บทที่ 1546 เด็กผู้หญิงที่บอบบางขนาดนี้เลยเหรอ

“ไม่รู้? ตอนที่หม่ามีออกมาจากห้องครัวหยวนหยวนก็ร้องไห้แล้ว ถ้าผมไม่รู้ งั้นใครจะเป็นคนมาบอกกับหม่ามีว่าเรื่องนี้มันยังไงกัน แน่?”

หานอย่อตัวลงมาที่ตรงหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วเกิดเรื่อง อะไรขึ้น? หม่ามีรู้ว่าลูกรู้อะไรควรอะไรไม่ควร แต่ยังไงซะหยวน หยวนเป็นเด็กผู้หญิง ลูกไปใส่เธอหรือเปล่า?”

เสี่ยวหมี่โต้วฟังแล้วยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เขาเม้มปากถึง พูด: “ไม่ได้ครับหม่ามี้ ผมก็แค่เห็นเธอกินเยอะ ก็เลยว่าเธอไป คำนึงเฉยๆ”

ตอนนั้นเขารู้สึกน้ำเสียงของตัวเองไม่ได้มีปัญหา แต่ก็ยังได้ แหย่จนคนอื่นร้องไห้จนได้

“ว่าไปคำนึง?”

หานคู่จื่อนึกย้อนไปครู่หนึ่ง ตัวเองก็เคยบอกกับถาหยวน หยวนหลายครั้งว่าอย่ากินขนมและของหวานมากเกินไป แต่ยัย ตัวเล็กคนนี้ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย

ทำไมเสี่ยวหมี่โต้วพูดคำเดียวก็ร้องไห้เลย?

“แล้วตอนพูดน้ำเสียงของลูกแรงไปหรือเปล่า?” หานมู่จื่อได้ แต่สอบถามจากจุดนี้
“ผมรู้สึกไม่แรงนะครับ” “หรือว่า หน้าลูก?”

“หม่าไม่ได้กล่าวโทษลูก แค่อยากถามสถานการณ์ของตอน นั้นให้ชัดเจน เพราะลูกแหย่หยวนหยวนร้องไห้เป็นเรื่องจริง เธอ เพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง? ปกติชอบตามตูดลูกมากแค่ไหน? เอาล่ะ ในเมื่อลูกไม่อยากพูดงั้นหม่ามีก็ไม่ถามลูกแล้ว ไม่แน่เดี๋ยวพรุ่งนี้

ยัยตัวเล็กก็อาจจะลืมเรื่องนี้แล้ว พอพูดจบ หาน จื่อได้ขยี้ศีรษะของเสี่ยวหมี่โต้ว: “เอาล่ะ ลูกก็ อย่าคิดมากเลย รีบไปนอนเถอะ”

หลังหาน จื่อออกจากห้อง เสี่ยวหมี่โต้วนั่งอยู่บนเตียงครุ่นคิด ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ตกลงเขาทำจุดไหนผิดกันแน่?

ต่อมา เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่ได้คิดอีก ได้นอนลงบนเตียง

จากนั้นก็ฝันเห็นเสียงร้องไห้ของถางหยวนหยวนทั้งคืน ทำเอา เขานอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน ตอนที่ตื่นขึ้นมาสีหน้าค่อนข้างอิดโรย เด็กผู้หญิง บอบบางขนาดนี้เลยเหรอ?

เสี่ยวหมี่โต้วไม่ค่อยเชื่อ ดังนั้นก็เลยไปหาเสียวโต้วหยาแต่ เช้า จากนั้นก็นึกย้อนน้ำเสียงและสีหน้าที่ตัวเองพูดกับถางหยวน หยวน ในเมื่อคืน และพูดให้เสี่ยวโต้วหยาฟังอีกครั้ง

เสี่ยวโต้วหย่าเอียงศีรษะมองเขา จู่ๆหัวเราะคริๆขึ้นมา
เสี่ยวหมี่โค้วมุมปากกระตุก เขาลืมไปเลยว่าน้องสาวเขาไม่ ค่อยเหมือนคนปกติ บวกกับเธออายุน้อยเกินไป เอาเธอมา ทดสอบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวหมี่โต้วยื่นมือดีดศีรษะของเสียวโตวหยาที

“หยุดได้แล้ว ขืนหัวเราะอีก หม่ามีจะกังวลว่าเธอเป็นเอ๋ออีก

แล้ว?”

ที่จริงหานมู่จื่อเคยกังวลปัญหานี้จริงๆ ต่อมาได้พาเธอไปตรวจ ที่โรงพยาบาล แต่ผลตรวจทุกอย่างปกติหมด หมอบอกว่าเสียว โต้มหยาเป็นคนร่าเริงและชอบหัวเราะตั้งแต่เกิด

ตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ในขณะเดียวกันก็ หวังให้เป็นเช่นนี้

แบบนี้ บางทีต่อไปน้องสาวจะได้ไม่ต้องกลุ้มใจแล้ว

“พี่ชาย”เสี่ยวโต้วหยาจับนิ้วมือของเขามาแคะที่ปาก จากนั้น

ก็ได้หัวเราะขึ้นมาอย่างเซอๆ “แหะๆๆ “เฮ้อ!” เสี่ยวหมี่โต้วถอนหายใจ จากนั้นได้อุ้มเธอขึ้นมา ง่วง หรือเปล่า? พี่พาเธอกลับห้อง?”

“โอเคค่ะ”

เสี่ยวโต้วหย่าเพิ่งตื่น ก็ถูกเสี่ยวหมี่โต้วอุ้มกลับไปนอนต่อ วันนี้เป็นสุดสัปดาห์ ปกติเวลานี้คุณนายถางจะพาถางหยวนหยวนมา แต่วันนี้เงียบสงบทั้งวัน คุณนายถางไม่ได้พาถางหยวน หยวนมาเลย

พอช่วงเที่ยง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ดังนั้นหาน จื่อเลี่ยงไม่ได้ที่จะให้ ความสนใจกับเสี่ยวหมี่โต้วมากขึ้น เห็นเขาไม่ค่อยต่างจากปกติ ก็วางใจแล้ว

หลังทานข้าวเสร็จ คุณนายถางได้โทรมาอธิบายว่าวันนี้ที่บ้าน มีแขก ก็เลยมาไม่ได้ หลังจากหานคู่จื่อบอกไม่เป็นไร พอวางสาย ก็เห็นเสี่ยวหมี่โต้วยืนอยู่ข้างกาย เธอจึงได้พูดกับเขาว่า “วันนี้ที่ บ้านของเสี่ยวหวยวนหยวนมีแขก ก็เลยมาไม่ได้แล้วนะ”

“ครับ”

เสี่ยวหมี่โต้วหันหลังกลับ มีแขกมาที่ไหนกัน ไม่อยากมาที่บ้าน ชัดๆ?

ไม่มาก็ไม่มาสิ อายุยังน้อยก็เจ้าอารมณ์ขนาดนี้ พอโตขึ้นจะ

ขนาดไหน?

วันที่สองถางหยวนหยวนก็ไม่ได้มา การใช้ชีวิตทุกอย่างของ ตระกูลเย่เหมือนปกติ ตอนแรกเย่ โม่เซ็นยังกังวลว่าถางหยวน หยวนไม่มา เสี่ยวหมี่โต้วจะราวผู้หญิงของเขา คิดไม่ถึงตอนนี้ เสี่ยวหมี่โต้วหัดเป็นเด็กเชื่อฟังแล้ว ทุกวันหลังจากทานข้าวเสร็จ ก็กลับห้องนอน ยังช่วยดูแลน้องสาวเป็นครั้งคราว

ด้วยเหตุนี้ เย่ โม่เซินรู้สึกพึงพอใจมาก
วันที่สามถางหยวนหยวนก็ไม่มาอยู่ดี หนึ่งสัปดาห์ต่อจากนี้ ถางหยวนหยวนก็ไม่มาเลย คุณนายถางโทรมากล่าวขอโทษทุก วัน หาข้ออ้างบ่ายเบี่ยง

หานมก็คิดไม่ถึงว่านิสัยของยัยหนูจะเจ้าอารมณ์ขนาดนี้ แต่ พอคิดๆก็รู้สึกเธอเป็นแค่เด็กอายุสามสี่ขวบเอง ถึงเจ้าอารมณ์แค่ ไหนก็ไม่ถึงขั้นคิดแค้นนานขนาดนี้ หรือว่าคนของตระกูลถางนึก ว่าถางหยวนหยวนอยู่ที่นี่ถูกรังแก ก็เลยไม่อยากส่งลูกมาแล้ว?

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อได้ถอนหายใจหนึ่ง ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ งั้นก็หมดหนทางแล้ว

อย่างไรก็ตามฝ่ายตรงไม่ได้พูดอะไรเลย เธอเป็นฝ่ายไปถามก็ ไม่ดี

ในขณะที่หานม่นึกว่ายัยตัวเล็กคนนั้นจะไม่มาบ้านตัวเองแล้ว วันที่สองคุณนายถางก็ได้พาถางหยวนหยวนมาหา

ตอนที่เข้ามาสีหน้าเธอเต็มไปด้วยความอึดอัด พูดกับหา นมู่จื่อตลอด: “ต้องขอโทษจริงๆนะจื่อ หยวนหยวนเอาแต่ใจ เกินไป ก่อนหน้านี้ฉันอยากพาเธอมา แต่เธอไม่ยอมมา วันนี้พอ ตื่นนอน ถึงบอกกับฉันว่าอยากมาเล่นกับพี่ชายและน้องสาว

“ไม่เป็นไรจ้า”หานมู่จื่อค่อนข้างแปลกใจ “ไม่นึกเลยว่าเธอจะ โกรธได้นานขนาดนี้?”

“ก็ใช่น่ะสิ”คุณนายถางพยักหน้า “ยัยเด็กคนนี้เจ้าอารมณ์ จริงๆ แต่เธอก็ไม่ได้ใส่อารมณ์ที่บ้าน ทุกวันดูไม่มีความสุขเลย ก็ ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ ช่วงนี้ขนมก็กินน้อยลงแล้ว
หานมู่จื่อมองดูยัยตัวเล็ก พบว่าถางหยวนหยวนหลบสายตา เธอด้วยจิตใต้สํานึก เธอก็เลยยื่นมือไปหาถาหยวนหยวน” ให้ น้ามูจื่ออุ้มหน่อยนะ?”

ยังไงก็ยังเป็นแค่เด็กอายุสามสี่ขวบ ได้ยินหาน จื่อพูดกับเธอ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขนาดนี้ ก็ได้กางมือไปหาเธอ

หานมู่จื่ออุ้มเธอมา: “เบาลงจริงๆด้วย ดูท่าช่วงนี้คงกินน้อยลง เสี่ยวหยวนหยวนบอกกับน้าว่าพี่ชาย หนูหรือเปล่าคะ? เดี๋ยว น้าช่วยหนูตัดสินเอง”

ถางหยวนหยวนส่ายหัว และพูดเสียงเบา “เปล่าค่ะ พี่ชายไม่

ได้รังแกเสี่ยวหยวนหยวนค่ะ”

ต่อมาเห็นเธอก็ไม่ค่อยอยากพูด หานมอก็ไม่ได้ซักใช้ถามต่อ อุ้มเธอไว้และคุยกับคุณนายถางพักนึง จากนั้นคุณนายถางก็ได้ จากไป

หาน จื่ออุ้มถางหยวนหยวนกับเสี่ยวโต้วหย่ามาที่ห้องรับแขก เธอเอาจิ๊กซอว์และตัวต่อไม้ให้เด็กสองคน พร้อมทั้งกำชับ: “ของ พวกนี้แค่เอาไว้เล่นเท่านั้น ห้ามเอาเข้าปากหรือว่ากลืนลงไปนะ เข้าใจมั้ยคะ?”

เด็กผู้หญิงสองคนเงยหน้าฟังเธอพูดจบ ทั้งสองต่างก็พยักหน้า

“อืม เด็กดี”

ขณะนี้ เสี่ยวหมี่โต้วเดินลงมาจากชั้นบน พอได้ยินเสียงฝีเท้า ถางหยวนหยวนที่เดิมที่ยังอยู่ในสภาพผ่อนคลายได้ตื่นเต้นขึ้นมาทันที นั่งตัวตรง ร่างกายเหมือนเกร็งมาก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ