออกว่าพนักงานหน้าห้องน่าจะบอกเรื่องที่ทานชิง เป็นคู่หมั้นของเธอให้เสี่ยวเหยียนรู้

เธอไม่คิดจะบอกเสียวเหยียน ตัวเธอกับหานซึ่งหมั้นหมายกัน มาตั้งแต่เด็กๆ แต่ถ้ามีใครเกิดอยากบอกเสียวเหยียนขึ้นมา นั่น ก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเธอแล้วหล่ะ

หลังข้อความนั้น มันก็แอบหวังน้อยๆ หวังว่าอีกฝ่ายจะถูก กระตุ้นหน่อย

หลังจากส่งไปแล้วสวี่เย็นหวั่นก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ข้อความ

นั่นหมายความว่ายังไง เธอรู้ดีแก่ใจ ถ้าตัวเธอได้รับเอง ก็คงต้อง

เก็บไปคิดมากเป็นแน่

แต่สวีเย็นหวั่นก็ไม่คิดที่จะอธิบาย เธออยากจะเห็นแก่ตัวสักหน่อย

เธอไม่มีอะไรเหลือแล้ว ก่อนหน้านี้เธอเสียงบริษัทไป และหลัง จากพ่อกับแม่เธอเสีย เธอจึงกลับมาหาหานซิง เธอรู้สึกเพียงตอน

นี้เธอเหลือแต่หานชิงคนเดียวเท่านั้น แต่แล้วท้ายสุด….เธอก็ไม่เหลือใครเลยแม้แต่หานชิง

ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรสักอย่างแล้ว แล้วทำไมจะต้องไปเมตตาคนอื่นด้วย?

วันต่อมาสวีเย็นหวั่นก็ไปที่บริษัท จึงรู้ว่าหานซึ่งไม่ได้มาที่ บริษัท ในบริษัทนั้นก็กำลังซุบซิบกันในหัวข้อที่ว่าท่านประธาน หานเลิกกับแฟนแล้ว

ต้นตอแหล่งข่าว นอกจากพนักงานหน้าห้องแล้ว ก็ดูเหมือน ไม่มีทางจะหลุดมาจากไหนได้อีก

ดังนั้นเมื่อมีใครถามเธอ ก็ทำราวไม่สนใจ พูดเสียงเยือกเย็น “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาเลิกกันหรือเปล่า? เวลาทำงาน ยังจะเอา เรื่องนี้มาถูกพูดกันหรือยังไง

จากนั้นเมื่อเธอจะเดินจากไป ก็ได้ยินเสียงพนักงานพูดขึ้น

“เหอะ ยังจะมาแสร้งทำหน้าอยู่ทำไม? เขาเลิกกันเธอก็คงมี ความสุขและสิท่า เข้ามาบริษัทตระกูลหานไม่ใช่ว่าจะมาเพื่อ เข้าหาประธานหานอย่างนั้นเหรอ?”

“นั่นสิ ถ้าไม่ได้ชอบประธานหาน บริษัทก็ตั้งมากมาย ทำไม เธอถึงได้ปักหลักจะเข้าบริษัทตระกูลหานให้ได้ด้วย?”

“พวกเธอไม่ต้องพูดไป อย่างไรเสียเธอก็เป็นคู่หมั้นของ ประธานหาน อีกคนนั่นประธานหานคงเพียงแค่เล่นๆ คู่แท้ยังไง เสียก็คือคู่แท้”

สวี่เย็นหวั่นหัวเราะกับตัวเอง ฟังพวกหล่อนพูดอยู่เนิ่นนาน เธอ เกือบจะคิดว่าตัวเธอเองนั้นคือคู่แท้และเสี่ยวเหยียนเป็นเพียงแค่ คนอื่นแต่ในความจริงแล้ว เรื่องมันไม่ใช่แบบนั้นเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ