บทที่174 รุกก่อนบ้าง

เสิ่นเฉียวเองก็ไม่ได้สงสัยอะไรในตัวเธอ พยัก หน้า “โอเค แกไปเข้าห้องน้ำเถอะ ฉันรอแกตรงนี้”

ได้ยินแบบนั้น หานเส่โยวก็รีบโบกมือ “ไม่ต้อง หรอก แกไม่ต้องรอฉันหรอก แกลงไปก่อนเลย ฉันขอแค่ สองนาที”

…..อย่างนั้นก็ได้ อย่างนั้นฉันลงไปรอแกข้าง ล่างนะ”

พูดเสร็จเสิ่นเฉียวก็ไปหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋า ของตัวเองแล้วลงไปข้างล่าง

รอเสิ่นเฉียวไปแล้ว หานเส่โยวก็ถอนหายใจออก

มา

เธอคิดว่าตัวเองควรจะดีใจที่เสิ่นเฉียวไม่ใช่ผู้ หญิงประเภทที่คิดเล็กคิดน้อย ถึงได้เป็นแบบพอเธอพูด ให้ไปก็ถึงได้ไป

ปีง!

ตอนที่ประตูถูกปิดสนิทแล้ว หานเส่โยวก็เปิด

ประตูตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง แล้วหยิบสูทที่เธอยัดเอาไว้ออกมา กางใหม่ แล้วดึงกระดุมสองเม็ดที่เหลือออกมาเม็ดหนึ่ง เสร็จแล้วก็แขวนกลับขึ้นไปอีกครั้งหนึ่ง

เธอเก็บกระดุมที่เอาออกมาได้ไว้ในกระเป๋า ริมฝีปากก็แย้มยิ้มอย่างได้ใจ

เอากระดุมไปแบบนี้คงไม่มีเรื่องเสี่ยงอะไรหรอก ใช่ไหม? ต่อให้เสิ่นเฉียวมาเปิดตู้เสื้อผ้าดู ก็ไม่เจอ กระดุมนี้แล้ว อย่างนั้นเธอเองก็คงไม่สงสัย

ก็แค่ว่า….สีหน้าของหานเส่โยวกลับมาตึงเครียด

อีก

ยังมีกระดุมอีกเม็ดที่อยู่กับเสิ่นเฉียว ตอนแรก สะเพร่าไปหน่อย ไม่น่าจะรีบคืนกระดุมให้เธอเลย

ดูแล้วนอกจากจะมีกระดุมสองเม็ดที่มีอยู่นี่แล้ว เธอคงต้องคิดวิธีที่จะเอากระดุมอีกเม็ดนั้นมาจากเสิ่น เฉียวให้ได้

ในตอนที่เสิ่นเฉียวลงมาถึงข้างล่างคนเดียว พบ ว่ามื้อเช้าบนโต๊ะอาหารนั้นกำลังสนุกสนาน ไม่ได้มีแค่ คุณปู่เย่ พี่น้องตระกูลเย่ทั้งสองก็อยู่ด้วย ตอนที่เธอเดิน สายตาของคุณปู่เย่กับเย่หลิ่นหานก็มองมา

คุณปู่เย่มองไปทางด้านหลังของเธอ “หนูเส่โยว ไม่ใช่ว่าไปหาเธอหรือไง? ทำไมถึงไม่ลงมาพร้อมกัน ล่ะ?”

ฟังจบ เสน่ห์เฉียวก็อธิบาย “คุณปู่เย่ อีกเดี๋ยวเส้่โย วก็ลงมาแล้วค่ะ”

“อืม”

เพิ่งจะพูดจบ ด้านหลังก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น หาน เส่โยวเดินมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ขอโทษนะคะคุณปู่เย่ดูเหมือนว่าหนูมาสายไปหน่อย เมื่อกี้ตอนอยู่ชั้นบนหนู ไม่ระวังก็เลยเท้าแพลง ก็เลยล่าช้าไปแป๊บหนึ่ง”

ได้ยินแบบนั้นคุณปู่เย่ก็หันมากวาดตามองเสิ่น เฉียว ดูเหมือนกำลังไม่ค่อยพอใจ

“เสิ่นโย่ว เล่โยวเท้าแพลงแล้ว เธอก็ไม่รู้จักพยุง คนอื่นเขาหน่อยหรือไง ทำไมถึงลงมาคนเดียว?”

“เอ่อ หนู…” เสิ่้นเฉียวเองก็ไม่รู้ว่าทำไมหาน เส่โยวถึงเปลี่ยนข้ออ้าง เธอเองก็นิ่งไปเหมือนกัน หาน เส่โยวควงแขนของเธอเอาไว้ แล้วอธิบายขึ้นแบบยิ้มๆ “คุณปู่ ไม่เป็นไรค่ะ หนูขอให้เธอลงมาก่อนเอง”

“เอาเถอะ นั่งลงแล้วกินข้าวเถอะ หนูเส่โยวที่ ของหนูอยู่ตรงนี้” คุณปู่เย่ชี้นิ้วไปที่ที่นั่งข้างเย่หลิ่นหาน อย่างมีเลศนัย เสิ่นเฉียวคิดออกว่าเขาคงอยากจะเป็น พ่อสื่อให้ทั้งสองคน ก็เลยไม่พูดอะไร

ตอนแรกหานเส่โยวชะงักไป แต่วินาทีต่อมาก็ยิ้ม แล้วนั่งลงข้างเย่หลิ่นหาน

ตอนแรกเสิ่นเฉียวก็อยากจะไปด้วย ใครจะรู้ว่าคุณ ปู่จะสั่งขึ้นมาโต้งๆ “เสิ่นโย่ว ไปนั่งข้างๆเย่โม่เซิน”

ทราบแล้วค่ะ”

เธอไม่กล้าไม่ทำตามคำสั่งของคุณปู่เย่ เลยเดิน ไปนั่งลงข้างเย่โม่เซินอย่างช้าๆ

บรรยากาศที่แผ่ออกมาจากตัวของเย่โม่เซินเย็น มากๆ เสิ่นเฉียวเพิ่งจะนั่งลงได้ไม่นานก็รู้สึกได้เลยว่าต้นคอตัวเองนั้นเย็นๆ

คุณปู่เย่ชอบหานเส่โยวมาก เลยชวนเธอคุยด้วย ตลอดและหานเส่โยวเองก็สามารถต่อคำพูดของเขาได้ ด้วย หลังจากนั้นคุณปู่เยก็เลยเอ่ยขึ้นมาตรงๆ “หนูเส่ โยว หนูว่าหลิ่นหานของเราเป็นยังไงบ้าง?”

หานเส่โยว ”

เสิ่นเฉียว “.”

ผลลัพธ์ล่ะ? คุณปู่เย่อยากให้เย่หลิ่นหานกับหาน เส่โยวคบกันจริงๆด้วย

ถ้าเกิดว่าเสิ่นเฉียวแต่งงานดี หานเส่โยวเองก็ ชอบ แต่งเข้ามาทั้งสองคนเป็นญาติกันก็คงดี แต่ว่า สถานะแต่งงานของเธอกับเย่โม่เซินจะช้าจะเร็วก็ต้องจบ ลง แถมตระกูลเย่สถานการณ์แบบนี้ ให้หานเส่โยวแต่ง เข้ามาก็ไม่ใช่เรื่องดีๆ

หานเส่โยวเขินอยู่ครู่ใหญ่ถึงได้ยิ้มแล้วพูดขึ้น “คุณชายใหญ่ทั้งเก่งและโดดเด่น แถมยังเป็นสุภาพ บุรุษและก็เอาใจใส่ เป็นคนที่ดีมากค่ะ”

คุณปู่เยได้ยินก็พอใจมาก ลูบหนวดตรงคางของ ตัวเอง “แล้วหนูเส่โยวคิดว่า…”

“คุณปู่”

เย่หลิ่นหานที่นั่งเงียบมาตลอดเอ่ยขึ้นตัดบทคุณ ปู่เย่ เขายังคงมีสีหน้าอบอุ่น ยังคงพูดจามีสัมมาคารวะ ก็ แค่นัยน์ตาไม่ได้มีแววล้อเล่นอยู่
“ที่บริษัทยังมีเรื่องให้จัดการ ผมคงต้องขอตัวไป บริษัทก่อน”

คุณปู่เยมีสีหน้าหงุดหงิด “ยังทานอาหารกันไม่ เสร็จเลย ทำไมต้องไปบริษัทตอนนี้ด้วย?” เย่หลิ่นหานยกยิ้มเบาๆ “คุณปู่ ที่บริษัทมีเรื่อง สำคัญมากจริงๆ คุณปู่ก็รู้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบ มีเรื่อง

ให้ทำอีกเยอะแยะ ผมขอตัวก่อน ถ้าตอนเย็นมีเวลาผม

จะกลับมากินข้าวเป็นเพื่อน”

พูดจบ เย่หลิ่นหานก็ไม่ได้สนใจว่าคุณปู่เย่จะเห็น ด้วยหรือไม่เห็นด้วย เขาแค่ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้าน นอกทันที

“แกกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!” คุณปู่เย่เรียกเขาขึ้นมา ด้วยความโมโห แต่ว่าเย่หลิ่นหานเหมือนกับไม่ได้ยิน คนที่เหลือก็นั่งอยู่ที่เดิมอย่างไม่รู้จะทำยังไง

เสิ่นเฉียวกำตะเกียบแน่น สีหน้าบ่งบอกได้ว่าทำ

อะไรไม่ถูก เธอคิดไม่ถึงว่าเย่หลิ่นหานจะกล้าขัดขึ้นคุณปู่เย่ ต่อหน้าคนอื่นๆ ทั้งๆที่พูดถึงเรื่องที่สำคัญมากแท้ๆ ใครๆ ก็รู้ว่าประโยคถัดไปคุณปู่เย่จะพูดว่าอะไรต่อ…

แต่เขากลับออกไปทั้งแบบนี้

แต่เยโม่เซินทำเหมือนกับว่ามองไม่เห็นใคร ตั้งแต่ต้นจนจบเสียนี่ ก็เหมือนกับเรื่องๆนี้ไม่ได้เกี่ยวกับ เขา
คุณปู่เย่พอโกรธก็ทำเสียงห์ แล้วพูดขึ้น “แกโยน งานที่บริษัทให้หลิ่นหานทำทั้งหมดใช่ไหม?”

ได้ฟัง เยโม่เซินก็เหลือบมองเขา

“คุณปู่ทำอะไรไว้ล่ะครับ?”

ริมฝีปากบางของเยู่โม่เซินยกยิ้มอาบยาพิษขึ้น น้อยๆ แล้วหัวเราะเสียงเย็น

“คุณปู่ คุณปู่คงไม่คิดว่าที่เขาไปเพราะที่บริษัท งานยุ่งจริงๆใช่ไหม?”

ไม่ใช่หรือไง?” คุณปู่เย่เขม็งตาอย่างโมโห ที่ จริงแล้วในใจเขารู้ดี แต่ก็แค่อยากจะระบายความโมโหนี้ กับเย่โม่เซินเฉยๆ

“เหอะ” เยโม่เซินขี้เกียจที่จะเถียงกับเขา กลับแค่ วางตะเกียบในมือลง “ดูแล้วถ้าผมไม่ไปบริษัท คงมีคน ทนมองไม่ได้แน่ๆ”

พูดจบ เขาก็ไถล้อรถเข็นไปเอง แล้วก็ออกไป

เฉยๆ

เสิ่นเฉียว “.”

หานเส่โยวนิ่งไปพักใหญ่ แล้วก็ลุกยืน แล้วพูด ขึ้น “คุณปู่เย่ อย่างนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะค่ะ”

พูดจบก็ส่งสายตาให้เสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวเองก็ยืน ขึ้นอย่างทำตัวไม่ถูก “คุณปู่คะ พวกเราไปบริษัทแล้วนะ คะ”

เธอเดินออกมาด้านนอกกับหานเส่โยว หานเส่โยวกระแทกเส้นเฉียวเบาๆ “แกไม่ไปเข็นเขาเหรอ?”

เส้นเฉียวเม้มปาก ส่ายหน้า “เขาไม่จำเป็นต้องให้ ฉันเข็น”

“แกก็จริงๆเลย….เขานั่งอยู่บนรถเข็นนะ อย่าง น้อยก็ต้องช่วยหน่อยสิ”

พูดจบหานเส่โยวก็ก้าวไปด้านหน้า แล้วเข็นรถ เข็นของเย่โม่เซิน

“คุณชายเย่ ให้ฉันช่วยนะคะ”

เสียงอ่อนเธอทั้งนุ่มและอ่อนโยนเหมือนกับ ดอกไม้ที่อ่อนช้อย

เยโม่เซินได้กลิ่นน้ำหอมที่โชยออกมาจากตัวเธอ ก็ขมวดคิ้ว หางตากลับมองเห็นเสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ด้าน หลังถัดไปอีก ริมฝีปากบางยกรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้น แล้วก็ พยักหน้า

“ได้สิ ขอบคุณ”

เสิ่นเฉียวเงียบ “.

ในใจของเธอรู้สึกไม่สบอารมณ์เลย

เธอกัดริมฝีปากเอาไว้ ก้มลงมองมือทั้งสองข้าง ของตัวเอง แล้วอดที่จะกำชายเสื้อเอาไว้ไม่ได้

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหานเสี่ยเป็นอะไร ทำไมถึง ชอบไปช่วยเขานัก ทั้งๆที่ก็เห็นอยู่ว่าเขาเป็นคนร้ายกาจ

ขนาดไหน ทำไมถึงไม่อยู่ให้ห่างจากเขาอีกนิด?
ยิ่งคิด อารมณ์ของเสิ่นเฉียวก็ยิ่งขุ่นมัว

ขนาดที่ว่าตัวเธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากำลัง

โกรธเย่โม่เซินหรือว่าหานเส่วกันแน่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ