บทที่ 1124 ดื่มมากไปแล้ว

หล่อนไม่ค่อยเข้าใจธรรมเนียมการเข้าสังคมของพวกคนชั้นสูง

เพียงแค่เห็นเขามสามแก้ว ถ้าหล่อนไม่ให้หน้าเขาเลย คงจะ สร้างความลำบากให้ทานชิง จึงดื่มตามเขาไปหนึ่งแก้ว

“เปล่า คุณทําได้ดีมาก” หานซึ่งเหลือบมองหล่อนเล็กน้อย “แต่ อย่าดื่มเยอะไปล่ะ

เสียวเหยียน: “….

“เอ๊ะ นี่ประธานหานเป็นห่วงคุณจางวงั้นเหรอ?”

“หาโอกาสแบบนี้ยากเหลือเกิน ประธานทานของพวกเราเมื่อ ก่อนไม่เคยพาผู้หญิงมาออกงานเลย วันนี้กลับมาเป็นห่วงเป็นใย สาวน้อย แม้แต่ดื่มสักนิดก็ยังทำไม่ได้เลย

ทุกคนต่างพากันพูดเย้าแหย่หานชิง พวกเขารู้ดีอยู่แก่ใจ ทำไมจะดูไม่ออกว่าหานซึ่งในคืนนี้แตกต่างกับเมื่อก่อน ถ้าเป็น เมื่อก่อน พวกเขากล้าหยอกล้อหานชิงแบบนี้ที่ไหนกัน เพียงแค่ กลัวจะพูดไม่จบเท่านั้น แววตาของเขาเยือกเย็นราวกับธนูที่ สามารถยิงให้คุณติดอยู่กับที่ ไม่ให้คุณแม้แต่ขยับได้

แต่ค่ำคืนนี้ อาจจะเป็นเพราะมีผู้หญิงอยู่ด้วย ทุกคนจึงกล้าพูด ล้อเล่น และหานซึ่งก็ไม่โกรธด้วย แววตาอันดำเข้มเสมือนมีรอย ยิ้มซ่อนอยู่ในนั้น
“ประธานทานไม่อยากให้คุณจางวดื่ม ไม่อย่างนั้น…ประธาน หานดื่มแทนหล่อนสิ?”

ว่าไงนะ? ให้หานซิงดื่มแทนหล่อน? จะเป็นไปได้ยังไง?

เสี่ยวเหยียนกำลังครุ่นคิดอยู่ แต่ใครบางคนกลับหัวเราะขึ้น จากนั้นยังยกแก้วเหล้าที่เสี่ยวเหยียนจบแล้วขึ้นมาดื่มต่อหน้าทุก คน ตอนแรกเสี่ยวเหยียนยังอยากจะพูดบางอย่าง แต่เมื่อเห็น ภาพตรงหน้า หล่อนก็พูดอะไรไม่ออกทันที

หล่อนยืนเหม่ออยู่ที่เดิม มองใบหน้าอันหล่อเท่ห์ของหานชิง ทางด้านข้าง ไม่พูดอะไรออกมา

ภายในใจ เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เห็นได้ชัดว่าทุกคนตั้งใจให้เขาดื่มเหล้าแก้วนี้ คนระดับเขา หากจะปฏิเสธก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ อีกอย่างแค่เขาสบตา มอง ทุกคนก็สามารถหยุดทุกการกระทำได้ทันที

แต่เขากลับ…

ใจสั่น แววตาของเสี่ยวเหยียนก็ขยับสั่นตามไปด้วย

ถึงแม้ว่าหล่อนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆหานชิงจึงทำ เช่นนี้ แต่…หล่อนไม่อยากเช้าถามหาเหตุผล ขอเพียงแค่เขา ยอมรับตัวเองก็พอ

ต่อมา เมื่อผองเพื่อนมั่นใจแล้วว่าหานชิงจะห้ามไม่ให้เสียวเห ยียนดื่มและดื่มแทนให้ ก็เริ่มชนแก้วกับหานชิงอย่างบ้าคลั่ง และ หานซิงเองก็ไม่มีท่าทีปฏิเสธ ดื่มไปเยอะพอสมควร
จนกระทั่งสุดท้าย เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าหานชิงดื่มเยอะไปแล้ว จะเข้าไปห้ามเขา แต่กลับกลัวขึ้นมา

แต่เมื่อดูแววตาของหานซึ่งดูเหมือนว่าจะเยิ้มด้วยฤทธิ์ของ แอลกอฮอล์ขึ้นมาบ้างแล้ว สุดท้ายเสี่ยวเหยียนจึงยอมสู้หน้าเดิน เข้าไป

“หยุดดื่มได้แล้ว ดื่มเยอะเดี๋ยวปวดท้องนะคะ”

เมื่อผู้คนที่ยืนรายล้อมอยู่ได้ยินเช่นนั้น ต่างพากันโหขึ้นมา

“เป็นห่วงล่ะสิ”

“งั้นพวกเราก็หยุดชนกับประธานทานได้แล้ว”

“ได้ยังไงกัน? โอกาสแบบวันนี้หายาก เมื่อก่อนพวกนายมี โอกาสแบบนี้ด้วยเหรอ?”

เสี่ยวเหยียน : “หยุดดื่มได้แล้ว!” น้ำเสียงของหล่อนดุดันมาก ขึ้น มองไปที่หานชิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงกังวล หานชิงหันมาเหลือบมองหล่อน ครุ่นคิดสักพัก จากนั้นจึงพยัก หน้าลง

“โอเค”

“ไม่ดื่ม”

เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย เสี่ยวเหยียนจึงถอนหายใจโล่งอก สบายใจได้สักที
แต่สีหน้าของคนอื่นกลับดูผิดหวัง ยังมีบางคนคิดจะชนแก้ว กับเขาต่ออย่างไม่กลัวตาย ต่อมาก็ถูกหานชิงสะกดด้วยสายตา จนต้องกลับออกไป อันที่จริงงานเลี้ยงเพิ่งจะดำเนินมาได้เพียง แค่ครึ่งหนึ่ง

แต่เป็นเพราะหาน งดื่มเยอะเกินไป เสี่ยวเหยียนจึงขอให้เขา กลับก่อน

ตอนที่หล่อนอยากจะเดินเข้าไปประคองหานซิง หานซิงกลับ พูดด้วยเสียงแผ่วเบาะ “ผมไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรจริงเหรอ? คุณเดินเองได้?”

“อั้ม”

ต่อมา หานซึ่งเป็นอย่างมั่นคงได้จริงๆ เพียงแต่มีกลิ่นเหล้า คละคลุ้งบนตัวของเขามากเกินไป อีกทั้งสายตาของเขาก็ไม่ได้ นิ่งเหมือนแต่ก่อน เสี่ยวเหยียนเดินตามหลังเขา เห็นเขาเดิน เข้าไปไม่ทันระวังจนหัวโขก

ปิ้ง! เสียงดังขึ้น

เสี่ยวเหยียนจึงจะตั้งสติขึ้นมาได้ เขาคงดื่มมากไปจริงๆ

ไม่เมา! แต่แค่ดื่มมากไป! ยังไม่มีสติ

แม้ว่าเขาจะควบคุมการเดินของตัวเองให้ตรงและมั่นคงได้ แต่ยังคงเดินชนประตู ถ้าในสถานการณ์ปกติ หานซึ่งไม่มีทางทำ เรื่องผิดพลาดเช่นนี้ได้แน่นอน
เสี่ยวเหยียนรีบเดินตามไปด้านหน้าด้วยรองเท้าส้นสูง แต่เป็น เพราะรองเท้าไม่สะดวกเท่าไหร่ หล่อนจึงถอดรองเท้าออกและ เดินเท้าเปล่า

“คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”

หานซึ่งยืนพิงอยู่ข้างรถ คงเป็นเพราะเจ็บจากการชนเมื่อสักครู่ จึงพิงที่รถพักผ่อนก่อน

เมื่อเสี่ยวเหยียนเดินไปถามเขา เขายังเงยหน้าขึ้นมาสบตา มองหล่อน ด้วยแววตาอันเป็นประกาย

“ไม่เป็นไร แค่เจ็บหัวนิดหน่อย”

“เป็นถึงขนาดนี้แล้วยังบอกว่าไม่เป็นไร? ให้ฉันช่วยดูไหม?” หานซิงเม้มริมฝีปากอันเรียวบาง เปิดประตูรถออก ก่อน” “ขึ้นรถ

เขาไม่ยอมให้หล่อนดู เสี่ยวเหยียนจึงจำต้องขึ้นรถ หล่อนเดิน ตามเขาเข้าไปในรถ เพิ่งวางรองเท้าเสร็จ หานซึ่งก็เข้าไปนั่ง เรียบร้อยแล้ว

หลังจากขึ้นรถแล้ว หานซึ่งก็นั่งพิงเบาะรถและหลับตาลง ใบหน้าหล่อเท่ห์แต่กลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆ มีความเย็นชาแผ่ ออกมาจากตัวของเขา และกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งไปทั้งตัว เสี่ยวเหยียนอดทนไว้ แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“เมื่อกี้คุณถูกชนที่ตรงไหน? ฉันช่วยดูให้นะ?”
หานซึ่งยังคงทำท่าทางเหมือนเดิม ไม่มีท่าทีขยับเคลื่อนไหว นั่งด้วยท่าทีที่เย็นชา

ให้ตายเถอะ อย่างน้อยก็ตอบสักคำ ต่อให้จะตอบว่าไม่ต้องก็ พูดออกมาบ้างเถอะ ไม่พูดอะไรเลยทำให้ฉันรู้สึกแย่แค่ไหน

แต่เมื่อคิดถึงตอนงานเลี้ยงที่เขาดื่มเหล้าที่ตัวเองดื่มแล้ว เสี่ยว เหยียนจึงรู้สึกว่า ช่างเถอะ เขาถึงขั้นยอมจูบกับตัวเองแล้ว หล่อนยังจะคิดมากเรื่องนี้อีกทำไม? ปล่อยให้เขาหยิ่งต่อไป อย่างมากหล่อนก็เข้าไปดูเองก็จบ

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาบนที่นั่ง จากนั้นค่อยๆยืดตัวขึ้นหันไปทางหานชิง

ยิ่งเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่ ยิ่งได้กลิ่นเหล้าบนตัวเขามาก เท่านั้น และมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหน้านี้ที่หล่อนเห็นคือดื่มทีละแก้ว ดูเหมือนว่าดื่มไม่เยอะ แต่เดี๋ยวคนนั้นมาชนหนึ่งแก้ว คนนี้มาชน หนึ่งแก้ว

ผ่านไปครึ่งทาง เขาต้องดื่มไปมากเท่าไหร่แล้ว

มิน่าล่ะ เขาถึงเดินชนประตูได้ นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเคลื่อนไหว ตอนนี้คงมึนหัวแล้วสิ?

หลังจากเข้าไปใกล้ เสี่ยวเหยียนจึงเห็นรอยแดงบนหน้าผาก ของหานชิง และยังบวมอีกด้วย เขาหลับตาลง หายใจแรง เสี่ยว เหยียนไม่ได้เรียกให้เขาตื่น แต่กลับยื่นมือออกไปจับรอยแผลบนหน้าผากของเขา

ตอนที่นิ้วมือของหล่อนนวดแผลบนหน้าผากของเขาเบาๆ หาน งที่ปิดตานอนหลับไม่ขยับมาโดยตลอดกลับลืมตาขึ้นมา ทันที บังเอิญสบตามองกับเสี่ยวเหยียนที่เข้ามาใกล้พอดี

เสี่ยวเหยียนตกใจมาก ทำให้ควบคุมแรงที่มือได้ไม่ดี จึงกด

ไปบนหน้าผากของหานซิงอย่างเต็มแรง

ไม่รอให้สีหน้าของหานซึ่งเปลี่ยนไป เสี่ยวเหยียนก็ตกใจจน ยกมือออกจากตัวของหานซิงทันที พลางพูดอธิบายด้วยความ ตื่นตกใจ “เอ่อคือ…ฉันแค่อยากดูแผลให้คุณเท่านั้น คุณชนโดน ที่หน้าผาก ถ้าไม่ช่วยคุณนวด อาจจะทำให้

ยิ่งพูด เสี่ยวเหยียนยิ่งรู้สึกว่าสายตาของหานซึ่งเป็นประกาย มากขึ้น ราวกับแสงสว่างที่ข้ามผ่านน้ำผ่านภูเขามากมาย เกี่ยว เหยียนถูกจ้องมองด้วยแววตาเช่นนี้จนทำให้เสียวสันหลังวาบ จากนั้นรีบเก็บมือกลับไป

“งั้นก็ได้ ในเมื่อคุณไม่ยอม งั้นก็…อ๊าก!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ