บทที่ 780 เธอคิดว่าฉันอยากเหรอ

ถ้าเขาเพียงเพราะเธอเผลอกอดเขา เขาก็โกรธขนาดนี้ เธอก็ถูก

ใส่ร้ายป้ายสิเกินไปแล้ว

เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

เฮ้อ ไทษเธอที่นอนกลางวัน ถ้าไม่นอนกลางวัน เธอก็จะไม่ฝัน ร้าย

ถ้าไม่ฝันร้าย ก็จะไม่ตื่นมาเห็นเย่ ไม่เป็นอยู่ตรงหน้าตัวเองแล้ว ยื่นมือเข้าไปกอดเขา

ไม่สิ เขามาทําอะไรที่ห้องเลขา

เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเขาเคยมา?

หรือว่าเขาตั้งใจมาหาตัวเอง? ไม่สิ เย่ไม่เป็นไม่ใช่คนที่หุนหัน พลันแล่น เขาเป็นคนที่ใจเย็น

เธอต้องค่อยๆรอ อย่างน้อย…..ตอนนี้หลังจากที่ตื่นจากฝัน ร้ายเสร็จ เธอก็จะรู้ว่าเย่ไม่เป็นไม่เป็นไร เขาอยู่ค้างๆเธอ แค่นี้ก็พอแล้ว

หานคู่จื่อลุกขึ้นไปที่ห้องชาแล้วชงชามะลิให้ตัวเอง พอดื่มไป ครึ่งถ้วยเธอก็รู้สึกสบายตัวขึ้น

ฝันร้ายเมื่อกี้ ตอนที่ยังหาเย่ ไม่เป็นไม่เจอ เธอจะฝันถึงมันทุก คืน ทุกครั้งทีตื่นขึ้นมาหมอนจะเปียกและหลังของเธอก็เปียก
เหงื่อและน้ำตาแทบจะทำให้เธอจมน้ำตาย ค่ำคืนที่ไม่รู้จบก็ เหมือนกับสัตว์ร้ายที่สามารถกินคนทำให้เธอสิ้นหวังลึกลงไป

แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป ไม่ว่าเย็ไม่เห็นจะมีท่าทีกับเธอ

ยังไง ขอแค่เขาปลอดภัยและตัวเอง มีโอกาสเฝ้าดูเขาก็พอแล้ว หาหมู่จื่อดื่มชามะลิเสร็จ ก็ชงกาแฟอีกถ้วยแล้วส่งไปที่ห้อง

ทํางานของประธาน

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วเมื่อเห็นเธอนกาแฟมาให้เอง

ผู้หญิงคนนี้เห็นว่าเมื่อกี้เขาโกรธ เธอเลยคิดว่าจะชงกาแฟแค่ นี้มาขอโทษเขาเหรอ?

เหอะ เธอคิดว่าเขาเป็นคนยังไง? หายโกรธง่ายขนาดนี้เลยเห รอ?

“กาแฟ” หานมู่จื่อนํากาแฟวางบนโต๊ะของเขา เธอยืนอยู่ข้างๆ อย่างไม่สบายใจ เธอเอามือไขว้หลังอย่างประหม่า พูดอย่าง ระมัดระวัง “ประธานคะ เรื่องที่เกิดที่ห้องเลขา ขอโทษจริงๆ ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ…………….

เมื่อเห็นเขาเงยหน้า สีหน้าเย็นซามองที่หน้าของเธอ หาน อรีบยกมือขึ้น “ฉันสัญญาว่าไม่มีครั้งหน้าจริงๆ! เหอะ เธอยังวิ่งมาบอกเขาว่าเธอจะไม่กอดเขาอีกแล้วเหรอ? เย่ ไม่เซ็นยิ้มเย็น “เธอคิดว่าฉันอยากเหรอ?” “อะไรนะ?” หาน จื่อไม่เข้าใจที่เขาพูด มองเขาด้วยสีหน้า
“ทําไมถึงเข้าบริษัท?”

เราถาม

หาน จื่อกระพริบตา รู้สึกประหลาดมากว่าเขาถามคำถามนี้ ในตอนนี้ เธอก็นึกถึงก่อนหน้านี้ที่เขาต้อนเธอเข้ามุม ตอนนั้นเขา ถามเธอว่าที่เข้าบริษัทเพราะเขาใช่ไหม?

ระหว่างที่ส่งเธอกลับ ก็บอกว่าเธอปากแข็ง

ก่อนหน้านี้เธอปฏิเสธว่าเข้าบริษัทเพราะเขา วันนี้ตอนเที่ยงที่ ห้องเลขากลับมากอดเขาก่อน

เขากำลังหยั่งเชิงเธอเหรอ? หาน จื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรยอมรับ เธอจึงส่ายหัวอย่างแรง

“ประธาน ฉันพูดหลายครั้งแล้วว่าฉันชอบบริษัทของคุณ อยาก มาเรียนรู้และทำงาน

คำตอบแบบนี้อีกแล้ว เย่ ไม่เซ็นรู้สึกหงุดหงิด ยื่นมือไปถึง เนคไทของตัวเอง พูดเสียงเย็นชา “ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไป

หานมู่จื่อ : “? ? #

เร็วแบบนี้เหรอ?

“งั้น เรื่องเมื่อไม่โกรธฉันใช่ไหม? ”

เย่ไม่เขินชาเลืองมอง “ยังไม่ออกไปอีก? ”
หาหมู่จื่อไม่กล้าพูดอะไรอีกเธอจึงพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ จาก

นั้นก็ออกจากห้องทำงาน

หลังจากออกมาเธอก็ถอนหายใจพึงกำแพง

ช่างน่าเศร้าจริงๆ เย่ ไม่เป็นอารมณ์เสีย หัวใจของเธอเหนื่อย

จะทำให้เขารู้สึกได้อย่างไร…ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อเขาและไม่ ระวังตัวเอง?

หานมจื่อถอนหายใจรู้สึกเหนื่อยมาก

เธอกลับไปที่ห้องเลขาเหมือนเวลาที่กระต่ายหงุดหงิด แต่เข้า มาแล้วก็เห็นคนที่ไม่อยากเห็น

เฉียวซื้อนั่งอยู่บนโซฟาที่เธอนอนด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นเธอเข้า

มาก็ยิ้มกว้างทันที

“พี่สะใภ้ เธอมาจนได้ ฉันคิดว่าจะรอเธอนานแล้วสะอึก

หานมู่จื่อ:

เธอปวดหัว ทําไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่หายไปสักที? ก่อนที่จะกิน ข้าวเที่ยงเธอได้บอกเขาอย่างชัดเจนแล้ว?

แต่ว่าเขากลับ………

เฉียวอยืนขึ้น โค้งคำนับให้เธออย่างจริงจัง

“ขอโทษจริงๆ ฉันแค่จะมาขอโทษเธอ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็น ช่วงเวลาแห่งความสับสน โชคดีที่เธอไม่เป็นไร แต่ว่านะพี่สะใภ้ถึงแม้ว่าเมื่อคืนฉันจะเล่นตลก แต่เธอก็คิดๆหน่อย ถ้าไม่ใช่ เพราะฉัน ถือเป็นก็คงไม่มาช่วยเธอและความสัมพันธ์ระหว่าง เธอสองคนจะไม่ร้อนเร็วขนาดนี้

“รอก่อน” หาน จื่อขัดจังหวะเขา “ความอบอุ่นทางอารมณ์คือ อะไร?”

เห็นได้ชัดว่าเธอถูกเรียก โดยเย่ ไม่เห็นจากที่ทำงานและเขา

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความโกรธของเขาจะหายไป

เฉียว อยิ้ม: “หรือว่าไม่ใช่? เมื่อคืนเขาไม่ใช่ฮีโร่วิ่งมาช่วย เหรอ? ถ้าเกิดไม่ใช่ฉัน พวกเธอก็จะไม่มีโอกาสแบบนี้ พี่สะใภ้ เธอก็มองมาที่จุดนี้และให้อภัยฉันนะ?

หานมู่จื่อ :

จู่ๆเฉียวจื้อก็ยืนขึ้น เดินมาอยู่ด้านข้างเธอ

“ถ้าเธอให้อภัยฉัน คราวหน้าถ้ามีเรื่องฉันสามารถช่วยเธอได้ และเกี่ยวกับข้อมูลของฉือเป็น ฉันก็จะบอกเธอคนแรก เป็นยัง ไง?”

ทานมู่จื่อ:

เธอขมวดคิ้ว มองคนที่ไม่มีความรับผิดชอบตรงหน้า จะเชื่อ เขาได้ไหม?

แต่ว่า ความสัมพันธ์ของเขากับเย่ไม่เป็นก็ไม่เลว ได้ข้อมูล เกี่ยวกับเยโม่เซ็นจากเขา น่าจะ………อถืออยู่
“เป็นยังไงเป็นยังไง? มันคุ้มมากใช่ไหม?” เฉียวจื่อรู้สึกว่าผู้ หญิงตรงหน้านิ่งเกินไป เหมือนสถานการณ์เมื่อคืนที่เธอไม่ตกใจ แถมยังสาดเบียร์ไส่หน้าอีกฝ่ายมันเท่มากเลย

แต่สำคัญกว่านั้น เขารู้สึกว่าถือเป็นน่าจะจริงจังกับเธอ

“ถ้าเธอตกลง เรามาเพิ่มWeChatกัน คราวหลังจะได้สะดวก บอกการเดินทางของฉือเป็น เป็นยังไง?”

หานมู่จื่อมองเขาและคิดสักพัก รู้สึกว่ามันค่อนข้างได้เปรียบ แล้วพยักหน้า

“ตกลง”

จากนั้นทั้งสองคนก็แลก WeChatกัน หลังจากนั้นเดียวซื้อ พอใจ รู้สึกว่าตัวเองหนีรอดความตายมา

“พี่สะใภ้ไม่ต้องกังวล คราวหลังอะไรที่เกี่ยวกับมือเงิน ฉันจะ

รีบมาบอกเธอ”

“นาย…อย่าเรียกฉันแบบนี้เลย หาน จ่อขมวดคิ้วและเตือน ความจํา

“ไม่ต้องกังวล มีเพียงเราสองคนที่รู้ชื่อนี้ ฉันจะระวังไม่เรียก แบบนี้ต่อหน้าคนอื่น แต่ไม่ต้องกังวล ฉันรับเธอเป็นพี่สะใภ้คน เดียวเท่านั้น” พูดจบ เฉียวซื้อตบที่หน้าอกเพื่อรับประกันกับหา นมู่จื่อ

หาน จื่ออดไม่ได้ที่จะมองเขามากขึ้นโดยไม่พูด
เฉียว อเอนตัวเข้ามา ยิ้มถาม “พี่สะไภ้ เรื่องเมื่อคืนเธอไม่

โกรธฉันใช่ไหม?”

“คราวหลังนายอย่าพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ฉันจะถือว่าไม่เคยเกิด ดูเหมือนเธอจะยอมรับชื่อที่เขาเรียกว่าพี่สะใภ้

ขึ้นมาก่อน”

หานมู่จื่อคิดว่า สิ่งที่เขาเรียก….ก็ไม่เลวเนาะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ