บทที่1358 คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ

เสี่ยวเหยียน: “.….

หลังจากทานซึ่งจ่ายเงินเสร็จ เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะด่า เขา “คุณสติไม่ดีหรือยังไง? ที่จริงแล้วที่นอนทั้งสองที่นี้ไม่ได้ จำเป็นต้องแพงขนาดนี้เลย แต่คุณกลับจ่ายไปสองหมื่น! ”

เขาเป็นคนโง่ที่เสียเงินไปเปล่าๆ หรือยังไงกัน?

ถึงแม้จะรู้ว่าหานซึ่งมีเงิน เขาไม่มีทางเห็นเงินสองหมื่นนี้อยู่ใน สายตาเลยก็เถอะ แต่ว่าการเสียเงินโดยที่ไม่คุ้มแบบนี้ก็ยังทำให้ เธอพูดไม่ออก

และชายสองคนที่ได้รับเงินจริง ๆ ก็ดูโทรศัพท์มือถือของพวก เขาอย่างมีความสุข หลังจากนั้นก็หันมามองเสี่ยวเหยียนกับหาน ชิง ปากหวานอย่างมาก

“น้องสาวแฟนของเธอเนี่ยใจกว้างมากจริงๆ เลยนะ หาแฟน ได้แบบนี้ถือว่าเธอโชคดีมากเลยจริงๆ นะ รักษาเขาไว้ดีๆ ล่ะ”

เสี่ยวเหยียน: ว่าเขาเป็นแฟนฉัน” เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย ฉันยังไม่ได้พูดเลย

เธออยากจะต่อสู้ แต่ว่าหานซึ่งก็เอาแต่กอดเธอไว้แน่น ไม่ยอม ให้เธอหนีไปแม้แต่นิดเดียว

“คิๆ ดูเหมือนว่าจะแกล้งกันไปแกล้งกันมาอยู่นะเนี่ย มิน่าล่ะเขาถึงได้จ่ายเงินฟุ่มเฟือยขนาดนี้ตามเธอมีที่รถไฟ เอาใจใส่ มากจริงๆ พี่ชาย ได้อยู่นี้ ขอให้พวกเธอคบกันยาวนาน

เดิมทีหาเชิงรู้สึกว่าพวกเขาพูดมาก จี้ อยากจะให้พวกเขา

รีบเก็บของแล้วออกไปซะ

แต่ว่าพออีกฝ่ายอวยพรขอให้เขากับเสี่ยวเหยียนอยู่ด้วยกัน ยาวนานนั้น เขาก็ขยับริมฝีปากเป็นครั้งแรก “ขอบคุณมาก”

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เก็บของแล้วรีบไปอย่างรวดเร็ว ตอนที่ กําลังเก็บข้าวเก็บของนั้น เสี่ยวเหยียนก็พยายามดิ้นรนต่อ แต่ว่า ตั้งแต่ต้นจนจบหานซิงก็ไม่ยอมให้เธอหนีไปได้

สุดท้ายหานชิงก็วางของของ เธอไว้ด้านข้างที่นอน แล้วก็ให้ เธอนั่งลงบนเตียง

ตรงนี้เงียบมาก เพราะว่าทุกคนหลับหมดแล้ว หลังจากที่สอง

คนนั้นไป ตรงบริเวณนี้ก็เงียบสงบลง

ในบรรยากาศที่เงียบแบบนี้ เสี่ยวเหยียนเกรงใจที่จะพูดเสียง ดัง และก็ยิ่งไม่กล้าระเบิดอารมณ์

เธอทําได้แค่ลดเสียงลงแล้วมองไปที่หานชิง อยากจะพูดอะไร บางอย่าง แต่คิดไปคิดมาแล้วก็หันหน้าไปทางอื่นแทน

ผ่านไปสักพัก เธอก็หันหน้ากลับมา แล้วก็พูดกับหานซิงว่า “เสียเงินไปสองหมื่นเพื่อซื้อที่แบบนี้ คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ”

หานชิง: “”
ไม่คิดเลยว่าตอนนี้เธอยังจะนึกถึงเรื่องนี้อยู่

เมื่อสบตากับดวงตาที่โมโหของเธอ หานซึ่งก็ถอนหายใจ แล้ว ก็พูดอย่างจำใจว่า “สำหรับฉันแล้ว อะไรพวกนี้ไม่ได้สำคัญเลย

สิ่งที่สำคัญก็คือสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ ที่เมื่อกี้ถูก รังแกตอนอยู่ที่เบาะนั่ง

ถ้าเกิดไม่พาเธอมาที่นี่ เธอก็ยังจะถูกทำให้คับข้องใจต่ออยู่ ตรงนั้น

หานซิงเริ่มทําเก็บกวาดที่นอน เสี่ยวเหยียนก็นั่งมองเขาเงียบๆ แล้วก็พบว่าท่าทางของเขาดูเงอะงะ เห็นได้ชัดว่าเป็นครั้งแรกที่ ทําเรื่องอะไรแบบนี้

พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็ถามออกมาในทันที “นี่เป็นครั้ง แรกที่นั่งรถไฟเหรอ? ”

มือของหานชิงหยุดลง หลังจากนั้นก็พูดว่า “ทุกอย่างต้องมี ครั้งแรกทั้งนั้น”

เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

“ฉันจองตั๋วรถไฟไปมั่วๆ คุณหาฉันเจอได้ยังไง? ”

จนถึงตอนนี้เสี่ยวเหยียนยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าเธอจะเจอ หานซิงบนรถไฟ เธอรู้สึกว่าความเจ็บปวดทั้งหมดนี้มันเป็นเพียง แค่ความฝัน

ไม่ บางทีฉากแห่งความสุขก่อนหน้านี้ต่างหากที่เป็นแค่ความฝัน

ตอนนี้ ตื่นจากฝันแล้ว

เธอควรจะถอยกลับมาอยู่ที่เดิมของเธอ

ในโลกแห่งความเป็นจริง เขากับเธอนั้นแตกต่างกันอย่างฟ้า กับเหว ตำแหน่งข้างกายของเขาเป็นของคนอื่น

หานซึ่งจัดหมอนให้เธอ แล้วก็ยกเท้าของเธอขึ้นมา เสี่ยวเหยี ยนจับมือของเขาไว้ “คุณจะทำอะไร?

“ง่วงไม่ใช่เหรอ? ขึ้นไปพักผ่อนหน่อย

หานซึ่งพูดพึมพำกับตัวเอง แล้วก็ถอดรองเท้าให้เธอ เสี่ยวเหยี ยนอยากจะต่อต้านแต่ว่าก็ไม่ทัน ก็ถูกหานซิงกึ่งลากกึ่งอุ้มขึ้นไป ที่เตียง แล้วก็ห่มผ้าให้

นี่มันอะไรกัน? พอมาแล้วก็ไม่พูดอะไร เพียงแต่ทำเรื่องพวกนี้ พอนึกถึงสวีเย็นหวั่น ความเศร้าในใจของเสี่ยวเหยียนก็มาก

“คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลย คุณหาฉันเจอได้ยังไง? ”

หานซึ่งห่มผ้าให้เธออย่างอ่อนโยน เม้มปากแน่น น่าจะเพราะ ว่าสายตาของเธอนั้นรุนแรงเกินไป เขาถึงได้เงยหน้าขึ้นมา อธิบาย “ถ้าเกิดว่าอยากหาล่ะก็ ยังไงก็ต้องหาเจออยู่แล้ว”

“นอนสักหน่อยเถอะ สีหน้าของเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เดี๋ยวเธอ ตื่นพวกเราก็ถึงแล้ว
น้ำเสียงของเขาจางๆ เหมือนน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว

ในใจของเสี่ยวเหยียนกลับรู้สึกเหมือนโดนมีดแทง เธอ หลับตาลง รู้สึกร้อนในดวงตา

“นี่จะถือว่าเป็นการชดใช้ยังงั้นเหรอ? คุณคิดว่าคุณทําเรื่อง พวกนี้แล้ว ฉันจะให้อภัยในเรื่องที่คุณปิดบังฉันยังงั้นเหรอ? ”

พอพูดถึงเรื่องที่ปิดบังเธอขึ้นมา ดวงตาของหานซึ่งก็มืดมนลง เล็กน้อย

ที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เมื่อตอนเด็ก เขาแค่รู้สึกว่าความทรงจำอันมืดมนเหล่านี้ไม่ จําเป็นต้องถ่ายทอดไปยังคนที่ตัวเองรัก

เรื่องพวกนั้นเป็นแค่ความเจ็บปวดของเขาเพียงแค่คนเดียว ทําไมต้องพูดออกมาแล้ว ให้สาวน้อยของเขาต้องแบกรับเป็น เพื่อนเขาด้วยล่ะ?

สิ่งที่เขาอยากจะมอบให้เธอ ก็คือสภาพแวดล้อมที่อบอุ่น มี ความสุข และสดใส

แต่ไม่ใช่ภาพเหตุการณ์ที่เต็มไปด้วยไฟ เสียงร้องที่น่าเศร้า

เป็นอย่างมาก

“ฉันไม่ได้ตั้งใจปิดบังเธอ”

“แล้วทำไมที่ผ่านมาคุณไม่พูด? ” จนถึงตอนนี้เสี่ยวเหยียนยัง ไม่มีทางที่จะรับได้ กับเรื่องที่จู่ๆ ตัวเองก็กลายมาเป็นมือที่สาม
พอคิด เธอก็รู้สึกเหมือนว่าหัวจะระเบิด เพราะฉะนั้นก็เลยไม่รอ ให้หาเชิงพูด เธอก็พลิกตัวไปทางอื่นทันที “ช่างเถอะ คุณไม่ต้อง อธิบายแล้ว ไม่ว่าข้อเท็จจริงจะเป็นยังไง หลังจากที่รถไฟถึง สถานีแล้ว คุณก็กลับไปเถอะ ไม่ต้องตามฉันมาอีก

เธอออกมาเพื่อผ่อนคลายจิตใจ อีกนัยหนึ่งก็คือมาเพื่อลืมหาน

ชิง

ถ้าเกิดว่าเขาเอาแต่ตามเธอตลอด เอาแต่นัวเนียอยู่กับเธอล่ะ ก็ถ้ายังงั้นการที่เธอออกมาแบบนี้จะมีประโยชน์อะไรกัน?

ยิ่งคิดยิ่งโกรธ ยิ่งคิดยิ่งโมโห เสี่ยวเหยียนดึงผ้าห่มมาคลุม หัวของตัวเอง ไม่สนใจหาเชิงอีก

ที่จริงแล้วหานซิงก็ไม่ได้อยากจะพูดตอนที่เธอกำลังโกรธ ตอน นี้เธอไม่ค่อยมีจะมีเหตุผล ถึงแม้เขาจะรู้สึกมาโดยตลอดว่าเรื่อง นี้ไม่ได้รุนแรงที่ต้องมาถึงขั้นนี้เลย

แต่ว่าสาวน้อยคนนี้ ตั้งอกตั้งใจเตรียมอย่างพิถีพิถันอยู่นาน แต่จู่ๆ ก็กลายมาเป็นเรื่องตลกสำหรับคนอื่น แน่นอนว่าต้องคิด เยอะอยู่แล้ว ดังนั้นหานซิงก็เลยตัดสินใจจะว่าหลายวันนี้จะอยู่ กับเธอ เธออยากจะทำอะไรก็ให้เธอทำแบบนั้น รอให้ความ โมโหของเธอลดลง สงบลง

เขาถึงจะเล่าเรื่องอดีตพวกนั้น ให้เธอฟัง

มีเสียงถอนหายใจอย่างหนักดังขึ้นที่หัวของเธอ ผ่านไปนาน เสี่ยวเหยียนก็ได้ยินหานชิงพูดว่า “นอนเถอะ นอนพักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวฉันจะเฝ้าเธออยู่ตรงนี้เอง”
พอได้ยินแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะตาแดง น้ำตาก็ ไหลพรากออกมา

ถ้าเกิดว่าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ ถ้าเธอได้ยินแบบนี้ คงจะรู้สึกว่า หาน งดีกับเธอมาก และรู้สึกปลอดภัย

แต่ว่าตอนนี้….เธอกลับรู้สึก เยาะหยันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เขาคือคนที่มีคู่หมั้นแล้ว

แต่ว่ากลับมาตามเธอ แล้วคู่หมั้นของเขานั้น ก็อยู่ที่บริษัท

สิ่งที่น่าข่าก็คือ เธอไม่รู้อะไรทั้งนั้น แถมยังพาคู่หมั้นของเขา มาส่งถึงหน้าเขาด้วยมือของตัวเอง แถมยังไปส่งเธอที่โรง พยาบาลด้วยกัน เอาอาหารไปให้เธอ

เดาว่าสวีเย็นหวั่นคงหัวเราะเยาะเธอจะตายอยู่แล้ว นึกถึงข้อความที่สวีเย็นหวั่นส่งมาให้เธอก่อนหน้านี้

พูดอะไรที่ว่าคนที่คบกับเขาตอนนี้เธอคือเธอ เขาจะรับผิดชอบ

เธอ

เธอไม่ได้ต้องการการรับผิดชอบอะไร เธอไม่ต้องการ…..

น้ำตาของเสี่ยวเหยียนไหลลงมาอย่างรุนแรง แต่เพราะว่าหาน ซึ่งอยู่ด้านบน ดังนั้นเธอก็เลยทำได้แค่พยายามกดเสียงร้องไห้ ของตัวเองเอาไว้ กัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้แน่น กลืนเสียง สะอื้นทั้งหมดกลับเขาไปในท้องของตัวเอง

แต่ไม่ว่าเธอจะควบคุมได้ดีแค่ไหน ก็ยังมีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากเธอเล็กน้อย

หานชิงที่เฝ้าอยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น หัวใจ ของเขาก็รู้สึกเศร้าโศก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ