บทที่ 917 ก้าวร้าววางอำนาจ

หลังจากพูดเสร็จ หาน จื่อกวางจานไว้ตรงหน้าของฉือจีน จาก นั้นก็หันเดินกลับไป

ฉือจีนมองจานเนื้อวัวที่ลวกเสร็จตรงหน้า แล้วมองภาพด้าน หลังของหานมู่จื่อ ส่งเสียงขึ้น “อย่าคิดว่าวางไว้ตรงที่ของฉัน ฉัน ก็จะกิน”

หยูโปที่อยู่ด้านข้าง ดื่มน้ำซุปไปครึ่งถ้วย หนอนตะกละในท้อง

ก็ถูกปลุกตื่นแล้ว หลังจากที่ได้ยินฉือจีนพูดประโยคนี้ ก็ถามไป ค่าหนึ่ง “นายท่าน เนื้อวัวนี้ ถ้าคุณรังเกียจว่าแก่เกินไป งั้นก็ให้ฉัน

เถอะ ฟังของฉันยังค่อนข้างดี

เมื่อได้ยินเข้า เฉือจินโกรธเดือดยิ่งนัก “นายพูดว่าอะไร? นาย ว่าฉันฟันไม่ดีหรือ?”

หยูโปแตะจมูกเล็กน้อย พูดยิ้มแหะๆ “ก็คุณบอกว่าเนื้อวัวแก่ เกินไปไม่ใช่หรือ? ดังนั้น……

อาจจะถูกยั่วยุเข้า เฉือจินหยิบตะเกียบคีบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง จิ้ม ใส่น้ำจิ้มแล้วกินเข้าปาก รสชาติดีมากเป็นพิเศษ และรสชาติของ น้ำจิ้มก็แปลกประหลาดมาก แตกต่างจากที่เขากินในปกติโดย สิ้นเชิง

ยู่ฉือจินอดไม่ได้ที่จะถามว่า “นี่คือน้ำจิ้มอะไร?”
สั่งอานตอบกลับคำหนึ่ง ไม่ต้องถามแล้ว คุณหาซื้อไม่ได้ หรอก”

หยูโป “พูดอย่างนี้ หมายความว่ายังไง?

เสี่ยวเหยียนยิ้มเขินเล็กน้อย “นี่คือน้ำจิ้มที่ฉันเพิ่งปรุงเอง นาย ท่านฉือชอบน้ำจิ้มนี้หรือ? ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันทำให้นายท่าน เอากลับไป?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉือจินก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่า เด็กสาวตรงหน้าคนนี้ จะผสมน้ำจิ้มแบบนี้เป็น

หานคู่จื่อก็ถือโอกาสพูดต่อ ฝีมือการทำอาหารของเสี่ยวเห ยียน ดีมากเลย น้ำจิ้มทั้งหมดในเมื่อกี้ เพิ่งปรุงเสร็จหลังจากที่ เธอมาถึงแล้ว”

ยูฉือจินกลับพูดบ่นพึมพำ “ฉันแค่ถามว่านี่คือน้ำจิ้มอะไร ได้

ชมว่ามันดีหรือ?”

ทุกคน .….…………..

ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เมื่อดูท่าทางที่ฉือจีนคีบเนื้อวัวจิ้มน้ำจิ้ม แล้วใส่เข้าปากเคี้ยว เสี่ยวเหยียนและหาน จื่อมองหน้ากันไปมา ทั้งคู่ต่างก็เห็นความ รู้สึกจนปัญญาในสายตาของกันและกัน

ส่งอานกลับพูดเย้ยหยันอย่างเย็นชา ไม่ไว้หน้าเขาเลย

“ไม่ได้ชมมันว่าดี ถ้าอย่างนั้นก็บอกว่ามันไม่ดีสินะ”
หลังจากพูดจบ สั่งอานก็ลุกขึ้นโดยตรง ยื่นมือออกไป หยิบน้ำ จิ้มมาไว้ตรงหน้าตัวเองทันที “ไม่อร่อยก็ไม่ต้องกิน จะได้ไม่เสีย ของ”

คิดอยู่พักหนึ่ง เธอก็มองไปที่จานเนื้อวัวที่ลวกเสร็จ ที่อยู่ตรง หน้าของฉือจีน แล้วถามว่า “เนื้อวัวจานนี้ก็ไม่อร่อยใช่ไหม? หรือไม่ก็เอามาเลยแล้วกัน ฉันกลัวคุณสิ้นเปลืองอาหาร

หลังจากพูดจบ สั่งอานก็ลุกขึ้นแล้วยกจานเนื้อวัวที่ฉือจีนกิน ไปเพียงสองคำ มาวางไว้ตรงหน้าตัวเองอย่างรวดเร็ว

ลูกสาวคนเล็ก ก้าวร้าววางอำนาจมากเกินไปจริงๆ รังแกคน………มากๆๆๆๆ จริงๆ

ยู่ฉือจินโกรธจนคิ้วขมวด แต่ต่อหน้าลูกสาวคนเล็กของตัวเอง กลับไม่กล้าที่จะพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว และเขาก็ไม่มีอะไรจะ พูดจริงๆ

เมื่อหยู โปได้เห็นฉากนี้ ก็อดรู้สึกดีใจไม่ได้ ต่อหน้าคุณหนูอาน อาน นายท่านพ่ายแพ้ทุกครั้ง เดิมทีควรจะบรรเทาความสัมพันธ์ พูดอะไรที่น่าฟังหน่อย แต่คนที่ทำดีด้วย ดันเป็นหานมู่จื่อ

คนคนนี้ คือคนที่นายท่านอดใจไม่ได้ที่อยากจะหยิ่งใส่ แต่ใน ระหว่างทาง ก็มีคนขัดขวางอย่างคุณหนูอานอ่านปรากฏตัวขึ้น ทำให้นายท่านโกรธมากจนพูดอะไรไม่ออก
เมื่อนึกถึงอย่างนี้ หยูโปก็ลดเสียงต่ำลง โน้มตัวเข้าหาเฉือจีน แล้วพูดว่า

“นายท่าน พูดน้อยหน่อยจะดีกว่า คุณหนูอานอ่านไม่ใช่จะยั่ว ยุได้ง่ายๆ”

เสียงของเขาลดต่ำอย่างมาก แต่อยู่ในห้อง แม้ว่าจะนั่งตรง ข้าม แต่ก็ยังได้ยินคำพูดของหยูโปอย่างคลุมเครือ เธอหรี่ตาลง “ลุงหยูคุณว่าใครไม่ใช่จะยั่วยุได้ง่ายๆ

ลุงหยูยิ้มอย่างเก้อเขิน ไม่ได้ตอบกลับ

หัวข้อนี้ก็ได้ข้ามไปอย่างนี้ เฉือจีนยังคิดว่าหยูโปจะพูด อธิบายสองสามคำ แต่ไม่คิดว่า เขาไม่แม้แต่จะอธิบายเลย และ ส่งอาน ก็ไม่ได้ถามต่อ

ดังนั้น นี่ก็คือสิ่งที่ หยูโปพูด พูดให้น้อยหน่อย?

ตอนที่หาน จื่อกำลังเตรียมจะลวกเนื้อวัวให้นายท่านถืออีก หนึ่งจาน สูงอานก็จับมือเธอไว้กะทันหัน พูดอย่างเป็นซาว่า “หม้อก็อยู่ที่นี่ วัตถุดิบก็เตรียมพร้อมไว้ทั้งหมดแล้ว ถ้าใคร อยากจะกิน ก็ลงมือทำเอง เพราะว่าที่นี่เราไม่มีคนใช้ ปรนนิบัติ รับใช้เขาไม่ได้ ถ้าใครไม่อยากจะลงมือทำเอง อย่างนั้นก็จัด กระเป๋าแล้วกลับไปที่บ้านหลังใหญ่ของตัวเองเสียดีกว่า มีคนรับ ใช้เต็มบ้านคอยปรนนิบัติอยู่

ส่งอานได้พูดอย่างนี้ออกไปแล้ว หานมู่จื่ออยากจะช่วยนายท่านลงมือทําก็คงไม่ได้แล้ว ถือจินเหลือบมองสั่งอาน รู้สึก เสียใจภายหลังในทันใด

ทำไมเมื่อกี้ตัวเองถึงต้องปากพล่อยด้วยนะ? หุบปากแล้วกิน อย่างเงียบๆ ก็พอแล้วไม่ใช่หรือ?

ตอนนี้ไม่เพียงแต่ไม่มีกิน ยังต้องทำกินเอง

แต่ว่า เป็นไปไม่ได้ที่จือจินจะกลับไปที่บ้านหลังใหญ่ที่ไร้ชีวิต ชีวานั้น ในเวลานี้ได้ เขาหัวเราะเยาะในใจ ให้เขาลงมือทำเองก็ ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้

ไม่ใช่ว่าเขาทําไม่เป็น

ดังนั้นฉือจินจึงลุกขึ้น แล้วลงมือทำเอง ทันทีที่เขาเริ่มลงมือ หาน จื่อและเสี่ยวเหยียน ต่างก็หยุดกิน ด้วยความกังวล มองไปที่ถือจิน

ยังไงเขาก็เป็นผู้สูงอายุแล้ว ในหม้อไฟมันร้อน ความเผ็ดยิ่ง ไม่ใช่เรื่องตลก ต่างก็รู้สึกกังวลนิดหน่อย ว่าเขาจะโดนไฟลวก หรือเกิดอุบัติเหตุอื่นๆ

เสี่ยวเหยียนกับหาน จื่อมองหน้ากันไปมา เสี่ยวเหยียนวาง ตะเกียบลง

“คือ……นายท่าน ให้ฉันทำให้ดีไหม?”

“นั่งลง!” ส่งอานเหลือบมองเธอ พูดเสียงต่ำ “เธอเป็นเพื่อนขอ งมู่จื่อ เสี่ยวเหยียนใช่ไหม? เธอไม่ใช่คนรับใช้ของตระกูลถือเสียหน่อย

ไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปรับใช้เขา”

เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้ ไม่กล้าที่จะพูดอีก ต่อไป เพราะว่าพลังอำนาจในตัวของสงอาน แข็งแกร่งขนาดนั้น และเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของมู่จื่อด้วย

หาน จื่อครุ่นคิดสักพัก พูดเสียงเบา “แม้ว่าเราจะไม่ใช่คนรับ ใช้ของตระกูลยูฉือ แต่เราก็เป็นคนรุ่นหลัง ดูแลผู้หลักผู้ใหญ่ก็ เป็นเรื่องที่สมควร น้าเล็ก คุณตา ลุงหยู พวกคุณแค่นั่งทานของ สำเร็จก็ได้แล้ว ให้ฉันกับเสี่ยวเหยียนมาทำก็พอ”

ตอนนี้เย่ ไม่เซินยังอยู่ในโรงพยาบาล ถ้าทางฉือจีนยังเกิด อุบัติเหตุอะไรขึ้น มันก็จะเหนื่อยใจมากจริงๆ

ส้งอานหรี่ตาลง มองพิจารณาหาน จื่อ เห็นว่าในดวงตาของ

เธอ เต็มไปด้วยความแน่วแน่ คิดอยู่พักหนึ่ง รู้สึกว่าตัวเองไม่ควร

คัดค้านเธอ ปล่อยให้เธอทําดีกว่า

เมื่อคิดได้อย่างนี้ สั่งอานก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไร แต่กลับเป็นหยู โปที่พูดขึ้น “ไม่ต้องๆ ฉันทำเองได้

หยูโปอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขา เขาก็ทำได้ ทำไมตัวเอง จะทําไม่ได้?

สั่งอานหัวเราะเยาะ “ได้ยินหรือยังจื่อ? คนอื่นเขาไม่ยอมรับ น้ำใจของเธอ ดังนั้นเธอก็อย่าเสียแรงไก่แรงใจเลย รีบกินข้าว เถอะ หลังกินข้าวเสร็จรีบไปพักผ่อน ดึกหน่อยเรายังจะต้องไป โรงพยาบาล”
เมื่อได้ยินคำว่าโรงพยาบาล ฉือจีนก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมา กะทันหัน เขาเงยหน้าขึ้น “ไปทำอะไรที่โรงพยาบาล

เมื่อถามอย่างนี้ เขาถึงจําได้ว่า ตัวเองเข้ามาเพื่อรอเย่ไม่เป็น เพราะอาหารมื้อนี้ เขาเกือบจะลืมจุดประสงค์เดิมของตัวเอง รู้สึก ว่าตัวเองมาร่วมทานอาหารข้ามคืนต้อนรับปีใหม่กับพวกเธอ แม้แต่ไม่เป็นไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ลืมไปแล้ว

ทันใดนั้นคือจินก็รู้สึกว่าไม่ดีไปทั้งตัว

“อาเงินล่ะ?”

เมื่อพูดถึงเย่ ไม่เซิน หานมู่จื่อไม่ตอบกลับ เสี่ยวเหยียนมองไป รอบๆ แต่ไม่กล้าที่จะพูดอะไร

ฉือจินวางตะเกียบลง อารมณ์ในการกินอาหารก็หายไปแล้ว

กำลังถามพวกเธออยู่นะ?”

“ตาเฒ่า คุณน่ารําคาญแล้วนะ? ถ้าคุณต้องการจะรอที่นี่ งั้น คุณก็รอไป แต่เรามีสิทธิ์เลือกที่จะไม่ตอบคำถามของคุณ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ