บทที่240 เขาไปไหน
หลังจากที่ไปโรงพยาบาลแล้ว เซียวซูก็บอกสถานการณ์กับสังอาน ส้ งอานส่ายหน้า ฆ่าเชื้อและทายาให้เธอใหม่ จากนั้นก็ให้เธอกลับไปพักผ่อน
ก่อนที่เส้นเฉียวจะกลับ สั่งอานก็ทนไม่ได้พูดขึ้น: “เฉียวเฉียว น้าคิดว่า เธอเป็นคนบ้านเดียวกันนะ มีอะไรน้าก็พูดตรงๆเลย แผลของเธอมันก็หนักอยู่ แต่ต่อไปก็มาโรงพยาบาลทุกวันไม่ได้ เธอแค่ตายให้โม่เซ็นทายาให้เธอ ก็ได้ แล้ว เข้าใจไหม?”
เสิ่นเฉียวถูกสังอานพูดจนหน้าแดง: “ขอโทษนะคะน้า ฉันจําไว้แล้ว ต่อ ไปจะไม่มารบกวนน้าอีก”
พอได้ยิน สังอานก็มองเธอ: “เธอคิดยังไง? น้าไม่ได้รู้สึกว่าเธอมารบกวน แต่ว่าเธอจะมาให้น้าล้างแผลให้เธอทุกวันที่โรงพยาบาลไม่ได้ แต่ต้องฝึกที่จะ ให้โม่เซินช่วยเธอ รู้ไหม? ผู้หญิงน่ะ บางครั้ง ก็ต้องอ่อนหน่อย อย่างแข็งเกิน ไป”
เส้นเฉียวนิ่งไปสักพัก รู้ตัวว่าสังอานกําลังสอนเธอว่าจะจัดการกับเยโม่ เซ็นยังไง
“น้าคะ ฉัน…..
“ที่ฉันบอกเธอวันนั้นย่าลืมล่ะ ถึงแม้ว่าดูๆแล้วโม่เซินจะปากร้าย แต่จริงๆ แล้วใจลองเขาบอกบางมาก เป็นคนที่อ่อนแอเลย ภายนอกกันภายในของเขา ไม่เหมือนกันจริงๆ จัดการเขาเธอต้องหาวิธี รู้ไหม?”
พูดถึงที่นี่ สังอานจับมือเธอไว้: “อย่าบอกว่าพวกนี้ฉันเป็นคนบอกเธอ เธอ ต้องรู้เอง เข้าใจไหม?”
หลังจากที่บอกลากับสังอาน เสิ่นเฉียวก็กลับบ้านตระกูลเยีทันที หลัง จากที่กลับบ้านแล้ว เธอคิดคนเดียวอะไรเยอะแยะ ทันใดนั้นก็เอาโทรศัพท์ ออกมาส่งข้อความให้หนาเส่โยว
เธอไม่มีเพื่อนอะไร ก็มีแค่หานเส่โยวที่เป็นเพื่อนที่คุยได้ ช่วงนี้ก็รู้จักกับ เสียวเหยียน
ตอนนี้เรื่องในใจของเธอเยอะมาก เธอก็อยากจะหาคนคนหนึ่งมารับฟัง
เพิ่งเปิดวีแชทของกานเสโยวขึ้น ท่าทางของเสิ่นเฉียวก็นิ่งไป คิดถึงคํา ก่อนหน้านี้ที่เธอพูดกับตัวเอง ไม่รู้ว่าจะเอาเรื่องในใจของเธอมาพูดให้ฟังดีไหมเธอจะด่าตัวเองไหม?
พอนึกถึงที่นี่ เสิ่นเฉียวก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายก็วางโทรศัพท์ลง ช่างเถอะ เธอทําตามใจตัวเองดีกว่า
พอถึงช่วงบ่าย เสิ่นเฉียวก็ไปกินข้าวกับเยโม่เซินที่บริษัท ปรากฏว่าเยโม่ เซินไม่อยู่ที่บริษัท
พอถามก็รู้ว่าเขาออกจากบริษัทไปตั้งแต่เช้าแล้ว ตามความหมายของ ยามแล้ว เยโม่เซินออกไปหลังจากที่เธอออกไป พอเธอออกไปแล้วเขาก็ออก มา
หลังจากที่รู้ข้อมูลนี้ เส้นเฉียวก็คิดขึ้นมา ตอนนั้นให้เซียวซูส่งเธอกลับ บอกว่าจะประชุม
แสดงว่าประชุมสําคัญมาก ก็เลยหยุดกลางคัน แต่หลังจากนั้นทําไมเขา ถึงออกมาตากบริษัทได้? มีเรื่องสําคัญอะไรหรอ? สําคัญกว่าการประชุม?
เส้นเฉียวรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้คิดมาก ไปกินข้าวกลางวันกับเสี่ยวเห ยียน แต่ว่าทั้งบ่ายก็ไม่เห็นเปโม่เซินเลย เขาก็ไม่ได้กลับมาที่บริษัท สุดท้าย เสิ่นเฉียวก็กลับบ้านก่อนคนเดียว
เส้นเฉียวคิดว่าตอนกลางคืนจะได้เจอเขา ก็เลยไม่ได้ทายาใหม่ เพราะ เธอจําคําที่สังอานพูดไว้ คิดว่าเขาอาจจะช่วยเธอทายาได้
เริ่มแรกก็เลยนั่งรอที่โซฟา รอจนเผลอหลับไป พอเธอตื่นขึ้นมา เห็นว่า ในห้องก็ยังโล่งเหมือนเดิม ไม่มีเลยสักคน
เส้นเฉียวขยี้ตา เยโม่เซิน…ยังไม่กลับมาอีกหรอ? พอเธอขยี้ตาเสร็จ ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดู เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ดึกขนาดนี้แล้ว…. เธอหลับที่โซฟาไปหลายชั่วโมงแล้ว? เส้นเฉียวรู้สึกหนาว รับลุกไปเอาเสื้อมาคลุมไว้ แล้วก็เดินออกไปหาเยโม่
เซิน
ไปที่ห้องหนังสือก็ไม่เห็น สุดท้ายไปถามคนใช้ “คุณชายสองยังไม่กลับมาหรอ?”
คนใช้เห็นเธอ ก็ตอบ: “คุณนายน้อยรอง ดึกขนาดนี้แล้ว ทําไมคุณยังไม่ พักผ่อนหรอ?”
พอได้ยิน เส้นเฉียวก็เม้มปาก แล้วถาม: “คําถามที่ฉันถามเธอเมื่อกี้ เธอ ยังไม่ได้ตอบฉันเลย”
คนใช้ตอบอย่างเคารพ: “คุณชายสองยังไม่กลับมา อาจจะเป็นเพราะ งานยุ่ง ดึกแล้ว คุณนายน้อยสองรีบพักผ่อนเถอะ”
พูดจบ คนใช้ก็เดินจากไป เส้นเฉียวยืนนิ่งไว้ที่เดิม ดึกขนาดนี้แล้ว เขายังไม่กลับมา ไปยุ่งอะไรหรอ?
คิดถึงนี้ เสิ่นเฉียวก็นึกถึงสถานการณ์ที่ถามถึงที่บริษัท เขาออกจาก บริษัทตั้งแต่เช้า แล้วเธอก็รอเขาทั้งบ่ายก็ไม่เจอ และกลับมาที่บ้านก็ไม่เจออีก
อาจจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? ใจของเส้นเฉียวเต้นแรงขึ้น รีบเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาเยโม่เซิน
โทรไปถึงรู้ว่าโทรไม่ติด ในใจของเสิ่นเฉียวเป็นห่วงมาก ทําได้แค่โทรหา เซียวซู่
ทางเซียวซู่เองก็โทรไปหลายสายถึงจะรับ เสียงเขาไม่ชัดเจน เหมือนถูก ปลุกตื่น
“ใครอ่ะ?”
“เซียวซู่ ฉันเอง”
“…เอ่อ? คุณเป็นใคร? คุณ คุณนายน้อยรอง?” แรกๆเซียวซูยังเบลอๆ ตอนหลังค่อยฟังออกว่าเป็นเสียงของเสิ่นเฉียว จากนั้นก็เหมือนว่าเธอก็ตื่น ทันทีเลย จากนั้นเส้นเฉียวก็ได้ยินเสียง เธอเอาโทรศัพท์ออกห่างแบบมีมารยา ผ่านไปสักพักก็มีเสียงของเซียวซู่ เธอถึงวางโทรศัพท์ไว้ข้างหูคืน
“ขอโทษนะครับคุณนายน้อยรอง ช้าไปหน่อย คุณหาผมมีเรื่องอะไร เปล่า?”
ฟังจากน้ําเสียงของเขา เหมือนว่าไม่ได้อยู่กับเยโม่เซิน?
พอนึกถึงนี้ เสิ่นเฉียวก็ถามอย่างระวัง: “ฉันอยากถามนายว่า…วันนี้นาย อยู่กับเยโม่เซ็นไหม?”
ได้ยินชื่อของเยโม่เซ็น เหมือนว่าเซียวซูจะนึกอะไรได้ เหมือนรู้สึกผิดขึ้น มา “คุณนายน้อยรอง…ทําไมถึงถามแบบนี้? มีปัญหาอะไรรึเปล่า?” “เขาถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาบ้านเลย ฉันรู้สึกเป็นห่วงเขานิดหน่อย”
“อะไรนะ?” เซียวซูตกใจ “ถึงตอนนี้แล้วคุณชายเย่ยังไม่ได้กลับไป?” เส้นเฉียวตอม : “ใช่ นายรู้ไหมว่าเขายู่ไหน?”
“ว้าว!” เซียวซู่อุทานออกมา: “คุณชายเยถูกเธอตามถึงตอนนี้? กี่โมงแล้ว เนี่ย?”
คําคํานี้เป็นเซียวซูพูดออกมา ถึงแม้พูดเบามาก แต่เส้นเฉียวก็ได้ยิน แต่ ก็ไม่ชัดเจนมาก ถามเขาอย่างสงสัย: “เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ?”
“ไม่” เซียวซูตอบเร็วมาก ปฏิเสธ: “ไม่มีอะไร คุณนายน้อยรองไม่ต้องเป็น ห่วง ผมจะโทรหาถามคุณชายเย่เดี๋ยวนี้เลย”
“โทรศัพท์ของเขาโทรไม่ติด”
เส้นเฉียวนิ่งไป กัดปากของเธออย่างเป็นห่วง: “นาย…พาฉันไปหาเขาได้ ไหม?”
เธอแปลกใจมาก วันนี้เขายุ่งทั้งวัน ยุ่งอะไรกันแน่?
“คุณนายน้อยรอง…” เซียวซูพูดอย่างลังเล: “คงจะไม่ได้ ดึกเกินไปแล้ว อีกอย่างคุณบาดเจ็บอยู่ ถ้าคุณชายเย่รู้ว่าผมพาคุณไป ต้องลงโทษผมแน่เลย”
“ไม่เป็นไร แผลของฉันจะหายดีแล้ว ฉันแค่รู้สึกเป็นห่วง” “คุณนายน้อยรอง ผมไปหาคุณชายเย่ตอนนี้เลย คุณรีบพักผ่อนเถอะ”