บทที่1490 อย่าฝืน

คําพูดนั้นออกมาจากปากของเซียวซู อยู่ในห้องที่เงียบสงบ ทำให้คนฟังแล้วหน้าแดง ใจเต้น

ทันใดนั้นหน้าของเจียงเสี่ยวไปแดงจะแย่ เธอผลักเขา “ฉันรู้

ค่ะ แต่คุณไม่สบายไม่ใช่เหรอคะ?”

“คุณป้อนผมดื่มแกงสร่างเมาแล้วไม่ใช่เหรอครับ?

“ใช่ แต่ยังไม่นานเท่าไหร่เลยไม่ใช่เหรอคะ?”

“ผมสร่างเมาแล้ว

“โกหก เป็นไปได้ยังไง? “เจียงเสี่ยวไปพูดแทรกเขาด้วยความ โกรธ พูดอย่างจริงใจและให้คำแนะนำ พูดจาน้ำเสียงเหมือนคน เป็นแม่ “ถึงแม้วันนี้เป็นวันพิเศษ แต่ยังไงซะก็เป็นสถานการณ์ พิเศษ คุณอย่าฝืน”

พอพูดจบ เจียงเสี่ยวไปยังลุกขึ้นห่มผ้าให้เซียว และตบแก้ม ของเขา”นอนดีๆ”

“!”

เพิ่งพูดจบ คนที่อยู่ตรงหน้าก็พลิกตัวนั่งลงมาอย่างกะทันหัน จากนั้นได้อุ้มเธอขึ้นมา เจียงเสี่ยวไปคาดไม่ถึง ตกใจจนมี ปฏิกิริยากอดคอของเซียวไว้

เธอห้อยโหนอยู่กลางอากาศทั้งคน ถูกเซียวซู่อุ้มไปที่ทิศทางของห้องน้ำ

“งั้นก็ให้คุณดูดีๆ ว่าผมกำลังยืนอยู่หรือเปล่า”

อึม เจียงเสี่ยวไปยังไงก็คิดไม่ถึง วินาทีก่อนเซียวที่ยังเหมือน ปลาตายตัวหนึ่งจู่ๆจะกลายเป็นคนที่แข็งแรงมีชีวิตชีวา อาจจะ เพราะน้ำแกงสร่างเมาของเธอได้ผลดีเกินไป หรืออาจจะคำพูดที่ เธอพูดคำนั้นสะกิด โดนศักดิ์ศรีของผู้ชาย

สรุปก็คือ ค่าตอบแทนที่เจียงเสี้ยวไปต้องจ่ายเยอะจริงๆ

พอหลังเที่ยงคืน เซียวถึงปล่อยเธอ เธอเหนื่อยจนนอนลงไป ก็หลับเลย อะไรก็ไม่สนแล้ว

แต่อยู่ในความฝัน รู้สึกได้รางๆว่ามีคนเอาผ้าขนหนูอุ่นๆช่วย

เธอเช็ดร่างกาย ท่าทางนิ่มนวลอ่อนโยนสุดๆ อีกทั้งอุณหภูมิของ

ผ้าขนหนูก็กำลังดี เจียงเสี่ยวไปก็เลยหลับยิ่งลึกเลย

พอเธอตื่นขึ้นมาอีกที ก็ตอนบ่ายวันที่สองแล้ว

เธอเหนื่อยไม่อยากกระดิกแม้แต่นิ้วที่น่ากลัวคือท้องยังหิวด้วย ตอนที่นอนอยู่บนเตียงท้องร้องโครกคราก มีความรู้สึกหิวจน หน้ามืดตาลายจริงๆ

แต่เธอนอกจากหิวแล้ว ก็ยังเหนื่อยมากด้วย เพราะฉะนั้นเจียง เสี่ยวไปเลยนอนอยู่ที่นั่นตลอด หรี่ตาครึ่งหนึ่ง

จนกว่าเซียวซูผลักประตูเข้ามา ได้ยินเสียงท้องร้องของเธอ
“คุณตื่นแล้วเหรอ? หิวแล้วใช่มั้ย?”

เห็นเซียวซู สายตาของเจียงเสียวไปเปลี่ยนไปทันที น้องเขา เหมือนกับศัตรู

ต้องโทษสารเลวคนนี้คนเดียว ถ้าไม่ใช่เขา ตัวเองก็ไม่ถึงขั้น ลุกไม่ไหวหรอก

คิดถึงตรงนี้ เจียงเสี้ยวไปไม่คิดจะเหลียวมองเขาเลย เธอ หลับตาไว้ไม่สนใจเขา

“ผมต้มโจ๊กไว้กินหน่อยมั้ย?”

เจียงเสียวไปได้ยินแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่ จากนั้นได้ส่งเสียงฮือ ทีนึง คุณป้อนฉันถึงจะกิน!

เซียวซูก็เลยหันหลังออกไปอีก อาศัยช่วงเวลาที่เขาออกไป

เจียงเสี่ยวไปได้หลับตาพักผ่อนสายตา จนกว่าเธอได้กลิ่นหอม

ของอาหาร

เธอลืมตาขึ้น มองดูเซียวซูเดินมาใกล้ตัวเอง

จากนั้นเซียวซูได้พยุงเธอขึ้นมา และเริ่มป้อนโจ๊กให้เธอ หลัง จากเจียงเสี่ยวไปกินไปครึ่งถ้วยถึงฟื้นฟูพลังชีวิตขึ้นมาบ้าง เธอก็ พูดมากขึ้นมาอีก

“ฉันตื่นสายเกินไปใช่มั้ยคะ พ่อแม่จะโทษฉันหรือเปล่าคะ? เซียวซูฟังแล้วเม้มปาก พูดพร้อมหูแดง “น่าจะไม่ เพราะเป็นสถานการณ์พิเศษ
เจียงเดี่ยว ปอด นมือไปหยกแขนของเซียวซูไม่ได้“โทษคุณ คนเดียว คุณไม่ใช่เพิ่งจะกินอาหารคาวเป็นครั้งแรกสักหน่อย ทำไมทำเหมือนไม่ได้กินเนื้อเป็นปีเลย?”

“ฮ่ม…… เซียวซูยื่นมือบังริมฝีปากตัวเองไว้และกระแอมที่นั่ง ก็ไม่ใช่เพราะเห็นเธอใส่ชุดแต่งงาน ตอนนั้นเซียวซูก็เลยควบคุม ไม่ได้ และอดทนไว้อย่างลำบากตลอดเหรอ

“กินอีกหน่อย”

“อืม”

เจียงเสี่ยวไปกินโจ๊กไปถ้วยหนึ่ง แล้วยังรู้สึกหิวอีก ดังนั้นก่อน ที่เซียวซูจะไปตัก เธอได้ดึงมือของเขามาที่ปากและกัดอย่างแรง

เธอจงใจใช้แรง มีใจอยากโจมตีกลับที่เมื่อคืนถูกเขารังแก ใครจะไปรู้วินาทีต่อมา เซียวซูเอาถ้วยวางไว้บนเก้าอี้ที่อยู่

ข้างๆ และกระโจนเธอล้มลงไปที่เตียง

“อ๊าๆ คุณทำอะไร เกิดบ้าอะไรขึ้นมา?” เซียวซูจ้องเธอไว้อย่างเคร่งขรึม คุณกำลังยั่วสวาทผม เจียงเสี่ยวไป “ฉันยั่วที่ไหน?”

เธอสาบาน เธอแค่อยากแก้แค้นเซียวจริงๆ กัดเขาทีนึง แต่ก็ กลัวเขาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นจึงได้กัดให้เขาเจ็บ ไม่ได้กัดให้มือ ของเขามีเลือดออก นี่ก็ถือว่าเป็นการยั่วสวาทเหรอ?

“ยั่ว”เซียวซู่จ้องดวงตาเธออย่างจริงจัง นี่ก็นับด้วย เพราะฉะนั้นต่อไปดีที่สุดอย่าแหย่ผม เพราะยังไงซะตอนนี้เราก็เป็นสามี ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว”

เจียงเสี่ยวไปพูดด้วยความโกรธเคือง” ฉันเหนื่อยจนจะแย่อยู่ แล้ว งั้นคุณก็ทำฉันเหนื่อยตายไปเลยก็แล้วกัน” พูดน่ะพูดแบบนี้ แต่พอเห็นเธอเหนื่อยจนไม่อยากขยับแล้ว เซียวซูก็ยังสงสาร ก็เลยไม่ได้ทำต่อไป แต่ได้ดึงเธอลุกมานั่งอีก

ครั้ง และพูดเบาๆ “ขู่คุณเฉยๆ กินอีกถ้วยมั้ย?”

“อืม!”

วันนี้เจียงเสี่ยวไปทำลายสถิติกินโจ๊กไปสามถ้วย จากนั้นยัง อยากกินอีก เซียวซูกลับไม่เห็นด้วยแล้ว กลัวเธอกินทีเดียว เยอะๆจะทำให้ท้องอืด ดังนั้นยังไงก็ไม่เห็นด้วย

เจียงเสี่ยวไปเลยโกรธจนไม่อยากสนใจเขาแล้ว

ที่ยิ่งแย่กว่าคือ เซียวไม่ให้เธอกินโจ๊กต่อก็แล้วไป ไม่นึกเลย ว่ายังรู้สึกว่าเธอกินเยอะเกิน เรียกร้องให้เธอลุกขึ้นมาเดินย่อย หน่อย

เหอะๆๆ เจียงเสียวไปอยากเหอะๆ ใส่หน้าเขาจริงๆ ตัวเองถูก เขาทรมานจนเป็นสภาพไหนตัวเองไม่รู้หรือไง? ตอนนี้ให้เธอ ออกไปเดินย่อย? งั้นก็ต้องให้ขาทั้งสองข้างของเธอเชื่อฟังสิ

“ฉันไม่เดิน”เจียงเสี่ยวไปหันหน้าไป ฉันยังกินไม่อิ่ม ไม่มีแรง เดิน”

เซียวซู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เสี่ยวไป อย่าก่อกวน วันนี้คุณกินเยอะเกินไปแล้ว”

“ฉันกินเยอะที่ไหน? ก็ฉันหิวหนิ อีกอย่างแค่โจ๊กสามถ้วยเอง เดี๋ยวก็ย่อยแล้ว” พอพูดจบ เจียงเสี่ยวไปได้ยักคิ้ว เหมือนคิดอะไรได้ เธอยื่นมือ ไปให้เซียวซู “จะให้ฉันออกไปอ่ะได้ แต่ขาของฉันเดินไม่ได้ คุณ

แบกฉันสิ?”

“แบก?”

“ก็ใช่น่ะสิคะ”เจียงเสียวไปพยักหน้าและยิ้มอ่อนๆ: “ไหนคุณ บอกว่าให้ฉันไปเดินย่อยหน่อยไม่ใช่เหรอคะ? แต่ฉันเดินไม่ได้ ดังนั้นคุณแบกฉัน มันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

เซียวซู:”ผมแบกคุณย่อยอาหารเนี่ยนะ?”

เซียวซูเพิ่งจะได้ยินคำพูดที่บ้าบอคอแตกขนาดนี้เป็นครั้งแรก เขาแบกเสียวไปไว้ คนที่ใช้แรงคือเขา ส่วนเจียงเสี่ยวไปก็คือจาก ที่ๆขยับไม่ได้ย้ายไปบนตัวของคนที่เดินได้

พูดตรงๆหน่อยก็คือเปลี่ยนที่นอนต่อ

เซียวซูรู้ ยัยเด็กคนนี้กำลังโกรธเขาเรื่องเมื่อคืน ดังนั้นก็เลยจะ ขัดเขาทุกอย่าง เพื่อทรมานเขา

“คุณไม่เห็นด้วยใช่มั้ย? หนังสือรับประกันของเมื่อคืน? นี่ฉัน แค่เสนอข้อเรียกร้องออกมาเล็กๆข้อหนึ่งเองนะ คุณถึงกับต้อง คิดนานขนาดนี้เลย?” เจียงเสียวไปยักคิ้ว และเอาพลังทรง อานาจออกมา
เซียวซูหันหลังอย่างยอมจำนนต่อชีวิต เอาแผ่นหลังให้เธอ

ขึ้นมาเถอะ ผมพาคุณไปเดินเล่นที่ใต้ตีกรอบหนึ่ง

เห็นแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขา เจียงเสี่ยวไปเผยสีหน้าดีใจ ออกมา คลานขึ้นไปอย่างไร แต่หลังจากคลานขึ้นไป เจียงเสียว ไปก็ตระหนักได้ถึงเรื่องที่อึดอัดมาก ก็คือบนตัวเธอยังใส่เสื้อเชิ้ต ของเซียวซูอยู่เลย!

เจียงเสี่ยวไปก็เลยถอยกลับไปทันที

“ไม่ไปแล้ว”

พอนึกถึงจะลงไปเดินเล่นใต้ตึกยังต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เจียง เสี่ยวไปก็ยอมแพ้เองอีก

“เป็นอะไรไปครับ?”

“คุณดูฉันใส่แบบนี้ จะไปไหนได้คะ? ไม่ไปแล้ว ฉันจะนอน พอพูดจบ เจียงเสี่ยวไปนอนลงที่เตียง แล้วคลุมผ้าห่ม แววตาของเซียวซูมีความจนปัญญาลึกๆ โผล่ขึ้นมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ