บทที่ 188 สงสารเธอ

รถในตอนกลางคืนไม่ได้เยอะมากนัก มีลมอ่อน พัดผ่านเข่ามาจากหน้าต่าง เสิ่นเฉียวนั่งอยู่บนตักของเย่ โม่เซิน ขณะนี้ยังนอนอยู่บนตักของเขาอยู่ ความเร่าร้อน บนตัวยังคงไม่หยุดที่จะค่อยๆ ส่งผ่านไปยังบนตัวของเย่

โม่เซิน “แล้วนายตกลงไหม?” เสิ่นเฉียวถามด้วยเสียงที่ เบาไปประโยคหนึ่ง

เยโม่เซินหัวเราะไปหนึ่งที่ริมฝีปากเข้าใกล้หน้า

ผากของเธอ

“เธอว่าล่ะ?”

เสิ่นเฉียวกะพริบตา ไม่พูดอะไร

“หาโรงแรม หรือว่ากลับบ้าน?” เย่โม่เซินถามอีก

แล้ว

เสิ่นเฉียวอึ้งไปทีหนึ่ง แล้วได้สติเข้าใจถึงความ

หมายของคำพูดของเขา

เธอติดๆ ขัดๆ พูดไม่ออก

เยโม่เซินจ้องเธอไปสองวินาที ตัดสินใจแทนเธอ

ไปเลย

“ไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุด”
เซียวซู่ที่ขับรถอยู่ข้างหน้า “..”

ให้ตายเถอะ! สถานการณ์ต้องเปลี่ยนไปเร็วขนาด นี้เลยหรอ? เธอยังไม่ทันดึงสติกลับมาได้เลยนะ?

ตอนขึ้นรถทั้งสองยังเย็นชาแท้ๆ ปรากฏว่าตอนนี้ กลับกำลังคุยกันเรื่อง…ไปโรงพยาบาล ไปโรงแรม?

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง?”

เซี่ยวซูรีบตอบกลับ “รับทราบครับคุณชายเย่ ฉัน จะรีบหมุนรถกลับไปยังโรงแรมที่ใกล้ที่สุด”

เสิ่นเฉียวก็ได้ยินเสียงของเซียวซู่อยู่ ถึงได้ นึกออกว่าบนรถนี้ไม่เพียงแต่เธอและเยโม่เซินสองคน ทันใดนั้นหูของเธอก็แดงกระหน่ำ มุดศีรษะของเธอ เข้าไปในอ้อมกอดของเย่โม่เซินโดยไม่รู้ตัว

รู้สึกว่าน่าอายมากเลย!

ในไม่ช้าก็มาถึงโรงแรม เซียวซูได้จองห้องกับ ทางโรงแรมไว้ก่อนแล้ว พอลงรถเย่โม่เซินก็รีบพุ่ง เข้าไปในลิฟต์

คนที่อยู่ห้องโถงโรงแรม ผู้คนมากมายที่รอการ

ลงทะเบียนหรือคนที่เดินผ่านมาเห็นภาพนี้แล้วต่างก็

รู้สึกแปลก

ผู้ชายคนหนึ่งเข็นผู้ชายอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนรถ เข็นแล้วพุ่งตรงไป สิ่งที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือผู้ชายที่ นั่งอยู่บนรถเข็นยังอุ้มผู้หญิงอีกคนหนึ่งไว้ในอ้อมกอด อีก บนตัวของผู้หญิงสวมชุดสูทของผู้ชายอยู่ หดตัวอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายเงียบๆ

ตอนพวกเขาหายไปแล้ว ก็มีคนอดไม่ได้ที่จะถาม

ออกมา

“นี่คือ…จะนอนด้วยกันสามคนหรอ?”

เซียวซูส่งทั้งสองคนเข้าห้องแล้วก็รีบออกมาเลย เพราะเขารู้ว่าเรื่องต่อจากนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขา แล้ว

หลังจากที่เขาล็อกประตูห้องแล้วก็ลงตึกมาเลย จากนั้นก็กลับไปที่รถ คิดไปคิดมาก็ขับรถไปทานอาหาร ดึกแล้ว

เสิ่นเฉียวยังเบลอๆ อยู่ เสียสติไปบ้าง แต่ก็ยัง รู้สึกได้อยู่ว่าตัวเองถูกอุ้มมาวางอยู่บนเตียงที่นุ่ม จากนั้น ก็มีร่างกายที่หนักกดทับลงมา

ตอนแรกเธอรู้สึกว่าคนๆ นี้หนักมาก หนักจนเธอ หายใจไม่ออก

ต่อมาก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายของคนนี้ทำให้ เธอรู้สึกสบายและอบอุ่น อีกอย่างกลิ่นอายที่ปล่อยออก มาจากตัวเขาก็ทำให้เธออยากจะพะเน้าพะนอ

ดังนั้นเธอก็เลยเอนร่างกายของตัวเองขึ้นตาม ความรู้สึกและสัญชาตญาณ ยกเอวของตัวเองขึ้นให้ ความร่วมมือกับฝ่ายตรงข้าม การกระทำพวกนี้เธอไม่รู้ตัว เลย เยโม่เซินก็สังเกตเห็นแล้ว แววตาของเธอกระจัดกระจาย ตลอดทางนี้สามารถคุยกับเธอได้ ถือว่า สติยืนหยัดมากแล้ว

ตอนนี้

เย่โม่เซินปล่อยตัวลงไป แล้วล็อกข้อมือของเธอ ในเวลาเดียวกัน ก่อนที่จะลงมือในสมองของเขาจู่ๆ ก็มี ภาพเสิ่นเฉียวนั่งร้องไห้เสียใจต่อหน้าเขา ตอนนั้นเขา อยากได้เธอ แต่ว่าเธอไม่ยอม พูดว่าถ้าหากทำแบบนี้ ลูกเธอจะไม่มีได้

เป็นลูกไม่มีพ่อแท้ๆ เธอไม่สมควรเจ็บใจเอ็นดู

แท้ๆ

ถึงแม้จะไม่มีลูกแล้ว งั้นเกี่ยวอะไรกับเย่โม่เซิน

ล่ะ?

แต่ว่า…เขากลับใส่ใจน้ำตาของผู้หญิงคนนี้

พึ่งเข้าไป เย่โม่เซินก็ออกมา จากนั้นก็นั่งอยู่บน เตียง มองเส่นเฉียวด้วยแววตาที่สับสน

เยโม่เซินเอ้ยเย่โม่เซิน นี่นายถูกสะกดจิตไปแล้ว

หรอ?

ผู้หญิงแบบนี้ ก็เหมาะสมที่นายจะไปสงสาร? ลูก ที่เธอท้อง ไม่ใช่ลูกของนายเลย!

“อ้า….” ตอนแรกเสิ่นเฉียวคิดว่าตัวเองได้ปลด ปล่อยแล้ว ใครจะไปรู้ว่าเขากลับถอยออกไป ความว่าง เปล่าขนาดใหญ่ เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะหดนิ้วเท้า ราวกับปลาหมึกที่เข้าไปล้อมรอบเย่โม่เซิน
แรงของเย่โม่เซินแรงมาก และไม่สนใจเธอ หยิบ โทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาเซียวซู่

“พาสังอานมา”

“หา?” เซียวซูพึ่งมาถึงร้านขายอาหารดึก พึ่งสั่ง เสร็จ ยังไม่ทันได้กินเยโม่เซินก็ให้เขาพาคุณหมอไป “ไม่ใช่ครับ…คุณชายเย่ คุณกับคุณนายน้อยสองจะ..

“พูดมากอะไร? ภายในสิบนาทีฉันจะเจอคน ถ้า ผ่านเวลานี้ไป นายออกไปเองเลย”

หลังจากพูดจบ เย่โม่เซินก็วางโทรศัพท์

ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ เซียวซู่ได้ยินเสียงร้องของ ผู้หญิง “ช่วยฉันหน่อย…”

เซียวซูฟังเสียงที่ส่งผ่านมาจากโทรศัพท์ ในใจมี การถอนหายใจนับล้าน

เป็นถึงขนาดนี้แล้วยังทนได้ ประธานเย่ช่าง.

สุภาพบุรุษปลอบชัดๆ! นั่นเป็นภรรยาตัวเองแท้ๆ! เชียวซู่มองดูหมี่ร้อนๆ ที่อยู่ข้างหน้าด้วยความ เสียใจ ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปเลย

ไม่มีทางอื่นแล้ว คำสั่งจากเจ้านายไม่สามารถขัด

ได้

และอีกฝั่งหนึ่ง เย่โม่เซินกำลังอยู่ในท่ามกลาง ความเร่าร้อนอยู่

นอกจากจะต้องควบคุมความอยากของตัวเองแล้ว เขายังจะต้องสวมเสื้อผ้าให้เสิ่นเฉียว เดี๋ยวสังอาน และเซียวซู่เข้ามาเห็นเธอในสภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ยไม่ เรียบร้อยแบบนี้มันจะไม่งาม ฉะนั้นเขาจึงถอดเสื้อเชิ้ตสี ขาวของตัวเองแล้วใส่ให้เสิ่นเฉียว

พูดนั้นง่าย เสิ่นเฉียวเหมือนปลาหมึกที่เกาะอยู่ บนตัวเธอ ริมฝีปากจูบไปมั่ว ไม่สามารถลงมือได้เลย

เขาพึ่งนำมือข้างหนึ่งของเธอลงมา กำลังเตรียม ตัวจะไปจับมืออีกข้าง มือข้างนั้นก็กอดขึ้นมาอีกแล้ว

ไม่ง่ายเลยกว่าจะนำมือทั้งสองข้างดึงออก ขา ของเธอก็แขวนขึ้นมาอีกแล้ว

ถ้าหากไม่ใช่เพราะกลัวว่าเธอจะบาดเจ็บ เย่โม่ เซินคงจะตีเธอจนสลบไปเลย เหมือนกับเย่หลิ่นหาน แบบนั้น แต่ว่าพอมือไปถึงลำคอเธอแล้ว เขาก็รู้สึกไม่ อยากทำ

กับผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้านี้เขาทั้งรักและทั้งเกลียด จริงๆ สุดท้ายไม่มีทาง เยโม่เซินทำได้แต่แรงหน่อย แล้ว พูดโกหกล่อมเธอให้สวมเสื้อผ้าแล้วก็จะทำให้เธอพอใจ

เสิ่นเฉียวเหมือนกับเด็กที่ต้องการลูกอมเลย คิด ไม่ถึงเลยว่าจะเชื่อฟัง ให้เย่โม่เซินสวนเสื้อให้ตัวเอง หลังจากสวมเสร็จติดกระดุมเรียบร้อย เธอก็พุ่งมาทางเย่ โม่เซินด้วยความตื่นเต้น

“ตอนนี้ได้แล้วใช่ไหม?” เย่โม่เซินกดทับเธอลง บนเตียงโดยตรงเลย “ยังไม่ได้ ต้องรออีกสักพัก”

เสียงของเขาแหบแห้งเซกส์ซี่มีเสน่ห์น่าหลงใหล เหมือนว่าดื่มเหล้ามาเยอะมาก ลมร้อนที่ หายใจออกมาก็ทำให้ผู้คนมึนเมา เสิ่นเฉียวกะพริบตา “รู้สึกว่าเหนื่อยมากเลย นายจะช่วยฉันตอนไหนเนี่ย…”

“ขอแค่เธอเชื่อฟัง ปิดตาไม่ดื้อ อีกสามนาทีฉันก็ จะช่วยเธอ”

“จริงหรอ?” เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเหมือนเขากำลังจะ โกหกเธออยู่ มือของเธออดไม่ได้ที่จะไปกอดคอของเขา ขาที่เรียวยาวทั้งสองข้างก็ควบเอวของเขาไว้

การกระทำนี้

แววตาของเย่โม่เซินดูเฉียบขึ้นเล็กน้อย เขาเกือบ จะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้มักจะยั่วยวนเขาอย่างไม่รู้ ตัว ทำเอาเขาเกือบจะหลุดการควบคุม

เสิ่วเฉียวส่ายหัว “ไม่เอา ฉันทรมาน”

เธอถีบไปทางหน้าอกของเขา ไปถึงใบหน้าที่ หล่อเหลาของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเย่โม่เซินไร้ ซึ่งความรู้สึก แววตาดูเงียบสงบไม่มีคลื่น มีเพียงแต่หน้า ปากที่มีเส้นเลือดเผยออกมาและเห็นหยดเหงื่อที่ แสดงออกมาอย่างชัดเจน ขณะนี้เขาจะต้องอดทนถึงขั้น ไหน

“รออีก…สองนาที ถ้าหากยังไม่มา.”

เขาก็….ไม่เกรงใจแล้ว จะเริ่มกินแล้ว!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ