บทที่ 608 ผู้ชายไร้น้ำยา…อย่าไปเอาเลย

พอถึงเวลา เธอก็ควรจากไป

หานมู่จื่อรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าตอนจบไม่ สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เธอจึงหนีออก มาอย่างเงียบๆ

เมื่อนึกย้อนกลับไปยังคงมีความเศร้าอยู่ ภายในใจ

เธอเริ่มร้อนบริเวณขอบตาเล็กน้อย

เธอมองเห็นสายตาพี่สาวมองเธอที่เป็น แบบนี้ก็กลับกลายเป็นเธอยอมรับว่าสาเหตุ ของการหย่าร้างเป็นเพราะความไร้น้ำยาของ เย่ไม่เชิน

อืม พี่สาวตกตะกอนความคิดอยู่สักพักก็ พูดว่า “ฉันคิดว่าเธอเลือกผู้ชายเรียบร้อยใส แว่นคนนั้นที่อยู่ด้านหลังเถอะ ”

หานฟู อตกใจและพูดอย่างอายๆ ” สาว คุณพูดอะไรเนี่ย? “ฉันพูดจริงๆนะ ผู้ชายไร้นายา…อย่าเ เอาเลย!”

“ไม่คุยแล้ว รีบไปเถอะ”

เมื่อเห็นเย่หลิ่นหานกำลังเดินเข้ามาหา พวกเธอ หานมู่จื่อจึงรีบเข็นรถเข็นเดินไปทาง อื่น เย่หลิ่นหานต้องการจะเดินตามพวกเธอไป เธอเดินวนไปรอบๆแล้วเดินกลับมาทางด้าน หลัง

ผ่านไปสักพัก ถ้าเขายังเดินตามมาอีก นั่นก็หมายความว่าเขาจงใจเดินตามพวกเธอ

“เธอนี่…เอ๊ะ”

หลังจากเดินวนไปมาสักพัก ทันทีที่หา นมจื่อรู้สึกตัวก็พบว่าไม่เจอตัวเย่หลั่นทานจาก ทางด้านหลังแล้ว

“อย่ามอง เธอสลัดเขาทิ้งแล้ว น้องสาว เธอเนี่ยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า? ในเมื่อเธอยัง โสด มีผู้ชายมาให้เลือกมากกว่าหนึ่งคนจะเป็น อะไรไป? “ “ฉันกับเขาเป็นไปไม่ได้

เธอเคยพูดนานแล้วว่าเขาเป็นได้เพียงพี่ ชาย ระหว่างเขากับเย่หลั่นทานจะเป็นไปได้ อย่างไร

“ตราบใดที่พวกเธอยังโสด มีอะไรที่เป็น ไปไม่ได้?”

“เป็นไปไม่ได้ก็คือเป็นไปไม่ได้”

หานมู่จื่อเร่งฝีเท้าและเดินไปข้างหน้า พี่ สาวรีบเดินตามและพูดกับเธออย่าง กระตือรือร้น หานมู่จื่อไม่รู้จริงๆว่าพี่สาวคนนี้มี ความกระตือรือร้นจากไหนมาพูดกับเธอ มากมายแบบนี้ ก็เห็นกันอยู่ว่าเพิ่งเจอกันครั้ง แรกไม่ใช่หรือ?

ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็เข้าใจแล้วว่าทำไม เธอกับลุงอ้วนถึงเป็นคู่สร้างคู่สม

ยังคิดอยู่ว่าจะพูดอะไร แต่โชคดีที่เย่โม่ เซินกับลุงอ้วนเดินเข้ามาพอดี

เย่ไม่เช่นถือถุงถุงหนึ่งไว้ในมือด้วย ใบหน้าเย็นชา ลุงอ้วนเองก็ถือถุงแบบเดียวกัน แต่เมื่อเทียบกับเย่โม่เชินแล้ว เขาถือถุงไว้ เยอะกว่ามาก

“ซื้อเสร็จหรือยัง?”

“เสร็จแล้ว”

หานมู่จื่อเงยหน้าสบตากับเย่ไม่เขินเข้า พอดี จากนั้นก็นึกถึงสิ่งที่พี่สาวพูดกับเธอก่อน หน้านี้ จู่ๆเธอรู้สึกว่าไม่อยากจะมองเขาไป ตรงๆ

ดังนั้นเธอจึงผลักรถเข็นเดินไปโดย แสร้งทําเป็นไม่เห็นเขา เย่โม่เซินถูกทิ้งไว้

เขาขมวดคิ้ว พอนึกจะตามไปถามเธอว่า ทําไมถึงไม่ยอมมองเขาก็มีคนมาตบไหล่เขา ไว้ เยโม่เซินหันกลับไปก็เห็นพี่สาวคนนั้นเอียง หน้ามาทางเขา เขาขมวดคิ้วแล้วถอยหลังออก

ไป

“เฮ้อ!” พี่สาวเห็นเขามีท่าทีแบบนี้ก็พูด อย่างสะอิดสะเอียน “ยังจะทําตัวเย็นชาอยู่ได้

เย่ไม่เซินมองเธออย่างไม่พอใจ

“มีอะไร?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่สงสารคุณ”

เย่โม่เซิน “? ? ?”

“รู้สึกแย่ใชไหม โดนทิ้ง? ” พี่สาวพูด และมองเย่โม่เซ็นด้วยสายตาน่าสมเพช “อันที่ จริงที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทาง รักษา ฉันรู้จักโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่มี อุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ทันสมัย ฉันแนะนำให้ เอาไหม?”

เย่โม่เชินยิ่งขมวดคิ้วแน่น เขาไม่แน่ใจ ว่าทําไมจู่ๆเธอถึงได้แนะนำโรงพยาบาลให้ เขา หรือว่าเมื่อกี้นี้หาน จื่อคุยเรื่องอะไรกับ เธอ?

ทว่าเย่ไม่เช่นคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่า ช่วงนี้ร่างกายของเขาผิดปกติตรงไหน? “อ้ยหยา ถ้าคุณคิดจะจีบปูจื่อให้คิดก็ฟัง

พี่สาวซะ”

จีบปูจื่อ?

เย่ไม่เขินขมวดคิ้ว

“ฉันรู้ว่าคุณเป็นอดีตสามีเธอ และตอนนี้ กำลังตามจีบเธออยู่ไม่ใช่หรือ? เธอปฏิเสธคุณ มาตลอด คุณรู้ไหมว่าเพราะอะไร?”

“เพราะอะไร?”

คําสามคํานี้แทบจะโพล่งออกมา ใช่แล้ว เย่โม่เซินเองก็อยากรู้ว่าทําไม

เขาอยู่เคียงข้างเธอมานานขนาดนี้ แต่ เธอไม่เพียงแต่ปฏิเสธเขา อีกทั้งยังทำตัวห่าง เหินจากเขาไปเรื่อยๆ

แม้ว่าสองสามวันนี้จะนอนเตียงเดียวกัน มาตลอด แต่กลับไม่เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

นอนกับไม่ได้นอนล้วนไม่มีความแตก

ต่างกัน เขาเองก็คิดมาตลอดว่าทำไม เขาไม่ เข้าใจผู้หญิงเลยจริงๆ เมื่อก่อนเขาเคยทำร้าย เธอ แต่ตอนนี้เขาก็พยายามชดเชยให้เธอ จนถึงที่สุดแล้ว ได้แต่หวังว่าเธอจะเห็นความ จริงใจของเขา

อย่างไรก็ตามสั่งที่เขาทําไปดูเหมือนจะ ไร้ประโยชน์ อีกทั้งยังได้ผลลัพธ์ที่ต่างออก

บางครั้งเย่โมเช่นก็ไม่รู้เลยจริงๆว่าเขา ทําผิดตรงไหน

หรือว่า เธอไม่รักเขา?

พอคิดถึงความเป็นไปได้ข้อนี้ เย่ไม่เป็นก็

รู้สึกหายใจไม่ออก

หัวใจหม่นหมองเล็กน้อย ใบหน้าเปลี่ยน เป็นบึ้งตึง

“ดูเหมือนว่าคุณจะอยากกลับไปคืนดีกับ เธอจริงๆ” พี่สาวยิ้มอย่างมีเลศนัยพลางมอง หาน จื่อที่กำลังเลือกของอยู่ด้านหน้า สายตา เยโม่เซินก็มองตามเธอไป

หานมู่จื่อกำลังเอื้อมมือขนหยิบของจาก ชั้นวางของที่อยู่ด้านบน หลังจากที่หยิบลงมา ก็อ่านรายละเอียดและวันหมดอายุบนบรรจุ ภัณฑ์อย่างถี่ถ้วน ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกาย อย่างงดงามราวกับดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้า

“สวยมากล่ะ ?” พี่สาวถาม

ลุงอ้วนที่ยืนอยู่ด้านข้างตบตูดเธอ สวย ก็สวยอยู่หรอก แต่เมียของฉันน่ามองที่สุด”

เย่ไม่เซ็นมองเธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็ ถอนสายตาและพยักหน้า

แน่นอนว่าสวย

เขา…เย่โม่เซินหลงรักผู้หญิงคนนี้มาทั้ง ชีวิต จะไม่สวยได้อย่างไรล่ะ?

อีกอย่างหานมู่จื่อก็ไม่ใช่คนสวยดาษดื่น หากเอาความสวยของเธอไปวางอยู่กลางผู้คน แล้วบอกพวกเขาว่าเธอยังโสด คงมีคนมารุม

จีบเธอมากมายแน่ๆ มีเพียงอดีตสามีไม่เอาถ่านของเธอ เท่านั้นที่ไม่มีตา

ในขณะที่เยโมเงินดาอดีตสามีเธออยู่ใน ใจ เขาไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเขาเองก็เคยถูก หานมู่จื่อมองว่าเป็นอดีตสามี

หากพูดในแง่ของเวลา หลินเจียงก็น่าจะ เป็นอดีตสามีคนก่อนๆของเธอ

“ดังนั้นในเมื่ออดีตภรรยาของคุณสวย เสียขนาดนี้ ถ้าคุณยังไม่พยายามให้หนักขึ้น จะต้องมีผู้ชายคนอื่นมาแย่งเธอไปอย่าง แน่นอน”

พอได้ยินดังนี้ เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วแน่น

ฉันเข้าใจว่าเรื่องนั้นมันยากที่จะพูด แต่ ถ้าคุณได้เข้ารับการรักษา สักวันคุณก็จะหาย เป็นปกติ”

เย่โม่เซ็นฟังแล้วรู้สึกว่ามีบางอย่างผิด ปกติ นั่นมันเรื่องอะไร ทําไมถึงยากที่จะพูด

“เดี๋ยวก่อน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” “คุณ คุณไม่อายที่จะพูดตอนนี้หรือ? ฉัน บอกคุณแล้ว ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้ต่อไป คุณ ไม่มีทางจีบเธอติดหรอก”

“โรงพยาบาลที่ฉันแนะนำมันดีมากจริงๆ เพื่อนสามีฉันก็รักษาตัวที่นั่น ฉันจะให้เบอร์คุณ ถ้าคุณต้องการ”

พี่สาวพูดในขณะเดียวกันก็หยิบ

โทรศัพท์มือถือของเธอออกมาเพื่อค้นหาเบอร์ โทรศัพท์ ลุงอ้วนยืนอยู่ด้านข้างก็ได้ยิน ประโยคคลุมเครือ เขาเอียงศีรษะเข้ามา

“รอจนนายรักษาโรคนั้นหายดีแล้ว พอ ถึงเวลาจะได้อยู่ต่อหน้าเธออย่างสง่าผ่าเผย อีกครั้ง ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องกลับมาคืนดีกับ นายอีกครั้ง

พอได้ยินคำพูดเหล่านี้ เย่โม่เซินก็พอจะ เดาออกแล้วว่าคืออะไร เขาหรี่ตาลงอย่าง อันตรายและมองไปทางหานมู่จื่อที่ยังคงถือ ของอยู่บนชั่นวาง

“เธอพูดว่าอะไร?”

พี่สาวรำคาญเขามาก เธอจึงพูดออกไป ตรงๆ “เธอบอกว่าสาเหตุที่พวกคุณหย่ากันก็ เพราะคุณมันไร้น้ำยา!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ