บทที่272 คุณคิดว่าฉันเป็นอะไรสำหรับคุณกันแน่

คนคนหนึ่ง หากว่าเขายอมเปิดเผยด้านที่เปราะ บางที่สุดให้คุณเห็น

นั่นก็สามารถพูดได้ว่าเขาเชื่อใจคุณมากพอ ไม่ เช่นนั้น…เขาคงไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

แต่ว่า ทำไมเย่โม่เซินถึงจะต้องแสดงให้เธอเห็น ถึงความเปราะบางของเขา? หรือว่า…

เขามีใจให้เธอจริง ๆ งั้นเหรอ?

แต่…ถ้าหากว่าเขารักเธอ แล้วทำไมเขาถึงต้อง ยุ่งวุ่นวายกับหานเส่โยวด้วย? มันมีอะไรในเรื่องนี้นะ?

ยิ่งเสิ่นเฉียวใช้ความคิด เธอก็ยิ่งปวดหัวและ ทำได้เพียงหลับตาลง

หลังจากหลับตาลง ในหัวของเธอกลับมีแต่ภาพ ของหานเส่โยวสวมต่างหูสีชมพูคู่นั้นและยิ้ม เธอลืมตา ขึ้นทันทีและลุกขึ้นนั่ง

ไม่ได้ เธออยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว เธอจะต้องไป ถามเย่โม่เซินให้รู้เรื่อง

เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวรีบลุกขึ้นแล้วเดินไป เปิดประตูห้องและเตรียมตัวจะไปหาเย่โม่เซิน

แต่ จูหยุน นั้นช่างรวดเร็ว เธอมาพร้อมกับเพื่อน สาวใช้อีกสามคนเข็นรถอาหารคันใหญ่เข้ามา
“คุณนายน้อย!” มองเห็นเธอแต่ไกลจูหยุน จึงรีบ เรียกเธอไว้ “ฉันพาทุกคนยกอาหารกลางวันมาให้คุณ ค่ะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเสิ่นเฉียวจึงทำได้เพียงหยุด อยู่ตรงนั้นและหันกลับมามอง

ตอนนี้เธอมีแก่ใจจะกินอะไรที่ไหนกัน? เมื่อคิดถึง ตรงนี้เสิ่นเฉียวก็พูดขึ้นเบา ๆ “ฉันยังไม่อยากกิน วางไว้ ก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันกลับมากิน”

ไม่ได้นะคะคุณนายน้อย พวกเธอทำอาหารพวก นี้ด้วยความตั้งใจ ต้องทานตอนร้อน ๆ อีกเดี๋ยวเย็นแล้วก็ ไม่อร่อยแล้ว ทุกคนต้องกลับไปทำมาใหม่”

จหยุนเผลอพูดความจริงออกไป เมื่อพูดจบเธอก็ รีบใช้มือปิดปากตัวเองเอาไว้แน่นแล้วพูดขึ้นอย่างเก้ๆ กัง ๆ “คุณนายน้อย เมื่อครู่ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น คุณ อย่าไปใส่ใจนะคะ ถ้าคุณรู้สึกไม่ดีทำให้คุณใหม่ที่หลัง ก็ได้ไม่เป็นปัญหาเลยค่ะ”

เสิ่นเฉียว : ” ” เมื่อมองดูคนเหล่านั้นด้วยความคาดหวัง หากเธอ ไม่ทานสักหน่อยคงจะทำให้พวกเธอต้องผิดหวังแน่ ๆ

ข้อเสียที่เป็นจุดอ่อนที่สุดของเสิ่นเฉียวก็คือเธอ เป็นคนใจอ่อน เธอจึงได้แต่เดินกลับเข้ามาในห้องกับ พวกเธออีกครั้ง

เมื่อได้ยินว่าเธอคือนายหญิง กลุ่มสาวใช้ต่าง พยายามเต็มที่เพื่อเสิ่นเฉียว พวกเธอจัดวางอาหารและเครื่องดื่มเลิศรสเต็มโต๊ะจนทั้งห้องหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่น อาหาร

อย่างไรก็ตามความอยากอาหารของเสิ่นเฉียวนั้น น้อยมาก เมื่อมองไปที่อาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะก็ไม่ได้ ทำให้เธออยากอาหารมากขึ้นเลย

“คุณนายน้อย นี่เป็นขนมที่ฉันตั้งใจทำ ผสมกลีบ ดอกไม้กว่าสิบชนิดบวกกับสะระแหน่ รสชาติอร่อยมาก คุณรีบมาชิมสิคะ”

หนึ่งในนั้นนำขนมของตัวเองออกมาอย่างเอาอก เอาใจและวางไว้ตรงหน้าเสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวย้ำให้เธอ จากนั้นจึงหยิบขึ้นมากัดคำเล็ก ๆ

เธอไม่ชอบทานขนมหวานแต่ความหวานของ ขนมนี้ก็หวานเบา ๆ กำลังดี เมื่อเข้าปากแล้วกลิ่นหอม อบอวลอยู่ในปากซึ่งทำออกมาได้ดีมาก ๆ

“คุณนายน้อย คุณลองชิมซุปไก่ดำที่ฉันทำดูสิคะ ฉันใส่ยาบำรุงหลายอย่างเข้าไป เหมาะมากสำหรับเป็น ยาบำรุงสำหรับผู้หญิง คุณนายน้อยผอมอย่างนี้ควรรับ ประทานซุปไก่ดำเยอะ ๆ หน่อยนะคะ”

ส่วนสาวใช้อีกคนก็ยกซุปไก่ดำมาเสิร์ฟให้เสิ่น เฉียว เส้นเฉียวรับประทานไปหนึ่งคำ

ซุปไก่นั้นไม่มันและไม่เลี่ยน ความร้อนก็กำลังดี เดิมที่เธอไม่ค่อยมีความอยากอาหาร แต่เมื่อทาน ไป ๆ ก็กลับหิวขึ้นมาแล้ว
เธออดไม่ได้ที่จะมองพวกสาวใช้: “พวกเธอทำ อาหารเก่งนะ ที่นี่มีแม่ครัวหรือเปล่าคะ?”

“จะว่าไปก็ไม่มีหรอกค่ะ คุณชายเย่มาที่นี่ปีละไม่กี่ ครั้งพวกเราก็เลยมีเวลาว่างเหลือเฟือก็เลยใช้เวลาใน การวิจัยอาหาร เพื่อจะได้ทำให้คุณชายเย่ทานเวลาเขา มาที่นี่ ถ้าคุณชายพอใจพวกเราจะได้ทำงานต่อไปที่นี้ได้ ค่ะ”

“ใช่ค่ะคุณนายน้อย พวกเราอยู่ที่นี่เงินเดือนสูง มากแถมว่างทั้งปี ดังนั้น.”

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจนจบก็ถูก จูหยุน ปรามไว้ ด้วยสีหน้าตระหนก

“พวกเธอพูดจาเลอะเทอะอะไรน่ะ?”

จริง ๆ เลยเชียว พวกคนโง่พวกนี้ จู่ๆ ก็พูดเรื่อง พวกนี้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ไม่รู้รึไงว่าเสิ่นเฉียวคือคุณนายน้อยนะ พูดเรื่อง พวกนี้นั่นไม่เท่ากับเป็นการบอกเส้นเฉียวเหรอว่าพวก เธอว่าง ทั้งปีไม่มีงานอะไรให้ทำแต่ก็ยังได้เงินเดือนตั้ง เยอะน่ะ? หากถูกลดเงินเดือนขึ้นมาจะทำยังไง?

ใครจะรู้ว่าเสิ่นเฉียวเองไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้เลย เธอได้แต่ยิ้มเล็กน้อย: “งั้นพวกเธอก็ตั้งใจมากเลยนะ”

“คุณนายน้อย ที่พวกเธอพูดเหลวไหลเมื่อครู่ คุณ อย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะคะ”

“วางใจเถอะ” เสิ่นเฉียวส่ายหน้าเบา ๆ และไม่ใส่ใจ: “เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่มีทางพูดหรอก พวกเธอไม่ต้องกังวล”

เมื่อเสิ่นเฉียวพูดกับพวกเธอแบบนี้ จึงหน้าแดง ด้วยความรู้สึกเกรงใจ

อย่างไรก็ตามพวกเธอก็ยังปฏิบัติต่อเสิ่นเฉียว อย่างเต็มที่และเกลี้ยกล่อมให้เธอทาน เสิ่นเฉียวเองก็ ทานอาหารตามที่พวกเธอบอกไปหลายอย่าง

ท้องว่างถูกเติมเต็มไปด้วยอาหารมากมาย เป็น ครั้งแรกนานมาแล้วที่เสิ่นเฉียวรู้สึกอิ่มขนาดนี้

“วันนี้ขอบคุณพวกเธอมากนะ”

“ถ้าคุณนายน้อยชอบ มื้อเย็นพวกเราจะทำอาหาร

ใหม่ ๆ มาให้คุณอีกค่ะ ขอเพียงคุณชอบก็พอ” “คือว่า…”เสิ่นเฉียวพูดด้วยความเคอะเขิน “ไม่ ต้องยุ่งยากขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่อาหารธรรมดาก็

พอแล้ว”

“ไม่ยุ่งยากเลยค่ะ ๆ ขอเพียงคุณนายน้อยชอบ พวกเราทำอะไรก็ได้ค่ะ”

เส้นเฉียวเก้ ๆ กังๆ จนแทบทนไม่ไหว พวกเธอ คงจะรู้สึกว่าเธอเพราะเธอมีฐานะเป็นคุณนายน้อยจึงไม่ กล้าทำให้เธอขุ่นเคืองใจและปกป้องเธอเช่นนี้

คิดไม่ถึงว่าในช่วงชีวิตของเธอจะมีคนเอาใจเธอ

เช่นนี้

เหมือนกำลังฝันไป.
“เอาล่ะค่ะ พวกเราไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของ คุณนายน้อยแล้ว พวกเราขอตัวก่อน ช่วงบ่ายเราจะนำ ผลไม้มาให้นะคะ”

เมื่อเห็นจูหยุน กำลังจะออกไป เสิ่นเฉียวก็เรียก เธอไว้ก่อนเหมือนจะคิดอะไรออก

“จูหยุน เธออยู่ก่อน ฉันมีเรื่องอยากถามเธอ” จูหยุน จึงให้คนอื่นออกไปก่อนและเหลือเพียง

ต้นเอง

“คุณนายน้อยเป็นอะไรคะ?”

“ฉันอยากไปหาเย่โม่เซิน เขาอยู่ไหนเหรอ?”

จูหยุน รู้สึกตะลึงในตอนแรกจากนั้นดวงตาของ เขาก็กลอกไปมา “ตอนนี้คุณชายเย่คงจะนอนพักอยู่ค่ะ คุณนายน้อยนอนพักกลางวันสักนิดดีไหมคะแล้วฉันจะ พาไปหาเขา?”

เมื่อคิดดูแล้ว เสิ่นเฉียวก็พยักหน้า: “แบบนี้ก็ดี” อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอทานเยอะเกินไปจะนั่งก็ รู้สึกไม่สบายและควรจะลุกเดินเล่นบ้าง

“คุณนายน้อย ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

จากนั้น จูหยุน ก็ออกไปเหลือเพียงเสิ่นเฉียว ลำพังในห้อง

ห้องของเธออยู่ติดทะเลแสงแดดส่องถึงได้ดี เสิ่นเฉียวลุกขึ้นและเดินออกไปนั่งที่ใต้ร่มกันแดดจากนั้น ก็เล่นน้ำทะเลสักพัก เมื่อเธอลุกขึ้นและเตรียมที่จะเดินออกไปก็พบเข้ากับสายตาเย็นชาของเยโม่เซ็นที่ตรงมุม

ด้านหนึ่ง

“เย่โม่เซิน?”

จูหยุน บอกว่าเขาพักอยู่ไม่ใช่เหรอ?

“คุณไม่ได้นอนพักเหรอ?”

ทั้งสองสบตากัน เสิ่นเฉียวเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหา เขาก่อน หลังจากได้ยินเรื่องราวนั้นจากจูหยุน แล้ว เธอ เกิดคำถามขึ้นในใจมากมาย เธออยากจะถามเย่โม่เซิน ได้ความกระจ่าง

“หาฉันเหรอ?” เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาหาตนเอง เย่โม่เซินเกิดลางสังหรณ์ที่คลุมเครือ เขาขมวดคิ้วและ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเมื่อเธอเดินเข้ามาที่ตรงหน้าเขา “ถ้าจะมาพูดเรื่องหย่าหรือไปจากที่นี่ต่อจากก่อนหน้านี้ งั้นฉันก็จะยังยืนยันเหมือนเดิมว่า อย่าแม้แต่จะคิด”

“ทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่? สำหรับคุณแล้วฉัน เป็นอะไรกันแน่?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ