บทที่ 1221 คุณเข้าใจอะไรฉันผิดหรือเปล่า

เธอรับแพลนการเดินทางมา ก่อนจะดูอย่างละเอียด

อันที่จริงหัวข้อของวันนี้มันง่ายมาก ก็คือการนั่งเรือออกทะเล แล้วก็ไปบนเกาะที่สวยงามแห่งหนึ่ง บนเกาะเล็กๆ นั้นมีกิจกรรม มากมาย ตอนกลางคืนมีการจุดพลุอีกด้วย นอกจากนี้ยังมี โรงแรมต่างๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ ถ้าเที่ยวเล่นจนดึกแล้วก็จะมีคน มารับไปโรงแรม โดยเฉพาะ แล้วก็ยังมีบ่อน้ำพุร้อน ได้ยินว่าคน ให้ความสนใจเ อย่างมาก

เสี่ยวเหยียนตอบรับอย่างง่ายดาย อีกอย่างในใจก็คิดไปด้วย ว่าถ้าถึงที่เกาะเมื่อไหร่เธอจะไปหาที่ที่วิวสวยๆ จากนั้นก็จะไป ถ่ายรูปกับหานชิง รูปเมื่อวานตอนกลางคืนที่ถ่ายบนเตียงนั้นก็ ไม่จําเป็นต้องใช้แล้ว

พนักงานเห็นท่าทีที่พึงพอใจของเสี่ยวเหยียน ก็รู้สึกดีใจ เหมือนกัน ในตอนแรกเขายังกังวลว่าแพลนที่ตัวเองวางเอาไว้จะ ล้มเหลว ตอนนี้แขกพึงพอใจก็ดีแล้ว

ขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมตัวจะออกไป ทันใดนั้นก็มีเงาหนึ่ง ปรากฏตัวเพิ่มขึ้นมา

“น้องเสี่ยวเหยียน พวกคุณกำลังจะไปไหนกันเนี่ย? ”

เสียงกับเงาที่ปรากฏขึ้นนั้นทำให้เสี่ยวเหยียนอึ้งไปสักพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เข้ามา
หลินชินเอ๋อ?

เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เสี่ยวเหยียนกลับไม่ได้สังเกตเห็น เลย

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น หลินชิ้นเอ๋อก็เดินเข้ามาอีก “น้องเสี่ยว เหยียน ทำไมคุณไม่สนใจฉันเลย?

เสี่ยวเหยียนมีสติกลับมา “เปล่าหนิ พี่หลินมาได้อย่างไร? อาการบาดเจ็บของคุณยังไม่ดีเลย ตอนนี้ควรจะพักผ่อนอยู่ใน โรงแรมนะ”

“ในโรงแรมมันน่าเบื่อจะตายไป อีกอย่างฉันอยู่คนเดียวด้วย เหนื่อยจะตายไป ฉันอยากไปกับพวกคุณได้ไหม? ”

ไปกับพวกเธอเหรอ? ในใจของเสี่ยวเหยียนนั้นไม่ค่อยจึง พอใจเท่าไหร่ ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นโอกาสเดียวของเธอกับทานซึ่ง ตอนนี้เสี่ยวเหยียนรู้สึกได้ถึงความกระตือรือร้นของหลินชิ้นเอ๋อ

ดังนั้นเธอเลยไม่อยากจะพาไปด้วยสักเท่าไหร่

ระหว่างที่คิดอยู่นั้น เหมือนกับว่าหลินชิ้นเอ๋อเองก็รู้สึกได้ถึง ความลังเลของเธอ เลยรีบเข้าไปคล้องแขนของเสี่ยวเหยียน “พา ฉันไปด้วยเถอะน้องเสี่ยวเหยียน ฉันอยู่คนเดียวที่โรงแรมมันน่า เบื่อจะตาย”

เสี่ยวเหยียนใจอ่อนเป็นที่สุด เมื่อถูกเธอขอร้องแบบนี้ เลยคิด ว่าไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่ แต่การไปเที่ยวครั้งนี้ไม่ได้มีเธอไป คนเดียว ดังนั้นเธอเลยต้องไปถามหานชิง และถามความเห็น จากเขา
หานซิงเองก็เข้าใจว่าเธออยากจะพูดอะไร เลยถามออกมา เบาๆ ว่า “คุณอยากจะทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องถามความเห็นของ ฉันหรอก”

ดวงตาและใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความน่าทะนุถนอม เหมือน กับว่าขอเพียงแค่เสี้ยวเหยียนไม่ฆ่าคนหรือเผาบ้าน อยากจะทำ อะไรอย่างอื่นเขาก็คงจะเชิดชูยกย่องตลอด

ผู้ชายแบบนี้ น่าทะนุถนอมแบบนี้ ทำไมถึงไม่ใช่ของเธอล่ะ? หลินชิ้นเอ๋อรู้สึกคันยุบยิบอยู่ในใจ ถ้าเกิดว่าเป็นของเธอก็คงจะ

ดูๆ ไปแล้ว เธอต้องรีบทำอะไรสักอย่างหนึ่งแล้ว

“งั้นก็ได้ คุณไปกับพวกเรา แต่ว่าฉันต้องไปถามพนักงานก่อน นะ ว่าจะพาคนไปเพิ่มอีกคนหนึ่งได้ไหม

อันที่จริงตอนที่หลินชิ้นเอ๋อกับเสี่ยวเหยียนคุยกัน พนักงานก็

อยู่ข้างๆ ดังนั้นเลยได้ยินที่ทั้งสองคนคุยกันไปโดยปริยาย

เมื่อตอนนี้ได้ยินว่าเสี่ยวเหยียนจะมาถามตัวเอง หน้าของเขา เลยเปลี่ยนไปเป็นความลำบากใจขึ้นมา

“ทริปในครั้งนี้กำหนดไว้ว่าสองคน ถ้าเพิ่มอีกคนหนึ่งเข้าไป เกรงว่าจะยากหน่อยน่ะ…….

เมื่อเสี่ยวเหยียนได้ยินก็รู้สึกดีใจขึ้น บางทีตัวเธอเองอาจจะ เห็นแก่ตัว ถ้าเกิดว่าสามารถจัดการได้โดยที่ไม่ต้องให้เธอเป็น คนออกหน้าเอง งั้นคงจะดีที่สุด
แต่น่าเสียดาย ที่จู่ๆ หลินชิ้นเอ๋อก็พูดขึ้นว่า “คุณไม่ต้อง กังวลไป ในส่วนของค่าใช้จ่ายฉันจะออกด้วยตัวเอง ต้องจ่ายเท่า ไหร่เหรอ? ”

ในตอนแรกพนักงานรู้สึกลำบากใจ แต่เมื่อได้ยินเธอพูดว่าจะ เป็นคนออกเงินด้วยตัวเอง ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขใน ทันใด ก่อนจะรีบตอบตกลงทันที

“งั้นก็ตกลงตามนี้ ค่าใช้จ่ายคุณเป็นคนออกเองทั้งหมด มีคน เพิ่มมาอีกคนหนึ่ง มันก็เกี่ยวกับเรื่องของเงินทั้งนั้น

หลังจากที่แก้ไขเรื่องนี้เสร็จ พนักงานก็รู้สึกโล่งใจขึ้น คิดว่าตัว เองจัดการเรื่องราวได้เสร็จแล้ว นายหานและคุณนายหานควรจะ ดีใจมากใช่ไหมล่ะ?

ใครจะไปรู้ว่าเพียงแค่หันกลับมา พนักงานก็มองเห็นแววตาที่ ไม่พอใจของเสี่ยวเหยียน พนักงานอึ้งไปสักพัก ก่อนจะดึงสติก ลับมาได้ แต่ก็เกือบจะกัดลิ้นตัวเองไปแล้ว

ทำไมเขาคนโง่เลยล่ะ? เขาไปเที่ยวแบบคู่สามีภรรยา จู่ๆ ก็มี คนเพิ่มมาอีกคน นี่มันไม่ใช่ก้างขวางคอหรอกเหรอ? ก่อนหน้านี้ ทําไมเขาถึงได้โง่เขลาไม่คิดให้ดีก่อนนะ? คิดถึงแต่เรื่องเงิน เงิน มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าเกิดว่ากลับไปแล้วคู่สามี ภรรยาไม่พอใจ แล้วประเมินเขาไม่ดีขึ้นมา ทุนครึ่งปีของเขา ก็ คงจะไม่มีแล้ว……..

แต่ก็ได้พูดออกไปแล้ว ถ้าจะเอาคำพูดกลับมาก็คงจะยากแล้ว ในใจของพนักงานนั้นรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
แต่ว่าเขาจะสามารถทำอย่างไรได้ล่ะ? เห้อ ทำได้แค่ค่อยๆ ดู สถานการณ์ไปเท่านั้นเอง พนักงานได้แต่แอบคิดอยู่ในใจ ระหว่างทางไปเขาต้องตามติดพวกเขา เพื่อสร้างความเป็นส่วน ตัวของทั้งสองคน ให้ได้

เพื่อเงินทุนครึ่งปีของเขา พนักงานเลยต้องพยายามอย่าง หนัก!

ตอนที่ขึ้นเรือไป พนักงานใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความรับผิด ชอบมองไปที่เสี่ยวเหยียน ก่อนจะพูดเสียงต่ำลง “คุณนายหาน วางใจเถอะ ฉันจะไม่ให้คุณผิดหวังอย่างแน่นอน!

เสี่ยวเหยียน : ? ? ? ? ”

เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? จะไม่ทำให้เธอผิดหวังคืออะไร? พนักงานคนนี้อยากจะทำอะไรงั้นเหรอ?

ยังไม่ทันจะรอให้เสี่ยวเหยียนถามอะไร พนักงานก็เดินออกไป

แล้ว

เธอมีแต่คําถามเต็มไปหมด แต่ทำได้แค่กลับไปนั่งที่ที่นั่งของ ตัวเอง แถวที่พวกเธอนั่งนั้นไม่ได้มีใครนั่งอยู่ แต่ว่าเสี่ยวเหยียนอ ยากจะนั่งใกล้ๆ น้ำ ดังนั้นหานชิงเลยให้เธอนั่งที่นั่งด้านใน

สุดท้ายตอนที่เธอกลับมา ก็เห็นพอดีว่าหลินชิ้นเอ๋อเดินมาแถว

ที่พวกเธอนั่งอยู่ และกำลังจะเลือกนั่งที่นั่งของเสี่ยวเหยียน

สีหน้าของเสี่ยวเหยียนลี่ยนไป ตอนที่อยากจะพูดออกไป กลับ มีเสียงที่เย็นชาพูดออกมาเร็วกว่าเธอ
“คุณเข้ามาผิดแล้ว”

คนที่พูดนั้นคือหานซิง เพราะถ้าจะเดินเข้าไปข้างในจะต้อง ผ่านทานชิงไปก่อน ดังนั้นตอนที่หลินซินเอ๋อจะเดินเข้าไป หานซึ่ง เลยเหยียดขายาวๆ ไปขวางไว้ เพราะไม่อยากให้หลินชิ้นเอ๋อเดิน เข้าไปได้ พลางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา

หลินชิ้นเอ๋อคิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะไม่ไว้หน้าของเธอขนาดนี้ เลยทําได้แค่พูดออกมาเบาๆ ว่า “นายหาน ฉันอยากนั่งข้าง ใน ไม่ได้เหรอ? ข้างนอกยังมีที่ว่างอีกมากเลยนะ”

พูดจบ หลินชิ้นเอ๋อก็ชี้ไปที่ที่นั่งด้านนอกทางหานชิง

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนอยากจะเดินเข้าไป แต่เมื่อเห็นฉากนี้ก็ ต้องหยุดลง และมองว่าหานซึ่งจะจัดการอย่างไร

น่าเสียดายทีหลังจากที่หานชิงพูดจบ ก็ผลุบตาลง และไม่ได้

สนใจหลินชิ้นเอ๋ออีก

หลินชิ้นเอ๋อเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ในตอนแรกที่เธออยากจะนั่งข้าง ใน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหานซึ่งจะตัดบทขนาดนี้ ไม่ให้เธอเข้าไป นั่งข้างในยังพอว่า แต่กลับไม่คุยกับเธอเลยด้วยซ้ำ

เธอคิดว่าเธอเสียหน้าเป็นอย่างมาก แต่ก็รู้สึกไม่เต็มไปด้วย เลยมองไปที่ที่นั่งข้างๆ ของหานชิง

ใครจะไปรู้ว่าตอนที่เธอกำลังจะนั่งลง ก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมา

“ก็บอกแล้วว่าคุณเดินมาผิด ทำไมยังไม่ไปอีก? ”
หลินชินเอ๋อเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ และก็พบกับแววตา เย็นชาของหานชิงที่กำลังมองเธอ เธออึ้งอยู่ตรงนั้น “ทำไมเห รอ? ฉันผิดยังไงเหรอ? นั่งข้างในก็ไม่ได้ ตรงนี้ก็นั่งไม่ได้เห รอ?

“ใช่” หานซึ่งพยักหน้าอย่างไม่รักษาน้ำใจ

หลินชินเอ๋อ : “ หรือเปล่า? ” ทําไม? นายหาน คุณเข้าใจอะไรฉันผิด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ