บทที่1183 การคลอดไม่รอใคร

วิลล่าให่เจียง

ในห้องที่มีแค่แสงไฟสลัวจากโคมไฟ หาน จื่อที่นอนกึ่งหลับ กึ่งตื่นนอนอยู่บนเตียง นอนหลับไม่สนิท

ไม่เป็นที่เฝ้าอยู่ข้างๆรู้สึกถึงอารมณ์ของเธอ กุมมือเธอเอาไว้ พร้อมพูดเสียงต่ำ : “ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

หานคู่จื่อกลัวว่าเขาจะเป็นห่วง บวกกับที่เธอแค่รู้สึกไม่สบาย แค่นิดหน่อย จึงไม่ได้บอกอะไรเขา ยิ้มสายหัวเชิงปฏิเสธ

“ไม่ได้ไม่สบาย ก็แค่รู้สึกเหมือนวันนี้นอนไม่ค่อยหลับ…….

“ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่” เยโมเงินยื่นมือเอาผมทัดหูอย่าง เบามือ น้ำเสียงที่สงบและมั่งคง ให้ความรู้สึกที่ปลอดภัยเป็น อย่างมาก

“อั้ม” หานมู่จื่อพยักหน้า หลับตาลงเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

จริงๆแล้วเธอค่อนข้างง่วง อยากนอนด้วย แต่ท้องไม่ค่อย สบายเท่าไหร่ ความรู้สึกแบบนี้ค่อนข้างคุ้นเคย…….

เหมือนกับคืนนั้นที่เธอคลอดเสี่ยวหมี่โต้ว

แต่ยังเหลือเวลาอีกตั้งสองวันกว่าจะถึงกำหนด หรือเธอจะ คลอดก่อนกําหนด

อย่าหลอกให้ตัวเองตกใจเลยดีกว่า หานมู่จื่อปลอบตัวเองพร้อมกับหลับตาลง

ผ่านไปไม่นาน เธอนอนหลับไปอย่างงุนงง แต่ท้องของเธอไม่ สบายหนักขึ้นเรื่อยๆ เหมือนว่าเจ้าตัวเล็กในท้องร้องโวยวาย อยากออกมา

หานคู่จื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วสบตาเข้ากับสายตาที่ตื่นเต้น ของเย่ ไม่เช่น

ริมฝีปากของเธออ้า ยากที่จะส่งเสียงออกมา

“ไม่ต้องตื่นเต้นนะ ฉันโทรศัพท์ไปแล้ว เดี๋ยวน้าเล็กก็คงมาถึง

“น้าเล็ก?” หานคู่จื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อก่อนสั่งอานเคยเป็นหมอ เธอน่าจะรู้เรื่อง จึงพยักหน้า เย่ไม่เชินคอยเช็ดเหงื่อให้เธออย่างเอ็นดู “ไม่สบายท้อง ใช้

ไหม?”

“อื้ม นิดหน่อย” หานมู่จื่อพยักหน้า ตอนนี้รู้สึกไม่สบายกว่า ก่อนหน้าอย่างชัดเจน เธอรู้สึกว่าตัวเองจะต้องคลอดก่อนกำหนด สองวันแล้ว

เดี๋ยวพอน้าเล็กมาแล้ว เธออยากจะลองถามวิธีนี้กับสั่งอาน

ส่งอานมาถึงอย่างไว ด้านหลังของเธอมีคุณท่านถือเดินตาม มาด้วยกัน คุณท่านฉือที่จับไม้เท้าของเขาเอาไว้ ใบหน้าแก่ของ เขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าจะคลอดแล้ว?”
สั่งอานมองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก : “ก็บอกแล้วว่าคนแก่ไม่ ต้องตามมา ดึกดื่นแบบนี้ก็จะตามมาจนได้ จะมาก็ให้มาแล้วไง ช่วงเงียบๆไม่ทิ้งพูดตลอดได้ไหมคะ เดี๋ยวถ้าจะคลอดแล้วจริงๆ ลูกสาวพ่อไม่มีเวลามาสนใจคำถามพวกนี้หรอกนะ”

หลังจากคุณท่านถือโดนลูกสาวว่าก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ เขาชิน กับการโดนพวกผู้หญิงว่าแล้ว เขาเคยทำผิดตอนวัยรุ่น ตอนนี้ ลูกสาวยอมอยู่ข้างเขา จะว่าเขายังไงก็ช่างเธอ

เพราะขอแค่เขายังรู้ว่าในใจของลูกสาวยังมีพ่อแบบเขาก็ พอแล้ว

“ไม่มีเวลาสนใจก็ไม่ต้องสนใ ดูแลหลานสะใภ้ฉันให้ดีก็พอ!

ประโยคนี้พูดได้ดี สั่งอานได้ยินแล้วพอใจเป็นอย่างมาก แล้ว ไม่ได้พูดอะไรต่อ

เธอเดินเข้าไปในห้องของหานจื่อ ส่วนคุณท่านถือรออยู่ ด้านนอก

ผ่านไปไม่นานคุณท่านถือก็เห็นเย่ ไม่เป็นหลานชายตัวเอง โดนไล่ออกมาจากห้องเช่นกัน เขาแอบถอนหายใจในใจ แล้ว เดินหน้าเข้าไปพูดคุยกับเย่ไม่เป็น

“โมเซิน เป็นไงบ้าง? มู่จื่อจะคลอดแล้วใช่ไหม?”

คิ้วของเย่โม่เซินขมวดไว้เป็นปม ริมฝีปากเม้มแน่นจนเป็นเส้น เดียว ไม่ได้ตอบคำถามของคุณท่านคือ ทั้งตัวของเขาเย็นไปหมด!
พอเห็นสีหน้าของเขา ฉือจีนพูดอย่างมีความสุข ไม่ต้อง ร้อนรน ผู้หญิงคลอดลูกก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น คลอดเสร็จก็ดีขึ้น ไม่ต้องตื่นเต้น

หัวคิ้วของเย่ไม่เป็นขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม เกี่ยวกับคำ พูดเซ้าซี้ของคุณท่านคือ ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่คุณตาของเขา หล่ะก็ เขาพ่นออกมาหนึ่งคำ นั่นก็คือไสหัวไป

เสียดายที่อีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ ส่วนเขานั้นก็เป็นพ่อคนแล้ว ต้อง ทําตัวให้เป็นแบบอย่าง

เพราะฉะนั้นแม้เยโมเงินจะรำคาญแค่ไหน ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร ใคร

เยโม่เซ็นไม่พูดอะไร คุณท่านถือก็ยังคงไม่รู้สึกโกรธ ทั้งสอง

ต่างรออย่างใจจดใจจ่อ

“ไปโรงพยาบาลเถอะ น่าจะได้คลอดก่อนกําหนด

สีหน้าของเย่ไม่เป็นไม่ได้ดีขึ้น เม้มปากเหมือนอยากจะพูด อะไร แต่โดนส่งอานพูดขึ้นก่อน “น้าจะดูแลเธออยู่ที่นี่เอง เธอไป ขับรถก่อน มารับเธอที่ที่ใกล้สุด

เย่โม่เป็นถึงจะพยักหน้า : “ครับ ผมไปเดี๋ยวนี้เลย

จากนั้นเขาเดินหันหลังแล้วเดินจากไป

คุณท่านถือยืนอยู่ที่เดิม แล้วถามอย่างสงสัย “เสี่ยวหมี่โต้วล่ะ?”
คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆได้ยินจึงตอบว่า “คุณชายเล็กน่าจะนอน แล้วค่ะ”

“นอนแล้ว? แม่ตัวเองจะคลอดแล้ว ไอ้เด็กนี้ยังนอนหลับอีก ไปไปไป ไปปลุกเขา

สั่งอาน: “”

คนรับใช้ค่อนข้างลังเล แต่ยังไงเขาก็เป็นคุณท่านฉือ เลย ต้องทำตามคำสั่ง พอเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าวก็โดนสั่งอานเรียก ไว้ก่อน

“ไม่ต้องไปแล้ว เด็กไปก็ทำอะไรไม่ได้ คนนึงแก่คนนึงเด็กไป ก็ไปยุ่งเฉยๆ อยู่นิ่งๆที่นี่ก็แล้วกัน ห้ามไปไหนเด็ดขาด”

เดิมที่คุณท่านถือกลัวว่าจะได้นั่งเหงาอยู่หน้าห้องคลอดคน เดียว เพราะไอ้เด็กเย่ไม่เช่นนั้นไม่ทางคุยกับเขาแน่นอน ดูจาก ท่าทางเขาแล้วเดี๋ยวคงร้อนรนกว่าเดิม ดังนั้นเขาเลยตัดสินใจ ลากเสี่ยวหมี่โต้วไปด้วย เพื่อเดี๋ยวจะได้คุยเล่นกัน

ใครจะคิดว่าสั่งอานจะปฏิเสธความคิดของเขา แบบนี้ไม่ได้

“ใครบอกว่าพวกเราสองคนจะไปทำให้ยุ่งเพิ่ม? หลานสะใภ้ คลอดพวกเราก็ควรตามกันไปทั้งบ้าน ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่ ก็ไปช่วยให้กำลังใจได้ ให้ทุกคนได้รู้ว่า หลานสะใภ้บ้านตระกูล ฉือ ของฉันสำคัญแค่ไหน คลอดลูกดึกดื่นขนาดนี้มีคนเฝ้าตั้ง คน”

ส่งอาน: “.………..
พูดเหมือนจะมีเหตุผล สั่งอานรู้ว่าตัวเองขัดอะไรไม่ได้ จริงๆ

“อานอาน รู้สึกว่าพ่อพูดถูกใช่ไหม? รีบไปปลุกเสี่ยวหมี่โต้ว เถอะ”

คนรับใช้มองสั่งอานแวบหนึ่ง แล้วหันไปมองคุณท่านถืออีก แวบหนึ่ง เหมือนกำลังตั้งคำถาม

ส่งอานได้แต่พยักหน้า อย่างช่วยไม่ได้ “ไปเถอะค่ะ เรียกเขา

สักหน่อย ถ้าหลับลึกมากก็ไม่ต้องปลุกนะ” “เดี๋ยวฉันไปเรียกเอง” คุณท่านถือเดินไปพร้อมกับไม้เท้า ของเขา

ไม่มีใครพูดอะไร สั่งอานมีเวลาว่างอยู่แป๊ปหนึ่ง แต่ไม่นานเ โม่เซินก็ขับรถมาจอด สั่งอานสั่งให้เขาอุ้มหานจื่อ แล้วไป ปล่อยที่นั่งหลังรถ มีเย่ โม่เซิน เป็นคนขับ แล้วสั่งอ่านอยู่เคียงข้าง ด้านหลัง อาจจะเพราะรีบร้อนเกินไป รถจึงออกวิลล่าไม่เจียงไป ด้วยความรวดเร็ว

กว่าคุณท่านฉือจะปลุกเสี่ยวหมี่โต้วตื่นได้ แล้วแต่งตัวเสร็จ ออกมา ก็ไม่เจอใครแล้ว

“คนหล่ะ!!” คุณท่านถือตะโกนเรียกเสียงดังอย่างไม่พอใจ “รอพวกเราแค่แป๊ปเดียวก็ไม่ได้หรือไง?”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตา ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ด้วย ความฉลาดของเขา เขาพอจะนึกได้นิดหน่อย
เมื่อกี้ยูฉือจินบอกเขาว่ามีเรื่อง ให้เขารีบตื่น เขายังเดาไม่ได้ ว่าเกิดเรื่องอะไร แต่ตอนนี้เห็นแตดกับหม่ามีไม่อยู่ เสี่ยวหมี่โต้ วก็เลยพอจะเดาได้ เขาดึงแขนเสื้อของฉือจีน พูดด้วยเสียงเบา ว่า : “ทวดครับ หม่ามี้จะคลอดเบบี้แล้ว เวลาไม่รอคนนะครับ พวกเราค่อยตามไปทีหลังก็ได้หนิครับ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ