เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่659เตรียมของขวัญ



บทที่659เตรียมของขวัญ

ปัง!

พอประตูรถพยาบาลปิดลง หาน จื่อจึงหันไปมองเสี่ยวหมี่โต้ว

“เป็นอะไรไป

“ห้า เป็นอะไรครับหม่ามี”เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้าขึ้นมองไปที่หา นมู่จื่ออย่างไร้เดียงสา ด้วยท่าทีของเด็กน้อยบริสุทธิ์

เห็นเสี่ยวหมี่โต้วเป็นแบบนี้ หานคู่จื่อรู้สึกงุนงงสงสัย แต่ อย่างไรเสียก็คือลูกชายตัวเอง เธอจะไม่รู้ได้ไงว่าเขาเป็นยังไง

เธอยอบตัวลง ยื่นมือไปหยิกแก้มน้อยๆของเขา

“เมื่อกี้ลูก…..จงใจหรือเปล่าจ๊ะ

“หม่ามีพูดอะไรน่ะครับ เสี่ยวหมี่โต้วไม่เข้าใจ

“ไม่ต้องมาแกล้งไขสือจ๊ะ ทำไมลูกต้องบอกพี่พยาบาลด้วยว่า เราไม่รู้จักคุณอาเขา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าลูกเพิ่งกินเค้กอร่อยๆของ คุณอามาเองนะจ๊ะ นี่เขาเรียกว่าคว่ำกระดานนะจ๊ะ

“หม่า! “เสี่ยวหมี่โต้วเบ้ปากเสี่ยวหมี่โต้วเคยคว่ำกระดาน ใครที่ไหน ผมแค่บอกกับพี่พยาบาลว่า คุณอาหานไม่ใช่ญาติเรา พูดผิดตรงไหนครับ หี หม่ามีบอกเองนี่นา หรือว่าคุณอาทานเป็น ญาติเราล่ะครับ เดี๋ยวหมี่โต้วผิดตรงไหนครับ ทำไมหม่ามี้ต้องว่า เบบี้ด้วย”
หานผู่จื่อ

เธอย้อนนึกดู เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่ได้พูดว่าไม่รู้จักเย่หลิ่นหานเสีย หน่อย แค่บอกว่าเย่หลิ่นพานไม่ใช่ญาติเราก็แค่นั้นเอง

และคำพูดนี้ ก็เป็นความจริงนี่นา

พูดได้ดีมีเหตุผล เธอแทบจะเถียงไม่ออกเลยทีเดียว

“หม่ามีว่ามาสิครับ ผมพูดผิดตรงไหน

หาน จื่อได้สติคืนมา มองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว เธอส่ายหน้าอย่าง อ่อนใจไม่ได้พูดผิดหรอกจ๊ะ แต่ว่าพี่พยาบาลเขาไม่รู้ไง เลยคิด ว่าลูกน่าจะพูดถึงคุณอาที่ไม่รู้จักกันเลย ลองคิดดูนะ….ถ้าคุณ อาได้ยินจะเสียใจแค่ไหน”

“เสียใจครับ”เสี่ยวหมี่โต้วคิดแล้วพูดขึ้น

“แล้วลูกยังพูดแบบนี้อีก

“แต่ว่า คุณอาไม่ได้เป็นอะไรกับเสี่ยวหมี่โต้วจริงๆ ครับ แล้ว ทำไมเสี่ยวหมี่โต้วต้องสนใจด้วยครับว่าคุณอาจะเสียใจอ๊ะป่าว

หาน จื่อ……

คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าลูกชายตัวจะคิดไม่เหมือนตัวได้ถึงเพียง นี้ หานมู่จื่อค้นพบว่าตัวเองไม่รู้จะตอบเสี่ยวหมี่โต้วอย่างไรดี

“หม่ามีหม่า! “เสี่ยวหมี่โต้วเขย่าแขนเธอ “หม่ามีบอกว่าจะ หาแดดให้เสี่ยวหมี่โค้ว เสี่ยวหมี่โต้วจะเอาแดดดี้ ไม่เอาคุณอา
เขาพูดพลางอ้อนพลาง ร่างน้อยๆกับสีหน้าน้อยๆที่บ่นกระ ปอดกระแปดท่าให้คนปฏิเสธ ไม่ลง

“ใกล้แล้วจ๊ะ ใกล้แล้ว”หาน จื่อได้แต่ทอดถอนใจ ขยี้หัว น้อยๆเบาๆ บอกว่าจะหาแดดให้ก็ต้องหาให้อยู่แล้วจ๊ะ

“จริงๆนะครับ เสี่ยวหมี่โต้วทำหน้าลิงโลดแล้วผมจะได้เจอ แดดดีเมื่อไหร่ครับ หม่ามีไม่ดี ไม่ตั้งใจเลย ปล่อยให้เสี่ยวหมี่โต้ วรออยู่ได้”

“หม่าไม่ดีเอง หม่ามีจะรีบนะจ๊ะ ให้หม่ามีคิดก่อนว่าจะหา แดดมาให้ยังไง ดีไหม”

“ครับ แต่หม่ามีครับ คุณน้าเสี่ยวเหยียนบอกว่าจะมารับผม แล้วอยู่ไหนครับ”

เพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงทักทายมาพอดี

“เสี่ยวหมี่โต้ว มู่จื่อ มาอยู่นี่กันได้ไง

ทั้งคู่มองไปตามทางเสียง เห็นเสี่ยวเหยียนวิ่งมาพอดี

“เสี่ยวเหยียน ยังไม่กลับไปอีกเหรอ”

“คุณน้าเสียวเหยียน

“แค่ แค่………เห็นหานคู่จื่อ เสี่ยวเหยียนจึงกระแอมเสียง ขึ้น ฉันคิดว่าเธอออกไปกับใครแล้วซะอีก คิดไม่ถึงว่ายังอยู่ แต่กว่า……วันนี้เธอห้ามแย่งเสี่ยวหมี่โต้วกับฉันนะ ฉันตกลงกับ เสี่ยวหมี่โต้วไว้แล้ว ว่าตอนบ่ายจะพาเขาไปหาหานชิง
“ไปหาหาน ง หาน จื่อตกตะลึง แล้วยิ้มขึ้นที่มุมปาก “นี่น่ะเห รอกุนซือของเธอ” เสี่ยวเหยียนหน้าแดงก่ำ สุดท้ายจึงพยักหน้าอย่างว่าง่าย

“ความสัมพันธ์ของเขากับหานชิง เป็นกุนซือของฉันเหมาะสม ที่สุดแล้ว”

เธอก็พูดถึงขนาดนั้นแล้ว หานมู่จื่อจึงได้แต่ส่งเสี่ยวหมี่โต้วให้ เสี่ยวเหยียน เอาเถอะ เอากุนซือเธอไป อย่าลืมพากลับบ้านเร็วๆ ล่ะ อย่ากนักนะ”

“จ้าจ้า! ”

ก่อนที่เสี่ยวหมี่โต้วไป ดูเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

“หม่ามี้ จะไปโรงพยาบาลดูคุณอาหานอีกไหมครับ”

“คุณอาหานเหรอ” เสี่ยวเหยียนไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู สีหน้า งุนงง คุณอาหานอะไรที่ไหน

ทานเหรอ แป๊บเดียวเสี่ยวเหยียนก็นึกชื่อขึ้นมา เธอมองที่หา นมจื่อ ด้วยสายตาวิงวอน

หานอพยักหน้าเบาๆ แล้วมองไปทางเสี่ยวหมี่โต้ว

“คุณอาหารก็คือคนๆ หนึ่ง หม่ามีก็ต้องไปเยี่ยมคุณอาที่โรง พยาบาล เดี๋ยวก็กลับ”

“แล้วเรื่องหาแดดดีล่ะครับ”

หาน จื่อปวดหัว เสี่ยวเหยียนรีบเข้าโอบเสี่ยวหมี่ไต้ว”เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่าไปยุ่งเลยนำ ควรทำยังไงหม่ามีรู้เอง เป็นเด็ก เป็นเล็กไม่ต้องไปห่วงหรอก รีบไปหาคุณลุงเถอะ”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนจึงอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วขึ้นมา จากนั้นจึงเดินหัน หลังกลับ

เสี่ยวหมีโค้วโดนกอดในอ้อมแขนของเสี่ยวเหยียน แต่กลับ หันไปมองทางหาน จื่อ ดวงตากลมๆ ดุจกระจกใสๆ สีดำจ้อง เขม็งมาที่เธอ จ้องจนหาน จื่อใจหวิว ได้แต่หลบสายตา

รอจนไม่ยอมไป หานมอจึงกระแอมขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วเรียกรถ คันหนึ่ง ไปที่โรงพยาบาล

ทั้งๆที่เห็นเขาล้มลงตรงหน้า ต่อให้เป็นคู่ค้าก็เถอะ เธอก็ควร จะไปเยี่ยมเยียนอยู่ดี ระหว่างทางที่ไปหานคู่จื่อโทรหาผู้จัดการ

ผู้จัดการ พอได้ยินว่าเย่หลิ่นหานป่วย ก็รีบถามว่าโรง พยาบาลไหน

ในที่หานจื่อไปถึง ก็เห็นผู้จัดการรออยู่หน้าประตูแล้ว

“ผู้จัดการ

“คุณหาน! “ผู้จัดการ เห็นเธอ จึงรีบรุดหน้าเข้าหาผมได้ยิน ว่าประธานานป่วยเข้าโรงพยาบาลก็เลยรีบมา ประธานทานไม่ เป็นอะไรนะครับ”

หานคู่จื่อส่ายหน้า”ฉันก็ไม่ค่อยรู้หรอกค่ะ เขาน่าจะเพิ่งมา เรา

ไปถามกันเถอะค่ะ
“ได้ครับ”

ทั้งสองคนเดินไปพร้อมกัน พอถามว่าเย่หลิ่นหานอยู่ที่ไหน จึง บไปด้วยกัน

ในตอนที่เดินไปได้ครึ่งหนึ่ง มือถือของหานมอก็ดังขึ้น

เธอหยิบมือถือขึ้นมา พอเห็นว่าเป็นเบอร์เยโม่เซิน จึงชะงัก ฝีเท้า ผู้จัดการที่อยู่ข้างๆ เห็นว่าเธอหยุดฝีเท้า จึงถามคุณ

หาน? ”

“โทษทีค่ะ พอดีรับโทรศัพท์ ผู้จัดการไปก่อนเถอะค่ะ

พอหานมู่จื่อพูดจบจึงรีบสิ่งไปรับโทรศัพท์ เพราะคนในโรง พยาบาลชุกชุม หานมู่จื่อจึงได้เดินออกไปไกลหน่อยเพื่อคุย โทรศัพท์

“ฮัลโหล

“ไปไหนแล้ว” เสียงเย่โม่เป็นฟังดูเกียจคร้าน หานซื่อตกใจ เล็กน้อย กระแอมขึ้น“ฉัน………ลังกลับบ้านน่ะค่ะ

“อยู่ระหว่างทางกลับบ้านเหรอ”เย่ไม่เป็นซะงัก แล้วถาม

ต่อ”งั้นผมรอคุณนะ”

หาหมอ หมายความว่าไงคะ”

“ผมอยู่หน้าบ้านคุณ

คำพูดเดียว เกือบทำให้หานคู่จื่อสะดุด

เขาไปที่บ้านเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เวลานี้ไปบ้านเธอทำไม
“ฉันบอกแล้วไงว่ายังคิดไม่เสร็จดี ทำไมคุณ……..

“กลัวอะไรเล่า เจอช้าเจอเร็วก็ต้องเจอ อีกอย่างผมเตรียมของ ให้ลูก”

หาน จื่อกลืนน้ำลาย กัดริมฝีปากล่าง

“แต่ว่า ฉันยังไม่ถึงบ้าน

“อีกนานเท่าไหร่”

อีกนานเท่าไหร่ เธอหันไปมองผู้จัดการอย่างลำบากใจ กัด

ริมฝีปาก อีกราวๆ 20นาที


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ