บทที่ 292 ไม่น่าเชื่อ

ดังนั้นทารกจึงหิวแล้ว

ความรู้สึกนี้ส่งผ่านไปยังเธอโดยเป็นธรรมชาติ หลังจากเสิ่นเฉียวตื่นขึ้นมาเธอก็มองไปที่บรรยากาศที่ ไม่คุ้นเคยตรงหน้าครู่หนึ่งกว่าจะรู้ตัวสิ่งที่เธอทำไปในวัน นี้ เธอขยี้ตาแล้วลุกขึ้นจากนั้นก็มองไปยังพื้นที่ว่าง

“เสี่ยวเหยียน”

ไม่มีใครตอบกลับ หรือว่าเสี่ยวเหยียนยังไม่กลับ ในใจเสิ่นเฉียวมีข้อสงสัยบางอย่าง ตอนที่กำลังจะใช้ โทรศัพท์มือถือโทรหาเสี่ยวเหยียน

ประตูห้องครัวถูกผลักเปิดออกและเสียวเหยียนก็

หยิบจานสองใบแล้วเดินออกไป

“ในที่สุดเธอก็ตื่นสักที รีบล้างมือและกินข้าวได้

แล้ว”

เสิ่นเฉียวตะลึง “กินข้าวได้แล้ว เธอกลับมา เมื่อไร”

“ฉันกลับมานานแล้วเห็นเธอนอนขี้เกียจเหมือน หมูฉันก็เลยไม่รบกวน” เสี่ยวเหยียนยิ้มตาหยีและพูดขึ้น จากนั้นวางจานในมือลงบนโต๊ะและทักทายเธอราวกับจะ ให้อาหารหมู “เฉียวเฉียวอย่านั่งโง่ๆอยู่เลย รีบลุกขึ้นมา ล้างมือและทานอาหาร ฉันทำอาหารเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นตอนนี้เธอไปหยิบชามกับตะเกียบแล้วกินเสร็จเธอจะ ต้องล้างจานนะ”

เสิ่นเฉียวในตอนแรกรู้สึกสับสน แต่เมื่อถูกเธอพูด อย่างนั้น ก็ฉีกยิ้มขึ้นและลุกขึ้นมา “โอเคแน่นอน”

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นไปที่ห้องครัวเพื่อหยิบจาน และตะเกียบแล้วมานั่งทานอาหารกับเสี่ยวเหยียน

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ทานอาหารฝีมือของเสี่ยว เหยียน ฝีมือของเธอไม่เลว เธอทานไปด้วยพูดไปด้วย “ฉันลงมือทำอาหารด้วยตัวเองเพราะเธอเลยนะ เป็น อย่างไรบ้าง ฝีมือของฉันไม่เลวเลยใช่ไหม”

“อืม”

ทั้งสองคนทานอาหารอย่างรู้กันโดยไม่ได้พูด อะไรอีก เพียงแค่จดจ่ออยู่กับการเติมเต็มอาหารลงใน ท้อง เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเสิ่นเฉียวทานพอประมาณแล้ว จึงเอ่ยปากถาม “เธอบอกว่ามีเรื่องจะบอกฉัน เรื่องอะไร คงไม่ได้ทะเลาะกับเย่โม่เซินอีกแล้วใช่ไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เส้นเฉียวชะงักจากนั้นเธอก็เงย หน้าขึ้นมองเสี่ยวเหยียน

ทันใดนั้นเธอก็วางตะเกียบในมือลงและจ้องมอง เธออย่างจริงจัง

เสี่ยวเหยียนยังคงยัดอาหารเข้าปากต่อไป ในใจ คิดว่าเป็นอย่างที่คาดไว้เธอคิดถูกที่ไม่ถามเรื่องนี้ก่อน ทานอาหาร ไม่อย่างนั้นเสิ่นเฉียวคงไม่ต้องทานอาหาร มื้อนี้แล้ว
“ฉันไม่มีใครที่จะคุยได้ด้วยอีกแล้ว นอกจากเธอ ฉันไม่มีใครเลยจริงๆเสี่ยวเหยียน มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยาก ถามความคิดเห็นของเธอ”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนยัดอาหารลงปากไป ก็ หยิบชามขึ้นมาจิบน้ำซุป “พูดมาสิ”

มันอึดอัดเกินไปที่จะเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ในใจคน เดียว เสิ่นเฉียวครุ่นคิด และกล่าวในที่สุดว่า “เธอคิดมา ตลอดว่าฉันและเย่โม่เซินสามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้ดีใช่ ไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนก็พยักหน้าอย่าง เป็นธรรมชาติ “แน่นอนสิพวกเธอเป็นสามีภรรยากัน เธอ ชอบเขาและเขาก็ชอบเธอด้วย ไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกัน ด้วยดี จะอยากทำอะไรอีก”

“แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันท้องล่ะ”

เสี่ยวเหยียนตะลึง แต่ก็มีปฏิกิริยารวดเร็วเช่นกัน “ตั้งท้องแล้วมีปัญหาอะไร นี่มันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรือ

ไง เธอตั้งท้องลูกของเขาและมันทำให้ความสัมพันธ์ ของเธอมั่นคงขึ้น ถึงเวลานั้นว่าหานเส่โยจะกลายเป็น ปีศาจได้อย่างไร”

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็รู้สึกเศร้าเล็ก น้อย เธอหรี่ตาลงน้ำเสียงของเธอดูเหมือนจะเยาะเย้ย ตัวเอง

“แล้วถ้าฉันบอกเธอว่าเด็กคนนั้นไม่ได้เป็นลูก

ของเย่โม่เซินล่ะ”
“ไม่ใช่แล้วยังไง…แล้วมีอะไรเหรอ…” เสี่ยวเหยี ยนตอบกลับอย่างไม่สนใจ แต่เมื่อพูดจบเธอก็หยุดพูด กลางประโยคราวกับเหยียบเบรกรถ เธอเบิกตากว้างนั่ง อยู่อย่างนั้นราวกับว่าเธอถูกจี้จุดฝังเข็มไม่ให้เคลื่อนไหว

เธอกลืนอาหารในปากเป็นเวลานาน แล้วมองไป ที่เสิ่นเฉียวอย่างอึดอัด “ขอโทษนะ เมื่อกี้ดูเหมือนว่าฉัน จะชะงักไป เธอพูดประโยคเมื่อกี้อีกสักครั้งสิ”

เสิ่นเฉียวยิ้มให้เธออย่างขมขื่น “มันยากที่จะเชื่อ ใช่ไหม ยากที่จะยอมรับ ฉันกับเขาเป็นสามีภรรยากัน แต่ ฉันท้องกับคนอื่น”

“ไม่ได้จะพูดอย่างนั้น…” เสี่ยวเหยียนพบว่าตัว เองพูดสะเปะสะปะแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน เดิมทีหานเส่ โยวเป็นตัวร้าย ปรากฏว่าเธอท้องกับผู้ชายคนอื่น เยโม่ เซินจะถือสาไหม”

เสี่ยวเหยียนเจอกับเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก ใช้ เวลาครู่หนึ่งก็ไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อปลอบโยนเสิ่นเฉียว

“เธอได้ยินก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยนับประสาอะไร กับเขา” เสิ่นเฉียวลดตาลงขนตายาวของเธอทอดเป็นรูป พัดรอบดวงตา เสียงหัวเราะของเธอขมขื่นมากเธอกัดริม ฝีปากล่าง “บางทีนี่อาจเป็นพรหมลิขิต”

“ไม่ใช่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอท้องกับ ผู้ชายคนอื่นได้ล่ะ เสิ่นเฉียวเธอคบชู้เหรอ”

เสี่ยวเหยียนนึกไม่ออกจริงๆ ผู้หญิงที่แต่งงาน แล้วคนหนึ่งจะท้องกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไง เธอก็คิดเรื่องอื่นไม่ออกจริงๆนอกจากการมีชู้

“จริงๆแล้วนี่ไม่ใช่การแต่งงานครั้งแรกของฉัน ฉันเคยหย่าร้างมาแล้วครั้งหนึ่ง”

เสี่ยวเหยียน ” ”

“แล้วหมายความว่าลูกเป็นของอดีตสามีเหรอ”

เสิ่นเฉียวส่ายหัวอีกครั้ง อ้าปากแต่ก็ไม่มีอะไรจะ พูด แต่เรื่องลูกเป็นของเย่หลิ่นหานต่อให้ตายเธอก็พูด

ไม่ได้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอจึงกัดริมฝีปากและพูดว่า “ฉัน ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็ก”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ รีบพูดมาให้กระจ่าง ฉัน กระวนกระวายจะตาย”

เสี่ยวเหยียนคิดว่าเธอน่าจะมีเพียงความขัดแย้ งกับเย่โม่เซิน ใครจะรู้ว่าระหว่างพวกเขามีเรื่องใหญ่ แบบนี้ ชั่วครู่เสี่ยวเหยียนเห็นท่าทางของเธอนิ่งจึงกังวล ใจแทนขึ้นมา รอไม่ไหวที่จะใส่ความคิดลงไปในสมอง เสิ่นเฉียว รื้อฟื้นความทรงจำทั้งหมดของเธออีกครั้ง

เสิ่นเฉียวเล่าเรื่องอีกรอบอย่างเรียบง่าย

“ก็เป็นแบบนี้ นั่นสินะมันเกิดขึ้นอย่างคาดไม่ถึง จนฉันรับมือไม่ทัน เมื่อฉันรู้ตัว…. มันก็สายไปแล้ว ตอน แรกฉันคิดจะไปทำแท้ง แต่ทางโรงพยาบาลบอกฉันว่า ฉันไม่สามารถทำแท้งได้มิฉะนั้นจะเสี่ยงต่อการตกเลือด ต่อมาฉันมาคิดดู… เด็กไม่มีความผิดอะไร ฉันเลยเก็บเด็กคนนี้ไว้”

เสี่ยวเหยียนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและ ทันใดนั้นก็พูดว่า “เธอให้ฉันประมวลผลแป๊บนึง หลายๆ เรื่องในคราวเดียวกัน ฉัน…ประมวลมันไม่ทัน”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ลุกขึ้นเดินกลับไปที่

ห้อง

เสิ่นเฉียวมองไปที่แผ่นหลังเรียวของเธอก็รู้สึก เศร้าเล็กน้อย

หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น เสี่ยวเหยียนคงจะ เกลียดเธอแล้วใช่มั้ย คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สกปรกและ น่ารำคาญ

หลังจากคิดเรื่องนี้เสิ่นเฉียวก็ถอนหายใจจากนั้นก็ ลุกขึ้นไปเก็บของบนโต๊ะและถือของเดินเข้าไปในครัว เธอสัญญากับเสี่ยวเหยียนว่าจะล้างจาน

หลังจากล้างจานและตะเกียบแล้วเธอก็จะจากไป อย่างเงียบๆ

อยู่ที่นี่ต่อก็มีแต่จะทำให้คนเกลียด

เสิ่นเฉียวล้างจานเร็วมาก หลังจากล้างเสร็จเธอก็

กลับไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อเอาของของตัวเองแล้วก็ เตรียมตัวจากไป เมื่อเธอเดินไปที่โถงทางเข้า เธอก็ได้ยินเสียง ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับเสี่ยวเหยียนเดินออกมาจาก

นั้นเธอก็เหลือบไปเห็นเซินเฉียนกำลังจะจากไป จึงถามขึ้น “ดึกดื่นป่านนี้แล้วจะไปที่ไหน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเสิ่นเฉียวก็หยุดชะงัก เธอหัน หน้าไปมองเสี่ยวเหยียน ริมฝีปากของเธอขยับ

“ฉัน…

เสี่ยวเหยียนหรี่ตาลงมองเธอแปลกๆ และมองไป เห็นกระเป๋าในมือเส้นเฉียวด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “เธอ กำลังจะไปแล้วเหรอ มีอะไรเหรอ”

ตอนนี้เสิ่นเฉียวพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เธอคิดว่า เสี่ยวเหยียนเกลียดตัวเอง เธอจึงอยากออกไปอย่าง เงียบๆ หลีกเลี่ยงไม่ให้ต้องโดนเกลียดไปมากกว่านี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ