เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 1054 หยอกเธอเล่น



บทที่ 1054 หยอกเธอเล่น

คราวนี้เสี่ยวเหยียนแน่ใจแล้วว่าจะยอมแพ้แล้วจริงๆ

ถ้าเมื่อก่อนเป็นเหมือนเรื่องราวในวันนี้ เธออาจจะเดินจากไป ไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ … เธอควบคุมตัวเองได้และไม่ทำตัว อ้อยอิ่งอยู่ต่อหน้าเขาหรือไม่ไปมองเขาอีก

ขอเพียงแค่เธอยืนหยัดต่อไป เธอจะต้องลืมหานซึ่งได้อย่าง แน่นอน

“น้าเสี่ยวเหยียน…”

เสี่ยวหมี่โต้วดูเหมือนอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่เสี่ยวเหยี ยนก็พูดตัดบท “เอาล่ะ เธอเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว อะไรมากขนาดนั้น ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เดี๋ยวน้าเสี่ยวเหยียน จะไปทำกับข้าวให้เธอกิน เธอค่อยๆถือชานมไปดื่มที่ห้องนั่งเล่น ก่อนนะ พอน้าเสี่ยวเหยียนทำเสร็จแล้วจะเรียกเอง

พอพูดเสร็จ เสี่ยวเหยียนก็ไม่สนใจท่าทีของเสี่ยวหมี่โต้ว เธอ ปิดประตูห้องครัว โดยตรง

เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้เสี่ยวหมี่โต้วถามอะไรอีก

ดูเหมือนว่าเธอจะเสียใจมาก เสียใจมากๆ เสี่ยวหมี่โต้วเองก็ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

เขาถือชานมกลับไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างเงียบๆ ปกติเขารู้สึกว่าซานมอร่อยมาก แต่ในตอนนี้ได้สูญเสียความหอมหวานและ รสชาติไปเสียแล้ว พอดื่มแล้วรู้สึกว่ามันเขียนอย่างมาก

เสี่ยวหมี่โต้วดื่มไปไม่กี่คำก็วางลง จากนั้นก็มองไปยังห้องครัว

เขาควรจะบอกน้าเสี่ยวเหยียนดีหรือไม่ว่าคุณน้าเป็นคนพาเขา มาส่งเมื่อกี้นี้

อีกอย่าง คุณน้ายังรู้ที่อยู่ของเธออีกด้วย อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นท่าทีของน้าเสี่ยวเหยียนแล้ว ถ้าเขาบอก ไปก็ไม่รู้ว่าเธอจะยิ่งโกรธกว่าเดิมหรือไม่?

ในเวลานี้ เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกตัดสินใจยากเหลือเกิน

คุณน้านิสัยไม่ดี เขาจะต้องทำเรื่องไม่ดีกับน้าเสี่ยวเหยียนแน่ๆ แต่ว่าเสี่ยวหมี่โต้วไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นและน้าเสี่ยวเหยียน เองก็คงไม่ยอมบอกเขาแน่ๆ

ตอนที่เสี่ยวเหยียนยกชามบะหมี่ออกมา เธอก็จัดการกับ อารมณ์ความรู้สึกของตัวเองเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วดื่มชานมไปได้ไม่เท่าไหร่ก็แปลกใจ “ทําไมล่ะ ชานมไม่อร่อยเหรอ?”

เสี่ยวหมี่โต้วรีบตอบ “ไม่ใช่ฮะ ชานมอร่อยมาก แต่เสี่ยวหมี่ โต้วกลัวว่าถ้าดื่มเยอะไปจะกินบะหมี่ไม่ได้ ก็เลยเหลือท้องว่างไว้ กินบะหมี่”

เมื่อได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบแก้มของเขา “เธอเนี่ยนะ แต่มันก็ใช่ รู้ความสำคัญของอาหารหลัก เป็นเรื่องดี บะหมี่ทําเสร็จแล้ว รีบกินเถอะ”

ในขณะที่เสี่ยวหมี่โต้วกินบะหมี่ เขาก็สังเกตการแสดงออก ของเสี่ยวเหยียนและพบว่าเธอดูเหมือนกับคนไม่ได้เป็นอะไร เขา จึงยิ่งไม่กล้าพูดคําพูดเหล่านั้นที่อยากจะพูดออกไปเพราะกลัวว่า พูดไปแล้วจะกระทบกระเทือนจิตใจ

“ใช่แล้วล่ะ เมื่อกี้นี้ตอนที่น้ากำลังต้มบะหมี่ น้าโทรศัพท์ไป บอกหม่ามีเธอแล้วนะว่าเธออยู่กับน้าที่นี่ เธอนี่เถลไถลจริงๆ ยัง มาโกหกน้าอีกว่าโทรศัพท์ไปบอกหม่ามี้แล้ว ถ้าน้าไม่ได้โทรไป หาเธอ เธอก็คงไม่รู้หรอกว่าเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่นี่

เสี่ยวหมี่โต้วซดบะหมี่ “อืม”

เขาไม่ได้ตั้งใจจะไม่โทรหาแม่ แต่เขาไม่อยากทำลาย บรรยากาศของหม่ามี้กับคุณพ่อ

“ต่อไปอย่าทําแบบนี้อีกนะ เข้าใจไหม? ” “เข้าใจแล้วฮะน้าเสี่ยวเหยียน

เสี่ยวหมี่โต้วถามในขณะที่กำลังกินอยู่ “น้าเสี่ยวเหยียนจะเปิด ร้านของตัวเองเหรอ?”

“อืม” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า “จะเปิดร้านราเม็งแบบที่เธอกิน ตอนนี้น่ะ เป็นเมนูใหม่ของน้าเสี่ยวเหยียน ชิมแล้วไม่รู้เหรอว่า รสชาติต่างจากของเมื่อก่อน?”

เสี่ยวหมี่โต้วรีบพูดเอาใจ “อ๊ะ จริงเหรอฮะ? มิน่าล่ะอร่อยถึงขนาดนี้ น้าเสียวเหยียน พอถึงตอนนั้นเสี่ยวโต้วกินบะหมี่ร้านทุกวันไหมฮะ”

“สิ พอถึงตอนถ้ามาแล้วจะไม่คิดแต่จะใช้ แรงงานแทน

“แรงงาน?” เสี่ยวหมี่โต้วเอียงศีรษะเล็กน้อย

“ใช่อย่างเช่นช่วยน้าจาน เสิร์ฟ อาหาร เช็ดโต๊ะอะไรทำนองนี้

เอ๊ะ” เสี่ยวหมี่ โต้วเอียงศีรษะเล็กน้อย “ล้างจาน เสิร์ฟ อาหาร เช็ดโต๊ะ? น้าเสียวเหยียนจะเสี่ยวหมี่เหรอ

ตาของเขาตั้งอกตั้งใจถึงตั้งหน้าตั้งรอ ตัวเองจินตนาการขึ้นในหัวและอดสั่งตัดชุดพนักงานให้เธอโดยเฉพาะ แล้วลูกค้าหน้าร้านอีกด้วย

เสี่ยวหมี่โต้วตาเป็นประกาย ฟังแล้วเหมือนจะสนุกมาก อย่างไรไม่

“งั้นเสี่ยวโต้วเลือกเองได้ไหมน้าเสี่ยวเหยียน

“หืม?

เสี่ยวเหยียนกะพริบตา เธอเสียวเหยียนแค่หยอกเธอเล่น จะเธอสวมชุดพนักงานไปเรียกลูกค้าหน้าร้านได้ยังไง เดี๋ยวทุกคนจะคิดว่านาทารุณเด็กนะ

พอพูดเสร็จ เสี่ยวเหยียนก็เอื้อมมือมาลูบศีรษะเสี่ยวหมี่โต้วอ ย่างอ่อนโยนและพูดเบาๆ “พอถึงตอนนั้นเสี่ยวหมี่โต้วของเรามา เล่นที่ร้านก็ได้ ไม่ต้องช่วยหรอก”

เมื่อเห็นน้าเสียวเหยียนเป็นเสียแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเสียว หมี่โต้วก็เสียใจขึ้นมาจนอยากร้องไห้

เขาคิดว่าช่วงเวลานั้นจะต้องมีเรื่องที่เขาไม่รู้เกิดขึ้นแน่ๆถึง ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างน้าเสี่ยวเหยียนกับคุณน้าเปลี่ยนไป ตอนนี้สมองเล็กๆก็เข้าสู่ทางต้นและเริ่มคิดเรื่อยเปื่อย

เขากำลังคิดว่าจะเป็นเรื่องที่เขาขอร้องให้น้าเสี่ยวเหยียนพา เขาไปต่างประเทศ แล้วคุณน้าเกิดคิดว่าน้าเสี่ยวเหยียนเป็นคน พาเขาออกไป จากนั้นก็โกรธน้าเสี่ยวเหยียนแล้วทั้งสองก็ทะเลาะ กันหรือเปล่า?

พอคิดถึงความเป็นไปได้ข้อนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็เศร้าใจ หรือเขา จะเป็นต้นเหตุ?

ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขายังทำร้ายความรู้สึกของน้าเสี่ยวเหยียน กด้วย

แม้ว่าน้าเสี่ยวเหยียนจะไม่แสดงออก แต่ก็น่าเสียดายถ้าคนดี ดีอย่างน้าเสี่ยวเหยียนจะไม่ได้กลายมาเป็นน้าสะใภ้ของเขา จริงๆ
อย่างไรก็ตามคําพูดเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่เสี่ยวหมี่โต้วคิดใน ใจ ไม่ได้พูดออกมาและไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้าแม้แต่นิด เดียว

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เสี่ยวเหยียนพาเสี่ยวหมี่โต้วกลับไป ส่งที่วิลล่าให่เจียงก่อนจะค่

หน้าประตูใหญ่ของวิลล่าให้เจียงมีรปภ.อยู่สองสามคน พอ เห็นเสี่ยวหมี่โต้วกลับมาแล้วก็รีบออกมาต้อนรับคุณชายน้อย ท่านนี้

เสี่ยวหมี่โต้วดึงมือเสี่ยวเหยียน “น้าเสี่ยวเหยียนจะไม่เข้าไป เจอหม่ามีหน่อยเหรอ? หม่ามีต้องคิดถึงน้าเสียวเหยียนมาก แน่ๆ”

“น้าเสี่ยวเหยียนก็คิดถึงหม่ามีเหมือนกัน แต่ว่าน้ายังต้องไป ส่งข้าวที่โรงพยาบาล ถึงอย่างไรวันข้างหน้าก็ยังมีเวลา วันนี้น้า ไม่เข้าไปแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วกลับไปเถอะนะ พรุ่งนี้น้าเสี่ยวเหยียน จะมารับอีก เป็นไง?”

เสี่ยวหมี่โต้วได้เพียงแต่พยักหน้า ในท้ายที่สุด จากนั้นก็มอง น้าเสี่ยวเหยียนนั่งรถออกไป

“คุณชายน้อยกลับมาแล้ว

เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้า เมื่อเห็นว่ารูปภ.ไม่กี่คนนั้นกำลังทักทาย เขา ความหงุดหงิดใจเมื่อกี้ก็เปลี่ยนเป็นร่าเริงอีกครั้ง เขายิ้มไป ทางพวกเขา
“พี่ๆลุงๆ สวัสดีครับ

“อยหยา เด็กดีจริงๆเลย

“ใช่แล้ว คุณชายน้อยได้รับการเลี้ยงดูมาดีมาก ดีกว่าเด็กซน บ้านอื่นไม่รู้ตั้งเท่าไหร่”

เสี่ยวหมี่โต้วเดินไปถึงตรงหัวมุมก็โบกไม้โบกมือเล็กๆ ให้พวก

เขา

“พี่ๆลงๆ ผมเข้าไปก่อนนะฮะ”

ช่วงนี้นับวันหาน จื่อก็ยิ่งขี้เซามากขึ้นเรื่อยๆ แต่อาการอยาก อาหารไม่ค่อยสู้ดี เห็นได้ชัดว่าหิวและอยากกินมาก แต่พอ อาหารเข้าปาก เธอก็หายอยากในทันที

ดังนั้นเธอจึงหิวมากในสองวันนี้ แต่เธอกินไม่ลง

ทันใดนั้นเธอก็อยากกินซุปหม่าล่า หม้อไฟและขนมข้างทาง อีกมากมาย

แต่แน่นอนว่าเย่ไม่เป็นไม่ยอมให้เธอกินของพวกนั้น

เป็นที่ทราบกันดีว่าแผงลอยริมถนนนั้นไม่ถูกสุขอนามัย แต่ เพื่อสนองความอยาก หลายๆคนยังคงกินมันต่อไป


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ