เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 169 พบโอกาส



บทที่ 169 พบโอกาส

ตอนเสิ่นเฉียวมาถึงชั้นล่าง เห็นรถของเย่ โม่เซิน เซียวซูเห็นเธอยังทักทายเธอ

“ผู้ช่วยเสิ่น ! ”

เสิ่นเฉียวที่จริงก็ยังเกรงใจเธอ แต่ตอนนี้ เธอกับเย่โม่เซินกำลังอยู่ระหว่างสงครามเย็น ตอนนี้เห็นเชียวซู่ก็มีสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ ฉัน แค่เหลือบมองเขาคร่าวๆ แล้วก็มองกลับไปจาก

นั้นอ้อมเขาแล้วก็ไป

เซียวซู่กุมขมับ เขาทำอะไรผิด?

หลังจากนั้นไม่นาน เย่โม่เซินก็ลงมา เซียว ซู่ยิ้มต้อนรับเขา สุดท้ายเย่โม่เซินขนาดมองก็ไม่ มองเขาสักตา เดินผ่านเขาไป

หรือว่าสองคนนี้เจอหน้าแล้วทะเลาะกัน

แล้ว?

วันที่สอง เสิ่นเฉียวหยุดงานไปโรงพยาบาล

ตรวจสุขภาพ

ได้ผลแล้ว หมอบอกเธอตำแหน่งของทารก ในครรภ์ไม่มั่นคง บอกให้เธอพักผ่อนมากเยอะๆอย่าทำงานหนัก

เสิ่นเฉียวจำไว้จากนั้นเก็บผลการตรวจแล้ว เดินออกไปข้างนอก

เดินมาถึงข้างนอก ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็เจอ รูปร่างที่คุ้นๆ ดูอย่างละเอียด นึกไม่ถึงว่าจะเป็นซู จิ๋วบริษัทตระกูลหาน นั่นไม่ใช่เลขาของหานชิง หรอ? คิดถึงเมื่อก่อนพวกเธอกินข้าวบนโต๊ะ เดียวกัน เสิ่นเฉียวยิ่งรู้สึกว่าตัวเองต้องไปทักทาย ถึงจะดี

เสิ่นเฉียวไปตบไหล่ซูจิ๋ว

ซูจิ๋วหันกลับไป “เสิ่น….เฉียว”

“ใช่เธอจริงๆ อ่ะ เลขาซู” เสิ่นเฉียวทำให้ เธอมีรอยยิ้มออกมา “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ไม่ ค่อยสบายหรอ?

เห็นเสิ่นเฉียว ซูจิ๋วตกใจมาก แต่ยังไงเร็วๆ นี้เธอก็สืบหาข้อมูลของเสิ่นเฉียวมาตลอด จนถึง ตอนนี้เห็นเธอปรากฏตัวต่อหน้าตัวเองความรู้สึกนี้ ช่างพิเศษมากจริงๆ

“ไม่ใช่ฉัน” ซูจิ๋วค่อยๆ ยิ้ม : “คือประธาน

หาน”

ซูจิ๋วนึกไม่ออกว่าหานชิงคิดยังไงกับเสิ้นเฉียว ถึงให้เธอไปสืบข้อมูลของเสิ่นเฉียว แต่ว่า

ประธานหานกลับไม่ได้มีจุดประสงค์อะไร เห็น

ท่าทางที่เขาทำกับเสิ่นเฉียวก็ค่อนข้างอึดอัด แต่

ก็เหมือนอารมณ์ไม่ใช่แฟน นอกจากความรักระหว่างชายหญิง..หาน ชิงทำไมถึงทำท่าทางอึดอัดขนาดนี้ ไม่งั้นเพียง

เพราะเธอคือเพื่อนของหานเส่โยว? แต่ก็ไม่เห็นเขาสนใจน้องตัวเองขนาดนั้น

อ่ะ..

ไม่มีเหตุผล ไม่มีเหตุผลเอามากๆ!

ซูจิ๋วเดาตั้งนานก็ไม่ได้คำตอบ หรือ ว่า….วันนี้เสิ่นเฉียวสามารถให้คำตอบกับตัวเอง

ได้แล้ว

“ประธานหาน ? เสิ่นเฉียวค่อนข้าง ประหลาดใจ “เขาก็อยู่”

“อืม ประธานหานไม่ค่อยสบาย มาตรวจๆ ดู ฉันกำลังจะไปเอายาให้เขา”

“โอ้” เสิ่นเฉียวคิดถึงอะไร : “ประธานหาน ของพวกเธอทำงานขยันมากไปแล้ว ก็ต้องให้เขา ระวังสุขภาพหน่อย”

ได้ยินแล้ว ซูจิ๋วค่อยๆ หัวเราะ : “ถ้าหากคำพูดพวกนี้ประธานหานสามารถได้ยินจากปากคุณ หนูเสิ่นพูดเอง ต้องดีใจมากแน่เลย”

“อะไร? ” เสิ่นเฉียวอึ้งไปสักพัก คิดว่าตัว เองฟังผิดแล้ว

“ไม่มีอะไร ประธานหานก็ตกใจ คุณไป ทักทายกับฉันสักหน่อยเถอะ”

พูดจบก็ไม่รอเสิ่นเฉียวตอบสนองกลับมา ซู จิ๋วก็จูงมือเธอเดินออกไปข้างนอก เสิ่นเฉียวให้ เธอนำพาตัวเองไปข้างหน้า จนตอนถึงรถเสิ่น เฉียวถึงตอบสนองกลับมา

ซูจิ๋วเคาะหน้าต่างรถ หน้าต่างรถสั่นสักพัก หานชิงดวงตาที่ลึกสบเข้ากับใบหน้าของเธอ

“ประธานหาน ฉันบังเอิญเจอกับคุณหนูเสิ่น อยากให้เธอนั่งรถตากลมของพวกเราสักครั้ง? ” พูดจบ ซูจิ๋วรู้สึกถึงสายตาของหานชิงดุ

เดือดนิดหน่อย ดูเหมือนจะตำหนิเธอสำหรับความ

คิดเห็นของเธอเอง ซูจิ๋วเอวค่อยๆ ก้ม ลง ไม่กล้า

พูดอะไร เสิ่นเฉียวก็รู้สึกถึงการบังคับ เธอมองซูจิ๋วอ ย่างอึดอัด แล้วพูดด้วยเสียงต่ำๆ : “ฉันก็แค่มาดู เฉยๆ ฉันยังมีธุระให้ไปทำอีก ก็คือไม่นั่งรถตากอากาศของประธานหานแล้ว ไปก่อนนะ”

“ขึ้นรถเถอะ”

เสิ่นเฉียวกำลังหันตัวกลับไป แต่เสียงที่เย็น ชาของหานชิงก็ดังขึ้นมา ก้าวเท้าของเธอก็หยุด ลง แล้วก็มองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ ไม่รู้ว่า เขาจะทำอะไรกันแน่

เห็นๆ อยู่ว่าหนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้เขายังมี ท่าทางที่จริงจังมาก เสิ่นเฉียวไม่อยากให้มา พัวพันด้วย แต่ว่าวินาทีต่อมา…..เขากลับเรียกเธอ ขึ้นรถ

ซูจิ๋วรู้ว่าตัวเองเดาความคิดของหานชิงถูก กัมหน้าลงแล้วใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มจางๆ แล้ว ก็เร่งเสิ่นเฉียวที่ยืนโง่ๆ อยู่ตรงนั้น “รีบขึ้นรถเถอะ ค่ะคุณหนูเสิ่น”

เธอเปิดประตูรถให้เสิ่นเฉียว ผ่านไปนาน กว่าเสิ่นเฉียวจะตั้งสติได้ กำลังคิดอยากจะ โบกมือบอกปัด แต่ก็เห็นใบหน้าที่เย็นชาของหาน ชิง “เร็วหน่อย”

ซูจิ๋วรู้ว่านี่คือลางบอกเหตุก่อนโกรธของ หานชิง ไม่กล้าชักช้า ผลักเสิ่นเฉียวเข้าไปในรถ

เสิ่นเฉียว : “.
ตูม!

“ออกรถ”

รถออกจากโรงพยาบาล อีกอย่างเสิ่นเฉียว

ที่ถูกผลักเข้ารถยืนงง

นี่เธอนับว่านักรถตากลมแล้วหรอ?

ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าพวกเขาจะไปที่ไหน

แอร์ในรถยนต์เปิดต่ำมาก เสิ่นเฉียวเข้าไป แปบเดียวก็รู้สึกหนาวแล้ว เธอยังใส่เสื้อแขนกุด อีก ทนไม่ไหวยื่นมือไปลูบๆ แขนตัวเอง ร่างกาย หดไปหมด

หานชิงสายตามองมาที่หน้าเธอ

เสิ่นเฉียวทันใดนั้นก็เหมือนนั่งอยู่บนหมุด และเข็ม

สายตาของผู้ชายคนนี้ดูรุนแรงเกินไป เวลา ที่จ้องไปที่เธอราวกับพี่ชาย ทำให้คนรู้สึกไม่โกรธ

เขาเรียกสายตากลับไป น้ำเสียงเย็นชา : “เร่งความเย็นของแอร์ให้สูงขึ้น” คนขับรถรับคำสั่ง รีบเร่งอุณหภูมิของแอร์

ขึ้น ซูจิ๋วที่อยู่อีกข้างปกติอะไรพวกนี้จะอยู่ใน

สายตา ในใจเซอร์ไพร์มาก
เมื่อไหร่กันที่หานชิงสังเกตเห็นอารมณ์ของ เขา?

ทั้งหมดไม่ใช่เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของ เขาหรอ? ดูแล้วเสิ้นเฉียวสำคัญมากจริงๆ ก็ พอแล้ว

ไปไหน? ” หานชิงถามขึ้นมา เสิ่นเฉียวกำ ลังอึ้งๆ อยู่ ถูกเขาถามแบบนี้สักพักถึงตอบสนอง กลับมา

ที่จริงเธออยากพูดว่ากลับบ้าน แต่คิดๆ ดู แล้วทางเส้นนี้จะกลับบ้านตระกูลเย่มันคนละทาง เธอได้แต่พูดว่า : “ฉันจะไปลงรถที่ปากทางข้าง หน้า”

หานชิงขมวดคิ้ว ไม่มีความสุขเล็กน้อย :

“ไม่บริษัทตระกูลเย่?”

เสิ่นเฉียว : ” …ใช่

ไม่มีทางอื่น เธอได้แต่พูดแบบนี้แล้ว

“เหอะ” หานชิงหัวเราะแห้ง : “วันนี้เธอใส่ ชุดสบายๆ ตอนนี้เธอได้นั่งรถตากลมแล้วเพียง แค่เธอบอกจุดหมายของเธอ”

“ใช่แล้วคุณหนูเสิ้น ไม่เป็นไรหรอก ยังไง วันนี้ประธานหานของพวกเราก็ลางานแล้ว”
เสิ่นเฉียว: “..โอเคงั้นรบกวนพวกคุณไป ส่งฉันที่ห้างสรรพสินค้าที่ถนนสวีหยิ่นที่นั่นฉันมี ธุระที่นั่น”

ซูจิ๋วสายตาเขาหันมา “ที่นั่นเป็น อุตสาหกรรมของตระกูลเย่ เธอ..

หานชิงมองไปที่ซูจิ๋ว เธอเลยรีบเงียบลง

“ไปถนนสวีหยิ่น”

“ได้ครับ นายหาน”

คนขับรถเปลี่ยนเส้นทาง

เสิ่นเฉียวเม้มปาก มองไปที่หานชิงอย่าง ซาบซึ้ง : “ขอบคุณประธานหาน”

หานชิงริมฝีปากเริ่มขยับ ราวกับอยากพูด อะไร ในที่สุดก็มาบรรจบกันและหลังจากนั้นครู่ หนึ่งเขาก็ถาม : “คุณหนูเสิ่นอยู่ใกล้กับเส่โยว?”

พูดถึงหานเส่โยว เสิ่นเฉียวพึ่งรู้สึกว่าเธอ กับหานเส่โยวห่างกันไม่ได้ไกลเลย ใบหน้าก็ เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอยู่หลายนาที

“อืม พวกเราเป็นเพื่อนสนิท”

เพื่อนสนิท? หานชิงค่อยๆ หลี่สายตา : “สนิทกันขนาดไหน? แลกเปลี่ยนความลับกัน? ”
ได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวตกใจ คิดไม่ถึงว่าหาน ชิงทำไมต้องถามคำถามแบบนี้ แต่ว่าถ้าคิดในมุม ของเขาที่เป็นห่วงน้องสาวของตัวเองก็ไม่แน่ ก็ พยักหน้า : “อืม พวกเราถึงขั้นสามา รถแลก เปลี่ยนความลับต่อกัน ประธานหาน ฉันรู้ว่าใน ภายหลัง เส่โยวถึงจะถูกยอมรับเป็นน้องสาวที่ บ้านตระกูลหาน เธอเมื่อก่อนนั้น …..ได้รับความ ยากลำบากมามากแล้ว”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ