บทที่205 ฉันเข้าใจเธอดีกว่าคุณ

” แบบนี้นี่เอง” หานเส่โยวเอียงหัวเล็กน้อย คอที่ยาวและงดงามภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาด ส่องมากระทบทำให้รอยเส้นบนคอดูงดงามนัก : “งั้น….คุณไปกินกับพวกเราอีกครั้งหนึ่งไหม ? กินนิด หน่อยก็พอ”

ไม่รู้ว่าทำไม เสิ่นเฉียวมองไปที่เยโม่เซินโดยไม่รู้

ตัว

สีหน้าเย่โม่เซินเฉยชามาก ตอนเห็นเธอมองมา คิ้วขยับเล็กน้อย เสิ่นเฉียวค่อยๆปิดริมฝีปาก โมโหขึ้นมา ทันที

ไม่ต้องแล้ว พวกคุณไปก็พอ ฉันกินไม่ลงแล้ว”

“ห้า ? “หานเส่โยวมองเธอแล้วรู้สึก เสียดาย : “เฉียวเฉียว คุณไม่ไปกับพวกเราจริงๆเห รอ?”

“ไม่ไปจริงๆ พวกคุณไปก็พอละ “เสิ่นเฉียวพูดจบ

ก็ก้มหัวลง สนใจอยู่กับเอกสาร เหมือนจะไม่สนใจพวก เขาแล้ว หานเส่โยวมองไปที่เยโม่เซินด้วยความลำบาก ใจ : “คุณชายเย่ เฉียวเฉียวเธอ….”

“ไม่เป็นไร เราไปเถอะ เสียงก็เยือกเย็นขึ้น เย่โม่เซินแววตาลึกซึ้ง น้ำ

”

“ค่ะ “หานเส่โยวพยักหน้า แล้วมองไปที่เสิ่นเฉียว”งั้นเฉียวเฉียว คุณรอพวกเรากลับมานะ เดี๋ยวฉัน เอาดื่มซ้ำมาให้คุณ”

พูดจบ เธอเดินไปเข็นรถเข็นข้างหลังของเย่โม่ เซ็นอย่างมีความสุข ยื่นมือไปผลักดันเขา แล้วทั้งสองก็ หายตัวไปจากสายตาของเสิ่นเฉียวอย่างรวดเร็ว หลัง จากที่พวกเขาจากไป ปากกาของเส้นเฉียวตกลงบน โต๊ะ

สักพัก เธอกัดริมฝีปากล่าง เหมือนกับว่ากำลัง พูดเองเออเอง

“เฉียวเฉียว คุณอย่าคิดมากนะ เส่โยวไม่ใช่คน แบบนั้น พวกเขาแค่ถึงเวลากินข้าวก็เลยไปด้วยกันแค่ นั้นเอง และ….เธอก็ชวนคุณแล้ว คุณไม่ไปเอง ! ”

ใช่เธอไม่ไปเอง

ทำไมเธอไม่ไปล่ะ? ทั้งๆที่ในใจก็ถือสา อยากไป แต่ทำไมเธอต้องปฏิเสธล่ะ ?

เสิ่นเฉียวก็ไม่รู้ว่าในใจตัวเองคิดยังไงกันแน่ ตอน นี้ก็อารมณ์เสียมาก ถ้ารู้ว่าตัวเองจะห่วงขนาดนี้ เมื่อกี้ ตอนที่เส่โยวถาม เธอน่าจะลุกไปกับพวกเธอด้วย

“เฮ้อ “เสิ่นเฉียวถอนหายใจ ทั้งตัวฟุบลงบนโต๊ะ อย่างอ่อนแรง

เสียงกริ่งดังขึ้นมาติ้งต่ง–

ประตูลิฟต์เปิดแล้ว ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็กระชับ หลังของเธอ ทำไมกลับมาเร็วขนาดนี้ ?
เสิ่นเฉียวกำลังฟุบอยู่บนโต๊ะ เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ ดังเข้ามา

เซียวซู่ก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เคยเห็นเสิ่น เฉียวคลานอยู่ตรงนั้น โกรธขึ้นมาในทันที

“คุณนายน้อยสอง ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่ ?”

“หะ ? “เส้นเฉียวเงยศีรษะขึ้น รู้สึกแปลกใจแล้ว มองเซียวซู่ที่ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ทำไมเขาถึงอยู่ที่

นี่ ?

และไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่ตอนไหน เชียวซู่ก็ได้เปลี่ยน จากที่เคยเรียกผู้ช่วยเสิ่นกลายเป็นคุณนายน้อยสอง การ เปลี่ยนแปลงนี้ เสิ้นเฉียวก็พึ่งสังเกตเห็น

“เมื่อกี้คุณอยู่ที่นี่ตลอดใช่ไหมครับ ? เรื่องคุณ ชายเย่ลงไปกินข้าวคุณนายน้อยสองรู้ไหมครับ ? ”

เสิ่นเฉียวเงียบสักพัก พยักหน้า : “รู้ค่ะ”

“แล้วคุณนายน้อยสองเกิดอะไรขึ้น ?”

” อะไรเกิดอะไรขึ้น ? “เสิ่นเฉียวค่อยๆปิดปาก ตอบอย่างไม่มีความสุข

เซียวซูเลียริมฝีปาก กัดฟันแล้วก้าวไปข้าง หน้า : “คุณนายน้องสองไม่เห็นหรอกครับว่าคุณชายเย่ ลงไปกับใคร ? ”

“เส่โยว “เสิ่นเฉียวพูดชื่อของเธอได้อย่างถูกต้อง

“แล้วคุณนายน้อยสองยังมีใจที่จะนั่งอยู่ที่นี่อีก

หรอ?”
เสิ่นเฉียว : “.”

%23

เธอไม่ได้ตอบรับ จ้องเซียวซู่ด้วยสายตาแปลกๆ สีหน้าเขาทำไมเหมือนกับเสี่ยวเหยียนเลย เหมือนกำลัง คิดวางแผนอะไรแทนเธอเลย

เซียวซู่ : “คุณนายน้อยสอง ไม่ใช่ผมอยากว่าคุณ

ยังไงคุณก็เป็นภรรยาของคุณชายเย่

คุณชายเย่กับคุณหนูหานลงไปกินข้าวด้วยกัน แล้ว ทำไมคุณถึงไม่สนใจไม่ใส่ใจอะไรเลย?คุณไม่กลัว คุณชายเยถูกคุณหนูหานแย่งไปหรอครับ ?”

คำพูดสุดท้าย เซียวซู่พูดอย่างไม่สนอะไรน่าไหน เพราะว่าเขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องรับผลกระทบอะไรบ้าง หากพูดออกมาแล้ว แต่เขารู้ว่าถ้าหากตัวเองไม่พูดละก็ งั้น….ถ้าถึงตอนนั้นคุณนายน้อยสองเปลี่ยนคนละก็แย่ แล้ว

หานเส่โยวดูแล้วก็ไม่ชอบ ถึงแม้ว่าฐานะทาง บ้านดี หน้าตาก็ดี แต่ …. ยังไงเธอก็เป็นเพื่อนรักของ คุณนายน้อยสอง ผู้หญิงที่แย่งแฟนของเพื่อนสนิท เซียวซู่ไม่ชอบที่สุด และไม่อยากเห็น

คำพูดพวกนี้พูดจบ เสิ่นเฉียวเปลี่ยนสีหน้าสักที เธอขมวดคิ้วและจ้องเซียวซู่ที่อยู่ตรงหน้า : “เซียวซู่ คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่ ? ”

“ฉันรู้ คุณนายน้อยสองไม่สังเกตเห็นหรอ ? ช่วง นี้คุณหนูหานกับคุณชายเยสนิทกันเกินไปแล้ว ? และ.. พูดแบบไม่น่าฟัง ท่าทางเธอเหมือนกำลังอ่อยคุณชายเย่อยู่ตลอดเวลา”

“เป็นไปไม่ได้ ! “เสิ่นเฉียวคิดก็ไม่คิด ปฏิเสธคำ พูดของเซียวซูโดยตรง

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ? “เซียวซู่เถียงคำไม่ ตกฟากแล้วพูดว่า : “ผมเป็นผู้ชาย เธออ่อยหรือว่าไม่ อ่อยคุณชายเย่ผมรู้สึกได้อย่างชัดเจน เวลาผู้หญิงอ่อย ผู้ชายเป็นแบบไหน คุณนายน้อยสองจะรู้ดีกว่าผมหรอ ครับ ?”

คำพูดพวกนี้ทำให้เส้นเฉียวพูดอะไรไม่ออกไปชั่ว ขณะ เธอตั้งสติแล้วค่อยพูดว่า : ” ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าผู้ หญิงอ่อยผู้ชายเป็นแบบไหน แต่คุณอย่าลืมสิฉันก็เป็นผู้ หญิง ฉันก็รู้ว่าผู้หญิงจะอ่อยผู้ชายเวลาไหน นอกจากนี้ ฉันเข้าใจเส่โยวดีกว่าคุณ เธอจะไม่ทำเรื่องแบบนี้”

“แล้วเมื่อกี้คุณนายน้อยนอนฟุบบนโต๊ะอย่างไร้ อารมณ์อยู่ตรงนี้ทำไมครับ ?”

“ฉัน….”

“คุณรู้สึกหงุดหงิดเพราะเห็นคุณชายเยกับคุณ หนูหานอยู่ด้วยกันใช่ไหม? ได้ แม้ว่าคุณหนูหานจะไม่มี ความคิดแบบนั้นก็ตาม คุณนายน้อยสองก็ควรความ ระมัดระวังด้วยไหมล่ะ ? ”

ความระมัดระวัง ?

เส่โยวกับเธอเป็นเพื่อนกันมาหลายปี ถ้าเธอระวัง เธออย่างกับระวังโจร จะไม่ละอายใจต่อเธอยังไง ?
“คุณนายน้อยสอง ผมพูดถึงที่นี่ คุณกันไว้ก็ไม่ เสียหาย ถ้าคุณไม่กันเธอไว้ ถึงตอนนั้นถ้าเกิดใจของ เธอที่อยากอ่อยคุณชายเย่เป็นความจริง ถึงตอนนั้นพวก คุณก็ต้องฉีกหน้าแตกคอกันแล้ว”

เส้นเฉียวนอนฟุบลงมาอีกครั้ง เหมือนลูกโป่งที่มี ลมรั่วไหลออกไป : “พอแล้วเซียวซู่ คุณหยุดพูดได้แล้ว ฉันเชื่อว่าเส่โยวจะไม่ทำเรื่องแบบนี้ คุณมีเรื่องอะไรที่ ต้องทำก็ไปทำเถอะ เอ๊ะ คุณทำอะไร ?”

เธอยังพูดไม่จบ จู่ๆเซียวซู่ก็ยื่นมือออกไปจับแขน ของเธอและดึงเธอออกมาจากที่นั่ง ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัว ก็ดึงเธอไปที่ลิฟต์

“เซียวซู่ คุณจะทำอะไร ? รีบปล่อยฉัน ! “เธอมี ลางสังหรณ์ที่ไม่ดี หรือว่าเซียวซูจะพาเธอไปหาเย่โม่เซิ นกับหานเส่โยว? เธอปฏิเสธที่จะไปกินข้าวด้วยกันแล้ว ถ้าไปตอนนี้ละก็เธอคงเสียหน้าแน่เลย ?

คิดถึงที่นี่ เสิ่นเฉียวดิ้นรนอย่างแรง : “เซี่ยวซู่รีบ ปล่อยฉัน คุณจะไปห้ามพวกเขาคุณก็ไปเอง อย่าดึงฉัน ไปด้วย อย่างไงก็ตามคนที่สงสัยเป็นคุณไม่ใช่ฉัน”

“แต่คุณนายน้อยสองกับคุณชายเย่เป็นสามี ภรรยากัน คุณไม่ไปใครจะไปครับ?”

“ใครอยากไปใครไป ยังไงฉันก็ไม่ไป”

ตั้ง–

ประตูลิฟต์เปิดออก เมื่อเห็นว่าเสิ่นเฉียวกำลังจะ ถูกเขาลากเข้าไป เธอรีบเอื้อมมือไปคว้าที่ด้านข้างของลิฟต์ ไม่ยอมเข้าไป

“คุณนายน้อยสอง คิดซะว่าผมเซียวซูขอร้องคุณ ได้ไหม ไปกับผมเถอะ”

“ฉันไม่ไป”เสิ่นเฉียวสะบัดหัว แต่ว่าแรงของ เซียวซูเยอะมาก เขายื่นมือมาดึงเธอ สุดท้ายลากเธอ เข้าไปในลิฟต์

ประตูลิฟต์ปิดอีกครั้ง เสิ่นเฉียวสังเกตเห็นแขนตัว เองช้ำไปหมดเลย เซียวซูจับหัวตัวเองด้วยเขินอาย กล่าวอย่างรู้สึก

ผิดเล็กน้อย : “ขอโทษนะครับคุณนายน้อยสอง ผมไม่ ได้ตั้งใจ ผมแค่…มีความรีบร้อยหน่อย”

ช้ำไปหมดแล้ว ยังไม่ได้ตั้งใจอีกหรอ ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ