บทที่ 1572 เสียใจ

ตอนที่ถามคำถามนี้ เพิ่งเขือเฟยเธอก็ตกใจ

“เธอ ทำไมจู่ๆเธอถึงถามคำถามอย่างนี้?”

ถางหยวนหยวนจึงอยู่บนโต๊ะ ค่อนข้างขี้เกียจ “เฟยเฟย เธอรู้ ไหม รีบบอกฉันเร็ว

“ฉัน ฉันไม่รู้ ฉันจะรู้เรื่องนี้ได้ไง?” หน้าของเพิ่งเขือเฟยแดงระ เรื่อ รีบส่ายหัวปฏิเสธ

แต่ทว่าเพิ่งเขือเฟยยังคงสงสัย “ทำไมจู่ๆเธอถึงถามล่ะ นี่เธอมี คนที่ชอบแล้วเหรอ?”

ถางหยวนหยวนจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้เพิ่งเขือเฟยฟัง แค่เพิ่งเขือเฟยได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

“มีพี่สาวที่สวยมากๆคนหนึ่ง กำลังจีบพี่ชายเธอ?”

“พี่เฟิงบอกฉัน เขาบอกว่าพี่คนสวยคนนั้นชอบพี่ฉันอยากจะ เป็นว่าที่พี่สะใภ้ของฉัน

“แล้ว แล้วพี่เธอว่ายังไง?” ตอนที่เพิ่งเขือเฟยถามคำถามนี้ ก็ ขาดความมั่นใจไปมากแล้ว ราวกับร้อนรนอย่างนั้น

ถางหยวนหยวนนึกถึงสถานการณ์ตอนนั้นครู่หนึ่ง ค่อนข้างเลือนราง ตอนนั้นเธออยู่บนหลังของพี่ จึงมองไม่เห็น สีหน้าท่าทางของเขาเลย
เห็นใบหน้างงๆของเธอ เพิ่งเชื่อเฟยจึงเข้าใจแล้ว ถางหยวน หยวนไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไรกันแน่ เธอแค่ถามขอคำชี้แนะ เท่านั้น

“เธออย่าคิดมากเลย งั้นฉันถามเธอตรงๆ พี่ชายเธอยอมรับว่า พี่สาวคนนั้นเป็นพี่สะใภ้ของเธอไหม?”

ฟังแล้ว ถางหยวนหยวนก็ส่ายหน้า : “ไม่ได้ยอมรับนะ

“ในเมื่อเธอไม่ได้ยอมรับ งั้นเธอก็สบายใจได้ เป็นไปได้ มากว่าเขาไม่ได้สนใจพี่สาวคนนั้นหรอก”

ในใจของเมิ่งเขือเฟยก็ผ่อนคลายไปด้วยในเวลาเดียวกัน เบื้องบนรู้อยู่แล้วว่าตอนที่ได้ยินถางหยวนหยวนพูดคำเหล่านี้ทั้ง หัวใจก็กังวลขึ้นมาทันที

“แต่ พี่ก็ไม่ได้ปฏิเสธนะ” ถางหยวนหยวนนึกถึงสถานการณ์ ตอนนั้น พี่แค่ห้ามไม่ให้พี่เฟิงพูดจาเหลวไหล แต่ไม่ได้บอกเธอ ว่าเรื่องนี้ไม่จริง แล้วพี่สาวคนนั้นก็ทั้งสวยทั้งอ่อนโยน

พี่…….อาจจะชอบเธอ?

“หยวนหยวน ไม่ปฏิเสธไม่ได้แสดงว่ายอมรับนะ แต่ถ้าไม่ ยอมรับ ก็เป็นไปได้มากๆว่าไม่ใช่ความจริง พี่เธอรักใคร่เอ็นดู เธออย่างนี้ คงไม่มีแฟนเร็วขนาดนั้นหรอก”

เพิ่งเขือเฟยตบที่มือของถางหยวนหยวนเบาๆ ปลอบใจเธอ : “ดังนั้นเธอไม่ต้องคิดมากหรอก”

“แต่ถึงพี่จะรักหยวนหยวนขนาดไหน ช้าเร็วเขาก็ต้องมีแฟนสินะ?” ถางหยวนหยวนพิงอยู่บนโต๊ะ เอียงหัวมองเมิ่งเขือเฟย : “ใช่ไหมล่ะ?”

“อืม” ประเด็นนี้เพิ่งเขือเฟยกลับไม่ปิดบังเธอ พยักหน้า แล้ว อธิบาย : “พี่เธอถือว่าอายุไม่น้อยแล้ว ต่อให้มีแฟนก็เป็นเรื่อง ปกติ โรงเรียนพวกเราจริงๆผู้หญิงหลายคนก็มีแฟนแล้วนะ เธอรู้ ไหม?”

“จริงเหรอ?” ถางหยวนหยวนประหลาดใจ ดวงตาใสแจ๋ว ราวกับลูกแก้ว “ไม่ควรรีบมีความรักไม่ใช่เหรอ? เรื่องเรียน สําคัญมาก แม่บอกว่าถ้ามีแฟนแล้วจะส่งผลต่อการเรียนนะ

เพิ่งเช่อเฟยโดนตอกหน้าจนสะอึก เธอมองถางหยวนหยวน แล้วพูดขึ้น : “เธอไม่มีแฟน ก็ไม่เห็นว่าผลการเรียนของเธอจะดี เท่าไหร่เลยนะ”

“ใช่สิ” พูดถึงเรื่องนี้ ถางหยวนหยวนก็ทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที แม้เธอจะไม่มีความรัก แต่ทุกวันนี้นอกจากกินก็คือนอน เรื่อง เรียนโดนเธอทิ้งไปนานแล้ว โชคดีที่พี่ชายฉลาด ก่อนที่เธอจะ ครุ่นคิดได้ก็สอนเพิ่มเติม ให้เธออยู่บ่อยๆ แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ ถาง หยวนหยวนก็ยังคงไม่เรียนรู้ที่จะเข็ดหลาบ

คงจะเป็นเพราะมีฉือซู จึงรู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องกลัว “เอาหน่า เธอไม่ต้องคิดมากแล้ว”

แม้เพิ่งเขือเฟยจะบอกให้ถางหยวนหยวนไม่ต้องคิดมาก ปาก เธอก็ตอบตกลงแล้ว แต่ตอนนอนถางหยวนหยวนกลับฝันเสียได้
เธอฝันเห็นพี่ชายกับพี่สาวคนสวยอยู่ด้วยกัน พี่สาวคนสวย กลายเป็นพี่สะใภ้ของเธอจริงๆแล้ว สองคนยืนอยู่ด้วยกันไม่ เพียงแต่ส่วนสูง หน้าตายังสวยหล่อช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน เหลือเกิน

ดูอย่างไร ก็สมบูรณ์แบบ

แต่ตอนที่ถางหยวนหยวนตื่นขึ้นมา กลับไม่มีความสุขเลย เธอ นอนอยู่ในนั้นเงียบๆตั้งนาน จนกระทั่งเพิ่งเขือเฟยลงมาจาก เตียงบน ตอนที่เตรียมตัวจะไปแปรงฟันล้างหน้า

“เฟยเฟย อรุณสวัสดิ์” ถางหยวนหยวนไม่ได้คิดอะไรมาก ทัก

ทายเมิ่งเขือเฟย

เพิ่งเขือเฟยไม่คิดว่าวันนี้ถางหยวนหยวนจะตื่นเช้าขนาดนี้ มองเธออย่างประหลาดใจ “หยวนหยวน ทำไมวันนี้ตื่นเช้าขนาด

เพิ่งพูดจบ เมิ่งเขือเฟยก็ตกใจที่เห็นหางตาของถางหยวน

หยวนเต็มไปด้วยน้ำตา

“หยวนหยวน เธอร้องไห้ทำไม?

ห้ะ?

ถางหยวนหยวนโดนเธอถามอย่างนี้ ตนเองก็ค่อนข้างตก ตะลึง “ฉันร้องไห้?”

ทำไมเธอถึงไม่รู้สึก?
เพิ่งเขือเฟยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอไม่เคยเห็นท่าทางอย่าง นี้ของถางหยวนหยวนมาก่อนเลย จึงรีบนั่งลงไปข้างเธอ ยื่นมือ ไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของเธอ “เกิดอะไรขึ้น? เธออย่าร้องไห้เลย มีเรื่องอะไรบอกฉันได้นะ”

จริงๆแล้วถางหยวนหยวนเองก็งง เพราะเธอไม่รู้สึกอะไรเลย แค่รู้สึกเหมือนกับค่อนข้างกลุ้มใจ นอนนึกถึงฉากในความฝัน เห็นเพิ่งเขือเฟยตื่นแล้ว จึงทักทายเธอก็เท่านั้น

ใครจะรู้ว่าเธอจะร้องไห้

นึกถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนยื่นมือไปแตะหางตาของตนเอง จึงพบว่าเปียกไปด้วยน้ำตาจริงๆ

นี่เกิดอะไรขึ้น?

“หยวนหยวน?”

เพิ่งเขือเฟยประคองเธอลุกขึ้นมา มองเธอด้วยความกังวล “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ถางหยวนหยวนกับเมิ่งเขือเฟยอยู่ด้วยกันมานานแล้ว สำหรับ เธอไม่มีความหวาดระแวงใดๆเลย ดังนั้นแค่เธอถาม ตนเองจึง ไม่คิดมาก เล่าเหตุการณ์ในฝันให้เพิ่งเขือเฟยฟัง แล้วยังมี อารมณ์เมื่อครู่ของตนเองด้วย

เพิ่งเขือเฟยยังคงเป็นห่วงเธอมาก หลังจากได้ฟังสิ่งที่เธอ บรรยายก็เงียบไปครู่หนึ่ง ถึงถามขึ้นเบาๆ : “เธอไม่อยากให้พี่ ชายมีแฟนใช่ไหม?”
“ไม่นะเฟยเฟย” ถางหยวนหยวนส่ายหน้า “ฉันไม่ได้คิด อย่างนั้น ฉันรู้สึกอย่างชัดเจนว่าพวกเขาเหมาะสมกันมากๆ

“แต่เธอกลับร้องไห้” เมิ่งเขือเฟยพูดเบาๆ แต่ความรู้สึกของ เธอกลับหนักหน่วงขึ้นมา เห็นสายตาของถางหยวนหยวนไม่ เหมือนแต่ก่อนมีแค่ความกังวลเท่านั้น แล้วยังเพิ่มอารมณ์ที่ หลากหลายอื่นๆเข้าไปด้วย

“เฟยเฟย ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องไห้ ฉันกลัวพี่จะมีแฟน แล้ว จะไม่รักหยวนหยวนแล้วงั้นเหรอ?”

“อืม เป็นไปได้นะ” เมิ่งเขือเฟยทำได้เพียงช่วยให้เธอสบายใจ ได้ชั่วคราวเท่านั้น “เธออย่าคิดมากเลย ความฝันกับความจริงจะ ตรงข้ามกันนะ เธอฝันเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน แสดงว่าความเป็น จริงพวกเขาเป็นไปไม่ได้หรอก”

“เป็นอย่างนี้ใช่ไหม?” ถางหยวนหยวนก้มหัวลง กอดขาทั้งคู่ ของตนเอง ฟุบหน้าลงไปที่หัวเข่า ไม่ได้พูดอะไรอีก

“พอแล้ว ไม่ต้องคิดอีกแล้ว ในเมื่อเธอตื่นแล้ว งั้นก็รีบๆแปรง ฟันล้างหน้า วันนี้ไปห้องสมุดกับฉันนะ

“อืม” ถางหยวนหยวนรู้สึกว่าก็ดี จึงตอบตกลงเธอไป

ตอนบ่าย จู่ๆจงเฟิงก็มา ถางหยวนหยวนเห็นเขาก็ประหลาด ใจมาก เพราะถ้าพี่เฟิงมา พี่ชายเธอก็ต้องมาแน่ๆ

แต่ถางหยวนหยวนมองหาที่ด้านหลังเขาตั้งนานแล้ว ก็ไม่เห็น แม้แต่เงาของฉือซูเลย จึงถามด้วยความผิดหวัง : “พี่เฟิง พี่ฉันไม่มาเหรอคะ?”

ฟังแล้ว จงเฟิงก็ทำท่าทางเจ็บปวดทันที “น้องหยวนเธอ ทำร้ายจิตใจของพี่เฟิงแล้ว ในสายตามีแค่พี่ชายของเธอคน เดียวเหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ