บทที่ 257 ถ้าฉันบอกว่าไม่ได้เป็นคนให้เธอจะเชื่อไหม
เยโม่เซินกัดฟันจ้องไปที่ผู้หญิงที่ตาแดงๆ ในอ้อมอก ตอนที่พูดแบบนี้เขา รู้สึกว่าเธอร้ายกาจมาก แต่ตอนนี้ดูท่าทางที่เสียใจของเธอใจก็เจ็บปวดมาก
ในใจเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เปโม่เซินหายไปชั่วคราว ยิ่งไม่รู้ว่าจะทํา ยังไงกับเธอ
เสิ่นเฉียวพูดว่า : “นี่ไม่ใช่เอาตัวเองเป็นใหญ่” “งั้นก็อย่าพูดเรื่องหย่ากับฉัน”
เส้นเฉียวนิ่งไป มองไปที่เขา : “งั้นคุณอธิบายให้ฉันฟังหน่อย ฉันต้องการ แบบชัดเจน”
ไม่รู้ว่าทําไม เยโม่เซินถึงรู้สึกว่าเธอถึงแล้วบังคับถามตัวเองอารมณ์นั้น แต่ก่อนหน้าที่เธอไม่ได้พูดออกมา เปโม่เซินยังคิดจะเอาเรื่องนั้นเก็บไว้ไม่บอก เธอ เลยไม่ได้พูดออกมา
“เธอต้องการให้อธิบายอะไร เธอว่ามา” เส้นเฉียวยกมุมปากขึ้น มองเขาด้วยรอยยิ้มขมขื่น : “จนมาถึงขนาดนี้ แล้ว คุณยังไม่ยอมจะพูดเองใช่ไหม? หรือว่า คุณชอบความรู้สึกของการกอด ซ้ายกอดขวามาก ระหว่างผู้หญิงสองคนมันทําให้คุณรู้สึกถึงความสําเร็จใช่ ไหม? ”
“อะไรยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว…” เปโม่เซินกัดฟัน “เธอกําลังพูดอะไรได้ สาระอยู่?” “เธอรู้ไหมวันนี้ฉันเจอใคร?” เยโม่เซ็นคิ้วขมวดและจ้องมองมาที่เธอ กําลังรอเธอพูดต่อ
เสิ่นเฉียวหัวเราะ : “ฉันไม่ได้เจอแค่เสี่ยวเหยียน ตอนเช้าฉันพึ่งเจอกับ หานเส่โยวไป”
ตอนแรกเยโม่เซินไม่ได้มีการตอบสนองอะไร จากนั้นก็คิดได้ฉับพลัน ดวงตาของเขาเย็นชาเล็กน้อย : “วันนี้เธอไปเจอเธอมา?”
“ใช่ คุณว่าบังเอิญไหม? ฉันพึ่งจะเจอเขา ฉันเห็นบนหูของเธอใส่ต่างหู สีชมพู บังเอิญเหมือนกับคู่นั้นที่ฉันเห็นในร้านขายเครื่องประดับ แต่เมื่อกี้คุณ พึ่งให้ฉันมาอีกคู่ ไม่ใช่ความบังเอิญ ถึงแม้จะเหมือนกันมาก แต่ฉันก็มองออก
แล้ว ”
เส้นเฉียวเลือกคําและพูดให้ชัดเจน เปโม่เซินขมวดคิ้วจนแทบจะผูกเป็นปมได้
ตอนแรกคิดว่าก่อนที่จะสืบเรื่องนี้ให้รู้เรื่องอยากจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็น ความลับกับเธอก่อน ใครจะรู้ว่าเธอประจันหน้ากับหานเส่โยวแล้ว
ประจันหน้ากันแล้วก็เท่านั้น ปวดหัวตรงที่หานเส่โยวใส่ต่างหูคู่นั้นไปเจอ เธอ งั้นเธอเห็นแล้ว……….จะคิดยังไง?
“เธอคิดว่าต่างหูคู่นั้นฉันเป็นคนให้? ” เพราะฉะนั้นตอนที่เปิดกล่องเลยมีท่าทางรุนแรงแบบนั้น? เส้นเฉียวถามกลับ : “ถ้าไม่ใช่คุณให้ จะเป็นใคร?” คําถามนี้ถามได้ชัดเจน เสิ่นเฉียวก็จ้องเขาอยู่ตลอด อยากเห็นอะไรใน ตาของเขา แต่สายตาเยโม่เซินยังคงแน่วแน่ ไม่มีสัญญาณอื่น เส้นเฉียวนิ่งไป การได้ยินเสียงของเขาแหบเพื่อปกป้องตัวเอง “ถ้าหากฉันบอกว่าไม่ได้ให้ เธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ?”
เส้นเฉียวไม่พูด เธอค่อนข้างชัดเจนว่าไม่เชื่อ ถ้าหากเชื่อเธอคงไม่ถาม เขาแล้ว แต่ท่าทางของเขาตอนนี้คืออะไร?
“ฉันกําลังถามคุณ คุณทําไมถามฉันกลับมา? ถ้าหากไม่ใช่คุณเป็นคนให้ ต่างหูจะไปอยู่ในมือของเธอได้ยังไง? ” เส้นเฉียวถามตีโพยตีพายเล็กน้อย ถามจบแล้วเธอถึงรู้สึกว่าตัวเองทํากิริยาไม่เหมาะสมเกินไปแล้ว
ท่าทางแบบนี้ดูเหมือนผู้หญิงโง่ ๆ ที่ถามสามีว่ารักเธอหรือไม่ เธอเปลี่ยนเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่?
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวหายใจเข้าลึกๆ กดความโกรธไว้ในใจ จากนั้นหัน กลับไป : “พอละ ฉันขี้เกียจจะถามเรื่องพวกนี้กับคุณ คุณอยากทํายังไงก็ทํา อย่างนั้นเถอะ”
พูดจบ เส้นเฉียวผลักออกจะลุกขึ้น เยโม่เซินกลับกดเธอลงอีกในตอนนี้ เสียงเย็นชา
“ต่างหูนั่นไม่ใช่ฉันให้เธอ เรื่องมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด ตอนนี้เธอ เชื่อหรือยัง? ”
เยโม่เซินเห็นเธอไม่เงยหน้า เลยบีบคางของเธอ บังคับให้เธอมองตาตัว เอง อธิบายด้วยความใจเย็นอีกครั้ง : “ฉันเปโม่เซินไม่เคยอธิบายกับใครมา ก่อน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทําให้ฉันพูดเยอะขนาดนี้ ”
เสิ่นเฉียว : “…”
เธอมองที่เขา : “แล้วไง? คุณคิดว่านอกจากฉันจะต้องเชื่อคุณแล้ว ฉัน ยังต้องขอบคุณที่คุณทําแบบนี้กับฉันอีกหรอ?”
เยโม่เซินเม้มปาก สายตาเย็นชา : “เธอต้องก้าวร้าวขนาดนี้ไหม? ผู้หญิง ที่แต่งงานสองครั้ง สรุปเธอกําลังหาเรื่องอะไร?”
“หาเรื่อง? ” เสิ่นเฉียวหัวเราะอย่างเศร้าๆ ใบหน้าเล็กซีดอย่างเทียบไม่ ได้ : “ ถ้าคุณคิดว่าฉันหาเรื่อง คุณอย่ามาแตะต้องฉัน ไม่ต้องมาสนใจฉัน แล้ว ก็ไม่ต้องมาถามฉัน! ” เยโม่เซินขมวดคิ้ว ดวงตาจับจ้องเธอไว้แน่น “เธอ…”
“ปล่อย!” เสิ่นเฉียวตะโกนออกมา ปัดมือที่บีบคางของตัวเองไว้ แล้วลุก ขึ้นไปที่ชั้นของตัวเอง “ตั้งแต่ฉันแต่งงานกับคุณมาตั้งแต่วันแรก ฉันไม่เคยใช้ ชีวิตอย่างมีความสุขเลย คุณไม่เคยรู้ว่าฉันต้องลําบากแค่ไหน เพราะที่จะได้ อยู่ในบ้านตระกูลเยฉันยอมรับข้อตกลงของคุณ เซ็นสัญญาภายใต้การข่มขู่ ของคุณ เปโม่เซ็น คุณคิดว่าฉันอยากมีชีวิตแบบนี้หรอ? ฉันทนมาพอแล้ว”
“ทนมาพอแล้ว? ” เปโม่เซินหรี่ตาอย่างอันตราย “ผู้หญิงที่แต่งงานครั้งที่ สอง เธอรู้ไหมว่าเธอกําลังพูดอะไรอยู่?”
“แน่นอน ” เสิ่นเฉียวยกคางขึ้น : “วันนี้ที่ฉันพูดกับคุณเป็นคําพูดที่มาจาก ใจ หย่ากันเถอะ”
“เธอพูดอีกครั้งสิ? ” เปโม่เซินรู้สึกว่าตัวเองวันนี้จะถูกผู้หญิงคนนี้บังคับ ให้หย่าจริงๆ แล้ว ตั้งแต่เมื่อกี้ถึงตอนนี้เธอพูดเรื่องหย่าหลายประโยคแล้ว ท่าทางที่อยากจะเลิกรากับเขาไป ไม่ต้องอยู่กับเขาแบบนี้อีก ทําให้เขาแทบ คลั่ง
เขาโกรธมาก ในใจก็โกรธแค้น แต่ก็ทําอะไรผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ เห็นเธอมีความมุ่งมั่น เยโม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชาครั้งหนึ่ง : “เธอยอม แพ้เถอะ เธอแต่งงานกับฉันแล้ว งั้นเธอมีชีวิตอยู่ก็เป็นคนของเปโม่เซิน ตายแล้ วก็เป็นผีของเยโม่เซ็น หย่า? เธอพักผ่อน ไม่ต้องคิดอะไร”
ได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวหยุดก้าวอยู่กับที่ เธอหันกลับไปมองเปโม่เซินอย่าง
ไม่เชื่อ
“มีสิทธิ์อะไร? ฉันแค่ทําก่อนสัญญาเฉยๆ” “สัญญา? ” เยโม่เซินสายตาเย็นชา เสียงค่อยๆ : “สัญญาอยู่ในมือฉัน ฉันเป็นคนเขียนสัญญาขึ้นมา ฉันอยากให้มันจบตอนไหนมันก็จะจบตอนนั้น”
เส้นเฉียว : “คุณเกินไปแล้ว!” เยโม่เซินยกคิ้วขึ้น ยกริมฝีปากที่กระหายเลือด : “ตั้งแต่เธอแต่งงานเข้า มาในตระกูลเย่ ชีวิตของเธอก็ผูกติดกับฉันเปโม่เซินแล้ว หยุดคิดจะหนีได้แล้ว
“ส่วนเรื่องสัญญา ” เยโม่เซ็นจดจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ “ถ้าหากเธอคิด ว่าเธอมีอํานาจที่จะจบสัญญาก่อน งั้นฉันจะบอกเธอไว้เลย ฉันสามารถทําลาย มันได้”
เสิ่นเฉียว : “นี่คุณจะทําอะไรกันแน่? คุณก็ไม่ได้ชอบฉัน ยังจะมาผูกมัด ฉันไว้อีกหรอ? ฉันหย่าเองไม่ได้หรอ? พวกคุณรักกัน ฉันก็ให้พวกคุณอยู่และ บินไปเป็นคู่ แบบนี้ไม่ดีหรอ?” คําพูดนี้ทําให้ดวงตาเยโม่เซินจมลงทันที “ในโลกของฉัน มีแค่ฉันสามารถตัดสินใจ “อีกอย่าง ใครบอกว่าฉันอยากอยู่และบินไปกับเธอ?
ประโยคต่อไปนี้ เสียงของเปโม่เซินกดต่ําลง เสิ่นเฉียวแทบจะไม่ได้ยิน เธอได้ยินแต่ประโยคที่เขาพูดก่อนหน้า โกรธมาก สักพักไม่อยากสนใจเขา แล้ว เลยตรงกลับไปที่ชั้นของตัวเอง
สุดท้ายขนาดเสื้อผ้าก็ไม่ได้เปลี่ยน ก็นอนลงเลย เส้นเฉียวเอาผ้าห่มมา คลุมไว้ที่หัว ไม่สนใจเยโม่เซินอีกเลย