บทที่590 ทำไมต้องรู้สึกผิด

หานมอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับอีกฝ่าย เธอลืมแม้กระทั่ง ทักทายด้วยซ้ำ เอาแต่นั่งอึ้งอยู่แบบนั้น

อีกฝ่ายก็เงียบไปเหมือนกัน หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง หาน อก็ได้ยินเสียงเย่หลิ่นหานหัวเราะเบาๆ

“เฉียวเฉียวเหรอ?

หาน จื่อ……นายเรียกชื่อผิดแล้ว”

เธอไม่ได้ใช้ชื่อนี้ตั้งนานแล้ว แต่ว่าเย่หลินหานเจอหน้าเธอ

ครั้งก็ยังเอาแต่เรียกเธอด้วยชื่อ ?

พอได้ยินเธอตอบแบบนั้น เย่หลิ่นหานก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไม่ว่าฉันจะเรียกชื่อถูกหรือผิด แต่สิ่งที่สำคัญก็คือ สุดท้าย เธอก็ติดต่อฉันมาแล้ว”

หานมู่จื่อ :

“ตั้งแต่หลังจากที่เจอเธอที่ซูเปอร์มาร์เก็ตนั้น ที่เธอไม่ยอมรับ เพื่อนเก่าอย่างฉัน ฉันเก็บไว้ในใจมาตลอด ดังนั้นฉันก็เลย เอาแต่รอเธอติดต่อมา ตอนนี้สุดท้ายเธอก็ติดต่อมาจนได้

รอให้เธอติดต่อเขาไปงั้นเหรอ?

หาหมอหัวเราะเยาะ “เพราะฉะนั้นที่นายพยายามหนักขนาด นี้ ก็เพื่อที่จะให้ฉันเป็นคนติดต่อนายไปก่อนงั้นเหรอ? ”
“เฉียวเฉียว เธอคิดว่าฉันเลวทรามมากเลยใช่ไหม? ”

แค่เลวทรามงั้นเหรอ?

หาน จื่อเก็บคำพูดนี้ไว้ แล้วก็พูดอย่างไม่มีความสุขว่า “นาย คิดจะทำอะไรกันแน่? จุดประสงค์คืออะไร? ”

อีกฝ่ายเงียบไปอยู่นาน แล้วสุดท้ายเย่หลิ่นหานก็พูดอย่างไม่มี

ทางเลี่ยง

“ฉันอยากเจอเธอ”

“พรุ่งนี้มาเจอกันที่ร้านกาแฟหัวมุมถนนในหมู่หน่อยได้ไหม? ”

เธอจะตกลงงั้นเหรอ? หาน จื่อนึกถึงเรื่องที่วันนี้เธอรับปา กกับเย่โม่เซินไป เธอบอกเขาว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุด ให้เขาเข้า นอนให้เร็วหน่อย เธอจะไม่ออกไปไหน

ไม่ได้รับคําตอบของเธอสักที แต่เย่หลินหานก็อดทนมาก เขา เงียบเพื่อรอฟังคําตอบจากเธอ

ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหน ตอนที่เย่หลินหานนึกว่า หานคู่จื่อจะไม่ตอบนั้น เธอก็ตอบพอดี

“เจอกันหน่อยก็ได้ ฉันก็มีเรื่องอยากจะถามนายพอดี

หลังจากวางสายแล้ว หานซื่อก็นอนค้นหาเกี่ยวกับบริษัท แอลที่อยู่บนเตียงของเธอ

เมื่อดูอย่างละเอียดแล้วก็พบว่าบริษัทจดทะเบียนตั้งแต่สาม ปีก่อน ถึงแม้ว่าจะพึ่งก่อตั้งได้แค่สามปี แต่เพราะว่าคนที่งดทะเบียนบริษัทนี้คือเย่หลิ่นหาน ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นการดำเนินงาน ของบริษัท หรือเรื่องอื่นๆ ก็ทรงพลังมาก

ตอนที่กำลังสืบค้นอยู่นั้น หานคู่จื่อถึงได้เห็นว่า เย่หลิ่นทานใช้ นามสกุลอื่นในการจดทะเบียนบริษัท ไม่ได้ใช้นามสกุลเยู่ในการ จด สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เมื่อปีนั้นตอนที่เธอแต่งงานเข้าตระกูลเย่นั้น ก็พบว่าเย่ ไม่เซ นกับเย่หลิ่นหานไม่ใช่คนที่อยู่เรือลำเดียวกับนายท่าน และพอ เธอแต่งงานกับเย่ ไม่เป็น ก็เลยอยู่เรือลำเดียวกับเขาโดยอธรรม

ชาติ

แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากนั้นเย่หลิ่นหานจะทําเรื่องอะไรหลาย อย่างเพื่อเธอขนาดนั้น

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าการหลังจากที่เธอกลับมาแล้วไม่ยอมรับเพื่อน เก่าอย่างเขามันเป็นเรื่องที่มากเกินไปหน่อย แต่ว่า….ยอมรับ แล้วมันจะยังไงกันล่ะ?

เธอไม่ใช้น้องสะใภ้เขา และเขาก็ไม่ใช่พี่ใหญ่ของเธออีกต่อ

ไปแล้ว

เธอยังไม่อยากจะคบค้าสมาคมกับเขาในฐานะของผู้ชายและ

ผู้หญิง

พอคิดได้แบบนี้ หาน จื่อก็ปิดโน้ตบุ๊ค และหลับตาลงอย่าง เหนื่อยล้า

ควรจะนอนได้แล้ว
วันถัดมา หานมู่จื่อพลิกตัวและตื่นขึ้นมา ตอนที่ลืมตาขึ้นมานั้น ก็พบว่าหน้าผากของเธอมันเต็มไปด้วยเหงื่อ

เมื่อคืนเธอฝัน

เพราะว่าจู่ๆ เย่หลินหานก็ปรากฏตัวขึ้นในชีวิตเธอ เพราะ ฉะนั้นในฝันของเธอก็เลยไม่ได้มีแค่เย่ไม่เป็นเพียงเท่านั้น ยังมีเย หลิ่นหานเพิ่มขึ้นมาด้วย

ในฝันนั้นเย่หลิ่นหานยื่นมือมาให้เธอ น้ำเสียงยังคงอ่อนโยน ราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

เฉียวเฉียว ไปกับฉันเถอะ ไปจากเขาซะ”

“เขามีแต่จะทำร้ายเธอ เธอจะคบกับเขา อยากจะทําผิดพลาด กับเมื่อห้าปีก่อนยังงั้นเหรอ?

“อย่าทําลายตัวเองอีกเลย ตอนนั้นเขาทำกับเธอแบบนั้น ต่อ ไปเขาก็จะยังทำแบบนั้นกับเธอเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าเธอไปกับฉัน ฉันจะปกป้องเธอไปตลอดชีวิต”

ภาพเหตุการณ์เปลี่ยนไป บรรยากาศที่อบอุ่นรอบๆ นั้นก็ เปลี่ยนเป็นมืดมนและดุเดือดขึ้นทันที หานจื่อหันไปด้วยความ หวาดกลัว แล้วก็เห็นเข่ไม่เป็นที่อยู่ตรงหน้าเธอในระยะประชิด

สายตาของเขาเฉียบคมและลึกซึ้ง เหมือนกับสัตว์ป่าที่กำลัง

“เธอยังคิดจะหนีไปไหนอีก? ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของฉันเป็ ไม่เช่น ก็ต้องอยู่ข้างฉันไปตลอดชีวิต
กลิ่นอายของความเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจจากร่างกายเขา ทำให้หาน จื่ออยากจะวิ่งหนี แต่ว่าสิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็โดนเย่ ไม่ เงินจับไว้ได้ หลังจากนั้นดูเหมือนเธอจะตกลงไปในเหวที่ไม่มีที่ สิ้นสุด มีแต่เสียงแหบแห้งของผู้ชายคนนั้นดังก้องอยู่ในหูเธอ

“จะหนีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว…….

แล้วเธอก็ตื่นขึ้นมาทันที เมื่อเห็นกับแสงแดดที่ส่องเข้ามาจาก ผ้าม่านสีขาว แสงสว่างทั่วทั้งห้องพิสูจน์ว่าเรื่องทั้งหมดเมื่อกี้นี้ มันเป็นแค่ฝันไป

และเรื่องที่เกิดขึ้นในฝันนั้น มันเป็นแค่ภาพลวงตา ไม่ได้มีอยู่

จริง

คืนหนึ่ง ผ่านไปแล้ว

หานคู่จื่อนอนย้อนกลับไปคิดอีกแบบหนึ่ง ถึงได้ค่อยๆ ลุกขึ้น เดินเท้าเปล่าไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าหวีผม

พอเธอจัดการทุกอย่างเสร็จ ตอนที่หยิบโทรศัพท์นั้นก็เห็นข้อ ความ เย่ ไม่เงินส่งมาให้เธอ

(จะออกไปไหนก็เรียกฉัน อย่าออกไปไหนมั่วชั่วคนเดียว

ความอบอุ่นในคําพูดของเขา ส่งผ่านเข้ามาถึงหัวใจของหา นมู่จื่ออย่างรวดเร็ว

ริมฝีปากแดงระเรือของท่านจื่อค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา จากนั้น นึกถึงข้อความที่เย่หลิ่นหานส่งมาให้เธอเมื่อคืนได้
หลังจากที่เขาจองร้านเรียบร้อยแล้ว ก็ส่งแผนที่ให้เธอ เวลาที่ จะนัดเจอคือเก้าโมงเช้า ตอนนี้แปดโมงกว่าแล้ว เหลือเวลาอีก แค่หนึ่งชั่วโมงเอง

จะไปเจอเย่หลิ่นหาน หานมอไม่เคยคิดว่าอยากจะแต่งหน้า แต่งตัว เพราะฉะนั้นก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างลวกๆ แต่งหน้า บางๆ แล้วก็ส่งข้อความหายไม่เป็น

แต่ว่าตอนที่หยิบโทรศัพท์นั้นก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็รู้สึกว่า……. ถ้าเกิดว่าเวลานี้เยโม่เป็นกำลังพักผ่อนอยู่ ถ้าเธอส่งข้อความไป จะเป็นการปลุกให้เขาตื่นรึเปล่า?

คิดไปคิดมา หานมู่จื่อก็เก็บโทรศัพท์ ไม่ได้ส่งข้อความหาเขา เธอเปลี่ยนรองเท้าแล้วก็ออกจากบ้านไป

ไม่รู้ว่าเพราะว่ารู้สึกผิดรึเปล่า ตอนที่ท่านจื่อออกจากบ้านนั้น เธอช่าเลืองมองไปที่ประตูฝั่งตรงข้ามอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็ปิด ประตูเบามากๆ

ตอนที่เธอเดินมาถึงหน้าลิฟต์นั้น หานคู่จื่อถึงได้รู้ว่า ท่าทาง ของเธอตอนนี้เหมือนขโมยเลย

เธอกลั้นหายใจรอลิฟต์ ระหว่างนั้นเธอกังวลและกลัวว่าจู่ๆ เช่ โม่เซินจะเปิดประตูออกมา แต่ว่าหลังจากเธอเข้าลิฟต์ไปแล้วก็ ถือว่าเธอไม่มีโชค

เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยเกิดเหตุการณ์ที่เย็ไม่เป็นรอเธออยู่ที่ ชั้นล่าง เพราะฉะนั้นหาน จื่อก็กังวลว่าจะเจอเย่ไม่เป็นที่ชั้นหนึ่ง
จนถึงตอนที่เธอเดินออกมานอกชุมชน ขึ้นแท็กซี่ ก็ไม่ได้เจอเย่ ไม่เป็น หานมู่จื่อถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังนอนอยู่จริงๆ

หานมู่จื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอินเทอร์เฟซวีแชทของเย่ ไม่ เซ็น ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

ทำไมเธอถึงแคร์เขาขนาดนี้ด้วย? ต่อให้เธอออกมาข้างนอก จริงๆ แต่ก็เพราะว่าเธอจะคุยเรื่องงาน แล้วอีกอย่างต่อให้มัน ไม่ใช่เรื่องงาน มันก็เป็นเสรีภาพส่วนบุคคลของเธอ

ทําไมเธอต้องกลัวว่าเยโม่เซินจะจับได้ด้วย? พอคิดได้แบบนี้ หาน จื่อก็เลยเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไป

น่าจะเพราะว่าช่วงนี้เย่ ไม่เซ็นดีกับเธอมากจริงๆ เลยทำให้เธอ เกิดความเคยชิน เธอต้องเปลี่ยนความเคยชินนี้ไปให้ได้

เพราะว่าเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ดังนั้นเวลานี้รถก็เลยไม่เยอะ แต่ว่าก็ไม่ได้ถือว่าน้อยมาก ระหว่างเธอรอไฟแดงนานมาก ตอน ที่ไปถึงสถานที่นัดนั้น หาน จื่อเกือบจะสายเข้าให้แล้ว

โชคดีที่เธอออกมาก่อนเวลา

หลังจากเข้าไปในร้านกาแฟแล้วนั้น หานซื้อก็เห็นร่างที่คุ้น เคยนั่งอยู่ในมุมไกลๆ

พอเห็นเธอ ร่างนั้นก็ลุกขึ้น ร่างกายที่ซูบผอมอ่อนโยนราวกับ หยก ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มพร้อมกับโบกมือให้เธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ