บทที่ 967 รักษาความอบอุ่น

เจสันคิดแบบนั้นจริงๆ

เมื่อเขาพูดสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่ในใจ จู่ๆ เจสันก็พูดอะไรไม่ ออก

ต่อมาเขาได้ยินเสียงของเย่ ไม่เซ็นพูดออกมาว่า “ฉันแค่อยาก ฟื้นความทรงจํา ไม่ได้จะฆ่าตัวตาย

พูดจบ เขาจึงเริ่มปลดกระดุมเสื้อนอกของเขาทีละเม็ด

ตรงหน้าคือสระน้ำขนาดใหญ่ ที่นี่ใหญ่กว่าที่ที่เคยจำลอง เหตุการณ์ค่อนข้างมาก เจสันมองไปรอบๆ แล้วพูดว่า “พวกเรา ไปหาคนมาดูนายเพิ่มอีกหน่อยดีกว่า ไม่งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้น ฉัน คนเดียวกลัวว่าจะช่วยนายไม่ทัน

มือของเย่ โม่เซ็นชะงักไป เขาตอบรับออกมา

ดังนั้นเจสันจึงรีบออกไปหาคน เขาใช้โอกาสตอนที่ออกไป หยิบมือถือขึ้นมาดู พบว่าวีแชทของเซียวซูยังคงเงียบ ไม่ตอบ กลับเขาแม้แต่ข้อความเดียว

โอ๊ย ไอ้เลวนี่มันเป็นอะไร ไม่สนใจคุณชายเย่ของตัวเองเลย หรือไง

เขาแชร์โลเคชั่นนานขนาดนี้ เซียวซูไม่เห็นเลยหรือไง แต่ไม่นาน เจสันก็พบว่ามีบางสิ่งผิดปกติ
เพราะเมื่อเขาดูบนแผนที่ ตำแหน่งสีเขียวของเชียว อยู่ใกล้ เขามาก จนเกือบจะซ้อนทับกันจนเขาแทบจะมองไม่ออก เมื่อเห็นดังนั้น เจสันดีใจจนแทบจะส่งเสียงออกมา

คิดไม่ถึงว่าเซียวซูจะมาจริงๆ ไม่เสียแรงที่เขายื้อเวลามา ตลอดทาง

เพื่อป้องกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น เจสันจึงไม่ปิดการแชร์โลเคชั่น จากนั้นจึงเก็บมือถือลงในกระเป๋าเสื้อแล้วเดินกลับไป

เย่ไม่เซ็นยืนอยู่ที่เดิม สีหน้าของเขายังปกติ เมื่อเห็นเจสันกลับ มา จึงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จะเริ่มได้หรือยัง”

“รออีกหน่อย” หลังจากที่เห็นว่าเซียวซูกำลังจะมาที่นี่ เจสันจึง ตัดสินใจซื้อเวลาก่อนที่เขาจะมาอีกหน่อย วันนี้อาจจะมีผลที่ไม่ เหมือนเดิมก็ได้

“ต๊ะ?” เย่ โม่เป็นเลิกคิ้วขึ้นมองเขา “เรื่องอะไรอีก

“เมื่อกี้ฉันมาคิดดูดีๆ อาการป่วยของนาย ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธี รักษา อาจจะไม่ต้องใช้วิธีที่เสี่ยงขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นจาก ประสบการณ์ของฉัน มีคนน้อยมากที่รักษาอาการความจําเสื่อม โดยใช้วิธีแบบนาย เพราะฉะนั้นเมื่อกี้ฉันเลยคิดอะไรดีๆ ออก”

“วิธีอะไร” เย่ไม่เป็นถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

“วิธีน่ะมีแน่ๆ อยู่แล้ว แต่ต้องวางแผน ฉันเลยคิดว่าวันนี้เรา อย่าเพิ่งรีบร้อน กลับไปกับฉันก่อน เดี๋ยวฉันเขียนแผนเสร็จ ถ้า นายพอใจ พรุ่งนี้เราค่อยมาเริ่มกัน
เยโมเงินนิ่งไป เจสันมองเขาอย่างสงสัย “นายว่ายังไง

“เหอะ”

เย่โม่เซินแสยะยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “มาถึงขนาดนี้แล้ว นาย พูดเรื่องนี้มันจะมีประโยชน์อะไรอีก

“นายมองออกสินะ โอเค วันนี้ฉันไม่อยากให้นายลงน้ำ สัปดาห์นี้จิตใจนายได้รับการกระทบกระเทือนมาก มันสะสมมา เป็นสัปดาห์ ถ้าวันนี้นายลงน้ำไปแล้วเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่มีปัญญา ไปรับผิดชอบหรอกนะ”

พูดจบ เขาก็พูดต่ออีก “แต่เมื่อกี้ฉันคิดวิธีออกจริงๆ นะ หลาย คนรักษาหายด้วยวิธีนี้ ถ้านายไม่เชื่อ นายกลับไปกับฉัน แล้วฉัน จะอธิบายให้นายฟัง

เจสันรู้ว่าเย่ไม่เป็นไม่มีทางกลับไปกับตัวเองแน่ๆ เขาแค่

ตั้งใจพูดยื้อเวลาเท่านั้น

ราวกับว่าเย่โม่เซินรู้จุดประสงค์ของเขา ชายหนุ่มไม่สนใจเขา อีก ก้าวอย่างมั่นคงไปที่ขอบสระ

“นะ นี่ โม่เซิน นายอย่าผลีผลาม สิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อกี้หน่อย ฉันพูดว่ามีวิธีก็ต้องมีวิธีสิ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ”

ในช่วงเวลาวิกฤตนี้จู่ๆ เสียงนุ่มนวลของผู้หญิงก็ดังขึ้น

“หลอกฉันสนุกไหม”
เสียงของผู้หญิงที่ดังขึ้นในช่วงเวลาแบบนี้ สำหรับเจสันแล้ว เปรียบเหมือนแสงสว่างจากพระเจ้า เขาหันไปมองตามเสียง เห็น ผู้หญิงคนหนึ่ง

แถมยังมีคนยืนอยู่ข้างๆ ผู้หญิงคนนั้นสองสามคน หนึ่งในนั้น คือเขียวช

เห็นได้ชัดว่าพวกเขารีบร้อนมากันเป็นอย่างมาก ลมหายใจ ของพวกเขาไม่สม่ำเสมอ

ในที่สุดเขาก็ยื้อเวลาได้สำเร็จ โชคดีที่เขาพูดห้าม ไม่งั้นตอน นี้เย่ไม่เซินคงจะกระโดดลงน้ำไปแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงของมู่จื่อ เย่ ไม่เซินรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเอง ปะทะกับอะไรสักอย่างเพียงครู่หนึ่งเขาขมวดคิ้วขึ้นแล้วมองเจ สันเหมือนจะฆ่าเพื่อนอย่างไรอย่างนั้น

เขาเพิ่งหาที่นี่ ดังนั้นเซียวไม่มีทางรู้ก่อนได้อย่างแน่นอน คนที่อยู่ข้างเขาก็เหลือแค่เจสัน

คนที่ส่งข่าวต้องเป็นเจสันอย่างแน่นอน

เจสันเห็นสายตาของเขา จึงทำได้เพียงหยิบมือถือออกมา

“ตอนขึ้นรถฉันแชร์โลเคชั่น แต่การที่จะหานายเจอก็ไม่ใช่ เรื่องง่าย พวกเขาคงจะฉลาดมากและรวดเร็วมากด้วยเช่นกัน”

เฮ้อ เขาเป็นคนเลวจริงๆ

ตอนแรกก็ดีๆ อยู่นะ แต่ตอนนี้เหมือนเย่ไม่เป็นจะกินเขาอย่างไรอย่างนั้น น่ากลัวมาก

“ฉันกำลังถามคุณอยู่นะ” เสียงของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นอีกครั้ง เพียงครู่เดียวเท่านั้น เหมือนกับว่าเจสันเห็นความโกรธของเย่ไม่ เซินหายไปครึ่งหนึ่ง

นี่คงเป็นพลังแห่งความรักสินะ เจสันบ่นในใจ จากนั้นจึงมอง ไปยังมู่จื่อเหมือนกำลังประเมินอะไร จากความเข้าใจของเขา แม่ ของเย่ไม่เซ็นตายไปตั้งนานแล้ว และเขาไม่ได้มีเยื่อใยกับคนใน ตระกูลเย่มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่เป็นศัตรูกันแค่ เพียงพริบตาเดียว

เพราะฉะนั้นเขาคงไม่ฟื้นความจำเพราะคนในครอบครัวแน่ๆ ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คือเพื่อผู้หญิงคนนี้

คิดไม่ถึงว่าเพื่อนรักที่เคยเย็นชา ในตอนนั้น จะยอมเสี่ยงเป็น เสี่ยงตายเพื่อผู้หญิงคนเดียว

สวยกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้แฮะ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น เธอเป็นคนดีมาก

เพื่อนรักของเขาชอบผู้หญิงแบบนี้เหรอ

ดูเหมือนจะมีออร่ามาก แต่คำพูดเมื่อกี้เหมือนจะไม่อ่อนโยน แม้แต่นิดเดียว แถมยังรุนแรงอีกต่างหาก

เหมือนว่าเพื่อนของเขาจะซวยแล้วล่ะ
เป็นไปตามคาด เย่ไม่เป็นไม่กล้าหันกลับไปมองหน้าจอ ยิ่ง ไม่ต้องพูดเรื่องสบตากับเธอ

บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด ทั้งๆ ที่คนก็ไม่น้อย แต่กลับ เงียบจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจ

เย่ไม่เป็นไม่ตอบคำถามของมู่จื่อ เดิมที่มีอยังยืนอยู่ที่เดิม แต่

เมื่อเห็นเขาเอาแต่เงียบ เธอจึงก้าวเข้าไปหาเขา

ทุกคนพากันกลั้นหายใจมองภาพนั้น รู้สึกว่าบรรยากาศโดย รอบเย็นจนเหมือนจะเป็นน้ำแข็ง

ห้องที่ไม่ได้อบอุ่นอยู่แล้วยิ่งเย็นเข้าไปอีก

เมื่อเดินเข้าไปจนอยู่ไม่ห่างกับเยโม่เป็น มู่จื่อหยุดลงแล้วมอง ไปบนผืนน้ำ “ไม่กล้าพูดหรือมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะพูด

ประโยคสุดท้ายทำให้เย่ โม่เซ็นขมวดคิ้ว เขาเม้มปากแน่น จากนั้นจึงค่อยๆ หันกลับมาสบตากับมู่จื่อ

เจสันกระแอมออกมาแล้วพูดว่า “พวกเราออกไปกันก่อน

เถอะ”

พูดจบเขาจึงเดินออกไปข้างนอก คนอื่นก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ เหมือนกัน จึงเดินตามเขาออกไปเช่นกัน

เมื่อเดินมาถึงนอกประตู ลมหนาวพัดผ่านไป เสี่ยวเหยียน ยกมือกอดตัวเองอย่างไม่รู้ตัว เซียวที่ยืนอยู่ข้างเธอเห็นเช่นนั้น จึงถามออกไป “หนาวเหรอ”
พูดจบ เขาจึงถอดเสื้อโค้ตของตัวเองแล้วเอาไปคลุมตัวของ เสี่ยวเหยียน

“เธอเพิ่งจะหายไข้ ต้องรักษาความอบอุ่นเอาไว้ ไม่งั้นจะเป็น ไข้อีก”

หาเชิงกะพริบตา โดยไม่มีใครสังเกตเห็น หางตาของเขามอง ไปยังเสื้อที่คลุมอยู่บนตัวเสี่ยวเหยียน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ