บทที่147 ปล่อยฉันกับลูกไป

เมื่อพูดจบ มือของเย่โม่เซินก็ฉีกชุดนอนที่ เธอเพิ่งใส่อย่างรุนแรง

“ว้าย!” เสิ่นเฉียวอุทานออกมา ร่างเล็กของ เธอสั่นเทาไม่หยุดอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วย ความกลัว สายตามองตามมือของเย่โม่เซินที่เริ่ม เคลื่อนไปตามร่างกายของเธอ เธอนึกถึงวันที่มืด มิดเมื่อเช้าและมันยังคงปวดร้าวอยู่ที่ไหนสักแห่ง

ถ้าหากว่าเขาทำแบบเมื่อเช้า..

ไม่….ไม่เอา!” เสิ่นเฉียวคว้ามือใหญ่ของเขา ที่สะเปะสะปะ ด้วยน้ำเสียงที่กำลังจะร้องไห้: “คุณ อย่าทำกับฉันแบบนี้!”

ถ้าหากว่าทำการอย่างเร่าร้อนและรุนแรง อย่างเมื่อเช้า เสิ่นเฉียวไม่กล้าจะรับประกันว่าจะ ยังรักษาลูกของเธอเอาไว้ได้หรือไม่!

เย่โม่เซินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับ ปฏิกิริยาที่รุนแรงของเธอ เขาเพิ่มแรงที่บีบจับบน ตัวเธอและแววตาที่เย็นยะเยือก: “ทำไมล่ะ ไปทำ อะไรผิดมา ไม่กล้าให้ฉันตรวจสอบเหรอ?”

เสิ่นเฉียวสำลัก: “เย่โม่เซิน เมื่อเช้าฉันไปโรงพยาบาลมา!”

ได้ยินอย่างนั้น เย่โม่เซินเลิกคิ้ว

“ฉันทำเรื่องอย่างว่ากับคุณไม่ได้ ถ้าไม่ อย่างนั้น เด็กอาจจะหลุดได้”

สีหน้าที่เย็นชาเป็นทุนเดิมของเย่โม่เซิน เมื่อได้ยินเธอพูดถึงเด็ก ทันใดนั้นแววตาของเขา ก็แตกละเอียด มือเขายิ่งเพิ่มแรง และกัดฟัน กรอด: “เธอยังกล้าพูดถึงเด็กกับฉันอีกเหรอ? ก็ เป็นเพียงก้อนเนื้อเท่านั้น ตอนแรกก็ต้องการจะ ให้เอาออกอยู่แล้ว เธอคิดว่าฉันจะปกป้องเด็กคน นั้นรึไง?”

แควก–

ชุดนอนของเส้นเฉียวถูกดึงจนขาด

แววตาแห่งความสิ้นหวังปรากฏขึ้นใน ดวงตาของเสิ่นเฉียวเธอดึงแขนเสื้อของเยู่โม่เซิน “ไม่เอา ก่อนหน้านี้คุณรับปากชัดเจนว่าจะเก็บเด็ก

ไว้”

เธอมีน้ำตาคลอและตอนนี้เธอมองขึ้นไปที่ เยโม่เซิน ที่ขอบตาของเธอเหมือนทะเลสาบที่ แสนเย็นสบาย แต่ดวงตาของเธอมัวหม่นและ แดงก่ำ
เย่โม่เซินนิ่งไปพักหนึ่ง เกิดความรู้สึก ใจอ่อนในใจไม่น้อยอย่างประหลาด

ทันใดนั้น เขายกมุมปาก: “ได้สิ ขอฉัน” เย่โม่เซินยั่วเธอ: “ขอฉัน ฉันจะปล่อยเธอ กับเด็กนั่น”

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร

เสิ่นเฉียวจ้องมองเขานิ่ง ๆ แต่น้ำตาก็ยัง กลั่นตัวออกมาจากปลายหางตา

“แค่เพียงขอร้องคุณ คุณก็จะปล่อยฉันไป งั้นเหรอ?”

เธอไม่ค่อยจะเชื่อใจ เพราะเยโม่เซินเอาแน่ เอานอนไม่ได้ เธอกลัวว่าถ้าหากว่าเธอขอร้องไป แล้วเขาจะกลับคำทีหลัง

แต่ถ้าเธอไม่ทำ แม้แต่โอกาสสักนิดก็ไม่มี แพทย์ให้พูดกับเธออย่างชัดเจนแล้ว ถ้าหากว่า คืนนี้เย่โม่เซินยังจะทำกับเธอแบบนั้น

คงจะไม่สามารถเก็บเด็กไว้ได้

“ถ้างั้นจะขอแล้วค่อยคุย”

สุดท้าย

คำพูดของเย่โม่เชินไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้

ใบหน้าของเสิ่นเฉียวภายใต้แสงไฟนั้นซีด ขาวลงไปมาก มือของเธอจับมือของเย่โม่เซิน แน่นมาก จากนั้นจึงพูดขึ้นเบา ๆ: “ได้ ถ้าอย่างนั้น ฉันขอคุณ…ปล่อยฉันไปสักครั้ง ปล่อยฉันกับลูก ฉันขอร้องคุณ!”

ทันใดนั้นม่านตาของเย่โม่เซินก็หดลง

ในที่สุดเธอก็เอ่ยปากขอร้องเขาจริง ๆ!

เพราะต้องการจะเก็บก้อนเนื้อนั่นไว้ตอน เช้าเขาให้เธอจัดการกับเอกสารกองใหญ่เธอไม่ บ่นสักคำ ในห้องประชุมถูกคนอื่นว่าร้ายเธอก็ไม่ ว่าอะไร แต่ตอนนี้กลับขอร้องเขาเพื่อเด็กไม่มีพ่อ นี่?

เย่โม่เซินหัวเราะเยาะออกมา

“หญิงสองตัว ฉันควรจะบอกว่าเธอโง่หรือ คลั่งรักดี? หย่าก็หย่าแล้ว เธอยังจะเก็บเด็กไว้ เพื่อผู้ชายคนนั้น? คิดว่าจะมีสักวันที่จะได้กลับไป อยู่ข้าง ๆ มันรึไง?”

เมื่อเขาพูดประโยคหลังน้ำเสียงของเย่โม่ เซินก็รุนแรงขึ้นทันใดและสัมผัสแห่งความโกรธก็ ผุดขึ้นรอบตัวเขา
พูดถึงหลินเจียงอีกแล้ว

เธออยากจะตะโกนใส่เย่โม่เซิน เด็กในท้อง ของเธอไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับหลินเจียงเลย สักนิดเดียว

แต่ว่า…เธอก็คิดถึงคำพูดของหานเส่โยว สูทนั่นเป็นของเย่หลิ่นหาน! พี่ชายคนโตของเย่โม่เซินเย่หลิน หาน หรือว่า…เด็กในท้องจะเป็นลูกของเย่หลี่ นหาน?

เสิ่นเฉียวหลบสายตาและคิดถึงเรื่องราว เย่ โม่เซินกลับคิดว่าเขาพูดทิ่มแทงได้ตรงจุดจึง เงียบไป ด้วยท่าทีกล้ากลืนฝืนทนอย่างนั้นทำให้ เขายิ่งเห็นแล้วยิ่งโมโห

“เพื่อผู้ชายประเภทนั้น เธอทำได้ถึงขนาดนี้ ที.”

เยโม่เซินปล่อยมือจากเธออย่างรวดเร็ว ใบหน้าแสดงความขยะแขยงและน้ำเสียงที่เย็น ชา “เห็นหน้าเธอแล้วหมดอารมณ์ ไสหัวไป”

ถึงแม้ว่าได้ฟังคำพูดนี้แล้วมันจะทำร้าย จิตใจ แต่เสิ่นเฉียวกลับรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก

อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ปล่อยเธอ เจ้าตัวน้อย ในท้องจะยังปลอดภัยเป็นการชั่วคราว

ดังนั้นเสิ่นเฉียวจึงเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว และจับมุมโต๊ะไว้ จากนั้นเธอเดินไปยังที่ของเธอ

สายตาที่จ้องมองของเย่โม่เซินที่ด้านหลัง เขาจ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอเหมือนนก เหยี่ยวเหมือนหนามแหลมคมก่อนที่จะเดินเคลื่อน ตัวไป

เสิ่นเฉียวหลบเข้าไปในผ้าห่มของเธอ ตัว และปากยังคงสั่นเทา

ใช้เวลาอยู่นานกว่าเธอจะสงบลง จากนั้นก็ พบว่ามือเท้าของเธอเย็นเฉียบ

โชคดี คืนนี้เธอหนีรอดมาได้

เสิ่นเฉียวหลับตาหวังว่าตัวเองจะสามารถ นอนหลับได้ แต่ทั้งคืนนั้นก็ผ่านไปอย่างสะเปะสะ ปะ ในหัวของเธอ ในความฝันมีแต่คำพูดของหาน เส่โยววนเวียน และไปหน้าของเย่หลิ่นหาน

อีกทั้งลมหายใจหนักของผู้ชายคนนั้นใน คืนที่ฝนตก
ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็ตื่นขึ้นมาจากการหลับ ใหล เธอลืมตาขึ้นและเห็นว่าบริเวณโดยรอบ สว่างแล้ว

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู พบว่ามัน เช้าแล้ว

ที่แท้ค่ำคืนได้ผ่านไปแล้ว

เสิ่นเฉียวเก็บผ้าห่มและลุกขึ้น เยโม่เซินยัง พักผ่อนอยู่ เธอทำความสะอาดอย่างรวดเร็วและ ลงไปข้างล่าง ในเมื่อนอนต่อไม่หลับแล้วสู้ไป ทำงานดีกว่า

เพียงแต่เธอไม่คิดว่าก่อนออกจากบ้านจู่ ๆ จะเจอเย่หลิ่นหาน

“น้องสะใภ้ ทำไมตื่นเช้าจัง?”

เมื่อเย่หลิ่นหานเห็นเธอเขายังคงทักทาย เธออย่างอบอุ่น

ครั้งนี้ที่เสิ่นเฉียวได้พบเย่หลิ่นหานอารมณ์ และความรู้สึกของเธอต่างไปจากเดิม

ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่พบเย่หลิ่นหาน เธอคิด และพยายามไม่อยู่ใกล้เขาจนเกินไป เพื่อไม่ให้ เขาต้องมีปัญหาไปด้วย
แต่ว่าตอนนี้เจอกับเย่หลิ่นหาน เสิ่นเฉียว คิดถึงคำพูดที่หานเสี่ยวพูดกับเธออยู่ตลอด จาก นั้นเธอมองไปที่ชายหนุ่มที่ยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น ที่ตรงหน้า ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็ไม่สามารถคิดว่า ผู้ชายในคืนนั้นคือคนเดียวกันกับเขาได้เลย

มันจะเป็นคนคนเดียวกันได้ยังไง??

พี่ชายของเส่โยวจะผิดหรือเปล่านะ?

หรือบางทีเธอจะเป็นคนฟังผิดเอง?

“น้องสะใภ้?” เย่หลิ่นหานเห็นสีหน้าเธอไม่ ดี อีกทั้งยังยืนมองหน้าเขาเฉย ๆ อย่างนั้น: “เป็น อะไร? ใจลอยคิดเรื่องอะไรอยู่เหรอ?”

ได้ยินอย่างนั้น เสิ่นเฉียวจึงได้สติ เธอรีบ ก้มหน้าเพื่อระงับอารมณ์ของเธอ

“ขอโทษค่ะพี่ใหญ่ เมื่อคืนฉันนอนหลับไม่ ค่อยสบาย ก็เลยสับสนเล็กน้อย”

เย่หลิ่นหานได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าเล็ก น้อย: “ที่แท้ก็หลับไม่ค่อยสบาย ถึงว่าหน้าตาดูไม่ ค่อยดี รอยคล้ำใต้ตาก็เข้มมาก”

เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างลำบากใจ

“ถ้างั้น เธอกินข้าวเช้ารึยัง?” เย่หลิ่นหานมองเข้าไปข้างในและยิ้มเล็กน้อย: “ตื่นเช้าขนาด นี้ คนงานคงจะเตรียมอาหารเช้าให้ไม่ทันหรอ กมั้ง?”

เสิ่นเฉียวส่ายหน้า: “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็ไม่ หิว”

“ฉันพาเธอไปนะ”

เสิ่นเฉียว: “.”

“ไปเถอะ อยู่ใกล้ ๆ ออฟฟิศเรา ที่นั่นอาหาร เช้าอร่อยนะ”

ตอนแรกเสิ่นเฉียวอยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อ คิดถึงเรื่องของตัวเองแล้ว เธอจึงตัดสินใจไปกับ เย่หลิ่นหานสักรอบ

ในเมื่อหานเส่โยวพูดแบบนั้นแล้ว เธอรู้สึก ว่า…ต้องทดสอบความจริงสักครั้ง

“ค่ะ”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า เธอลืมสิ่งที่เย่โม่เซิ นกำชับเธอไว้หมดแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ