บทที่1243 ตอนที่คุณเป็นเด็กฉันยังเคยอุ้มคุณ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“คุณหนูหาน!” พนักงานต้อนรับพอมองเห็นหาน จื่อ มีหน้าที่ ดูถูกจนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ก็เปลี่ยนเป็นอีกอย่างในทันที เธอ วิ่งมาอยู่ตรงหน้าหาน จื่อแล้วทำตัวประจบประแจง “คุณหนูหาน ทำไมวันนี้ถึงได้มีเวลาว่างมาบริษัทละคะ? สองสามวันก่อน ประธานหายออกไปทำงานต่างเมือง ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่บริษัทค่ะ”

หญิงสาวที่อดกลั้นที่ไกลๆได้ยินว่าหานชิงไปต่างเมือง แววตา ก็มีประกายงุนงง ที่แท้เขาก็ออกไปทำงานต่างเมืองเหรอ?

หานผู่จื่อยิ้มบางๆ ตอบกลับไปเสียงเบา

“ฉันรู้แล้ว”

พนักงานต้อนรับชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ถึงได้รู้ คิดว่า ตัวเองนั้นพูดมากไปหน่อยแล้ว คนเขาเป็นถึงน้องสาวที่ประธาน หานรักและตามใจมากที่สุด ตอนพี่ชายออกไปทำงานต่างเมือง ยังไงก็ต้องบอกกับน้องสาวของตัวนี้

พนักงานต้อนรับเกาหัวตัวเองอย่างอายๆ “คุณหนูหาน ไม่ อย่างนั้นคุณหนูก็พาคุณชายน้อยขึ้นไปก่อน?”

ตอนแรกหาน จื่อตั้งใจว่าจะขึ้นข้างบน เพราะว่าเธอมาดู แล้ว ก็อยากแวะหาซูจิ๋ว
ตอนนี้เหรอ กลับยังมีเรื่องอื่นที่ต้องสะสาง “ไม่รีบร้อน มาคุยกันก่อนว่าตรงนี้เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นใคร?”

หญิงสาวได้ยินว่าพนักงานต้อนรับพูดว่าหาน จื่อเป็นน้องสาว ของหาน ง ใช้แววตาของความสับสนมองมายังหาน จื่อ ใน ตอนที่แววตาของเธอมาหยุดลงบนใบหน้าของหานคู่จื่อ ก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแจ่มชัด จากนั้นเธอก็ก้าวไปด้านหน้าก้าวเล็กๆ แต่ก้าว ด้วยความรวดเร็วไปอยู่ตรงหน้าเธอ

“คุณ คุณเป็นน้องสาวของหานซึ่งใช่ไหม? ฉัน ฉันจำคุณ

“อ้อ?” หานมู่จื่อฟังจบก็เลิกคิ้วขึ้น “คุณรู้จักฉัน?” “แน่นอนว่ารู้จัก”

ผู้หญิงคนนั้นมองหานมู่จื่อ รอยยิ้มก็เปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นมา “ในตอนที่คุณเพิ่งเกิด ฉันยังเคยอุ้มคุณเลย เพียงแต่หลังจากนั้น คุณก็หายตัวไป พวกเราก็เลยไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก คิดไม่ถึง เลยว่าหาเชิงจะเจอตัวคุณเจอแล้ว คุณเหมือนกับแม่ของคุณ มากๆ”

พนักงานต้อนรับได้ฟัง อดไม่ได้ที่จะทำพรืดออกมา “คุณนี่มัน จริงเลยนะ……….จะได้บินขึ้นไปเกาะยอดไม้ไม่ว่าจะคำลวง แบบไหนก็กล้าโกหก ยังไงก็พูดว่าเคยอุ้มน้องสาวของประธาน หานของพวกเรา ทําไมคุณถึงไม่บอกว่าคุณเป็นลูกสาวคนรวย ล่ะ? ตกอับจนกลายเป็นแบบนี้ไม่น่าอับอาย? คุณหนูหาน ผู้หญิง คนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร มัวแต่งตัวอยู่ตรงนี้ไม่ยอมไป แถมยังบอกว่ารู้จักกับประธานานและคุณหนูหาน ดิฉันจะเรียกรปภ.มาหา ตัวไปเดี๋ยวนี้

พูดจบ พนักงานต้อนรับก็โบกมือเรียกให้รปภ.มาหา

หาน จื่อกลับมองอีกฝ่ายอย่างกับกำลังจมอยู่ในความคิด แววตาของเธอซื่อตรง รอยยิ้มอบอุ่นทั้งยังบริสุทธิ์ ไม่เหมือนกับ กําลังโกหก

บางที เธออาจจะรู้จักตัวเองจริงๆ?

“ความหมายของคุณคือ คุณเป็นเพื่อนเก่าของพี่ชายฉัน?” หานมู่จื่อถามขึ้น

หญิงสาวพยักหน้า “อื้อ คุณเชื่อฉัน?”

พนักงานต้อนรับรีบร้องออกมา โดยเร็ว “คุณหนูหาน คุณอย่า ไปเชื่อเธอเป็นอันขาดนะคะ มีคนที่พูดว่ารู้จักกับท่านประธาน แบบนี้ ในทุกๆวันถ้าไม่สิบกว่าคนก็สี่ห้าคน ยังไงก็ไม่มีทางเชื่อ ได้”

พนักงานต้อนรับก็มีหน้าที่ของพนักงานต้อนรับ หาน จื่อทำได้ เพียงหันไปยิ้มบางๆ ให้กับเธอ “ไม่เป็นไร ฉันรู้ดีว่าตัวเองมี ขอบเขตแค่ไหน ให้ฉันได้คุยกับเธอเถอะ คุณไปทํางานของคุณ ก่อนเถอะค่ะ”

ความหมายของคำพูดก็คือเรื่องต่อจากนี้คุณไม่ต้องมายุ่ง พนักงานต้อนรับมองหาน จื่อด้วยสายตาหนักใจ สุดท้ายก็ รับปากแล้วก็หมุนตัวจากไป
หานจื่อก้าวเดินไปด้านหน้า หญิงสาวกลับก้าวถอยไปด้าน หลังก้าวเล็กๆ รักษาระยะห่างกับหาน จื่อเอาไว้

“คุณอย่าเข้ามาใกล้นักเลย ตัวฉัน………อนข้างจะสกปรก” ใน ตอนที่หญิงสาวพูดประโยคนี้ออกมา ใบหน้าแสดงความอายออก มา สีหน้านั้นอับอายเป็นอย่างมาก

“ไม่เป็นไรค่ะ” หานมู่จื่อยิ้มบางๆ เมื่อคุณบอกว่าตอนคุณ

ยังเด็กคุณเคยอุ้มฉัน?”

หญิงสาวชะงัก จากนั้นก็พยักหน้า “ค่ะ ตอนที่คุณน้าคลอดคุณ ออกมาตอนนั้นฉันจําความได้แล้ว ในตอนนั้นครอบครัวของพวก เราสนิทกันมาก ฉันมักจะไปบ้านของคุณบ่อยๆ ดังนั้นเลยเคยอุ้ม คุณ ในตอนนั้นคุณปู่หานมีหลานสาวเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ดังนั้น ก็เลยดีใจมาก ทุกๆวันอุ้มคุณจนไม่ยอมปล่อย คุณในตอนเด็กๆ น่ารักมากๆ ตัวเล็กๆขาวๆ เหมือนกับหมั่นโถวที่เพิ่งจะนิ่งเสร็จ

การพรรณนานี้ทำเอาหาน จื่อละอาย ตอนมองเธอเล่าเรื่อง พวกนี้ดูเป็นตุเป็นตะ ประมาณห้านาทีภายในใจของหาน จื่อพอ จะมั่นใจแล้ว คนๆนี้รู้จักหานชิง แถมก่อนหน้านี้ทั้งสองครอบครัว ก็เคยเป็นเพื่อนกัน

เพียงแต่ ในตอนนี้เธอเป็นอย่างนี้ อาจจะเป็นเพราะระหว่างนั้น

เกิดเรื่องอะไรขึ้น

หลังจากนั้นหาน จื่อก็พาเธอไปพักผ่อนที่โรงแรม หญิงสาว หยิบบัตรประชาชนออกมาลงทะเบียน รอหาน จื่อจัดการท่เรื่องเข้าให้แทนจากนั้นเธอก็กัดริมฝีปากล่าง “รอต่อไปฉันหาเงิน ได้แล้ว ฉันจะต้องเอาเงินพวกนี้มาคืนเธอแน่

จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็คุยกันอีกนิดหน่อย หานมอก็เม้ามอย ถามคำถามอยู่ไม่กี่คําถาม จากนั้นถึงได้รู้ว่า ในตอนเด็กเป็นหาน ชิงที่เคยหมั้นกับเธอ หลังจากที่รู้เรื่องนี้แล้ว สีหน้าท่าทางหาน อก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้ว

ถ้าเกิดว่าเป็นเมื่อก่อนหานซึ่งยังคงตัวคนเดียว ผู้หญิงคนนี้ มาตามหาทานซึ่งนั่นจะต้องเป็นเรื่องที่ดีแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ทาน ชิงกับเสี่ยวเหยียนคบกันแล้ว

ถ้าเกิดว่าจัดการได้ไม่ดีล่ะ…….

คิดถึงเรื่องนี้ หาน จื่อก็เลยตัดสินใจที่จะให้เสี่ยวเหยียนเที่ยว ให้สนุกเสียก่อน ยังไงเสียก็ยากที่จะได้ไปเที่ยวทริปหนึ่ง ทั้งสอง ฝ่ายก็ไม่มีเรื่องหมางใจกัน เกี่ยวดองกันสามัคคีกันอย่างนี้ความ สัมพันธ์ถึงจะอบอุ่นแน่นแฟ้นขึ้น

นี่ถึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

“ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก รอให้แกกลับมาแล้วค่อยบอก แกก็เหมือนกันนั่นแหละ”

จิตใจของเสี่ยวเหยียนโดนหาน จื่อทำให้อยากรู้อยากเห็นขึ้น มาแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ยังคงเซ้าซี้ให้เธอพูดมาให้ชัดเจน หาน จื่อก ลับบอกว่าเย่ ไม่เซินพาเสียวโต้วหยากลับมาแล้ว ถ้าเกิดว่าเธอ อยากรู้จริงๆ ก็ให้เธอวิดีโอคอลมาคุยกับเธอ
ประโยคนี้ ทำให้ความคิดทั้งหมดของเสี่ยวเหยียนโดนตีแตก

เย่ไม่เป็นอยู่บ้านแล้ว ยังจะวิดีโอคอลคุยกับเธอ? คือจะให้เธอ ไปรับสายตาเย็นชาของเย่ ไม่เซ็นเหรอ?

เธอขอปฏิเสธ!

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนก็เลยไม่ได้เซ้าซี้เธอแล้ว แต่กลับพาความ คิดมาอยู่กับปัจจุบัน

พระจันทร์โผล่ออกมาแล้ว

“กำลังพูดอะไรอยู่เหรอ?” อยู่ๆหานซิงก็โผล่มาถามเธอขึ้น

เสี่ยวเหยียนเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง พูดขึ้นเสียงเบา “เปล่าค่ะ เมื่อกี้กำลังส่งข้อความคุยกับคู่จื่ออยู่ จากนั้นคุณชาย เย่ก็กลับมา ฉันก็ไม่ได้คุยอะไรกับเธอต่อแล้ว”

“อืม”

เขาตอบกลับมาค่หนึ่งจากนั้นก็เงียบลงอีกครั้ง ทั้งสองฝ่าย นั่งอยู่บนหาดทรายด้วยกัน

เสี่ยวเหยียนไม่ใช่คนประเภทที่ชอบความเอะอะ ดังนั้นก็เลย นั่งอยู่ไกลๆ อีกอย่างเธอเองค่อนข้างขี้อาย เลยไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่ม ขยับเข้าไปใกล้

ปรากฏว่าคนที่เคยอยู่บนเรือลำเดียวกันคนนั้นก็วิ่งมาหา

“น้องเสี่ยวเหยียนทำไมยังนั่งรออยู่ตรงนี้อีกล่ะ? รีบๆลุกขึ้นมาร่วมกับทุกๆคนสิ”
พวกเธอนั้นเป็นมิตรเกินไป เสี่ยวเหยียนนั้นถูกโน้มน้าวอย่าง ปฏิเสธไม่ได้ ทำได้เพียงหันไปมองหานซึ่งที่อยู่ข้างๆ

หานซิงกลับยื่นมือออกมาลูบหัวของเธอ แล้วยิ้มให้บางๆ ไป

เล่นเถอะ”

“แล้ว แล้วคุณล่ะ?”

อีกแบบหนึ่งผมค่อยไปหาคุณ

ตอนนี้เสี่ยวเหยียนถึงได้ยอมพยักหน้า ลุกขึ้นพร้อมทุกๆคน แล้วเข้าไปในงานปาร์ตี้

เทียบกับความเขินของเสี่ยวเหยียน คนอื่นๆ สามารถบอกได้ เลยว่ากระตือรือร้นมากๆ หลังจากที่เธอนั้นไปแล้วถามโน่นถามนี้ ถึงขนาดที่มีผู้หญิงสองสามคนสนใจในตัวทานชิง คำถามที่ถาม

ขึ้นล้วนแต่เกี่ยวกับเขา อย่างเช่นสามีของคุณชื่ออะไรเหรอ ทำงานอะไรเหรอ พวกคุณ

คบกันได้ยังไงเหรอ แต่งงานกันมานานเท่าไหร่แล้ว อะไรพวกนี้

คำถามพวกนี้ถามจนเสี่ยวเหยียนหน่ายใจ เธอถึงขั้นคิดว่า ถ้า เกิดว่างานปาร์ตี้วันนี้ข้างๆตัวเธอไม่มีหานซิงล่ะก็ ดูเหมือนว่า ทุกๆคนคงไม่ทันจะสังเกตเห็นเธอ

เสียดายหานชิงนั้นโดดเด่นเกินไป ในหมู่คนการมีอยู่ก็คือจุด

ที่สาดกระจายแสง

เรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนรู้ดีตั้งแต่เมื่อก่อน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ