เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 665 จะต้องบรรลุผล



บทที่ 665 จะต้องบรรลุผล

ท่าทางที่หานมู่จื่อ ใส่เสื้อผ้าได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจาก นั้นก็ได้ยกสายตามองไปยังเย่ไม่เป็นที่หนึ่ง

การแสดงออกที่จริงจังของเขา ไม่เหมือนกับกำลังพูดเล่นกลับ เหมือนต้องการที่จะอยู่ต่อจริงๆ

ภาพท่าทางที่คืนนี้ไม่ได้เจอลูกชายก็ไม่ไป

จางเสี่ยวเหยียนได้กลับมาแล้ว เย่ไม่เป็นเมื่อออกไปก็จะได้พบ หน้ากับเสี่ยวหมี่โต้วไหม? เมื่อคิดถึงตรงนี้ ใจของเธอก็ได้เต้น เร็วขึ้นมาบ้าง โดยฉับพลัน จากนั้นก็ได้กลัดกระดุมเสื้อผ้าของตัว เองให้ดี และได้ลุกลี้ลุกลน ในการหวีเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง ให้เข้าทรง หลังจากนั้นก็ได้เดินไปถึงตรงหน้าของเม่โม่เซ็น

“นายใส่เสื้อผ้าให้ดี ฉันจะไปสั่งสอนความคิดกับเขาก่อน นายกลับไปรอฉันที่ห้องของนาย

เมื่อพูดจบไม่รอการตอบกลับของเย่ โม่เซิน ก็ได้ผลักเขาออก

ไปนอกประตูตรงๆ

กิริยาท่าทางแบบนี้ทำให้เยโม่เป็นอดไม่ได้ที่จะยกคิ้วขมวดขึ้น แล้ว จากนั้นด้านหนึ่งก็ได้เดินไปทางด้านนอก ด้านหนึ่งก็ได้พูด

“สอนความคิดอะไร?”

“นายไม่ใช่ว่ากลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับนาย
เธอได้นำเขาผลักไปถึงด้านประตูแล้ว หลังจากนั้นก็ได้เปิด ประตูตรงๆ และได้นำเย่ ไม่เซินออกไป

“ลงไปด้านล่างเร็วหน่อย

หานมู่จื่อเร่งรัดเขาไว้เย็ไม่เป็นได้ฟังอยู่ตรงปากบันได รอย ย่นของเราที่สูงใหญ่ไม่ขยับ เหมือนกับคือต้องการที่ท้าทาย ความอดทนของเธอ

“ฉันพูดแล้วว่าไม่ไป เธออยากไล่ฉันไป ถ้าเช่นนั้นก็น่าฉันผลัก ลงไปจากตรงนี้?”

หานมู่จื่อ : …..นายบ้าไปแล้วเหรอ?”

เธอโกรธจนขบฟัน และยังคงมีบางแห่งที่ไม่สบายใจ หากว่า ไม่ใช่ว่ากลัว เธอเดิมทีก็ไม่อยากที่จะลุกขึ้นมาในเวลานี้

ลูกตาดำที่ขมับของเย่ไม่เป็นได้จองเธอเอาไว้ที่ด้านใน คล้ายกับว่ามีร่องรอยของอารมณ์นับไม่ถ้วนแต่ก็เหมือนกับไม่มี

“มู่จื่อ ฉันไม่ได้บ้า”

ผ่านไปครู่ใหญ่ๆ หาน จื่อก็ได้ยินที่เขาเปิดปากพูดด้วยการ ใช้น้ำเสียงที่สงบเงียบ

“ตอนอยู่บนทางที่ไปสนามบินฉันก็เคยพูดแล้ว ฉันต้องการ เป็นพ่อของลูกเธอ วันนี้…….จะได้บรรลุผล

“ไม่ว่าตอนนี้เธอทำอะไรก็ยับยั้งฉันไม่ได้แล้ว

ทานชื่อได้ชะงักงันอยู่ตรงที่เดิม กลีบริมฝีปากแดงที่บวมได้เปิดแล้วเปิดอีก แต่กลับไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร

มีความไม่มีแรงอยู่หน่อย หรือว่าอะไรก็สกัดไว้ไม่ได้แล้วเห

เสี่ยวหมี่โต้วที่เธอซ่อนไว้นานเช่นนั้น วันนี้ก็ต้องยอมรับพ่อ แล้วเหรอ? เย่ ไม่เซ็นจะมีท่าทีโต้ตอบยังไง?

หานมู่จื่อได้กัดริมฝีปากล่างไว้ จากนั้นก็ได้ปิดตาแล้วปิดตา อีก ในที่สุดก็เหมือนกับยอมรับโดยนัยกับวิธีการทำของเขาแล้ว และได้พูดด้วยน้ำเสียงต่ำ: “นายตามฉันเข้าห้องเถอะ ก็น่า เสื้อผ้ามาจัดการสักหน่อย

เมื่อรู้ว่าเธอนี้คือยอมแพ้ต่อการต่อต้านและยอมตรงๆ เย่ไม่เป็ นก็ได้ตามเธอเข้าไปในห้องแล้ว

หลังจากที่ได้เข้าห้อง และเย่โม่เซินก็ได้จัดการเสื้อผ้าแล้ว หา นมู่จื่อกลับได้หยิบเครื่องรีดผ้าหนึ่งมา และได้พูดกับเย่ ไม่เซ็น “เสื้อก็ยับย่นแล้ว ถอดลงมาเถอะ”

เย่ไม่เป็นไม่ได้พูดอะไรอีก และได้นำเสื้อเชิ้ตสีขาวถอดลงมา ให้เธอ

หานคู่จื่อหาที่หลังจากนั้นก็ได้รีดเสื้อเชิ้ตแทนเขา

เธอทุกครั้งที่ได้พบกับเย่ไม่เป็น เสื้อผ้าของเขาก็ล้วนดูแลจน ไม่มีร่องรอยของความคดเคี้ยวซ้อนกันเป็นจีบๆ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อ เช็คหรือว่าชุดสูท แต่ว่าหลังจากเรื่อง……….. เสื้อผ้าของเขา ก็ได้ยับย่นจนไม่เป็นรูปร่าง
อาจจะเป็นเธอ ใจอ่อนเถอะ ก็อาจจะเป็นเธอที่ต้องการให้เช่ ไม่เป็นมีภาพลักษณ์ที่ดีหน่อยเมื่ออยู่ต่อหน้าของเสี่ยวหมี่โค้ว ดัง นั้นเธอจะต้องช่วยเขาเอาเสื้อผ้ามารีดสักหน่อย

หานม รีดเสื้อผ้าอย่างจริงจังมาก ภายใต้ดวงไฟที่นุ่มนวล เธอได้โค้งเอาไว้ และเส้นผมนับไม่ถ้วนที่อ่อนนุ่มได้ห้อยลงมา และได้ปกคลุมม่านตาของเธออย่างเลือนรางไม่ชัดเจน ทำให้ ลักษณะเฉพาะตัวของเธอทั้งคนเมื่อมองขึ้นมาก็ยิ่งเพิ่มความอ่อน โยนยิ่งขึ้น

มองหานมู่จื่อที่เป็นแบบนี้ แต่ไม่เป็นรู้สึกว่าใจของตัวเอง เหมือนกับถูกใยฝ้ายมาเติมเต็มแล้ว ทุกที่ก็คือความอ่อนโยน

รอหลังจากที่รีดเสื้อผ้าเสร็จ หานคู่จื่อถึงได้มอบให้เปโม่เซ็น

ใหม่เพื่อให้เขาใส่ หลังจากนั้นก็ได้ใส่เนกไทแทนเขาด้วยตัวเอง ตอนที่ทำทุกอย่างนี้ เธอก็ได้อ่อนโยนจนเหมือนกับนางฟ้าคน หนึ่งที่ลงมาโลกมนุษย์

เย่ไม่เป็นได้มองเธอไว้ด้วยความสงบมาตลอด ภายใต้ลูกตา ได้มีความอาลัยรักเพิ่มมาแล้วส่วนหนึ่ง ตอนที่ผูกเนกไทไปได้ ครึ่งหนึ่งเขาก็ได้อดกลั้นไว้ไม่อยู่โค้งตัวลง โอบกอดเธอเอาไว้ อย่างกะทันหัน

“ทำอะไร?” หาน จื่อซะงักงัน เมื่อได้สติกลับมาก็คิดที่จะผลัก เขาออก “เสื้อผ้าฉันรีดอย่างยากลำบากล่ะ นายก็อย่าทำให้มัน ขับแล้ว

เย่ไม่เช่นนี้ถึงได้ถอยออก
“ฉันจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง อืม?”

“อะไร”

“หลังจากนี้ฉันจะต้องดูแลพวกเธอแม่ลูกให้ดี นำพวกเธอมา เป็นคนสนิทที่สุดของฉันบนโลกใบนี้

หานมู่จื่อมีความนอกเหนือความคาดหมายอยู่บ้าง คนคนนี้ได้ พูดสาบานอะไรอย่างกะทันหัน

“ก็เพราะว่าฉันช่วยนายรีดเสื้อผ้าตัวหนึ่ง? นายก็ประทับใจจน เป็นแบบนี้แล้ว?”

เย่ไม่เป็น “.………..

เขาได้หยิกแก้มของหาน จื่อไว้ จากนั้นก็ได้เปิดปากอย่างจน ปัญญา: “เข้าใจความโรแมนติกไหม? ในเวลานี้ยังทำลาย บรรยากาศ?”

“คำพูดพวกนี้นายเก็บไว้หลังจากเจอเสี่ยวหมี่โต้วค่อยพูด เถอะ หวังว่านายจะไม่ประหลาดใจจนเกินไป เธอได้นำเนกไท ขั้นตอนสุดท้ายทำจนเสร็จ หลังจากนั้นก็ได้ถอยออกไปจัดการตัว เองแล้ว

หลังจากนั้นสิบนาที หาน จื่อก็ได้เปิดประตูห้องออก และได้ พาเย่ไม่เป็นไปถึงขั้นล่างแล้ว

“นายรออยู่ตรงนี้ ฉัน….ไปดูๆว่าเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่ไหน เขาน่าจะอยู่ในห้องกับจางเสี่ยวเหยียนถึงจะถูก
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทานมู่จื่อก็ได้เดินไปทางด้านบนตรงๆ ตัดสิน ใจที่จะไปเรียกเสี่ยวหมี่โต้วลงมา

ตอนที่ได้ผลักประตูห้องออก จางเสี่ยวเหยียนกำลังมาสก์ หน้า”อืม? มู่จื่อ?”

หานมู่จื่อได้ค้นหาไปแล้วรอบหนึ่ง ก็ไม่ได้เห็นถึงเจ้าของเสียว

หมิโต้ว “คนล่ะ?”

“คน?” จางเสี่ยวเหยียนกะพริบตาไปมา “คนอะไร?”

“เสี่ยวหมี่โต้วไง เธอไม่ได้พาเขากลับมา?”

เอ่ยถึงเสี่ยวหมี่โต้วขึ้น จางเสี่ยวเหยียนก็คิดแล้วคิดอีก จาก นั้นก็ได้พยักหน้า: “พากลับมาแล้ว เมื่อเขาได้อาบน้ำ ตอนนี้ ได้ลงไปชั้นล่างแล้วนี่ พวกเธอไม่ได้เจอกัน?”

หานคู่จื่อ : …..ลง ลงไปชั้นล่างแล้ว?”

มองสีหน้าของเธอ จางเสี่ยวเหยียนก็ค่อยๆรู้สึกว่ามีความผิด ปกติขึ้นมาแล้ว “เป็นอะไรไปแล้วล่ะ? เธอลงไปชั้นล่างไม่ได้พบ เขา? ฉันคิดออกแล้ว เหมือนกับว่าเขาพูดว่าต้องการไปห้องครัว เพื่อล้างผลไม้สักหน่อย…..เพื่อรับแขกที่มา…….

ชั้นล่าง

เสี่ยวหมี่โต้วได้กระดกก้นเล็กๆพลิกอยู่ในตู้เย็นไปแล้วครึ่ง ค่อนวัน ในที่สุดก็ได้ล้างผลไม้จานหนึ่งออกมา ตอนที่หนุ่มน้อยได้ยกฐานผลไม้ออกมา ก็ได้เห็นถึงเงาคนที่ได้เพิ่มมากขึ้นอยู่ใน ห้องรับแขกอย่างพอดิบพอดี

เย่ไม่เขินนั่งอยู่บนโซฟา การแสดงออกของลูกตาดำกับบน ใบหน้ามีความไม่สงบอยู่บ้าง

เห็นได้ชัดว่า…….เป็นเพียงแค่พบเด็กคนหนึ่ง เขาจะตื่นเต้น

อะไร?

ฐานะของฝ่ายตรงข้ามหากว่าพิเศษกว่านี้อีก ก็เป็นเพียงเด็ก คนหนึ่งที่อายุประมาณห้าขวบ หรือว่าผู้ใหญ่คนหนึ่งอย่างเขายัง คงรับมือไม่ได้เหรอ?

เป็นครั้งแรกที่เยโม่เซินรู้สึกว่ามือของตัวเองทำอะไรไม่ถูกเป็น อย่างมาก

อีกเดี๋ยวตอนที่ได้พบกับเด็กคนนั้น เขาจะต้องพูดอะไร

ต้องเรียกเขาว่าอะไร?

ได้ยินมู่จื่อบอกว่า เด็กคนนั้นเหมือนกับชื่อว่าเสี่ยวหมี่โต้ว? เสี่ยวหมี่โต้วเหรอ? ฟังขึ้นมาแล้ว………เหมือนว่าจะเป็นชื่อที่

น่ารักมาก

ตอนที่คิด เย่ไม่เป็นก็ได้ยืนขึ้นมาอย่างกะทันหันแล้ว ดูเหมือน ว่าจะมีความตื่นเต้นอยู่บ้าง หัวคิ้วของเขาได้ขมวดแล้วขมวดอีก รู้สึกว่าตัวเองเป็นเช่นนี้ก็ไม่สงบเกินไปแล้วจริงๆ ด้วยเหตุนี้จึงได้ กลับไปนั่งใหม่แล้ว
ปลายนิ้วได้แตะเบาๆไปที่หน้าโต๊ะ ความถี่กลับไม่มั่นคงเป็น อย่างมาก ในลูกตา ที่ขมับของเย่ไม่เป็นได้เปลี่ยนเป็นว่าง เปล่ามากแล้ว ในที่สุดก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อถามกลุ่ม ชายชรานั้นในวีแชทของกลุ่มของบริษัท

{ครั้งแรกที่ได้เจอเด็ก ประโยคแรกต้องพูดอะไร? ประมาณว่าเวลานี้คือดึกไปหน่อย นึกไม่ถึงว่าในกลุ่มจะเงียบ มาก ไม่มีใครพูดอะไร

ในใจของเย่ โมเงินหงุดหงิดเป็นอย่างมาก และทั้งหมดก็ไม่ได้ มีใจที่คิดจะรอ ไม่ถึง5วินาที เขาก็นำข้อความเพิกถอนกลับมา แล้ว หลังจากนั้นก็ได้ล็อกหน้าจอโทรศัพท์วางกลับไปใน กระเป๋า

ทำไมตอนนี้อยังไม่ลงมา

หรือว่า……เธอก็ได้พาคนไปอีกแล้ว?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเย็ไม่เป็นก็ได้เปลี่ยนเล็กน้อย ร่างกายที่สูงใหญ่ได้ลุกขึ้นโดยตรง เตรียมพร้อมที่จะขึ้นไปหา จื่อที่ชั้นบนด้วยตัวเอง

เมื่อเย่ไม่เป็นหมุนตัว สายตาก็ได้ชำเลืองเห็นถึงคนตัวเล็กที่ น่ารักคนหนึ่งที่ได้ยกฐานผลไม้ไว้ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ตั้งใจ ส่วนสูงน่าจะยังไม่ถึงหัวเข่าของเขา

เพียงแค่แวบเดียว เย่ ไม่เป็นเหมือนกับถูกฟ้าผ่า ไร้หนทางจะ ขยับตัวได้


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ