บทที่650 ความลับที่เป็นของพวกเขาทั้ง
สอง
เยโม่เซ็นไม่คิดจะปล่อยเธอ จับมือขอบ เธอไว้ “อยากจะจับไม่ใช่เหรอ จับสิ
เธอจะกล้าทำสักที่ไหน ถ้าจับครั้งหนึ่ง เกรงว่าตัวเองคงต้องชดใช้อย่างมากมายแน่ๆ
จนถึงตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่ คงจะทนแรงกระแทกของเย่ไม่เป็นอีกไม่ไหว อย่าว่าแค่ไม่กี่ครั้งเลย แค่ครั้งเดียวเธอก็ยัง รู้สึกว่าตัวเองคงรับไม่ไหวแน่
พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็ยิ้มอย่างเลิ่กลั่ก ตอนที่พยายามดึงมือกลับมาก็พูดขึ้นว่า “คือ ว่า……ปล่อยตัวเกินไป ก็ไม่ค่อยดี ฉันว่าช่าง มันดีกว่านะ……
ปลายประโยคยังไม่ทันได้ออกเสียง เย่ ไม่เซินก็ดึงมือเธอไปจับใบหูที่แดงของเขา แล้ว
หานมู่จื่อชะงักอยู่กับที่ มองดูเย่โม่เป็นที่ อยู่ตรงหน้าอย่างตะลึงงัน
คนๆนี้……นโจรหรือไง? ? ?
จับก็จับแล้ว ยังจะช่างอีกเหรอ ?”
เย่โม่เซินเบียดลงมา ริมฝีปากบางเย็น เฉียบประทับลงบนซอกคอของเธอ ลมหายใจ ค่อยๆร้อนชื้น
“เรื่องยุ่งยากพวกนี้ก็คลี่คลายแล้ว ตอน นี้เธอคงเชื่อใจฉันแล้วใช่ไหม”
หานมู่จื่อชะงักไปครู่หนึ่ง มือเผลอโอบ รอบคอของเย่ไม่เซินโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะพูด เสียงเบาว่า “ที่จริงแล้ว…..
“อืม ?”
เธอลังเลอยู่ครู่ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้พูดออก
“ไม่มีอะไร”
มา “เป็นอะไรไป ?” คำพูดของเธอหยุดไป
ทำให้เย่โม่เป็นกังวลใจขึ้นมาอีกครั้ง คิดถึง เมื่อคืนตอนที่เธอหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตา เขาก็ร้อนรนขึ้นมาอีกครั้ง ความร้อนรุ่มก็ลดลง ตามหลายระดับ
เขาถอยออกมา แล้วมองจ้องตาเธอ อย่างจริงจัง
“มีเรื่องอะไร ก็บอกฉันมา
หานมู่จื่อส่ายหน้า “ไม่มีอะไรจริงๆ เมื่อกี้ ฉันก็แค่เหม่อ”
ที่จริงเธอคิดจะพูดว่า เธอเชื่อเขามา ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ก็รู้สึกว่าในสถานการณ์แบบ นี้พูดไปก็คงไร้ความหมาย เธอก็เลยไม่อยาก พูดออกมา
เงียบอยู่สักพัก เธอก็พูดอีกว่า “ฉันเชื่อ คุณนะ”
เย่ไม่เป็นจ้องเธออย่างจริงจัง เหมือนว่า กำลังกังวลอะไรอยู่ “แล้วเรื่องเมื่อคืน…….
“เมื่อคืนทำไมเหรอ ?”
เห็นแววตาเธอชัดเจน เช้านี้ก็แสดงออก อย่างกระตือรือร้น เย่โม่เซ็นเลยรู้สึกว่าตัวเอง อาจจะคิดมากไปก็ได้
เพราะใส่ใจมากเกินไป เลยกังวลได้ ขนาด อย่างนั้นหรือ
ในโลกธุรกิจ เขามองกลยุทธ์ออก แต่ พออยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่ตัวเองรัก เย่โม่เซินกลับ มองอะไรไม่ออกเลย
ความคิดของผู้หญิง……
เย่โม่เซินสูดหายใจเข้าลึกๆครั้งหนึ่ง แล้วดึงเธอเข้ามาสู่อ้อมกอด น้ำเสียงหดหู่
“ไม่มีอะไร”
ซุกอยู่ในอ้อมกอดเขา หานมู่จื่อกะพริบ ตาปริบๆ ตั๋วเครื่องบินขากลับ คุณซื้อหรือยัง”
“ยังไม่ได้ซื้อ” คุณไม่คิดจะกลับไปเหรอ” หานมู่จื่อเงย หน้า คิ้วงามเลิกสูงขึ้น “ถ้ายังไม่กลับไปอีก บริษัทของคุณจะไม่วุ่นแย่เหรอ”
“ที่บริษัทมีเซียวซู่อยู่ ไม่เป็นไรหรอก
กว่าจะได้มาที่ๆเดียวกับฉันไม่ใช่เรื่อง ง่ายๆเลยนะ ไม่คิดจะออกไปดูหน่อยเหรอ”
เย่โม่เซ็นเริ่มล่อลวงเธออีกแล้ว
ความหมายของเขาก็คือ ให้ไปเที่ยวกับ เขาสินะ ถ้าไปเที่ยวกันสองคนล่ะก็ ที่จริงแล้ว หาน จื่อก็รู้สึกใจเต้นอยู่บ้าง แต่ว่า…….ตอนนี้ เธอเพิ่งคืนดีกับเขาได้ไม่นาน คงไม่สามารถ ทั้งเรื่องของบริษัทกับเรื่องที่บ้านไว้ได้หรอก
พอคิดถึงจุดนี้ หานมู่จื่อก็ส่ายหน้า “ครั้ง หน้าเถอะ ครั้งนี้……..ไม่ค่อยสะดวก ฉันออก จากประเทศมากะทันหัน มีเรื่องหลายอย่างที่ ยังจัดการไม่เสร็จ”
“เรื่องอะไร ให้ฉันช่วยเธอจัดการไหม” หานปูจื่อ “….ไม่ต้องหรอก ฉันจัดการ
เองก็พอ”
“จื่อ……” เย่ไม่เขินพิงอยู่ตรงซอกคอ ของเธอ เรียกชื่อเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ เขาจงใจ กดเสียงแหบพร่าของตัวเองให้ต่ำลง ในน้ำ เสียงก็มีความเย้ายวนแฝงอยู่
ดังนั้นเสียงนี้จึงเหมือนเสียงของไวน์ เข้มข้นกลิ่นหอมหวานที่ไหลผ่านลำคอ ทําให้ คนไม่สามารถหยุดยั้งได้
หัวใจของหาน จื่อสั่นสะท้าน อยากจะ ยืนยันความคิดของตัวเอง
ไม่ ไม่ไปแล้ว จริงๆนะครั้งหน้าค่อยไป
กันเถอะ”
“ไม่ไปจริงๆเหรอ โอกาสไม่ได้หาได้ ง่ายๆนะ……
หานมู่จื่อไม่คิดจะฟังเขาพูดต่อ เลยผลัก เขาออก จากนั้นก็เข้าไปในห้องนอน
พอเข้ามาในห้องแล้ว หานมู่จื่อก็ตรง เข้าไปในห้องอาบน้ำทันที จากนั้นก็ใช้สําลี เช็ดเครื่องสําอางออก ยังไงวันนี้ก็ไม่มีเรื่อง อะไรให้ทำอยู่แล้ว เธอไม่ชินกับการมีเครื่อง สําอางติดอยู่บนหน้า มักจะรู้สึกเหมือนกำลัง ใส่หน้ากากอยู่ตลอดเวลา ทำให้รู้สึกไม่สบาย
พอล้างเครื่องสําอางออกแล้ว หานมู่ลี่ อก็ไปเก็บของ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตั๋ว เครื่องบิน
และเย่โม่เซินก็เดินเข้ามาพอดี หานมู่จื่อ เลยพูดกับเขาว่า “ตั๋วห้าโมงเย็นยังเหลืออยู่ จองเลยดีไหม”
เธอก็แค่ถาม แต่ไม่ได้หันกลับไปมอง ก็ เลยไม่เห็นว่าเย่โม่เป็นกำลังขมวดคิ้วอยู่
ทำไมถึงรีบร้อนขนาดนั้น”
“ฉันบอกแล้วไง ว่าครั้งนี้มันกะทันหันไป มีหลายเรื่องที่ยังจัดการไม่เรียบร้อย คุณจะให้
ฉันอยู่ต่อจริงเหรอ” เย่ไม่เป็นฟังออกว่าน้ำเสียงของเธอเริ่ม เบื่อหน่าย สุดท้ายเลยรู้สึกว่าตัวเองพยายาม เรียกร้องมากเกินไป เขาถึงได้รู้ด้ว
“ได้ ฉันจะให้คนไปจองตั๋วเครื่องบิน”
“ไม่ต้องหรอก คุณเอาบัตรประจำตัวคุณ มาสิ ฉันจะได้จองให้เลย
เย่ไม่เซินเดินเข้าไป แล้วแจ้งเลขประจำ ตัวให้เธอ
หานมูจื่อรวดเร็วมาก ตั๋วทั้งสองใบถูก จองไว้เรียบร้อยแล้ว เธอเบ้ปากอีกครั้ง “ถ้ารู้ ว่าจะต้องออกจากบ้านตอนบ่ายคงไม่ล้าง เครื่องสําอางแล้ว”
“ตอนบ่ายค่อยแต่งใหม่ก็ได้ ยังไงจะแต่ง หน้าหรือไม่แต่งก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่าง”
หาน จื่อคิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าไม่แต่ง หน้าดีกว่า ถึงตอนนั้นก็สวมหน้ากากก็พอ ยัง ไงก็ไม่ได้ไปทํางานอยู่แล้ว
พอถึงเวลา ทั้งสองคนก็ไปเช็คเอาท์ แล้วไปสนามบิน
ก่อนจะกลับไป หานมู่จื่อก็ส่งข้อความไป ให้เสี่ยวเหยียน บอกว่าตัวเองขึ้นเครื่องตอน ห้าโมงเย็น อาจจะถึงบ้านช่วงกลางดึก
เสี่ยวเหยียนได้ยินว่าเธอจะกลับมา ก็รีบ ส่งข้อความมาหาเธอ บอกว่าเสี่ยวหมี่โต้วอ ยากได้ของฝาก
ของฝาก ?
พอเห็นคำนี้แล้ว หานมู่จื่อก็ชะงักไป ครั้ง นี้เธอออกมาอย่างรีบร้อน จะเอาเวลาที่ไหนไป เลือกซื้อของฝากให้เสี่ยวหมี่โต้ว ?
หานมู่จื่อกำลังคิดจะพิมพ์ข้อความ ปฏิเสธกลับไปจู่ๆด้านข้างก็มีมือยื่นมา หยิบ โทรศัพท์ของเธอไป จากนั้นก็พิมพ์ข้อความไป สองคํา
โอเค
หานมู่จื่อ “…..คุณทําอะไรเนี่ย” เธอคิดจะแย่งโทรศัพท์กลับมา “ตอนนี้ พวกเราอยู่ในสนามบินแล้วนะ จะมีเวลาไปหา ของฝากสะที่ไหน”
เยโมเงินขยับปาก ท่าทางลึกลับ
“ฉันซือแล้ว”
คุณซื้อแล้ว?” หานมู่จื่อตะลึง เล็กน้อย “คุณไปซื้อของฝากตอนไหน ทำไม ฉันถึงไม่รู้ อีกอย่าง.………
“ของฝาก จะให้ตอนที่ผมไปเจอเขา”
เย่ไม่เช่นกดล็อกหน้าจอ แล้วส่งมือถือ คืนให้เธอ ฉวยโอกาสดึงข้อมือเธอเข้ามาใน อ้อมอกของเขา
“ยังไงฉันก็เป็นแด๊ดดี้ของเขาแล้ว ก็ ต้องเตรียมของขวัญสำหรับการพบหน้าอยู่ แล้ว”
หาน จื่อรู้สึกไม่ชอบมาพากล ทําไมเขา ถึงเตรียมของขวัญได้เร็วขนาดนี้ ทั้งๆที่หลาย วันที่ผ่านมาพวกเขาอยู่ในโรงแรมด้วยกัน ตลอด วัน นตอนเขาออกไปก็ไม่เห็นว่าเขาจะ มีอะไรดีดมือกลับมาด้วย
เธอรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “คุณเตรียมของ ขวัญอะไรไว้ ให้ฉันดูหน่อยได้หรือเปล่า”
” ทำไม ?” เยโม่เซินยักคิ้ว “ของขวัญ ของลูกชายเธอก็จะแย่งเหรอ”
หานมู่จื่อ “ใครบอกว่าฉันจะแย่ง ก็แค่ สงสัยอยากดูนิดหน่อย”
“ไม่ได้” เย่โม่เซินเม้มปาก แล้วค่อยๆยก ขึ้น “นี่เป็นความลับระหว่างฉันกับลูก เธอห้าม
หานมู่จื่อ “……ก็ได้”
เหมือนจะเห็นภาพรางๆ เหมือนว่าถ้าทั้ง สองพ่อลูกได้เจอกันแล้ว คนเป็นแม่อย่างเธอ คงต้องถูกทิ้งแน่ๆ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
