บทที่804 ฉันพูดค่าไหนคำนั้น

“เสียงดังจริงๆ ”

เย่ไม่เช่นแขวะ หลังจากนั้นก็หันกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ยื่นมือขึ้นมาลูบหัวตัวเอง

พอไอ้เจ้าเฉียว อไป ในห้องก็สงบเงียบ นเยอะเลย

ท่านจื่อยังคงทำกับข้าวอยู่ในห้องครัว เย่ ไม่เช่นเดินมาตรง หน้าประตู สายตามองไปยังร่างกายของเธอ

ไฟในห้องครัวเป็นสีเหลือง หานคู่จื่อสวมผ้ากันเปื้อนสีอ่อน ผม ยาวของเธอถูกมัดรวบไว้ด้านหลัง แสงไฟทำให้เธอดูมีประกาย ของความอ่อนโยน

มองดูเธอที่เป็นแบบนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าเยโม่เซ็นจะมีความรู้สึก ว่าชีวิตของทั้งสองคนควรจะเป็นแบบนี้

ทั้งๆ ที่ยังรู้จักเธอได้ไม่นาน ยังไม่ถึงครึ่งเดือนเลยด้วยซ้ำ เขา ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ แต่เหมือนกับว่า สมองไม่สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้ อยากแต่จะเข้าใกล้ เธอ

ความรู้สึกแบบนี้ มันคือเรื่องอะไรกัน?

ทําไม?

ตอนที่เย่ไม่เป็นกำลังไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่นั้น หานอกหันกลับมามองเขาเหมือนกับว่ารู้สึกได้

“คุณยืนทําอะไรอยู่ตรงนั้น? ” หานมอถามเขาด้วยความ สงสัย “อยากจะมาช่วยอีกแล้วงั้นเหรอ? ”

แม้ว่าแววตาและสีหน้าจะไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนมากนัก แต่ว่าเย่ไม่เป็นมองออกว่าตอนนี้เธอกำลังสงสัยเขาอยู่

ริมฝีปากบางๆ ของเย่ ไม่เซ็นขยับ ในใจของเขาตอนนี้กำลัง รู้สึกทำอะไรไม่ถูกอย่างมาก

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ตัวเองจะขาดความสามารถ ต่อหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง และก็เหมือนกับว่าเขาไม่ได้มีค่าพูดอะไรที่ จะโต้แย้งได้ด้วย

“ช่างเถอะ คุณไปรอฉันที่ห้องรับแขกแล้วกัน ใกล้จะเสร็จแล้ว” หาน จื่อพูด หลังจากนั้นก็หันกลับไปทำกับข้าวต่อ

อาหารเย็นวันนี้เหมือนกับเมื่อวาน มีผัก มีเนื้อสัตว์แล้วก็มีซุป หาน จื่อรู้ว่าตัวเองกำลังท้องอยู่ เพราะฉะนั้นก็ไม่เคยปล่อยปละ ละเลยตัวเองเรื่องการกิน นอกจากว่าเธอจะเหนื่อยจริงๆ จนไม่มี แรงทําอาหาร ถึงจะกินแบบขอไปที

ปกติแล้ว เธอจะมีพิธีการเยอะ จะตั้งใจใช้เวลาไปซูเปอร์ มาร์เก็ตเพื่อเลือกซื้อของที่ตัวเองต้องการและพวกวัตถุดิบ หลัง จากนั้นก็กลับบ้านมาค่อยๆ ทําอาหาร แล้วก็กินข้าวคนเดียวช้าๆ อย่างไรก็ตามอาหารพวกนี้สำหรับเย่ ไม่เป็นแล้วนั้น มันง่ายๆและหยาบๆ มาก

อย่างไรเสียพ่อครัวของตระกูลยคือแม้แต่ร้านอาหารสุดหรู ยังเชิญเขาไปไม่ได้ แต่ว่าท่านจื่อกลับทำมื้ออาหารง่ายๆ

ตอนที่ทั้งสองคนกินข้าวนั้นเงียบมาก เยไม่เซ็นกินซุปปลา เงียบๆ มองผู้หญิงตัวเล็กๆ ตรงหน้าที่กินข้าวอย่างเงียบเชียบ หัวใจก็เหมือนจะสงบลงอย่างช้าๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จ ตอนที่ท่านจื่อเก็บจานเข้าไปในห้อง ครัวนั้น เปโม่เป็นก็ตามเข้ามา พร้อมกับพูดด้วยใบหน้าเฉยเมย “เตี๋ยวฉันช่วย”

หาน จื่อเหลือบไปมองแขนเสื้อของเขาที่ยังไม่ได้ดึงขึ้น ก็ค ยิ้มออกมา “ช่างเถอะ ฉันกลัวว่าจานฉันจะแตกหมด เดี๋ยวฉัน ต้องจ่ายเงินซื้อใหม่อีก

พอได้ยินดังนั้น เย่ไม่เป็นก็หรี่ตาลง “นี่เธอกำลังสงสัยฉันอยู่ เหรอ? ”

“เอ่อ เปล่านะ ฉันไม่ได้สงสัยคุณ ฉันแค่รู้สึกว่า ท่านประธาน ของบริษัทตระกูลฉือที่สง่า ไม่ควรจะมาทำเรื่องอะไรแบบนี้ แล้ว อีกอย่าง คุณเป็นเจ้านาย แล้วก็เป็นแขกด้วย เรื่องพวกนี้ฉันทํา เองได้”

คุณเป็นเจ้านาย แล้วก็เป็นแขก

คำพูดนี้ทำให้เย่ ไม่เซ็นเงียบลง รวมกับสิ่งที่เฉียวจื้อพูดกับเขา ก่อนหน้านี้ นายก็เป็นแค่เจ้านายของเธอเท่านั้นเอง คงไม่ได้ต้องยุ่งแม้แต่ชีวิตส่วนตัวของเธอใช่ไหม?

ดังนั้น ในสายตาของเธอ เธอเห็นว่าเขาเป็นเจ้านาย เพราะ ฉะนั้นก็เลยเชิญให้เขากินข้าวด้วยยังงั้นเหรอ?

แล้วถ้าเกิดว่าเขาไม่ใช่เจ้านายของเธอล่ะ? อย่างไรเสีย แม้แต่ เดียว ที่จะมาขอกินข้าวด้วย เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เย่ไม่เป็นเหลือบมอง เป็นสายจาก พ่อบ้าน เขาก็เลยรับสาย

“คุณชายเซน นายท่านถามว่าเมื่อไหร่คุณจะกลับมาเหรอ

ครับ? ”

เย่ไม่เป็นเหลือบมองหาน จื่อ พร้อมกับเม้มปาก “ใกล้แล้ว” “โอเคครับ นายท่านบอกให้คุณชายเซ็นรีบกลับ

“เข้าใจแล้ว”

หลังจากวางสาย หานซื้อก็มองโทรศัพท์เขาแล้วก็เอ่ยปาก ถาม “ที่บ้านคุณเร่งให้กลับแล้วเหรอ? ”

พอถามเสร็จยังไม่ทันจะรอให้เย็ไม่เห็นตอบ เธอก็พูดต่อ “ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ท่านประธานรีบกลับไปเถอะค่ะ

คำพูดนี้ทำให้เยโม่เป็นขมวดคิ้ว มองหน้าผู้หญิงตรงหน้าของ

ตัวเองอย่างไม่พอใจ

เธออยากให้ฉันกลับไปขนาดนั้นเลยเหรอ? ”

ทานมู่จื่อ :
แน่นอนว่าเธอไม่อยากให้เขากลับ แต่ว่าจะให้เขาอยู่ต่อทำ อะไรล่ะ? ตอนนี้เธอร้อนใจอยากจะโทรหาจิ๋ว ถามว่าเธอมีวิธี อะไรที่ดีกว่านี้ไหม เพราะว่าตอนนี้เธอสัมผัสไม่ได้ถึงความ ผันแปรของความทรงจำของเย่ ไม่เป็นเลย

ตอนที่เขาเห็นเธอนั้น ดูสงบเกินไป

“เปล่านะ” หวาน อค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา ก้มหน้าลงแล้วพูด เบาๆ “ถ้ายังงั้น ถ้าเกิดว่าฉันเชิญให้คุณอยู่ต่อ คุณจะตกลงไหม?

พอได้ยินดังนั้น เย่ไม่เป็นก็หรี่ตาลง ต้องหน้าเธอด้วยสายตา อันตราย

“เธอแน่ใจเหรอ? ”

เธอนึกว่าเขาจะปฏิเสธ ไม่คิดว่าเขาจะ…….

“แค่ก”หาน จื่อถือของเข้าไปในครัว “ทำเหมือนฉันไม่ได้พูด อะไรแล้วกัน”

“ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองพูดไปแล้วนะ” เยโม่เซ็นจ้องไป ที่แผ่นหลังของเธอ พร้อมกับพูดด้วยเสียงที่เย็นชา “ไม่ยังงั้นก็ไม่ ต้องพูด”

หาน จื่อหยุดเดินทันที แล้วก็หันกลับมามองเขา

“แล้วถ้าเกิดว่ามีวันหนึ่ง ที่คุณพบว่าตัวเองไม่สามารถทำตาม ที่ตัวเองเคยพูดไว้ได้จะทำยังไง?
เขาบอกว่าเขาจะดูแลเธอกับเสี่ยวหมี่โต้วให้ดี ผลก็คือเขา กลับประสบอุบัติเหตุ แถมยังลืมเธอไปอีก

หาหมอไม่เคยโกรธเขามาก่อนเลย แต่กลับทุกข์ใจเพราะเขา มากกว่า

หายนะทั้งจากธรรมชาติและฝีมือของคน ไม่มีใครสามารถ คาดเดาได้หรอก

พอได้ยินดังนั้น เย่ ไม่เช่นก็หรี่ตาลง มองเธอด้วยสายตาสืบ เสาะ ผู้หญิงคนนี้พูดจาแปลกประหลาดจริงๆ

“ไม่มีทาง ฉันพูดคำไหนคำนั้น

หานอยิ้มจางๆ ถ้ายังงั้นฉันก็จะรอให้คุณทำอย่างที่พูด แล้วกัน โอเค นี่ก็ดึกมากแล้ว วันนี้คุณกลับไปก่อนเถอะ ชุดเมื่อ วานฉันก็เก็บไว้ให้เรียบร้อยแล้ว อย่าลืมเอาไปด้วยล่ะ

พอพูดจบเธอก็ไม่ได้สนใจท่าทางของเย่ไม่เป็น เข้าไปในห้อง ครัวทันที พอเธอเก็บกวาดเสร็จแล้ว ในห้องรับแขกก็กลับมาสงบ เหมือนเดิมแล้ว

หาน จื่อเปิดประตูมองลงไปชั้นล่าง รถของเย่ไม่เป็นก็ไม่อยู่ แล้ว

ดูเหมือนว่าเขากลับไปแล้วจริงๆ

เธอรีบกลับไปที่ห้องแล้วโทรหาซูจิ๋ว

ตอนที่ซูจิ๋วรับโทรศัพท์เธอนั้นน่าจะเลี้ยงเด็กอยู่ข้างๆ มีเสียงเด็กพูด

“เลขาฯ ขอโทษด้วยนะที่โทรมาหาเธอตอนนี้ เธอ…….

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณปู่จื่อ มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ?

“แม่ แม่….”

หานคู่จื่อได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องเรียกจิ๋วมาจากทาง โทรศัพท์ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “กระปรี้กระเปร่าดีจริงๆ

“เฮ้อ เด็กเล็ก ชอบก่อความวุ่นวายจริงๆ วันๆ เอาแต่เสียงดัง จนฉันปวดหัวไปหมด

หานคู่จื่อได้ยินเสียงลุกขึ้นของปลายสาย ซูจิ๋วกำลังกล่อมลูก ของเธออยู่ แล้วรอบๆ นั้นก็สงบลง

“คุณมู่จื่อมีอะไรสงสัยรึเปล่าคะ? ”

“อืม” หานคู่จื่อเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ซูจิ๋วฟังรู้สึกทุกข์มาก “ฉัน รู้สึกเหมือนกับว่าเขาไม่ได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบอะไรเลย ไม่ใช่ ว่าการที่ได้อยู่ใกล้คนที่คุ้นเคยจะช่วยกระตุ้นความทรงจำเหรอ? แต่ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกว่า……เหมือนกับว่าเขาจะจำไม่ได้เลย แม้แต่นิดเดียว? ”

ซูจิ๋วคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็พูดว่า “ที่จริงแล้วเรื่องนี้ก็ ไม่ใช่หลักการที่เด็ดขาดแน่นอน ก็แค่เรื่องของความน่าจะเป็น แล้วอีกอย่าง……ฟังจากที่คุณพูด เหมือนกับว่าพวกคุณยังไม่ได้ สัมผัสกันอย่างใกล้ชิดสนิทสนมเลยใช่ไหมคะ? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ