บทที่1541สมัครใจเอง

คำพูดเหล่านี้พูดจนเสี่ยวเหยียนหน้าแตงหมดแล้ว เธอลืมเรื่อง อื่นไปในชั่วขณะ แค่คอยผลักแต่หานซิง

“คุณอย่าทะลึ่งได้มั้ยคะ ฉันกำลังพูดเรื่องจริงจังอยู่นะ”

“ทะลึ่ง?”แววตาของหานชิงลุ่มลึกขึ้นเยอะ แม้แต่เสียงแหบ ตามหลายส่วน “ทะลึ่งตรงไหน? ไม่ไปพูดคุยเป็นเพื่อนคุณที่ บริษัทให้มากๆ ก็ถือว่าทะลึ่ง? หรือว่า….คนที่ทะลึ่งคือคุณ?”

เสี่ยวเหยียน: “คุณไม่ต้องพูดแล้วค่ะ!”

เธอผลักหาเชิงออก กลับกันเอามือมอบไปที่ฝ่ามือของเขา เขาจูงมือของเธอไว้ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ให้แขนเรียวเล็กทั้ง สองของเธอกอดเอวของเขาไว้ และก้มหน้าเข้าใกล้เธอ แค่พูด เฉยๆไม่เป็นไรสักหน่อย ช่วงนี้คุณเพิกเฉยผมมานานเท่าไหร่ แล้ว? ตอนแรกเพื่อลูก ต่อมาล่ะ? เรื่องของคนอื่นล้วนกลายเป็น เหตุผลที่รบกวนพวกเราหมด? ถึงชีวิตคู่ของเขาจะมีปัญหาจริงๆ นั่นก็เขาหาเรื่องใส่ตัวเอง ไม่เกี่ยวกับคุณ

เสี่ยวเหยียนทำปากมองไปที่เขา “ทำไมคุณเย็นชาขนาดนี้? ไม่ว่ายังไงเขาก็ถือว่าเป็นเพื่อนของพวกเรานะ?”

“เพื่อน?”หานชิงถอนหายใจอย่างจนปัญญา: “เขาเป็นเพื่อน กับคุณ แต่ผมกับเขาไม่เคยเป็นเพื่อนกันนะ”

ตอนที่เขาชอบเสี่ยวเหยียน ทั้งสองน่าจะถือว่าเป็นศัตรูหัวใจอยู่มั้ง?

เดิมทีหานซึ่งก็เป็นคนที่ค่อนข้างเย็นชาอยู่แล้ว ย่อมไม่ค่อย ประทับใจเซียวซู่อยู่แล้ว แม้แต่กับน้องเขยตัวเองเย่ ไม่เซ็นเขายัง เย็นชามากเลย คงจะเพราะสมัยเด็กๆ สูญเสียเยอะเกินไป ต่อมา ก็ได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่เอง

คนๆหนึ่งแบกรับเยอะเกินไป ก็เลยติดนิสัยแบบนี้ตั้งนานแล้ว คิดถึงอันนี้ เสี่ยวเหยียนก็ค่อนข้างสงสารเขาอีกแล้ว ได้แต่ยื่น มือกอดเขาให้แน่นยิ่งขึ้น

“คุณอย่าแบบนี้สิคะ คุณต้องลองยอมรับคนอื่น เซียวเขาไม่ ได้เป็นปรปักษ์กับคุณสักหน่อย มีเพื่อนเพิ่มคนหนึ่งที่มีความเป็น ห่วงเพิ่มขึ้นส่วนหนึ่งนะ

เอาเสี่ยวเหยียนไว้ข้างกาย นี่ก็เป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย อย่างนึงแล้ว เป็นเรื่องที่หานซิงเองก็คิดไม่ถึง เรื่องเพื่อนยิ่งไม่ ต้องเลย

แต่หลังจากอยู่กับเสี่ยวเหยียน เขาได้เปิดใจกว่าเมื่อก่อน จริงๆ เพราะเมื่อก่อนเขาไม่ชินที่คนอื่นเข้าใกล้เขา ถูกสาวน้อย กอดนอนทุกคืน บางทีเธอถีบผ้าห่มทิ้ง เขายังกลัวเธอเป็นหวัด ดังนั้นก็เลยตื่นขึ้นมาห่มให้เธอ

ที่สำคัญที่สุดคือยังมีลูกสองคน ในที่สุดหานซึ่งอยู่บนโลกนี้ก็ มีคนในครอบครัวเพิ่มขึ้นหลายคนแล้ว

สิ่งที่เสี่ยวเหยียนนำพามาให้เขา ไม่เพียงแต่ตัวเธอเท่านั้น ยังมีลูกและ

หลัวหุยเหม่ยกับพ่อจางกลายเป็นพ่อแม่หานซึ่ง ตอน พวกจะชับหานต้องดูแลสุขภาพ ความรู้สึกที่คนคอย เป็นห่วงมันจริงๆ

ตลอดอยู่ตรงน้องฝ่ายไปห่วงใยเธอ

เพราะฉะนั้นสำหรับเขาแล้ว ความเป็นห่วงของพ่อแม่เสี่ยวเห ยียน คือความอบอุ่นและ

“ที่จริงคุณพอแล้ว”หานพูด

ไม่ค่ะ ชีวิตของคุณจะแค่ฉันได้เสี่ยวเหยียนส่ายหัว และไม่อาจเป็นเพื่อนคุณทุกวินาทีได้

หานชิงฟังแล้วขมวดคิ้วคุณหมายความว่ายังไง?

แน่นี้ไหนก่อน ฉันรับประกันไม่ด้วยซ้ำว่าฉันชีวิตอย่างยืนยาว และปลอดภัยหรือเปล่า ไม่แน่วันไหน………

คำพูดข้างหลังยังไม่ได้พูดที่เสี่ยวเหยียนอยากพูดได้แต่กลืนกลับเข้าไป

เธอหานไว้

“ห้ามพูดหานชิงขมวดคิ้ว ร่องระหว่างลึกมาก ต่อไปห้ามพูดแบบนี้อีก”

ญาติของเขาจากไปเยอะขนาดนี้ ถ้าคนรักหนึ่งเดียวก็จะจาก เขาไปล่ะก็ เกราะป้องกันทางจิตใจของเขาจะรับไม่ได้

เสี่ยวเหยียนเห็นเขาจริงจัง ได้หัวเราะขึ้นมาอย่างห้ามใจไม่ได้

“คุณตื่นเต้นขนาดนี้ทำไมคะ? ฉันก็แค่พูดเฉยๆ อีกอย่างนี้ก็ เป็นความจริงนี่คะ ฉันก็แค่ยกตัวอย่าง ไม่ได้บอกว่าฉันจะเกิด เรื่องจริงๆสักหน่อย ฉันแค่อยากให้คุณยอมรับโลกภายนอก เฉยๆ ฉันไม่อยากให้คุณเดียวดายขนาดนี้ค่ะ”

“โอเค ผมรับปาก ต่อไปห้ามพูดแบบนี้อีกนะ”

เดิมทีคือหานซึ่งกำลังอบรมสั่งสอนเสี่ยวเหยียน ต่อมากลาย เป็นเสี่ยวเหยียนอบรมสั่งสอนเขา ดังนั้นหานซึ่งก็เลยตัดสินใจ ต่อไปจะไม่คุยเรื่องนี้อีก

เวลาค่อยๆผ่านไป ในที่สุดลูกของเจียงเสี่ยวไปกับเซียวซู

มีชื่อของตัวเอง

เซียววังจือ

เจียงเสี่ยวไปเป็นคนตั้งชื่อให้ลูกเอง ตอนแรกเซียวซูได้ยินชื่อ นี้ได้อึ้งไปครู่นึง จากนั้นไม่ได้พูดอะไรก็ตอบตกลงเลย

จากนั้นทั้งสองได้ไปทำชื่อให้ลูก เหลียงหย่าเหอกลับไม่ได้ คิดมากอะไรเลย แถมยังพูดพลางยังยิ้มแกมปริว่าลูกสะใภ้เธอ ตั้งชื่อเก่ง ตั้งชื่อของลูกได้เพราะมาก เพราะกว่าชื่อของพ่อเด็ก เยอะเลย
เซียวซูก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่ลึกๆ

เหลียงหย่าเหอไม่สนอะไรเลย ขอแค่สองคนนี้ไม่หย่ากัน หลานชื่ออะไรก็ช่าง ถึงชื่อว่าหมาก็ยังได้

ใช้ชีวิตได้อย่างชิวมาก ไหลไปเหมือนสายน้ำ

ผ่านไปหนึ่งเดือน เซียวซูยังคงทำเรื่องที่เขาจะยืนหยัดได้ดี มากๆอีกเช่นเคย ดีจนเหมือนหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง ตอนแรกเจียงเสียว ไปไม่สบายใจ ต่อมาก็ค่อนข้างชินกับการดำเนินการประจำวัน ของเขาแล้ว

ส่วนเธอตระหนักได้ว่า ที่เซียวซูบอกจะชดเชยให้เธอไม่ได้พูด เล่นๆ

เพียงแต่ช่วงนี้ สาเหตุคงเพราะดูแลเธอ เขาตื่นเช้าหลับตึก จน ขอบตาของเซียวซูดำหมดแล้ว

เพราะฉะนั้นเช้าวันหนึ่งเซียวซูเตรียมตื่นเช้าไปเตรียมทุกอย่าง

ให้เจียงเสี่ยวไป มือกลับถูกเธอดึงเอาไว้

เซียวซูอึ้ง มองเจียงเสี่ยวไปด้วยความเหลือเชื่อ

เขาไม่กล้าคิดมาก แค่เสียงต่ำถามเธอ “คุณตื่นแล้วเหรอ? ผม ได้กวนคุณหรือเปล่า?”

เจียงเสี่ยวไปส่ายหัว จากนั้นมองดูเขาแต่ไม่พูดจา

เซียวซูถูกสายตาแบบนี้ต้องจนร้อนตัว ได้แต่หันสายตากลับ “คุณ…..นอนอีกสักพักเถอะ ผมไปทำอาหารเช้า
“ไม่ต้องค่ะ”เจียงเสี่ยวไปถึงเขาไว้อีกครั้ง “ต่อไปคุณไม่ต้อง ตื่นเช้ามาทำพวกนี้ทุกวันหรอกค่ะ

เซียวซูฟังแล้วหายใจตื่นเต้นขึ้นมา สีหน้าดูแย่ขึ้นมา

“เพราะอะไรครับ? ช่วงนี้ผมทำอะไรผิดอีกแล้วเหรอ? หรือผม ทำอะไรให้คุณไม่พอใจอีก? ถ้าคุณไม่พอใจ งั้นผม…….

“ไม่ใช่อย่างนี้! “เจียงเสี่ยวไปใช้แรงพูดขัดจังหวะเขา เม้มริม ฝีปากแดงของตัวเองแล้วหายใจลึกๆ “คุณอย่าตื่นเต้น คุณนอน ลงมาก่อน ฉันค่อยๆบอกกับคุณ

สีหน้าเธอค่อนข้างสงบ น่าจะไม่ใช่ไม่พอใจเขา แต่เซียวซูตื่น เต้นยิ่งกว่าขึ้นสนามประหารเสียอีก กลับจำเป็นต้องนอนลงมา ฟังเธอพูด

หัวใจ เหมือนถูกเผาอยู่บนเตา

“หนึ่งเดือนมานี้คุณทำได้ดีมาก ฉันก็เห็นความแน่วแน่ของคุณ แล้ว แต่ทุกครั้งที่คุณจัดการเรื่องหนึ่ง ฉันก็จะคิดอย่างละเอียด ตอนที่คุณทำเรื่องพวกนี้ สำหรับคุณแล้วมันอาจจะไม่ยุติธรรม

“ไม่หรอกครับ ผมสมัครใจเอง”

“คุณฟังฉันพูดให้จบ”

เซียวซูเม้มปาก ไม่เปิดปากพูดอีก

“ความรักเป็นสิ่งที่เท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะความรู้สึกหรือด้าน อื่นๆ ถ้ามัวแต่ให้อีกฝ่ายทุ่มเท ก็จะเกิดความไม่สมดุลกัน ก็เหมือนเมื่อก่อน ฉันรักคุณมาก แต่คุณรักฉันน้อย เวลานานเช้าก็ จะไม่สมดุลกัน ถึงแม้ตอนนี้คุณกำลังชดเชยให้ฉัน แต่เวลานาน เข้าก็จะเกิดความสมดุลกัน ดังนั้นฉันได้คิดแล้ว ต่อไปคุณอย่าทำ แบบนี้เลยค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ