บทที่ 198 คุณยั่วผม

เสิ่นเฉียวตะลึงกับคำพูดของเขา จ้องมองเขา อย่างตกตะลึงเป็นเวลานาน เยโม่เซินเข็นรถเข็นไปข้าง หน้าด้วยตัวเอง เสิ่นเฉียวก็ไม่กล้าที่จะต่อต้านอีก กลัวว่า เขาจะจูบเธอต่อหน้าผู้คนตรงนี้

ในท้ายที่สุดก็ถูกเย่โม่เซินบังคับให้ขึ้นรถจนได้ เสิ่นเฉียวไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ทำได้เพียงแค่หลบหน้าไว้ ที่อ้อมอกของเขา จนกว่าขึ้นไปบนรถ เธอถึงใช้แรงผลัก เยโม่เซินออก

“จ่ๆทำไมคุณถึงทำแบบนี้?”

เสิ่นเฉียวนั่งอยู่บนที่นั่งของรถ จ้องมองเย่โม่เซิ นอย่างไม่พอใจ

“ก่อนหน้านั้นคุณบอกฉันตลอด อยู่ข้างนอกฉัน เป็นเพียงพนักงานของคุณ? ตอนนี้คุณจะทำอะไรกัน แน่?” อุ้มเธอมานั่งตักเขาอย่างยิ่งใหญ่ ยังพาเธอขึ้นรถ ต่อไปนี้ต้องไปทำงานพร้อมเขาทุกวัน

“ผมกำลังทำอะไรคุณไม่รู้เหรอ?” เย่โม่เซินถาม

กลับ

เสิ่นเฉียวที่ถูกสายตาที่สว่างไสวของเขามองจน เธอกลัว จึงต้องหลบสายตาของเขา เสียงพูดก็เบาลง

“ฉันจะไปรู้ได้ว่าคุณจะทำอะไร?”

“งั้นก็ดี” เย่โม่เซินยื่นมือไปจับคางเธอ บังคับเธอให้สบตาเขา เสิ่นเฉียวพยายามอย่างหนักที่จะหลีกเลี่ยง แต่หลังจากพยายามมานานเขาก็ยังคงจับคางของเธอ ไว้ในมือ และใช้แรงที่มากเกินไป เจ็บจนหน้าเธอเปลี่ยน สี

“เย่โม่เซินคุณปล่อยฉัน!”

“ตอนนี้ผมจะบอกคุณว่าผมจะทำอะไร?” สายตา ของเย่โม่เซินร้อนแรงราวกับเปลวไฟ หยุดอยู่ตรงหน้า เธอ เผาทุกตารางนิ้วบนใบหน้าของเธอ: “ผมจะบอกกับ ทุกคน คุณเป็นผู้หญิงของเย่โม่เซิน ใครก็ห้ามมาคิดไม่ ชื่อกับคุณ รวมทั้งเย่หลิ่นหานด้วย ถ้าหาก…เขายัง กล้าที่จะโยกย้ายตำแหน่งคุณอย่างเปิดเผย ก็เท่ากับดี ท้ายครัวของผม”

พูดถึงตอนนี้ ดวงตาของเย่โม่เซินดูเหมือนมี ความเกลียดชัง: “เขาเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นไม่มีผิด เพี้ยน ของของคนอื่นมักจะดีกว่าเสมอ ไม่ว่าต้องใช้วิธี ไหนก็จะแย่งมาให้ได้ ยัยผู้หญิงแต่งงานรอบสอง ผมจะ บอกเธอล่วงหน้านะ หากคุณกล้าไปมีอะไรกับเย่หลี นหาน ผมจะ.. .ไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่”

“ฟังเข้าใจมั้ย?”

เสิ่นเฉียวทำไมจะฟังไม่เข้าใจล่ะ? เธอใช้แรง ผลักมือของเย่โม่เซินออก พูดอย่างโกรธเคือง: “ความ แค้นระหว่างพี่น้องของพวกคุณทำไมต้องดึงฉันเข้าไป เกี่ยวข้องด้วย? ปล่อยฉัน!”

“ใครใช้ให้คุณยั่วผมแล้วก็ไปยั่วคนอื่นล่ะ?” เย่โม่เซ็นจับข้อมือเธอไว้ไม่ปล่อยออกแม้แต่ตารางนิ้ว เสิ่น เฉียวเจ็บ เลยไม่ดิ้นอีก เพราะตอนนี้อยู่บนรถ จะกอดยัง ไงจูบยังไงก็ไม่มีคนเห็น ตามใจเขาละกัน

ดูเธอสงบลง เย่โม่เซินก็คงจะเบื่อ มือเธอที่ถูกกำ แน่นไว้ไม่ได้ใช้แรงมากเหมือนเมื่อกี้ หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายของเขาก็เอนไปหาเธอ เสิ่นเฉียวสะดุ้ง คิดจะ ผลักเขาออกนั้น กลับพบว่าหัวของเย่โม่เซินซบอยู่บน ไหล่เธอแล้ว

“คุณจะทำอะไรอีก?” การกระทำของเขาน่าตกใจ จริงๆ เสิ่นเฉียวถูกเขาทำให้ตกใจไม่น้อย

พิงแป๊บ เย่โม่เซินพูดอย่างเหนื่อยล้า ใต้ตาของ เขาเห็นได้ชัดว่าเหนื่อยล้า ผู้หญิงคนนี้เมื่อคืนได้ปลุก ไฟในตัวเขาขึ้นมา แล้วก็หนีไปนอนอีกห้องหนึ่ง ทั้งเขา ไว้ในห้องคนเดียวอย่างนอนไม่หลับ

เสิ่นเฉียวตะลึง รอจนกว่าเธอจะรู้ตัวเย่โม่เซินเอา แรงทั้งหมดที่มีทับไว้บนไหล่ของเธอ ชั่วขณะร่างกายที่ หนักได้ถอยไปข้างหลัง พิงไปเบาะที่นุ่มนิ่มของเธอ “คุณ. .

เธอรู้สึกหนัก อยากจะผลักเขาออกโดย สัญชาตญาณ เย่โม่เซินก็ได้ล็อกมือที่ขยับไปมาของเธอ กดลง พูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง: “ทางที่ดีคุณควรจะอยู่ เฉยๆ อย่าลืมว่าเมื่อคืนผมบริการคุณยังไง”

บริการ?

ได้ยินคำเปรียบเปรยนี้ความรู้สึกแรก เสิ่นเฉียวคิดลึกทันที สีหน้าแดงเล็กน้อย

“คุณอย่าพูดไปเรื่อย เมื่อคืน..”

คุณกล้าปฏิเสธ? เย่โม่เซินน้ำเสียงแข็งกร้าวเล็ก น้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยพอใจ ริมฝีปากสีชมพูของเส่นเฉียวอ้าขึ้น ต้องการจะ

เถียงแทนตัวเอง แต่สุดท้ายคิดไปคิดมา ก็ไม่ได้พูดอะไร

เลย

ไม่ว่ายังไงเมื่อคืนเขาก็เป็นคนที่ช่วยเหลือเธอ เขาไม่ได้ทำอะไรในขนาดที่หน้าสิ่วหน้าขวาน แต่กลับ

เรียกคุณอาของเขามา…

แค่จุดนี้ เสิ่นเฉียวก็ไม่ควรที่จะโกรธเขาอีก พิงก็ พิงเถอะ แค่พิงไม่ถึงกลับตายสักหน่อย

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวสงบลงจากนั้นเธอก็มองไป ที่อาคารและเงาต้นไม้ที่ถอยห่างออกไปจากนอก หน้าต่าง มีภาพที่กระจัดกระจายอยู่ในหัว เมื่อคืนตอนที่ เยโม่เซ็นกำลังจะเข้าสู่เขตหวงห้ามของเธอนั้น จู่ๆก็ถอย ออกทันที ปล่อยเธอทนทรมานโดยไม่แตะเธออีก

เพราะอะไร?

อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็อยากรู้คำตอบขึ้นมา ได้เอ่ยถาม ขึ้นมาอย่างแผ่วเบา

“เย่โม่เซิน คุณ..

ลมหายใจของเย่โม่เซินสม่ำเสมอ ซบอยู่ตรงไหล่ ของเธอเห็นได้ชัดว่าได้หลับไปแล้ว คำพูดเสิ้นเฉียวที่มาถึงริมฝีปากได้แต่เก็บมันกลับมา จากนั้นเธอก็มอง ออกไปนอกหน้าต่างและเงียบไป

เซียวซูขับรถได้นิ่งมาก เสิ่นเฉียวที่พิงอยู่ก็ค่อยๆ หลับตาลง สุดท้ายก็เข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา

หลับไปนานเท่าไหร่ เสิ่นเฉียวรู้เพียงว่าตื่นขึ้นมา ตัวเธอได้อยู่ในบ้านตระกูลเย่แล้ว และยังนอนอยู่บน

เตียงของเย่โม่เซิน แค่พลิกตัวก็เห็นผ้าปูที่นอนที่ตัวเอง

เป็นคนปู

สิบวินาทีเต็ม สมองของเสิ่นเฉียวถึงรันมาปกติ เธอค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างเอ้อระเหยลอยชายแล้วนั่งมอง ผ้าปูที่ตัวเองปู ทำไมเธอถึงได้มานอนอยู่ตรงนี้ ทั้งๆที่ เมื่อกี้เธอยังนอนอยู่บนรถของเย่โม่เซินเลย ทำไมตื่นขึ้น มาอยู่ตรงนี้? ใครเป็นคนอุ้มเธอมาที่เตียง?

ตามหลักแล้ว ถึงแม้เยโม่เซิน..จะอุ้มเธอขึ้น

มา แต่ว่าจะวางเธอลงบนเตียงมันก็ยากพอสมควรนะ?

หรือว่าให้เซียวซูช่วย?

ช่างมันเถอะ เธอจะไปคิดทำไม?

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวรีบเอาผ้าห่มออกลุกลงจาก เตียง จากนั้นไปล้างหน้าทานข้าวเย็น

รอจนถึงกลางคืนเข้านอน เสิ่นเฉียวยังอยากกลับ ไปนอนห้องของตัวเอง เอวก็ถูกเยโม่เซินคล้องไว้ โดยตรง: “พรุ่งนี้ให้คนเก็บข้าวของไปให้หมด ต่อไปนี้ คุณต้องนอนกับผม”
ได้ยินแบบนี้แล้ว สีหน้าเสือเฉียวเปลี่ยนทันที “คุณมีสิทธิ์อะไรมาเก็บข้าวของของฉัน? พวกเราตกลง กันแล้วไม่ใช่เหรอว่าแยกกันนอน?”

“ผมเคยพูด ผมจะให้ทุกคนรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิง ของผมเย่โม่เซิน ใครก็ไม่สามารถมาคิดถึงได้ เป็นไปได้ ยังไงจะให้คุณแยกนอนกับผม?” เย่โม่เซินพูดด้วยน้ำ เสียงที่เฉียบขาด ความแข็งแกร่งในคำพูดนั้นทำคนสั่น สะท้าน

“นี่มันคือที่บ้าน ไม่มีใครเห็น!”

“แล้วจะทำไม?” เย่โม่เซินล็อกเอวเธอแน่นขึ้น “ขอเพียงเป็นเรื่องที่ผมเย่โม่เซินต้องการจะทำ อยู่ไหนก็ เหมือนกัน”

เขาใช้แรงในมือนิดหน่อย ก็ผลักเธอลงไปบน เตียง ชุดนอนที่เสิ่นเฉียวใส่ยาวถึงเข่า ล้มลงบนเตียง อย่างไม่ทันระวัง กระโปรงวิ่งมาถึงด้านบนตัว ทำให้เธอ ตกใจจนร้อง รีบยื่นมือดึงกระโปรงลงมา

แต่ภาพนี้ได้ถูกเยโม่เซินเห็นเข้าแล้ว สีดำที่เงียบ สงบที่อยู่ใต้แสงไฟได้เคลื่อนไหวขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็ ยื่นมือออกไปใช้พลิกตัวขึ้นมาบนเตียง เสิ่นเฉียวตกใจ กับการเคลื่อนไหวของเขา ยังไม่ที่เธอจะรู้ตัวร่างทั้งร่าง ของเขาก็ทับอยู่บนตัวเธอแล้ว

“แมวโดเรมอน? ยัยผู้หญิงแต่งงานรอบสองทำไม คุณไร้เดียงสาแบบนี้? หรือว่าคุณจงใจยั่วผม?”

เส้นเฉียวหายใจ ใจที่เต้นอยู่เกือบจะหยุดเต้นทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ