บทที่1385ทําได้ลงคอ

ตอนแรกเพื่อนเก่าเจอกันยังพอมีมิตรภาพอยู่บ้าง

หลังจากเรื่องว่าที่ภรรยา มิตรภาพเล็กน้อยที่ทั้งสองโตมาด้วย กันนั้น เหมือนก็ได้จางหายไปตามๆกัน

ตอนนี้เขาถือสาการเข้าใกล้ของเธอมาก

คิดถึงตรงนี้ สวี่เย็นหวั่นหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด แต่น้ำ เสียงกลับฟังไม่ออกว่าดีใจหรือเสียใจ “คุณพูดถูกค่ะ ฉันคิดพิ จราณาไม่ถี่ถ้วนเอง รบกวนคุณแล้ว ฉันวางสายก่อนนะคะ”

หานซิงวางสายทิ้ง และเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋า ตอนที่เดินไป เสี่ยวเหยียนมองเขาด้วยจิตใต้สำนึกที่นึง

“ใครโทรหาคุณเหรอคะ?”

“สวี่เย็นหวั่นครับ”

เสี่ยวเหยียนติดคอ สวี่เย็นหวั่น? เธอโทรหาเขาทำไม?

หรือเธอยังไม่ยอมแพ้? ยังอยากทําอะไรอีกเหรอ?

ดูสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าจ้องมองตัวเอง ดวงตาที่มีชีวิตชีวา นั้นเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม หานซึ่งก็อดยกมุมปากขึ้นไม่ ได้ มือยื่นไปขยี้ศีรษะเธอเบาๆ

“อยากถามก็ถาม อัดอั้นไว้ไม่ถามทำไม?”
เสี่ยวเหยียนตบมือเขาออกอย่างไม่พอใจอะไรเนี่ย? ไม่ใช่ คุณเหรอที่ควรจะเป็นฝ่ายรายงานเอง?

รายงาน?

ครั้งแรกที่ได้ยินคำนี้จากปากของเสี่ยวเหยียน หานซิงเบลอ เล็กน้อย จู่ๆมีความรู้สึกเหมือนตัวเองถูกคนคุม แต่ความรู้สึก แบบนี้ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและสงบจิตสงบใจมาก

มีความรู้สึกเหมือนตัวเองได้มีครอบครัวแล้ว

คิดถึงตรงนี้ หานซิงเดินไปข้างหน้าหลายก้าว จู่ๆยื่นมือกอด คอของสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า

จู่ๆระยะห่างของทั้งคู่ได้ใกล้เข้ามา เสี่ยวเหยียนตกใจหมด เบิกตากว้างมองหานชิง

เธอสามารถรู้สึกได้ว่าฝ่ามือของหานซึ่งกำลังถูไถอยู่ที่ ท้ายทอยของตัวเอง เขาก้มหน้าเอาหน้าผากเข้าใกล้เธอ และพูด ด้วยเสียงแหบแห้ง: เธอโทรมาบอกว่า ฝ่ายประสานงานของ บริษัทมีปัญหา ผมให้เธอเคลียร์เองแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ ดึงสติกลับ มากะทันหันว่าหานซึ่งกำลังรายงานกับเธออยู่

เธอค่อนข้างติดอ่าง “ฉัน ฉันก็แค่พูดเฉยๆ ทำไมคุณ…….

หานชิงหัวเราะเสียงต่ำ : “ให้ผมรายงานไม่ใช่เหรอ? ผมว่าคุณ รีบรับปากผมโดยเร็วเถอะ แบบนี้จะได้คุมผมโดยเร็วแล้ว หม?”
“ใครจะคุมคุณ ฝันหวานไปเถอะ!”เสี่ยวเหยียนผลักเขาออก แล้วเดินไปข้างในอีกครั้ง

ในขณะนี้เอง ในที่สุดพนักงานก็ได้เชิญตัวคนรับผิดชอบออก

คนรับผิดชอบเห็นหานซึ่ง ก็รีบเดินมาทักทาย

“คุณหานครับ”

“อืม”

คนรับผิดชอบมองเสี่ยวเหยียนที่ดูชุดแต่งงานไปตามสายตา ของหานซิง เผยรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์โดยเฉพาะออกมา “ท่าน นี้คงเป็นคุณนายหานสินะครับ”

คุณนายหาน…….

ได้ยินคำเรียกค่นี้ เสี่ยวเหยียนหน้าแดง คนทั้งคนเกือบจะ ลอยขึ้นมา

นี่ก็คงจะเป็นสิ่งที่ชาตินี้เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่า สักวันเธอจะ

ได้กลายเป็นคุณนายหาน ผู้หญิงของหานชิง

คนถ่อยที่อยู่ในใจของเสี่ยวเหยียนลอยขึ้นฟ้าตั้งนานแล้ว แต่ ว่าสีหน้ากลับไม่ปรากฏออกมาเลย

กลับเป็นหานชิงที่พยักหน้าและพูด แบบที่สั่งไว้ เอามาดู หน่อยครับ”
ได้ครับ คุณหาน ด้านในเตรียมพร้อมหมดแล้วครับ คุณหาน กับคุณนายหานเชิญทางนี้ครับ

เสี่ยวเหยียนเดินตามหานจึงเข้าไป ในหัวมีคำว่าคุณนายหาน

สะท้อนอยู่ตลอดเวลา ที่จริงก่อนหน้านี้ตอนที่ไปท่องเที่ยว พนักงานก็เคยเรียกครั้งนึง

แล้ว แต่ความหมายของครั้งนั้นกับครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน

เพราะฉะนั้นสรรพนามทั้งสองครั้ง สำหรับเสี่ยวเหยียนแล้ว ความรู้สึกในใจเธอไม่เหมือนกัน

เธอเดินไปด้วยและถามไปด้วย “เราไม่ซื้อแบบของข้างนอกนี้ เหรอคะ? ฉันรู้สึกชุดพวกนี้ก็สวยมากแล้วค่ะ”

หานชิงจูงมือเธอไว้ แววตาประคบประหงม “เด็กโง่ ด้านในมี ที่ดีกว่า”

“อ๋อ ค่ะ”

หลังจากเธอเห็นแบบที่สั่งตัดแล้ว เสี่ยวเหยียนถึงรู้ว่าที่แท้หาน ซึ่งไม่ได้หลอกเธอ ถึงแม้แบบของด้านนอกก็สวยมากแล้ว แต่ แบบที่สั่งตัดข้างในนี้ดูสวยกว่า

ทั้งห้องเต็มไปด้วยชุดแต่งงาน ทำให้คนราวกับว่าอยู่ในความ ฝันที่สวยงาม เผชิญกับภาพเหตุการณ์แบบนี้ จู่ๆเสี่ยวเหยียนรู้สึก ไม่สมจริงขึ้นมาแล้ว

เหมือนกับฝัน แต่ก็ไม่ใช่ความฝัน เธอยื่นมือหยิกตัวเองที่นั่ง เจ็บจนแสยะยิ้มด้วยความเจ็บปวด
ที่แท้เป็นความจริง

“นี่เป็นแบบที่สั่งตัดทั้งหมดครับ แต่พวกนี้ล้วนเป็นแม่แบบ คุณสามารถเลือกดูก่อนได้ครับ แบบที่เลือกมาถึงเวลาจะมีดีไซน์ เนอร์มืออาชีพมาช่วยคุณวัดตัวและตัดชุดครับ ถ้าคุณมีความคิด ใหม่ๆก็สามารถแลกเปลี่ยนกับดีไซน์เนอร์ได้ครับ”

ไม่นานก็มีแม่แบบแล้ว?

จากคำพูดเขา เสี่ยวเหยียนแค่ฟังออกค่าเดียวว่าแพง แต่ แต่งงานทั้งที ทั้งชีวิตนี้มีแค่ครั้งเดียว ใส่แพงหน่อยก็ไม่เป็นไร แล้ว

เสี่ยวเหยียนก็เลยค่อยๆไปดูชุดแต่งงานแล้ว หานซึ่งเป็น เพื่อนอยู่ข้างกายด้วย

แต่ไม่นาน มือถือของหานซึ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้ หลังจากเขารับสายแล้วขมวดคิ้วแน่นมาก

เสี่ยวเหยียนได้เลือกแบบๆนึง ถูกใจมาก กำลังเตรียมถาม ความคิดเห็นของหานชิง กลับพบว่าเขากำลังจับมือถือไว้และ ขมวดคิ้วแน่น

พริบตาเดียวเธอก็รู้สึกผิดสังเกต จึงเดินไปถามเขา

“เป็นอะไรไปคะ?”

หานชิงเม้มปาก สายตาจ้องมองเธอไปสักพักใหญ่ๆ จากนั้น พูด:“ผมคงต้องไปโรงพยาบาลเที่ยวนึงครับ
“อิ่ม?”เสี่ยวเหยียนไม่เข้าใจ จู่ๆเขาพูดแบบนี้ออกมาคำนึง หมายความว่ายังไง คิดๆแล้วสีหน้าดูร้อนรนใจขึ้นมา คุณไม่ สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ? ถึงต้องไปโรงพยาบาล

“ไม่ใช่ครับ”หานชิงปฏิเสธทางโน้นโทรมาบอกว่า บริษัทของ สวี่เย็นหวั่นเกิดเรื่อง ชกต่อยกันจนมีเลือดออกครับ

เสี่ยวเหยียนได้ยินแล้วตกใจหมด พอมองสีหน้าท่าทางของ หานซึ่งก็เข้าใจทุกอย่างเลย ถึงแม้ในใจขมขื่น แต่เธอก็ยังพูด ด้วยรอยยิ้ม: “แล้วคุณยังรออะไรล่ะ? รีบไปโรงพยาบาลเถอะ ฉัน อยู่ที่นี่คนเดียว…….

ยังพูดไม่จบ เอวของเธอก็ถูกหานชิงโอบเอาไว้

“คุณไปกับผมเถอะ”

เสี่ยวเหยียนองค้างไว้ จ้องมองเขาอย่างเอ๋อ ไปกับเขา

“มันจะเหมาะเหรอคะ?” เธอถามด้วยความสงสัย

“ใกล้จะเป็นคุณนายหานอยู่แล้ว ไปกับผมมีอะไรไม่เหมาะ?”

“แต่ว่า……เสี่ยวเหยียนลังเลเล็กน้อย

“ถ้าไม่ไปเป็นเพื่อนผม คุณสบายใจได้? ผู้หญิงคนนั้นหมาย ของผู้ชายของคุณเชียวนะ วางใจให้ผมไปแบบนี้?

เสี่ยวเหยียนหมดคำพูดในพริบตา คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดคำพูด แบบนี้ออกมา แต่ว่าคำพูดเขาก็ได้เตือนเธอ ทำไมอยู่ดีๆก็เกิด เรื่องซะล่ะ? เธอที่เป็นคุณหนูของตระกูลสวี่จัดการเรื่องพวกนี้ไม่อยู่เหรอ?

ถ้าทุกครั้งจัดการไม่ได้และเกิดเรื่องทุกครั้ง แล้วจะต้องให้ทาน ชิงไปจัดการทุกครั้งเหรอ?

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนตระหนักได้ว่าบางทีสเย็นหวั่นอาจ จะยังไม่ละทิ้งหานซึ่งจริงๆ

ก็ใช่จะมีใครกันที่ยอมละทิ้งง่ายๆแบบนี้?

ตั้งแต่ครั้งก่อน ตอนที่หล่อนนั่งอยู่ที่เบาะนั่งข้างคนขับคุยโว โอ้อวดให้ตัวเอง เธอก็รู้สึกได้แล้ว

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง “คุณพูดถูก ฉันจะ ให้คนอื่นหมายปองคุณไม่ได้ งั้นฉันไปกับคุณดีกว่า จ้องคุณไว้

“อืม”

“แล้วทาง………

“รอให้เคลียร์ธุระเสร็จ เราค่อยมาใหม่ เพราะยังไงซะก็ยังมี

เวลาอยู่”

“โอเคค่ะ”

เดิมทีเสี่ยวเหยียนยังนึกว่าเขาจะจากไป จากนั้นก็ทิ้งตัวเองไว้ ที่นี่คนเดียว คิดไม่ถึงว่าเขาจะเสนอความคิดเห็นออกมาว่าไป ด้วยกัน ในเมื่อเช่นนี้ เธอก็ไม่ปฏิเสธแล้ว

งั้นก็ให้เธอตามไปดูสวี่เย็นหวั่นที่อยู่ในโรงพยาบาลได้รับบาด เจ็บเป็นยังไงบ้าง เธอใจร้ายทำกับตัวเองได้ลงคอจริงหรือเปล่า?
ผลลัพธ์ได้พิสูจน์ว่า สวี่เย็นหวั่นทำกับตัวเองได้ลงคอจริงๆ เพราะเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ