เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 78 เขาเปลี่ยนไป



บทที่ 78 เขาเปลี่ยนไป

โรงพยาบาล

หลังจากที่แพทย์ตรวจเสิ่นเฉียว เสร็จแล้วเขา ก็หันมาพูดกับ เย่โม่เซิน ว่า”ผู้ป่วยน่าจะได้รับความ ตื่นตกใจกลัวเป็นอย่างมาก”

ตื่นตกใจกลัว? เย่โม่เซิน หรี่ตาลง เธอพักอยู่ ในห้องตลอด เธอจะตกใจได้อย่างไร? เป็นไปได้ ไหม.

เย่โม่เซินจำได้ว่าตอนที่เข้าไป วิลล่ามืดไป

หมด

หรือที่แท้แล้วเธอจะกลัวความมืด?

“ผู้ป่วยน่าจะได้รับความตื่นตกใจและหวาด กลัวเป็นอย่างมากทำให้เธอตกอยู่ในห้วงจินตนาการ ของตัวเองในตอนนี้ดังนั้น

“เธอถูกตรวจดีแล้ว นอกจากความดันโลหิต ต่ำกับสมรรถภาพทางกายไม่ดี ก็ไม่มีความผิดปกติ อื่น แต่เธอท้องใช่ไหม ต่อไปอย่าให้เธอได้รับความ ตกใจแบบนี้อีกมันมีเค้าลางสัญญาณเตือนถ้า เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกบ่อยๆมันอาจจะทำให้ แท้งได้ตลอดเวลา”

“แต่คุณหมอ สุดท้ายแล้วเพราะอะไรเธอถึงเป็นแบบนี้ได้”

เซียวซู่เล่าถึงสถานการณ์ในตอนนั้น หมอก็ คิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดอีกครั้งว่า”อาจเป็นไปได้ว่า ผู้ป่วยมีความฝังใจเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมนี้ ดังนั้น จึงสร้างความเสียหายทางจิตใจต่อเธอจะรุนแรงกว่า คนทั่วไปสิบเท่า”

“ฝังใจ?” เซียวซู่หันไปมองเย่โม่เซินโดยไม่รู้

ตัว

เข้าเม้มปากของเขา สายตาของเขากัมมอง ไปบนใบหน้าเสิ่นเฉียวแล้วนิ่งเงียบเหมือนเดิม

“แล้วคุณหมอเธอจะตื่นเมื่อไหร่?

“รอก่อนเถอะ ปล่อยให้สมองเธอทำงานช้าๆ ผู้ป่วยต้องปรับตัวก่อนที่จะตื่น”

เซียวซู่ผงะไป เกือบจะถามว่าแล้วถ้าคนไข้ ปรับตัวเองไม่ได้ล่ะ?

หลังจากที่คุณหมอออกไป ก็เหลือแค่เพียง สามคนเท่านั้นที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วย

“คุณชายเย่ ผู้ช่วยผู้ช่วยเสิ่นคืนนี้–อาจจะ ไม่ตื่นขึ้นมาแล้วนะครับ”

ทันทีที่เขาพูดจบเซียวซูก็รู้สึกว่าบรรยากาศ รอบตัวเขาเย็นลงมาก เขารีบถอยหลังออกมาสอง ก้าวอย่างรวดเร็ว : “ถ้าอย่างนั้นผมจะไปดูว่าป้าเฉินมาแล้วหรือยัง”

หลังจากพูดจบ เซียวซู่ ก็ออกจากห้องพักผู้ ป่วยไปอย่างรวดเร็วและในที่สุดห้องพักผู้ป่วยก็ เงียบสงบ เย่โม่เซิน จ้องมองหน้าใบหน้าซีดของ เสิ่นเฉียว ที่ไม่ขยับเขยื้อน

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

มีความฝังใจกับที่มืด?

เสิ่นเฉียวมีความฝันที่ยาวนาน

ในความฝันเธอเป็นคนเดียวที่ตัวเล็กลง ดู เหมือนจะสี่หรือห้าขวบเธอถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็กๆ ที่ไม่มีแสงสว่างไม่มีน้ำไม่มีอาหาร

ในห้องมีเพียงเตียงเล็กๆ ที่มีผ้าห่มบางๆวาง

อยู่

เธอขดตัวเหมือนลูกบอลเล็กๆ ซุกอยู่ที่มุม และได้ยินเสียงข้างนอกเป็นครั้งคราวซึ่งทำให้เธอ ตัวสั่นด้วยความกลัว

เธอหิวมาตลอดสามวัน ร่างกายเล็กๆของเธอ เกือบจะเหลือแต่กระดูก เบ้าตาลึกโบ๋ดูไม่เหมือนคน

แอ๊ด–

ประตูถูกเปิดออก มีเงาคนที่เดินเข้ามาหาเธอแล้วหยุดสูบบุหรี่!

เสิ่นเฉียว ตัวน้อยไม่สามารถทนกับความเจ็บ ปวดได้และกรีดร้องออกมา

“ถ้าแกยังกล้าตะโกน แกต้องชดใช้ค่าเสีย หาย!ยังจะกล้าตะโกนไหม!”

“อ๊ะอ๊ะอ๊ะ!”

“ฉันวันนี้ทำให้แกเจ็บ ทำให้แกไม่ฟัง ฉันให้ แกไม่ฟังคำพูดฉัน!”

ไม่เอา เจ็บ….อย่าตีหนู…”

ในห้องพักผู้ป่วยที่เงียบสงบ เสิ่นเฉียวซึ่งนอน อยู่เงียบๆบนเตียงโรงพยาบาล จู่ๆ ก็ตะโกนออกมา ก็ดึงความสนใจจากสายตาของเย่โม่เซินให้หันมา

มอง

“อย่าดี เจ็บ…..แม่….”

เย่โม่เซินเลื่อนรถเข็นเข้ามาใกล้ ครู่เดียวร่างก็ สูงโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอเล็กน้อย ได้ยินคำพูดที่ออก มาจากปากของเธอ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

อย่าตี?

เจ็บ?

จากทั้งสองคำดูเหมือนเขาจะได้รับข้อมูลที่ สำคัญบางอย่างและเสิ่นเฉียวยังดูเหมือนจะอยู่ในความสับสน เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมา คำพูดเหล่านี้ ทั้งหมดเธอโดยไม่รู้ตัว เธอพูดแต่ประโยคแรกแต่ไม่

ได้พูดประโยคถัดไป

เย่โม่เซินขมวดคิ้วของเธอขึ้นเล็กน้อย แล้ว ลูบหน้าผากของเธอโดยไม่รู้ตัวปลายนิ้วของค่อยไล่ ไปที่หางตาของเธอและเช็ดน้ำตาเหล่านั้นตรงหาง

ตา

ในวันปกติใบหน้าของเธอเกือบพันเข้าด้วยกัน ความรู้สึกนี้…เจ็บปวดมากหรือเปล่า? “ตื่นขึ้นมา!” จู่ๆเสียงของเย่โม่เซินก็รุนแรงขึ้น

มา!

“เจ็บ….เจ็บ….เสื่นเฉียว พูดคำนี้ซ้ำๆ เยโม่ เซิน เห็นว่าใบหน้าของเธอเจ็บปวดจริงๆ มือใหญ่ ของเขาจับข้อมือสีขาวบางของเธอเอาไว้ ค่อนข้าง แรง “ตื่นขึ้นมา!ไม่ได้อยู่ในความฝัน!”

อาจเป็นเพราะเขาใช้แรงมากเกินไป เสิ่น เฉียวxiu ขมวดคิ้วแน่นขึ้นและยิ่งเจ็บปวด แต่ก็ลืมตา ขึ้นอย่างรวดเร็ว

โดยไม่มีสัญญาเตือนมาก่อนสายตาของเธอ ได้สบตาเข้ากับ เย่โม่เซิน เช่นนี้ เย่โม่เซิน คลายมือ ของเขาโดยไม่รู้ตัว

ก็เห็นรอยช้ำบนข้อมือสีขาวของ เสิ่นเฉียว
อย่างไรก็ตาม เย่โม่เซิน ยังไม่ทันจะได้พูด อะไรกับ เสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียว ก็ทรุดตัวลงแล้วปิดตา ทั้งสองข้างลง

เย่โม่เซิน “.”

หลังจากหลับตาลงในครั้งนี้ เสิ่นเฉียว ไม่ได้ ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดใดๆอีกต่อไป และ สีหน้าของเธอก็กลับคืนสู่ภาวะปกติเหมือนก่อนหน้า

นี้

เมื่อก่อนเป็นอย่างไรนะ?

แม้ว่าเยโม่เซินไม่เคยเห็นคนตาย แต่ก่อน หน้านี้เสิ่นเฉียวก็ให้ความรู้สึกว่าเหมือนเธอได้ตาย ไปแล้ว เธอนอนเงียบๆไม่ขยับทั้งใบหน้าไม่มีชีวิต ชีวา

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้เธอยัง นอนหลับตาอยู่แต่ใบหน้าของเธอมีชีวิตชีวา

เยโม่เซินถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดวงตา ของเขากัมลงบนข้อมือของเธอและเอื้อมมือออกไป อีกครั้ง นิ้วมือของฉันถูเบาๆบนรอยซ้ำ การ เคลื่อนไหวที่อ่อนโยนแม้แต่เขาก็ไม่ได้สังเกตเห็น

ประมาณสิบห้านาทีต่อมาเซียวซู่พาปาเฉินก ลับมา และเมื่อป้าเฉินเข้ามาเธอเห็นเสื่นเฉียวนอน อยู่บนเตียง
ก็มีสัมผัสของความทะนุถนอมปรากฏใน ดวงตาโดยไม่รู้ตัว

“คุณนายน้อยสองคนนี้ ทำไมร่างกายของเธอ เป็นแบบนี้? ครั้งที่แล้วก็เข้าโรงพยาบาล วันนี้ก็เข้า โรงพยาบาลอีก”

“ดูแลเธอให้ดี” หลังจากเยโม่เซินสั่งป้าเฉินจบ เขาก็เป็นรถเข็นออกไปข้างนอกแล้วเซียวซู่ก็รีบตาม

ไป

“คุณชายเย?”

“ไปตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดของ เสิ่นเฉียว รวมถึงข้อมูลในอดีตของเธอไม่ว่ารายละเอียดจะ เป็นอะไรก็ตามทุกอย่างจะถูกตรวจสอบ”

เมื่อได้ยิน เซียวซู่หยุดก้าวไปครู่หนึ่ง รู้สึก ประหลาดใจเล็กน้อย “คุณชายเย? ทำไมจู่ๆถึงคิด อยากจจะตรวจสอบข้อมูลผู้ช่วยเสิ่น? เธอไม่ใช่ ว่า ….” แต่งงานเข้ามาแล้วเหรอ? อีกทั้งอีกครึ่งปี พวกเขาก็ต้องหย่ากันอยู่แล้ว ตรวจสอบข้อมูลเพื่อ อะไร?

“ฉันต้องการพรุ่งนี้ตอนเช้า”

หลังจากนั้นทันทีสิ่งที่ เย่โม่เซิน พูดเสร็จก็ ทำให้ใบหน้าของเซี่ยวซูเปลี่ยนไป “อะไรนะ? ต้องการพรุ่งนี้เช้าถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่ได้นอนทั้งคืน.”

“มีปัญหา?”

เขากวาดสายตามา

เซียวซู่ยึดหลังตรง “ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา อย่างแน่นอน!”

“ผมจะส่งข้อมูลให้คุณพรุ่งนี้เช้า!”

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่จะตรวจสอบข้อมูลของคน คนหนึ่งทั้งคืน เหมือนอยากจะเอาชีวิตเขาจริงๆ

โดยเฉพาะที่เขาทิ้งขว้างเวลาไปก่อนหน้านี้ ตอนนี้เวลาผ่านไปถึง 10 โมงแล้ว เขาเหนื่อยจะตาย มาตั้งแต่เช้า ยังต้องไปหาข่าวอีก

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เย่โม่เซิน ลุกขึ้นล้างหน้า ล้างตาเสร็จ เซียวซู่ก็ส่งมอบข้อมูลให้เขาตรงเวลา

“คุณชายเย่ จากที่เมื่อคืนคุณให้ผมหาข้อมูล ผมคิดว่าผมรู้แล้วว่าทำไมผู้ช่วยเสิ่นเป็นแบบนั้น คุณ ลองดู”

หลังจากพูดจบเซียวซูก็ส่งข้อมูลไปข้างหน้า เย่โม่เซินขมวดคิ้ว “ทำไม?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ