บทที่ 731 หุ้นส่วน

หาน จื่อไม่ได้ถามว่าเธอโอเคไหม แต่เสี่ยวเหยียนกลับรู้สึกร้อน ตัวขึ้นมาจึงส่ายหัว: “ไม่เป็นอะไร”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหานมู่จื่อจึงขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ วอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ทำเพียงยิ้มและพูดว่า “คุณมาก ดีเลย ฉันมีธุระต้องไปทำนิดหน่อย เจอเลยจะให้คุณดูแล

เสี่ยวเหยียนมองไปที่ซูจิ๋วด้วยความซาบซึ้งก่อนจะพยักหน้า อย่างแข็งขัน “วางใจเถอะ ให้ฉันดูแลได้เลย

หลังจากซูจิ๋วออกไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็เดินไปหาหาน จื่อ “มอ เธออยากดื่มน้ำไหม? เดี๋ยวฉันในให้สักหน่อยนะ?”

หานมู่จื่อขมวดคิ้วมุ่นอย่างช่วยไม่ได้ เธอมองไปที่เสี่ยวเหยีย นอย่างครุ่นคิด เสี่ยวเหยียนที่ถูกจื่อมองแบบนั้นก็รู้สึกผิดดังนั้น เธอจึงก้มหน้าลง

“ฉันไม่เป็นไร ที่จริงพวกเธอไม่ต้องมาอยู่ที่นี่เพื่อดูแลฉันก็ได้ แถมฉันไม่ใช่คนป่วยและก็ไม่ใช่เด็กแล้วด้วย ฉันดูแลตัวเองได้

“หา? ไม่ได้นะ!” เสี่ยวเหยียนส่ายหัวอย่างแรง “ถึงเธอจะ ไม่ใช่คนป่วยหรือเด็ก แต่เธอกำลังท้องอยู่ ฉันจะปล่อยให้เธออยู่ คนเดียวได้ยังไง?

ตั้งท้อง…….
หวนจื่อจึงก้มหน้าลงก่อนจะลูบท้องนูนของตัวเอง เธอไม่เคย คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะมีชีวิตเล็กๆอยู่ในท้องของเธอในเวลา

หาหมู่จื่อหลับตาลงและถอนหายใจหนักๆ เธอหวังว่าเย่ ไม่เซินจะกลับมาอย่างปลอดภัย

ภายในประเทศ

ไม่นานหลังจากข่าวอุบัติเหตุของเย่ ไม่เซ็นเผยแพร่ออกไป ผู้ ถือหุ้นอาวุโสของบริษัทตระกูลเก็ได้ทราบเรื่องนี้แล้ว แต่ที่น่า แปลกก็คือไม่มีใครพูดอะไร พวกเขากลับเงียบทั้งหมด ทำงานก็ ทำงาน มีความสุขก็มีความสุขไปราวกับว่าข่าวอุบัติเหตุทาง เครื่องบินของเย่ไม่เป็นไปไม่ถึงหูพวกเขาเลย

ทุกคนดูสบายเกินไป

เย่หลิ่นหานรออยู่สองสามวันที่บริษัทของตัวเองแต่แทบไม่ได้ รับข่าวใดๆเลย ไม่มีแม้แต่สายโทรศัพท์เข้า

ตัวเขาเองไม่ได้รีบร้อน แต่ผู้ช่วยของเขานั้นเป็นกังวลจนเกิน ไป เขาตรงไปที่บริษัทตระกูลเย่ ใครจะรู้กันล่ะว่าหลังจากแสดง ความคิดเห็นตัวเองออกไป พวกกลุ่มคนอาวุโสในคณะกรรมการ ก็ไม่แม้แต่จะสนใจเขาและปล่อยให้พวกกลุ่มรักษาความ ปลอดภัยลากเขาออกไป

ในเวลานั้นเขาโกรธมาก หลังจากเขากลับมาที่บริษัทเขาก็ไปหาก หลินหานเพื่อบ่นอย่างคนอารมณ์เสีย

“คุณชายหาน พวกคนอาวุโสกลุ่มนั้นท่าเกินไปมากจริงๆ พวก เขาว่าผม ผมไม่ว่า และถ้าผมเป็นท่านผมจะเป็นพวกนั้นไปเลย!

เย่หลิ่นหานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บริษัทด้วยท่าทางที่สงบ แต่หลัง จากฟังสิ่งที่อีกคนพูดจบแล้วดวงตาที่อยู่หลังเลนส์แว่นก็สว่าง วาบขึ้นมา

แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วก่อนจะยืนขึ้นพร้อมกับเม้ม มฝีปาก

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องกังวล” น้ำเสียงของเขาเจือด้วย ความไม่พอใจเล็กน้อย

ผู้ช่วยเขานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะหดคอก้มหน้าและพูดว่า “ผม แค่โมโห ไม่มีใครมาหาเรามาหลายวันแล้ว คุณชายหานคุณยัง เป็นลูกชายของตระกูลเย่นะครับ ทำไมเย่ไม่เซินถึง ใช้อิทธิพล ปิดบังไว้ได้ ในขณะที่คุณกลับต้องอยู่ภายใต้บริษัทเล็กๆแห่งนี้ แถมยังต้องถูกตระกูลเข่มอยู่ทุกวัน ผมละโกรธมากจริงๆ ที่มี สิทธิอะไรกันหรือไง? หรือเพราะท่านเป็นลูกนอกสมรส….

สายตาเย็นเฉียบกวาดมองจนคำพูดของผู้ช่วยก็หยุดลงทันที เมื่อเห็นว่าเหมือนมีแสงวาววาบอะไรบางอย่างออกมาจากตัวเ หลิ่นหานมันน่ากลัวและมืดมนมากดูไม่เข้ากลับภาพลักษณ์ปกติ ที่แสนอ่อนโยนและสง่างามนั้นเลย

เขาผงะและไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก
ลูกนอกสมรส ไอ้คำนี้มันรุนแรงเกินไปสำหรับเย่หลิ่มหาน

เพราะเขาเป็นลูกนอกสมรส และเพราะเย่ไม่เขินเป็นลูกชาย คนโต ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะได้สืบทอดทรัพย์สินของตระกูลเข้ ได้อย่างเปิดเผยถึงแม้ว่าเขาจะเกิดก่อนเย่ ไม่เช่นก็ตาม และเขา ยังมีชื่อของลูกนอกสมรสแปะไว้อยู่ แม้ว่าแม่ของเขาจะกลายเป็น คนในตระกูล ในภายหลัง แต่ทุกคนในแวดวงก็รู้ดีว่าแท้จริงแล้ว แม่และลูกชายเช่นเขาจริงๆ เป็นเพียงบ้านเล็ก

แต่หลังจากนั้นก็ค่อยว่ากัน

หากเขามีกำลังเพียงพอเขาสามารถบอกให้พวกนั้นหุบปากได้ แต่น่าเสียดายที่ตาแก่เย่นั่นไม่รอที่จะพบเขา แม้ว่าจะบอก เป็นการส่วนตัวแล้วว่าจะให้ตระกูลเยแก่เขา เพราะเขาไม่ไว้ใจเย่ ไม่เป็น แต่ผลสุดท้ายล่ะ? เยโม่เซินขึ้นเป็นประธานแต่ตัวเขาเป็น

เพียงรองประธานเท่านั้น เขาทำได้เพียงแค่ฟังคำสั่งของของเ

โมเงินและตราบใดที่เย่โม่เซ็นไม่ตอบรับและเซ็นต์สัญญาณ

โครงการที่เขาต้องการจะทำตัวเขาก็ทำอะไรไม่ได้

ทั้งสองเกิดมาเป็นศัตรูกันและเขาก็ต้องการรับและแทนที่อีก คน โดยปกติเย่ ไม่เป็นไม่ได้สุภาพกับเขาแถมยังเคยจงใจให้เขา อับอายกลางห้างสรรพสินค้า

เพราะฉะนั้นสงครามระหว่างเขาสองคนจึงแทบจะไม่เคยสงบ

ลงเลย

“เนื่องจากพวกเขาไม่รอพบคุณ งั้นคุณก็ไม่ต้องไปแล้ว อดทน รอไปก่อน”
ผู้ช่วยไม่มีหนทางอื่นใดแล้ว แต่เย่หลิ้นหานก็ไม่รีบร้อนและก็ ไม่ได้พูดอะไรออกไปเช่นกัน

ความอดทนครั้งนี้ใช้เวลาไม่ได้นานเท่าไร เพราะตอนเย็นก็มี คนเรียกเ ห นานไป

“คุณน่าจะเข้าใจที่ลุงหลินโทรหานะครับว่าหมายถึงอะไร?

ลุงหลินเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้น เมื่อตอนที่เขายังอยู่ในตระกูลเข้ ลุงหลินดูแลเขาดีมาก แต่….เย่หลิ่นหานรู้ดีว่าบุคคลนี้เป็นนก สองหัว

หลังจากที่เย่หลิ่นหานได้สอดแนมทั้งกลุ่มนี้แต่เขาก็ไม่เคยพบ ใครเป็นการส่วนตัว

ตอนนี้จุดประสงค์การโทรหาเขามันช่างชัดเจนเสียจริง

เย่หลิ่นหานหัวเราะในใจ แต่ใบหน้ายังคงความสุภาพเอาไว้ “คุณลุงหลินมีธุระอะไรหรือเปล่าครับถึงโทรหาผม

ลุงหลินหัวเราะแห้งๆไปที่หนึ่งและพูดตรงๆไม่อ้อมค้อม “ตอน บ่ายผู้ช่วยแกมาหานะ และฉันได้ยินคนในบอร์ดพูดว่าตอนนี้ข่าว ยังไม่ได้บอกว่าเย่ไม่เชิมปลอดภัยหรือไม่ แต่ฉันได้ส่งคนไป ตรวจสอบแล้วพบว่ามีคนเสียชีวิตค่อนข้างเยอะ และคนที่รอด ชีวิตนั้นถือว่าโชคดีมากจริงๆ

“แล้วหมายถึงอะไรครับลุงหลิน?

“ก็คาดเดากันว่าเย่ ไม่เซ็นคงกลับมาไม่ได้ ถ้าเขาตายแล้ว บริษัทของตระกูลเย่ก็ต้องการแกเป็นผู้นำคนต่อไปแน่นอน
เย่หลิ่มทานยังคงท่าที่สงบนิ่งและไม่กังวล รอยยิ้มปรากฏขึ้น บนริมฝีปากของเขาอย่างมั่นใจ

เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไปอีกฝ่ายจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า คุณมีความคิดเห็นว่ายังไง?

เย่หลิ่นหานแสยะยิ้มแผ่วเบา “คุณลุงหลินพูดเล่นแล้ว เรื่อง เมื่อตอนบ่ายคุณลุงก็ได้ยินมาแล้วครับผมกลัวว่าจะเข้าบริษัท ตระกูลเยอีกครั้งจะยากไป

“แกอยากจะเข้าบริษัทตระกูลเยแต่ก็ไม่ใช่ไม่มีหนทาง เย่หลิ่มหานหรี่ตาลงอย่างอันตราย

“สาเหตุที่คนเก่าคนแก่ในคณะกรรมการบริษัททำลายคนลง ไป เพราะแกไม่มีหุ้นของบริษัทตระกูลเย่

ในความจริงแล้วเย่หลิ่นหานได้คาดเดาเรื่องนี้ไปก่อนหน้านี้ แล้ว พวกกลุ่มคนที่อยู่ในวงการธุรกิจล้วนแต่เป็นพวกคนเจ้าเล่ห์ หัวหมอทั้งสิ้น หากต้องการสั่งให้พวกมันพยักหน้าเชื่องๆก็แค่ ต้องมีหุ้น

“เท่าที่ดูนายท่านตระกูลเย…ช่วงนี้อาการดีขึ้นแล้ว บางทีแกก็ ลองไปหาเขาดู” เสียงหัวเราะของลุงหลินดูเจ้าเล่ห์และไม่จริงใจ

เลย

เย่หลิ่นหานเม้มริมฝีปากแน่น แววตาขุ่นมัว

หลังจากที่เย่โม่เซ็นเข้าคุมกลุ่มตระกูลเย่ทั้งหมด นายท่านพระ กูลเย่ก็มีปัญหาทางจิตและถูกส่งตัวไปยังสถานจิตเวช
ไม่รู้ว่า….ตอนนี้หายหรือยัง

“หุ้นอยู่ในมือของเฮโม่เป็น ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเข่ไม่เป็นจริงๆ แล้วล่ะก็หุ้นพวกนี้….หลิ่งหาน แกต้องไม่ทำให้ลุงผิดหวังนะ ตอนที่แกยังอยู่ในตระกูลเย่ ลุงรู้ว่าแกเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก

ผิดหวังเหรอ?

เย่หลิ่มหานยิ้มอย่างเย็นชา เขาจะต้องไม่ทำให้ตัวเองผิดหวัง

แน่นอน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ