บทที่ 550 ส่งอีเมลไปให้พ่อ

เพราะเรื่องของกระต่ายทำให้เสี่ยวเหยียนกับหาน จื่อได้รับ ผลกระทบทางจิตใจ ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงรอหลังจากคนจาก สำนักงานทรัพย์สินกลับไป หยิบไม้ถูพื้นออกมาถูตรงที่เมื่อกี้ วางกล่องไว้ ถูไปสี่ห้ารอบแล้วก็ยังรู้สึกรับไม่ได้

“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าในห้องนี้ กลิ่นของเลือดยังคงรุนแรง

อยู่เลย…

พอได้ฟัง หาน จื่อก็ขมวดคิ้วแน่น แล้วก็ลุกขึ้นไปเปิด หน้าต่างในห้องออก สายลมยามค่ำคืนพัดเข้ามาในห้อง ช่วยขจัดกลิ่นเลือดที่กระต่ายตายเมื่อครู่นี้ทิ้งเอาไว้

แต่เสี่ยวเหยียนยังคงรู้สึกว่าแค่นี้ไม่พอ คิดแล้วคิดอีกก็ หยิบน้ำหอมจากกระเป๋าออกมา ฉีดลงไปทั่วทุกมุมของห้อง

เห็นอีกฝ่ายสงบลงมากขึ้นแล้ว หาน จื่อจึงพูดขึ้น ไปอาบ น้ำเถอะ แล้วก็เก็บของเสียหน่อย พวกเราออกไปกินข้าวกัน

เสียวเหยียน “ออกไปในเวลาแบบนี้ มันมืดค่ำแล้ว จะไม่ อันตรายไปหน่อยหรอ?”

เธอรู้สึกว่าความหวาดกลัวยังคงหลงเหลืออยู่

หาน จอครุ่นคิด ก็รู้สึกว่าออกไปข้างนอกมันอันตรายไป หน่อย จึงพูดขึ้นอีก “งั้นช่างเถอะ ทำบะหมี่จากข้างล่างแล้วกัน”

ทั้งสองกลับห้องของตนเพื่อล้างเนื้อล้างตัว เสร็จแล้วจึงลง ไปทําบะหมี่ชั้นล่าง

เสี่ยวหมี่โค้วไม่ทันได้เห็นอะไรก็ถูกหาน จื่อเรียกกลับห้อง แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่เห็นอะไรเลย และไม่รู้เรื่อง

ในตอนนี้ก็หิวแล้ว บะหมี่ที่หานจื่อลงไปทำที่ห้องครัว ด้วยตัวเอง เขากินอย่างเอร็ดอร่อย

เพียงแต่คนทั้งสามที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะกินข้าว มีแค่เขา เท่านั้นที่เจริญอาหาร

แต่หานมู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม กลับไม่ แม้แต่จะหยิบตะเกียบขึ้นมา

กิน…ไม่ลงเลย

เมื่อได้เห็นฉากนองเลือดเมื่อกี้ แล้วมองดูบะหมี่ที่อยู่ใน ชามตอนนี้ พวกเธอไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิด

เสี่ยวเหยียนมองไปที่หานจื่อ กระพริบตาให้ “เธอ เธอไม่

กินหรอ?”

หานคู่จื่อเงยหน้า แววตาสับสนอยู่บนหน้าเธอ

“เธอล่ะ”

เสี่ยวเหยียนยิ้มน้อยๆ “ฉันกินไม่ลง
หาหมอก็ยิ้มเช่นกัน ไม่ได้พูดตอบ

เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่อีกฝั่งเงยหน้าขึ้นจากอาหาร มองจ้อง พวกเธอทั้งสองด้วยความสงสัย “หม่าม น้าเสียวเหยียน เป็น อะไรกันหรอ?”

มือข้างหนึ่งแตะไปที่หลังหัวของเสี่ยวหมี่โต้ว แล้วลูบเบาๆ “เสี่ยวหมี่โต้วรีบกินข้าวเถอะ แล้วดูทีวีสักพักลูกก็เตรียมอาบ น้ำเข้านอนนะ”

“แต่ว่าหมา ไม่หิวกันหรอ?”

หานมู่จื่อยิ้มน้อยๆ แล้วพูดเสียงเบา “ตอนนี้ไม่หิว ลูกกิน ก่อนเถอะ ดึกๆหน่อยแม่กับน้าเสี่ยวเหยียนของลูกหิวแล้วก็ จะกินเอง”

“อั้ม” เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า แล้วจึงก้มหน้ากินบะหมี่ต่อ

คราวนี้เขากินอย่างรวดเร็ว แล้ววางตะเกียบลง “หม่ามีผม กินอิ่มแล้ว แต่คืนนี้ผมไม่อยากดูทีวี ผมอยากใช้โน้ตบุ๊คของ หม่ามีหน่อยได้ไหมครับ?”

“ได้แน่นอนค่ะ ลูกไปใช้เถอะ อย่าลืมล่ะว่าห้ามนอนดึก มากเกินไป

ฝันดีครับหม่ามี ฝันดีครับน้าเสี่ยวเหยียน

ทั้งสองมองดูขาสั้นๆเดินขึ้นบันได แล้วเข้าห้องไป สายตา ของทั้งสองถึงเก็บกลับมา จากนั้นเสี่ยวเยียนก็ถอนหายใจแล้วมองไปที่บะหมี่ ลูบไปที่ท้องของตัวเอง

นฟ้มผ้า

“หิวจังเลย แต่กินไม่ลง ทํายังไงดี?

ท้องของหาน จื่อก็ร้องขึ้นมาอย่างยอมแพ้ไม่กินอะไรมา ทั้งวันแล้ว เธอเองก็หิวนิดหน่อยเหมือนกัน

คิดไปคิดมา หานมอก็หยิบตะเกียบขึ้นแล้วยิ้มน้อยๆ มา หยิบตะเกียบขึ้นมา เรามากินบะหมีด้วยกันเถอะ”

มุมปากเสียวเหยียนกระตุก “เธอคงไม่เอาจริงหรอกนะ? เธอกินลงหรอ?”

“กินไม่ลง ก็ต้องกินน่ะ” หานมอยังคีบบะหมี่เข้าไปใน ปากจริงๆ พยายามอย่างมากที่จะไม่คิดถึงเรื่องพวกนั้น เสี่ยวเหยียนมองตาค้าง เดิมทีนึกว่ากินไปครึ่งนึงหานคู่จื่อ คงอ้วกออกมา แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะกินบะหมี่จนหมดเกลี้ยง

หลังจากทำให้ท้องอิ่มเรียบร้อยแล้ว หานมอก็เก็บชาม กับตะเกียบของตนเอง แล้วลุกขึ้น “ฉันอิ่มแล้ว ไปพักผ่อน ก่อนนะ เธอหาวิธีเอาเองแล้วกัน”

พูดจบ หานมอก็หันตัวเดินจากไป ด้านหลังมีเสียงของ เสี่ยวเหยียนที่บอกว่าตนเป็นคนทรยศดังสะท้อนมา

หลังจากเธอกลับมาถึงชั้นบน นาทีแรกที่เข้ามาในห้องน้ำ ก็ไปทิ้งอ่างล้างหน้าพยายามจะอ้วก
ถึงแม้จะดูเหมือนว่าเธอแสร้งกินบะหมี่เหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้น แต่ในใจก็ยังคงไม่อาจผ่านจุดนั้นไปได้ หาน จื่อยืน พะอืดพะอมอยู่ที่อ่างล้างหน้าอยู่นาน ถึงเริ่มผ่อนคลาย จาก นั้นก็ยืนพิงกำแพงอย่างเหนื่อยล้า มองตัวเองในกระจกที่ สีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย

เป็นใครกันแน่ที่แอบทำเรื่องแบบนี้ในที่ลับ?

วันนี้เป็นกระต่ายตาย พรุ่งนี้จะเป็นอะไร?

บางที เธอควรคิดที่จะส่งเสี่ยวหมี่โต้วไปอยู่กับหานซิง ให้ หาน งดูแลเขาสักระยะ

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นหานซึ่งก็จะรู้เรื่องพวกนี้ เธอก็จะไม่ เป็นอิสระ

ถ้าไม่ส่งไป งั้นเสี่ยวหมีโต้วอาจจะเห็นเข้าสักวัน เขายัง เด็กขนาดนี้ เธอไม่ต้องการให้ลูกของตัวเองได้รับบาดเจ็บ ทางจิตใจ

ในเวลานี้ หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วได้นำเอาโน้ตบุ๊คของหา นอกลับมาที่ห้องของตนเอง ก็มุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มของตัว เอง วางโน้ตบุ๊คลงบนตักตัวเอง มือเล็กๆ ขาวเนียนนุ่มคู่หนึ่ง กดแป้นพิมพ์ราวกับกำลัง โบยบิน

ไม่นาน เขาก็ได้รับวิดีโอเฝ้าระวังของหมู่บ้าน จากนั้นมือน้อยๆก็จับคางของตน จ้องมองสถานการณ์บนหน้าจออย่าง จริงจัง

ถึงแม้เมื่อหม่ามีไม่ให้เขาดู แต่ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วกลับ ไปที่ชั้นบนก็จงใจหยิบกล้องส่องทางไกลที่เขาเก็บสะสมไว้ แอบดูสถานการณ์ด้านล่าง

ในเมื่อเป็นสิ่งที่สามารถทำให้แม่ของตนหน้าซีดเซียวไป ได้ขนาดนั้น แล้วยังปกป้องเขาไม่ให้เขาเห็น จะต้องเป็นของ

ที่น่ากลัวมากแน่

จึงเป็นเหตุให้หม่ามปกป้องเขาไม่ให้เขาเห็น

แต่หม่ามียิ่งทำแบบนี้ เขายิ่งต้องรู้ให้ได้ว่าสิ่งนั้นมันคือ อะไรแบบนี้เขาถึงจะมีวิธีแก้ไข

หม่ามีลำบากมากแล้ว ไม่อาจปล่อยให้เธอเพียงคนเดียว

ยืนอยู่หน้าตนเอง

หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วบันทึกวิดีโอไว้แล้ว ก็เอารูป กระต่ายตายตัวนั้นออกมาแล้วจัดการสำรองข้อมูล เลือก อีเมลของใครบางคน แล้วก็ส่งออกไปโดยตรง

ไม่อาจปล่อยให้พ่อของเขาว่างไปทำเรื่องน่าเบื่อ มุ่งเป้าแบบนี้ จะต้องจัดการทันที การถูก
ในห้องหนังสือกลางดึกมีเพียงโคมไฟดวงเดียวที่สว่างอยู่ เย่ไม่เป็นที่เดิมที่ควรจะสะสางงาน ในตอนนี้กลับนั่งอยู่หน้า คอมพิวเตอร์ การฉาย

การถ่ายทอดสดในงานเลี้ยงที่บ้านหานวันนั้น เย็ไม่เป็น ให้คนตัดต่อวิดีโอถ่ายทอดสด ให้เหลือเพียงส่วนที่มีหา นมจื่อทั้งหมดส่งมาให้เขา

หลังจากได้รับ เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากเปิดวิดีโอ แล้วนั่งอยู่ หน้าคอมพิวเตอร์ดูภาพที่ถ่ายทอดในนั้นซ้ำไปซ้ำมา

อันที่จริงในห้องแต่งตัวเขาก็ขยับมือเท้าไปแล้ว วิดีโอที่ เขากับทานมอเต้นรำก็มีการบันทึกไว้ เย่ไม่เป็นเอาแต่ดู ส่วนนี้ซ้ำไปมา

ทันใดนั้น เมลบ๊อกส์ของเขาก็แจ้งเตือนว่ามีอีเมลใหม่เข้า

เมลบ๊อกส์ของเขาปกติจะมีแต่อีเมลที่เกี่ยวกับงาน กลาง กกลางตื่น เขาเลยขี้เกียจที่จะสนใจ

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ขมวดคิ้ว มองข้ามข้อความของอีเมล ใหม่ตรงมุมขวาล่าง แล้วดูวิดีโอต่อ

แต่เสี่ยวหมี่โต้วที่รอให้เยโม่เขินดูอีเมลเห็นอีกฝ่ายไม่เปิด อ่านอีเมลเสียที แต่เห็นๆอยู่ว่าคอมพิวเตอร์กำลังออนไลน์เสี่ยวหมีโต้วพองแก้มด้วยความโกรธ

“หึ พ่อบ้าน กลางดึกแล้วไม่ดูอีเมล

คิดไปคิดมา นิ้วมือของเขาก็โบยบินบนแป้นพิมพ์อีกครั้ง พลางพูดว่า “ให้ผมดูหน่อยว่าพ่อทำอะไรอยู่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ