บทที่ 583 เหตุผลที่โกหกฉัน

ทั้งสองคนวุ่นวายกันอยู่ในห้องทำงานสักพักหนึ่ง แล้ว

ทํางานต่อ แล้วก็ใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว

ก็เริ่ม

ตอนที่ใกล้ถึงเวลาเลิกงานนั้น หานซื้อก็นึกถึงปัญหาที่ร้าย แรงขึ้นมาได้

เพราะว่าเสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวเหยียนจะไปที่บ้านตระกูลหาน เพราะฉะนั้นรถของหานซึ่งก็เลยจะผ่านบริษัทของเธอ ก็เลยจะรับ

เสี่ยวเหยียนก่อน แล้วค่อยไปรับเสี่ยวหมี่โต้ว

แต่ว่า บ่ายวันนี้เย่ไม่เป็นก็จะมารับหานคู่จื่อ

ในเมื่อเวลามันชนกันแบบนี้ ถ้ายังงั้นพวกเขาก็อาจจะบังเอิญ มาเจอกัน

พอคิดแบบนี้ สีหน้าของหาน จื่อก็เปลี่ยนไปทันที แล้วก็เล่า เรื่องนี้ ให้เสี่ยวเหยียนฟัง

พอเสี่ยวเหยียนฟัง ก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ เธอ เหลือบมองเวลาบนมือถือ แล้วก็พูดอย่างตื่นตระหนก “แต่ว่า เหลืออีกแค่สิบนาทีเอง จะพูดอะไรก็ไม่ทันแล้ว ทำยังไงดี? ”

หาน จอกัดริมฝีปากล่าง “ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ให้เยโมเป็นมาที่นี่ ไม่ได้ ไม่ยังงั้นพี่ชายฉันจะรู้…..

ผลที่ตามมามันต้องแย่แน่ๆ
“ถ้างั้นจะทำยังไง? เธอโทรบอกให้เขามารับเธอข้าหน่อยน

เหรอ? ”

“ถ้ายังงั้นเขาจะคิดว่าฉันทำงานล่วงเวลา แล้วก็จะมาเร็วกว่า

เติมอีก”

คิดไปคิดมา หานมู่จื่อก็เริ่มเก็บข้าวของ สีหน้าของเสี่ยวเหยี ยนดูแปลกใจ “เธอทำอะไรน่ะ? ”

“เลิกงานก่อนเวลาไง? ”

“เลิกงานก่อนเวลา? งั้นเธอ…..

“ฉันก็จะไปบริษัทเขาเลย

เสี่ยวเหยียนเลิกตาโพลง “ไปทันเหรอ? ”

“ไม่ทันหรอก เพราะฉะนั้นฉันจะโทรหาเขาระหว่างทาง พยายามให้เขาจอดรถรอรับฉันที่อื่น

การกระทำของหานมู่จื่อนั้นไวมาก สองสามนาทีก็สามารถเก็บ ของๆ ตัวเองเข้ากระเป๋าได้แล้ว แล้วก็ถือออกไป พร้อมกับหันมา พูดกับเสี่ยวเหยียนว่า “งานที่เหลือทิ้งไว้ให้เธอนะ ที่จริงมันก็ไม่ ได้มีงานอะไรให้ทำแล้ว เธอลองสังเกตดูแล้วกัน”

“ได้”

ในลิฟต์ไม่มีสัญญาณ เพราะฉะนั้นหานอก็เลยเดินลงบันได แล้วก็ส่งข้อความให้เยู่ไม่เป็นไปด้วย
หลังจากส่งข้อความเสร็จ ก็เร่งฝีเท้า ตอนที่เดินมาถึงชั้นสาม นั้น จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หานจื่อเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากเย่ ไม่เป็น ก็รับสายอย่าง

หวาดผวา

ทําอะไร? ”

“เธออยู่ไหน? ” น้ำเสียงของเย่ ไม่เซ็นดูร้อนรนเล็กน้อย หา นอกะพริบตาอย่างสงสัย “ฉัน ฉันอยู่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เมื่อกี้ ในข้อความที่ฉันส่งไปก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ”

ฝ่ายตรงข้ามเงียบไปพักหนึ่ง แล้วก็ตาหนิด้วยความโกรธเล็ก น้อยๆ “ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า ไม่ให้เธอออกไปข้างนอก คนเดียว? ไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ? ”

จู่ๆ ก็ด ทำให้ทานจื่อตั้งตัวไม่ทัน “ฉัน ฉันก็แค่อยากจะมาซื้อ ของนิดหน่อยน่ะ

“ซื้อของ? แล้วรอให้ฉันไปรับเธอก่อนค่อยไปซื้อด้วยกันไม่ได้ เหรอ? ”

หานอกะพริบตา ทันใดนั้นก็พบว่าตัวเองไม่ได้เอากุญแจมา ดังนั้นเธอจึงต้องหันหน้ากลับขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง

เธอเดินไปด้วยพูดไปด้วย “ก็จู่ๆ ฉันก็อยากจะออกมาซื้อ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้พิการ คงไม่ได้ต้องพึ่งพานายสำหรับทุก อย่างหรอก ? ”
ทันใดนั้นอีกฝ่ายก็หัวเราะอย่างเย็นชา

“แล้วถ้าเธอเจออันตรายขึ้นมาจะทำยังไง? หม? “

หาน จื่อเดินขึ้นบันไดมาสองชั้น รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ตอนพูด ก็หอบโดยไม่รู้ตัว “นั่นมันก็เรื่องของฉัน ก็เป็นไปตามโชค ชะตา…… โอเครึยัง? ”

เหมือนกับว่าเย่ไม่เป็นยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ว่าจู่ๆ ก็เงียบ ลงไป ผ่านไปนานถึงได้ถามออกมา “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ”

อะไรนะ?

หัวใจของหาน จื่อเต้นดังตึกๆ สายตาของเธอก็กลอกไป กลอกมาอย่างรู้สึกผิด

“ฉัน ฉันก็บอกว่าอยู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตไม่ใช่เหรอ? ทำไมนาย

ถึงถามอีก? ”

“ไม่จริง รอบๆ เธอไม่มีเสียงอะไร แถมยังมีเสียงก้องอีก และ เธอก็หอบด้วย”

ในใจของหานมู่จื่อ : บัดซบ!

ทำไมเธอถึงได้ลืมเรื่องนี้ไปได้? ตรงทางเดินเสียงสะท้อนดังจะ ตาย ตอนที่ไม่พูด เสียงสะท้อนของฝีเท้าตัวเองก็เหมือนกับมีคน เดินตามมายังไงยังงั้น

เธอกลับลืมเรื่องนี้ไปซะได้

พอคิดถึงตรงนี้ หาน ไอเบาๆ เพื่อปกปิดความตื่นตระหนกในใจของตัวเอง แล้วก็อธิบายว่า “ฉันอยู่ที่บันได ซุปเปอร์มาร์เก็ตไง เพราะว่าลิฟต์มันเสียง ฉันจะเดินขึ้นบันไดมี อะไรผิดด้วยเหรอ? ”

“” เย่ ไม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา “ทางที่ดีเธอควรรอฉันอยู่ที่

หน้าประตูบริษัทอย่างเชื่อฟัง ถ้าเกิดว่าฉันเห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ที่

หน้าประตูบริษัทล่ะก็ ฉันจะพลิกแผ่นบริษัทเธอหาให้กลับหัวกลับ หางเลยล่ะ” คำพูดแบบนี้ มันเป็นการข่มขู่อย่างมาก หานคู่จื่อรู้สึกโกรธนิด

หน่อย แล้วก็พูดกับเขาอย่างดุร้าย “กล้าเหรอ! “

“ก็ลองดูสิ”

หานมู่จื่อ :

เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง กระทืบเท้าด้วยความโมโห เย โมเงินคนนี้ช่างมีความสามารถที่ทำให้คนโกรธจนเป็นบ้าได้ จริงๆ สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือก เธอก็ได้แต่ค่าออกมา “ตามใจนาย แล้วกัน อยากจะพลิกบริษัทหาก็ทำไป! ”

หลังจากนั้นเธอก็ตัดสายเย่ไม่เป็น

เธอจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ต แล้วก็จะดูว่าถ้าเกิดว่าเขาหาเธอไม่ เจอ เขาจะพลิกบริษัทเธอให้กลับหัวกลับหางยังไง

เธอไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะกล้าลงไม้ลงมือกับบริษัทของเธอ ถ้า เกิดว่าเขากล้าลงมือจริงๆ ล่ะก็ เธอจะไม่มีวันให้อภัยเขาแน่

กลับมาถึงห้องทำงาน หานคู่จื่อผลักประตูเข้าไปพร้อมกับหายใจหอบ

เสี่ยวเหยียนจ้องมองเธอด้วยความประหลาดใจ “จื่อ ทําไม เธอกลับมาอีกล่ะ? ”

หาน จื่อเดินเข้ามาด้วยสีหน้ามืดมน พร้อมกับคว้ากุญแจบน โต๊ะ “ลืมหยิบกุญแจไปด้วย ฉันจะไปตอนนี้แหละ

พอเดินออกไปได้สองก้าว จู่ๆ เธอก็หยุด หลังจากนั้นก็พูดว่า

“ช่างเถอะ”

“ทําไมเหรอ? เธอไม่ได้จะไปหาเขาก่อนเหรอ?

หานคู่จื่อไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตรงทางเดิน ให้เธอฟัง จริงๆ แล้วเธอก็อยากจะสู้กับเย่ไม่เป็นจริงๆ แต่ว่าคิดไปคิดมาก็รู้สึกว่า มันไม่ได้มีประโยชน์อะไร ถ้าเกิดว่าเย่ไม่เป็นไม่เจอเธอที่ด้านล่าง บริษัท บางทีอาจจะพลิกบริษัทเธอจริงๆ ก็ได้

ก็ถือว่าเธอหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่เหรอ?

แต่ว่าก็ช่างเถอะ

อะไรที่ต้องเจอก็ต้องเจออยู่ที่ เธอจะหลบอะไรอีก?

“ช่างเถอะ ให้โชคชะตานําพาแล้วกัน

หาหมู่จื่อเอากุญแจ ใส่กระเป๋า หลังจากนั้นก็นั่งลงบนโซฟา

พักผ่อนหน่อย

เธอเดินขึ้นบันไดมาตั้งหลายชั้น เหนื่อยจนจะไม่ไหวแล้ว

เสี่ยวเหยียน: ..………….
เธออึ้งไปหลายวินาที หลังจากนั้นก็เริ่มเก็บข้าวเก็บของ พอ เก็บเสร็จก็พูดกับทานชื่อว่า “ถ้ายังงั้นฉันลงไปก่อนนะ เธออยู่ที่ นี่ไปก่อนเดี๋ยวค่อยลงไป

หลังจากเสียวเหยียนไปแล้ว ภายในห้อง ทำงานก็เงียบลง หา นมู่จื่อนึกถึงสิ่งที่เย่ไม่เป็นพูดในโทรศัพท์เมื่อกี้นี้ ก็โกรธจนทำ เสียงฮึดฮัดออกมา หลังจากนั้นก็ถอดรองเท้าออกแล้วนอนขดตัว อยู่บนโซฟา

ไอ้เลวเย่โม่เซิน!

ไอ้ใจแคบ!

เธอสาปแช่งเขาอยู่ในใจ แต่ไม่รู้เลยว่าคนที่เธอกำลังด่าอยู่ นั้น ตอนนี้กำลังขับรถพุ่งมาที่บริษัทเธอด้วยความรวดเร็ว

ถึงแม้ว่าในใจของหานมู่จื่อตอนนี้จะเป็นกังวลอย่างอกสั่น ขวัญหาย แต่ว่าเธอก็ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนขี้ขลาด ไม่กล้าลง ไปเผชิญหน้า เพราะฉะนั้นก็เลยได้แต่นอนขดอยู่บนโซฟาในห้อง ทํางาน

รอดูผลลัพธ์สุดท้ายของเรื่องนี้

แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้ ต่อให้เวลามันจะผ่านไปห้าปีแล้ว แต่ เธอก็ยังคง….. ขลาดแบบนี้อยู่

แม้แต่ความกล้าที่จะเผชิญหน้ายังไม่มี
ไม่รู้ว่านอนขดอยู่ในนั้นนานแค่ไหน จู่ๆ ประตูห้องทำงานก็ถูก ผลักเข้ามา เสียงฝีเท้าที่มั่นคง ก็ดังขึ้นในห้อง

ไม่นาน ร่างสูงก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เธอ

หานมู่จื่อที่นอนขดตัวอยู่ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาจากแขนของ ตัวเอง แล้วก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาแต่เยือกเย็นเหมือนกับน้ำ

แข็ง

ผู้ชายที่เย็นชาคนนั้นก้มตัวลงตรงหน้าเธอ แล้วก็ยื่นมือมาบีบ คางของเธอไว้ สายตาเหมือนลูกธนู

“ฉันให้เวลาเธอหนึ่งนาทีในการอธิบายว่าเหตุผลที่เธอโกหก ฉันคืออะไร? ”

หานมู่จื่อ : ..…………..

ริมฝีปากของเธอขยับ สุดท้ายก็ได้แค่พูดออกมาว่า “นายคิด

ว่าอะไร ก็แบบนั้นแหละ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ