บทที่ 682 ทำไมลูกถึงเรียนรู้สิ่งที่ไม่ดีล่ะ
ในตอนที่หานมู่จื่อไปถึง เธอก็ยังไม่เห็นเย่ ไม่เซ็น เธออดไม่ได้ที่
ถามขึ้นมาอย่างสงสัย “ไม่ใช่เขาพึ่งบอกว่าเขารอฉันอยู่ที่นี่เหรอ? ทำไมไม่เห็นใคร
เลยล่ะ?”
สาวใช้ที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหารรีบอธิบาย “คุณผู้หญิงคะ คุณ ชายเย่พึ่งออกไปรับโทรศัพท์ค่ะ เดี๋ยวคุณผู้หญิงนั่งรอก่อนนะคะ
เธอเดินเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้หานคู่จื่อด้วยความเคารพ นอบน้อม มีความตื่นตระหนกอยู่ในสายตาเพราะเกรงว่าเธอจะ ทำให้หานมู่จื่อรู้สึกขุ่นเคือง หาน จื่อเพียงส่งยิ้มให้เธอ “ขอบคุณ”
สาวใช้ตะลึงไป ใบหน้าขาวรูปไข่ปรากฏอาการขัดเขินออกมา จริงๆ แล้วเธอคาดไม่ถึงเลยว่า คุณผู้หญิงจะใจดีกว่าที่เธอคิด เอาไว้ อีกทั้งเธอยังสุภาพมากด้วย
สายตาของคุณชายเย่นมองคนไม่ผิดเลย
“คุณผู้หญิงจะรับน้ำผลไม้สักแก้วในมื้อเช้าไหมคะ”
“ได้สิ ขอบใจจ๊ะ”
หลังจากที่เทน้ำผลไม้มาให้แล้ว หานมอก็จบไปคำเล็กๆ ความจริงแล้วของแบบนี้ไม่ได้รสชาติดีเป็นพิเศษ แน่นอนว่าสำหรับคนที่ชอบรสชาติแบบนี้คงจะพูดไม่เหมือนกัน สำหรับหา นมู่จื่อแล้ว เธอไม่ชอบรสชาติแบบนี้เลย
แต่ก็ถือว่าโชคดีที่เธอไม่ใช่คนเรื่องมาก ในการกิน แม้ว่าเธอ จะไม่ชอบมันเธอก็ยังดื่มมันลงไปครึ่งหนึ่งแล้ว
จังหวะที่เย่ไม่เซินกลับมาจากคุยโทรศัพท์ เมื่อเห็นว่าหาน จื่อ นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร เขาก็ตกใจไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปนั่งลง ข้างเธอ
สาวใช้คนอื่นๆ มองมาอย่างจิตใจไม่อยู่สุข ก่อนจะพากันถอย ห่างออกไป
“ไม่ใช่วันหยุดเหรอ? คุณยังมีงานอีกงั้นเหรอ?” หานมู่จื่อมอง ไปที่โทรศัพท์ในมือของเขาก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
เย่ไม่เป็นชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่นัยน์ตาดำสนิทของเขาจะ เลี่ยงการสบสายตากับเธอตรงๆ เขาเม้มปากแน่นก่อนจะพูดขึ้น มาว่า “ไม่ใช่เรื่องงาน
ไม่ใช่เรื่องงาน?
หาหมู่จื่อกะพริบตา “งั้นใครโทรมากัน?”
เมื่อได้ฟังคำพูดนั้น หาน จื่อก็โชว์มือตัวเองต่อหน้าเย่ไม่เป็น แสดงให้เห็นแหวนเพรชที่สวมอยู่ในนิ้วเรียวสวยขาวผ่องของเธอ
“คุณขอฉันแต่งงานแล้ว แม้ว่าจะไม่มีความบริสุทธิ์ใจ แต่ ….. ฉันก็ควรที่จะได้รู้ในสิ่งที่ฉันอยากรู้นะ
เย่ไม่เป็นเอนตัวเข้าไปกระซิบข้างหูเธอ หาน จื่อหน้าแดงขึ้น มาในทันที “คุณว่าไงนะ?”
“ไม่เต็มใจ?”
หาน จื่อกัดปากล่างเอาไว้แน่น มองไปที่เย่ไม่เป็นที่อยู่ตรง
หน้า
“คุณไม่ได้กำลังล้อเล่นอะไรจริงๆ ใช่ไหม?”
ทันทีที่คำพูด พูดออกมา จากเดิมทีที่มีรอยยิ้มอยู่ในดวงตา ของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นท่าทางเย็นชาและเคร่งขรึมในทันที พลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงน่ากลัว
“ผมดูเหมือนล้อเล่นอย่างงั้นเหรอ?”
หานมู่จื่อ ”
“เด็ก”
..………..ไม่เหมือน”
เย่โม่เซ็นบีบจมูกเล็กของเธอก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “จำสิ่งที่ ผมเพิ่งบอกไปได้ไหม? ซื้อ?”
หานมู่จื่อแตะจมูกที่ถูกเย่ไม่เซ็นบีบ กะพริบตาอย่างขัดเขิน ถ้า เป็นสิ่งที่เขาเพิ่งพูด เรื่องของพี่หานซิง
หานซึ่ง พี่ชาย…. จะขับไล่เธอออกจากตระกูลหานหรือเปล่า?
อืม นี้เป็นปัญหาที่ต้องสืบสาวราวเรื่อง
หลังจากที่ทานมื้อเช้าไปแล้ว ทั้งคู่ก็แยกกัน หาน จื่อนั่งเหม่อ อยู่ในห้อง ในขณะที่คิดหาเหตุผลที่เป็นได้แล้ว เสี่ยวเหยียนโทรเข้ามา
“ฮัลโหล?”
หาหมอกดรับสาย ในโทรศัพท์มีเสียงของเสี่ยวหมี่โต้วดัง ตอบกลับมา
“หม่ามี้…”
“เสี่ยวหมี่โต้ว?” เมื่อได้ยินเสียงของเสี่ยวหมี่โต้ว ทานอ รู้สึกประหลาดใจ “ทําไมลูกตื่นเช้าจังเลยล่ะ? วันนี้วันหยุด ไม่ ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ครับ!” เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วตอบกลับมาอย่างตื่นเต้น “หม่ามีอยู่ด้วยกันกับคนนั้นหรือเปล่าครับ?”
คนนั้น?
ในตอนแรกหาน จื่อคิดไม่ออกว่าคนนั้นของเสี่ยวหมี่โต้วคือ ใคร ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก็พอจะนึกอะไรออก เสี่ยวหมี่โต้วไม่ เต็มใจจะเรียกเย่ไม่เห็นว่าแด๊ดดี้ ดังนั้นจึงไม่เอ่ยเรียกเขา คิดไม่ ถึงเลยว่าเขาจะใช้คำว่าคนนั้นมาอธิบายถึงเย่ไม่เป็น
เธอถอนหายใจออกมา “หม่ามีบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอครับว่า เขาคือแด๊ดดี้? ทำไมลูกถึงเรียกว่าคนนั้นล่ะ? อย่างนี้มันดูไม่มี มารยาทไม่ใช่เหรอครับ?”
เสี่ยวหมี่โต้วตะโกนกลับมา “ผมจะไม่มีทางเรียกเขาว่าแต
“เกียรติล่ะ? ไม่ให้เกียรติ
เสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กที่มีมารยาทดีมาก ไม่ว่ากับใครก็เขาก็ เรียกอย่างให้เกียรติ ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเปไม่เป็น….กลับใช้ค่า ว่าคนนั้นเรียกแทน
“หึ เขาไม่สมควรที่เสี่ยวหมี่โต้วจะให้เกียรติด้วยหรอก
เมื่อได้ฟังอย่างนั้น หาน จื่อก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ “ ใครเป็นคนสอนเนี่ย? ไม่กี่วันนี้เขาไม่ได้ไปหาลูกตลอด? ก็จะไม่ ให้เกียรติเขาแล้ว?
“หึ เขารังแกหม่าม ทำไมเสี่ยวหมี่โต้วต้องไปให้เกียรติเขา หม่า….ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนเขาเลย เขาทำอะไรไว้กับหน้า ก่อนหน้านี้ หม่าลืมมันไปหมดแล้วเหรอ?”
หานมู่จื่อ “ แล้วก่อนหน้าเขาทําอะไรหม่ามีเหรอ?”
“หม่ามีลืมไปหมดแล้วเหรอ?”
“ที่หม่ามหมายถึงคือลูกรู้ได้ยังไง?” แต่ไหนแต่ไรหานคู่จื่อไม่ เคยพูดเรื่องนี้ ให้เสี่ยวหมี่โต้วฟังเลย อย่าว่าแต่เรื่องนี้เลย แม้แต่ จะพูดถึงแดดก็ไม่ค่อยพูดถึงด้วยซ้ำ
ดังนั้น เสี่ยวหมี่โต้วจะไปรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าเขาเพิ่ง พบเย่ไม่เป็นไม่กี่วัน เขาจะไปรู้อะไรมากมายได้ยังไง?
ด้านเสี่ยวหมี่โต้วที่ถือโทรศัพท์ค้างเอาไว้ เมื่อได้ยินสีหน้าเขา ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะเม้มปากเอาไว้แน่น “หี หม่ามีไม่ต้อง สนใจหรอกว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะรู้ได้ยังไง ที่เสี่ยวหมี่โต้วรู้ก็คือว่าเขาเป็นคนเลว!”
เมื่อได้ยินท่าทีหยิ่งผยองของเสี่ยวหมี่โต้ว หาน จื่อก็ครุ่นคิด อยู่สักพัก เสี่ยวหมี่โต้วพึ่งอายุไม่กี่ขวบ การที่จู่ๆ จะรู้เรื่องราว พวกนี้ ดูท่าคงเป็นเสี่ยวเหยียนที่บอกเขา
เขาถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจตัวเอง เป็นเรื่องปกติที่เขาจะ ต่อสู้เพื่อตัวเอง
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็พูดเสียงเบา “โอเคครับ ลูกยัง เด็กไม่ต้องกังวลเรื่องผู้ใหญ่หรอกนะ ตอนนี้ลูกยังเด็กเกินไป ไม่ เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอก ไว้รอลูกโตขึ้นแม่จะอธิบายให้ฟังเองโอ เคไหมครับ?”
เสี่ยวหมี่โค้วตอบกลับออกมาเสียงแข็ง ไม่ต้อง เดี๋ยวผมก็จะ รู้เอง”
หานคู่จื่อทำอะไรไม่ถูก อยากจะลูบหัวของเสี่ยวหมี่โต้วแทน เพื่อช่วยให้เขาสงบลง ทว่า…… ตอนนี้ทำได้แค่ฟังเสียงเขาผ่าน โทรศัพท์ ดังนั้นจึงได้แต่พูดออกไปอย่างนิ่มๆ
“เสี่ยวหมี่โต้ว ทำไมวันนี้จู่ๆ ถึงโทรหาหม่าล่ะครับ? ให้หม่า
ไปรับดีไหม?”
“หม่ามี ไม่ต้องเลย คุณลุงเรียกให้เรากลับไปทานข้าวเย็นที่
บ้าน
ทานขิง….. ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้เรียกตัวเธอกับเสี่ยวหมี่โต้วกลับไปทานข้าวที่บ้านกันล่ะ?
ปกติเวลาที่เขาต้องการจะคุยกับเธอ ก็จะไปหาเธอที่บ้าน โดยตรง แล้วทำไม…….
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อเผลอมองไปที่แหวนเพรชโดยไม่รู้ ตัว คิดไม่ถึงเลยว่าหานซึ่งจะรู้เรื่องนี้แล้ว? เสี่ยวเหยียนเป็นคน บอกงั้นเหรอ?
ไม่ใช่ เสี่ยวเหยียนไม่ใช่คนอย่างนั้น
งั้น…. เป็นเสี่ยวหมีโต้วเผลอพูดออกไปงั้นเหรอ?
เมื่อนึกมาถึงตอนนี้ ก็ไอออกมาเบาๆ อย่างรู้สึกผิด “กลับไปกินข้าวที่บ้าน งั้นคุณลุงบอกอะไรกับลูกอีกไหมจ๊ะ? หรือว่า…. ลูกได้บอกอะไรกับคุณลุงไหม?”
หึ” เสี่ยวหมี่โต้วเค้นเสียงออกมา “หม่ามีรีบมารับผมเลย หม่ามมารับเสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมีโต้วถึงจะบอก ”
หานมู่จื่อ “เจ้าเด็กดื้อ เอาเวลาไหนไปเรียนรู้สิ่งไม่ดีแบบนี้ กัน?”
ช่างเถอะ ไม่ว่าช้าเร็วยังไงหานซึ่งก็ต้องรู้เรื่องนี้ ถึงหานซึ่งจะ ไม่เรียกเธอกลับไปทานข้าว เธอก็ต้องกลับไปอยู่แล้ว
“โอเคครับ งั้นลูกก็เป็นเด็กดีรอหม่ามีอยู่ที่บ้านนะ เดี๋ยวหม่ามี จะไปรับ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
