บทที่ 631 ระหว่างฉันกับคุณ เชื่อใจกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่

แน่นอนว่าเยโมเงินไม่ปล่อยเธอ

ตอนนี้ในใจรู้ดีว่าหากยอมให้เธอผลัก ตนเองออกไป อย่างนั้นสิ่งที่เขาอยากจะถาม ให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นก็จะยิ่งยากแล้ว

ดังนั้นเขาจึงโอบเอวของเธอเอาไว้แน่น ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรกับตนเองก็ไม่สะทก สะท้านทั้งสิ้น ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยเธอ

จนกระทั่งหานมู่จื่อโวยวายจนเหนื่อย แล้วหยุดลง ตอนที่กำลังกัดฟันจ้องเขม็งไปที่ เขา เย่โม่เซินจึงทอดถอนใจออกมา

ผมไปต่างประเทศกะทันหัน เพราะที่ ต่างประเทศมีข้อตกลงที่สําคัญมากต้องคุย กัน” หานมู่จื่อมองเขาอยู่ ไม่ได้ตอบรับ มีเพียง แค่สายตาที่ไม่เชื่อเขาอย่างชัดเจนคู่นั้น

เยโม่เขินทําได้เพียงอธิบายต่อไป “ประชุมกันค่อนข้างนาน รวมไปถึงเวลาที่ห่าง กันของต่างประเทศกับในประเทศคุณก็รู้อยู่ แล้ว จากนั้นผมก็ไปเลือกของขวัญมาให้คุณ แล้วคืนนั้นก็รีบกลับมาเลย

พูดๆอยู่ เขาก็เข้าไปใกล้ๆ เพื่อให้เธอ เห็นเส้นเลือดที่ดวงตาของตนเองอย่างชัดเจน

แม้กระทั่งชีวิตของผมก็ให้คุณได้ คุณ สงสัยว่าผมมีผู้หญิงอื่นเหรอ? มู่จื่อ สมองของ คุณ…….ทํามาจากอะไรกันแน่?

เขาทอดถอนใจเบาๆ ก้มลงกอดเอวแน่น

“ห้าปีที่ผ่านมาก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้ เพื่อคุณ นิสัยที่รักความสะอาดเกินไปในชีวิตนี้ นอกจากคุณแล้วก็กลัวว่าใครอื่นก็คงจะรักษา ไว้อย่างดีไม่ได้

หาน จื่อโดนเขากอดอยู่ ร่างกายที่อรชร อ้อนแอ้นไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด ราวกับว่า ไม่สนใจคำพูดของเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เย่ไม่ เป็นรู้สึกไม่เข้าใจ จึงค่อยๆถอยออกมามอง เธอ

“ยังไม่ยอมเชือผม?”

หานมูจื่อกำลังจ้องเขา ยิ้มอย่างเย็นชา

“ค่าพลอดรักพูดได้น่าฟังจริงๆ ไม่รู้เลย ว่าห้าปีนี้คุณชายเย่ไปเรียนมาจากที่ไหน ไม่ นึกว่าจะเข้าใจพูดได้น่าฟังมากขนาดนี้ ก็ไม่รู้ ว่าสิ่งที่คิดอยู่ในใจ กับสิ่งที่พูดออกมาเป็น อย่างเดียวกันหรือเปล่า”

“เมื่อคืน ไปนอนกับใครมา?

เยโม่เซินขมวดคิ้ว: “วันนี้คุณจงใจหา เรื่องอย่างไม่มีเหตุผลไปหรือเปล่า?”

เธอจงใจหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผล?

หานมู่ อเบิกตาโพลง รู้สึกตัวอย่างทันที ตนเองกับเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ท่าทางอย่างนี้ก็จงใจหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผล

จริงๆ แต่……เธอก็เจตนาจะหาเรื่องแล้วจะ

ทำไม?

ตอนนี้เธอมองคนที่อยู่ตรงหน้า นึกถึง เมื่อคืนที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นในห้อง เดียวกัน เป็นไปได้ว่าคงทำเรื่องอย่างนั้นไป แล้ว เธอก็สะอิดสะเอียนจนแทบจะทนไม่ไหว

“คุณไปให้พ้น!”

เธอว่าออกมาเสียงดังอย่างทันที: กลับ ไปในโลกที่นุ่มนวลที่ต่างประเทศของคุณ เถอะ”

ตั้งแต่แรกเย่ไม่เซนคิดว่าเธอระแวง จึง ลองหยั่งเชิงและเหน็บแนมดู แต่ตอนนี้รู้สึก แปลกใจมากๆ ถ้าเป็นการหยั่งเชิงตามปกติ ทำไมเธอถึงโมโหขนาดนี้?

หรือว่า??

ฉากเมื่อคืนฉากหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว

ของเยโม่เซ็นทันที

เป็นฉากที่ตวนมเสวกำลังถือมือถือของ เขานั่งอยู่บนโซฟา ตอนนั้นมุมปากของเธอมา พร้อมกับรอยยิ้มที่กระหยิ่มยิ้มย่อง แลดู เหมือนกับรบชนะอย่างนั้น

และตอนที่ตวนมู่เสน่เห็นเขาสายตาก็ ปรากฏความสนลานออกมาชั่วครู่ แต่ก็สงบลง ได้อย่างรวดเร็วมาก โทรเข้าไปในมือถือของ

เธอ

หรือว่า……..

เย่โม่เซินหรี่ตา ดวงตาแสดงความ

อันตราย

เป็นผู้หญิงคนนั้นที่ถือโอกาสแอบเข้ามา ในห้องตอนที่ตนเองอาบน้ำ แล้วเอามือถือ ของเขาไปทำเรื่องไม่ดี ?

ดังนั้น จึงทําให้หาน จื่อโมโหขนาดนี้?

ระหว่างเขากับควนเสวไม่มีความ สัมพันธ์อะไรกันทั้งนั้น ต่อให้หานมู่จื่อไม่รู้ เขา ก็ไม่กลัวที่จะให้เธอรู้

ดังนั้นหลังจากที่นึกถึงความเป็นไปได้ เย่โม่เขินจึงรีบถาม: “เมื่อคืนมีคนโทรหาคุณเห

รอ?”

หานมู่จื่อ: ”

คาดไม่ถึงไม่นึกเลยว่าเขาจะพูดถึงจุดนี้ แล้ว เธอยิ้มเย็นชา “คุณบอกว่าใครโทรหา ฉัน?”

“ผู้หญิง” เย่โม่เซ็นเอ่ยปากอย่างไม่ลังเล หานมู่จื่อตกตะลึง “คุณยอมรับแล้ว?”

ดูท่าทางของเธอ เย่ไม่เชินพอจะเดา เรื่องทั้งหมดออกแล้ว เขาส่งเสียงดื่มอย่าง เย็นชา “ผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวของหุ้นส่วน ที่ทํางานด้วยกัน อีกฝ่ายเป็นคนจัดการเรื่อง โรงแรม เธอจึงขโมยคีย์การ์ดแล้วแอบเข้ามา ได้”

“หมายความว่าอย่างไร?

เย่ไม่เขินจับข้อมือของเธอ ดวงตาดำา ขลับกำลังจ้องเธออย่างจริงจัง เสียงทุ้ม “ความหมายคือ ถ้าเมื่อคืนมีคนโทรหา คุณ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ล้วนแต่เป็นเรื่อง โกหกทั้งนั้น”

หานมู่จื่อ: 1

เงียบไปพักใหญ่ หาน จื่อก็ยิ้มเย็นชา ขึ้นมาอีกครั้ง

ทำไมฉันถึงต้องเชื่อคุณ? ต่างประเทศ อยู่ตั้งไกล และฉันก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น แน่นอนว่า คุณจะพูดอย่างไรก็ได้

คำพูดนี้เพียงพอที่จะแทงเข้าไปในใจ จริงๆ หลังจากพูดจบหานมู่จื่อก็เห็นสีหน้าของ เย่โม่เซ็นเปลี่ยนไปเล็กน้อย แววตาก็ลึกซึ้ง ตามไปด้วย

“คุณไม่เชื่อใจผมสักนิดเลยเหรอ?”

เชื่อใจ?

“ระหว่างฉันกับคุณ เชื่อใจกันตั้งแต่เมื่อ

ไหร่?” บรรยากาศจมอยู่ในความเงียบที่ผิดปกติ

หานมู่จื่อรู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขา คิดว่าตนเองไม่มีความเชื่อใจให้เขา เช่นนั้น เธอจึงพูดเรื่องเมื่อห้าปีก่อนขึ้นมา เพื่อให้เขา คิดอย่างเต็มที่

ปีนั้นเขาไม่เชื่อใจตนเองอย่างไร

แต่ไหนแต่ไรก็มีแต่คุณเท่านั้นที่สงสัย ในตัวฉัน” หานมู่จื่อกล่าวออกมาอย่างสงบ เสียงในตอนนี้ไม่นึกเลยว่าจะค่อนข้างสุขุม “ตอนนี้คงจะเป็นทีของฉันบ้างแล้วสินะ? เย่ไม่ เซิน ไม่ต้องอวด กับความคิดของตนเองจน เกินไป ไม่ใช่ว่าทุกๆเรื่องคุณก็จะสามารถ จัดการได้ ฉันไม่ใช่เสิ่นเฉียวเมื่อห้าปีก่อนตั้ง นานแล้ว ไม่ใช่คนๆนั้นที่ต้องอยู่ในตระกูลเยี ในแต่ละวันด้วยความหวาดกลัว ไม่ใช่คนๆนั้น ที่ไปบริษัทแล้วโดนคุณทำให้พนักงานบริษัท ทั้งหมดหัวเราะเยาะเย้ยแต่ยังต้องกล้ำกลืน ความน่าอับอายเพื่อทำงานให้เสร็จ ก็ไม่รู้ หรอกว่าต่อให้ในใจของคุณจะไม่มีฉัน แต่กลับ ยังโง่งมงายว่าเป็นผู้หญิงของคุณมาโดย ตลอด”

“เธอตายไปแล้ว ตายไปตั้งนานแล้ว เวลาห้าปีผ่านไปแล้ว จนถึงตอนนี้คุณยังไม่ เข้าใจอีกใช่ไหม? ตั้งแต่ได้พบกันโดยบังเอิญ จนถึงตอนนี้ คุณแสดงเจตนาว่าอยากจะคืนดี กับฉันมาโดยตลอด แต่คุณเคยคิดบ้างไหม? นั้นฉันได้รับความเจ็บปวดอย่างไร? แล้วปีนั้น คุณปฏิบัติกับฉันอย่างไร? มีสิทธิ์อะไรที่คุณ มาบอกว่าหาไม่เจอ ฉันก็ต้องยืนตากฝนอยู่ที่ ประตูทางเข้าเพื่อรอคุณจนหมดสติไป? มีสิทธิ์ อะไรที่คุณอยากให้ฉันเชื่อ ฉันก็ต้องเชื่อคุณ?”

“ฉันรู้แค่ว่า ตอนที่ฉันโทรหาคุณ มีผู้ หญิงคนหนึ่งรับสาย ในนั้นมีความเข้าใจผิด อะไรฉันก็ไม่อยากสืบหาความจริง ประธานเย ที่หล่อเหลาน่าเกรงขามอย่างคุณ ไปประชุมที่ ต่างประเทศ อยู่ในโรงแรมก็โดนคนหยิบคีย์ การ์ดไปอย่างง่ายดายขนาดนั้น ฉันไม่กล้าเชื่อ จริงๆ”

เธอผลักเขาออก หมุนตัวออกไปให้แผ่น หลังไว้กับเย่ไม่เซ็นเท่านั้น

“หานมู่จื่อในตอนนี้ มีเกียรติ ถ้าคุณไม่ สามารถรับประกันได้ว่าจะให้ความสุขและ ความไว้วางใจอย่างยิ่งแก่ฉันได้อย่างนั้นก็ไม่ ต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก”

“ตลอดไป”

คำพูดที่ทั้งเมินเฉยทั้งตัดเยื่อใยนี้

รอจนถึงตอนที่หานมู่จื่อเข้าไปในห้องนั่ง เล่นแล้ว เย่ไม่เซ็นยังคงไม่มีสติกลับมา

รอจนกระทั่งหลังจากที่เขาได้สติกลับมา แล้ว จึงนึกถึงโทรศัพท์สายหนึ่งเมื่อคืนที่ ทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ใน ทันทีสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเขียวปั๊ด มือ ทั้งสองข้างที่ลู่ลงมากําหมัดแน่น

ดวนม่เสว! หลังจากเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้ว หา นมู่จื่อพิงอยู่หลังประตูกำลังพักหายใจเบาๆ

ใจที่ตื่นเต้นในตอนนี้ยังคงไม่สามารถ สงบลงได้ เธอเพิ่งจะพูดกับเย่โม่เป็นอย่าง แกร่งกร้าวและหยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดนั้น คิดว่า ตอนนี้เขาคงมีแผนการอยู่ในใจแล้ว ถ้าจัดการ ปัญหาของตนเองไม่ได้ ก็คงไม่มาพบเธออีก แล้วสินะ?

ไม่เจอก็ดี อย่างไรก็ตามเธอรับมือพี่น้อง สองคนนี้ก็เหนื่อยเอาเรื่องเลย ก่อนหน้านี้ก็ไป บอกเสี่ยวหมี่โต้วว่ารู้เรื่องของพ่อ ดูแล้วเธอ คงต้องหาข้ออ้างดีๆพูดกับเสี่ยวหมี่โต้วให้รู้ เรื่องเสียที

หานมู่จื่อหลับตาลง ค่อนข้างเหนื่อยล้า

ชีวิตหนอ……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ