บทที่ 222 เธอมีสิทธิ์ที่จะโกรธ

“ไม่ได้ค่ะ ฉันสัญญากับเฉียวเฉียวแล้วว่าจะไม่

พูด”

หานเส่โยวพยายามออกแรงเพื่อถอนมือออกทั้ง

น้ำตา

“สัญญากับเสิ่นเฉียวเหรอ” เย่โม่เซินหรี่ตาลงอ ย่างอันตรายและใช้น้ำเสียงเย็นชา “พวกเธอตกลงเรื่อง อะไรกันลับหลังฉัน”

ทันใดนั้นหานเส่โยวก็พูดราวกับปากรั่วและเบิก ตากว้าง “ไม่ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยเมื่อกี้ คุณชายเย่ เสิ้น เฉียวน่าจะกำลังใกล้ขึ้นมาแล้ว คุณควรรีบปล่อยฉันได้ แล้ว เรื่องในวันนี้ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น”

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ” ริมฝีปากบางๆ งอของเย่ โม่เซินเผยให้เห็นรอยยิ้มที่กระหายเลือดและเพิ่มกำลัง ของมือของเขาขึ้นเล็กน้อย “เธอเห็นฉันเย่โม่เซินโง่ แค่ เล่นละครเงอะๆ งะๆ หลอกตบตาได้ง่ายๆ เหรอ แค่ละคร นี้ไม่เนียนเอาเสียเลยยังจะกล้าเล่นต่อหน้าฉันอีก”

หานเส่โยวมองอย่างตกตะลึง “เล่นละครเงอะ งะๆ”

“เหอะ” เย่โม่เซินยิ้มเย้ยหยัน “เธอควรบอกความ จริงทั้งหมดมาดีกว่า ฉันให้โอกาสเธอแค่ครั้งเดียว”
เมื่อเขาพูดแบบนี้ หานเส่โยวรู้ดีว่าไม่สามารถ แกล้งทำต่อไปได้อีก จึงทำได้แต่ลดตาลงช้าๆ มองไปที่ พื้นและสงบสติลงสักพักจากนั้นก็พูดช้าๆ “ฉันไม่อยาก พูดเพราะรู้สึกผิด ฉันกับเฉียวเฉียวเป็นเหมือนพี่น้องที่ดี ต่อกันและคุณกับเธอแต่งงานกันแล้ว ฉันรู้เรื่องนี้มานาน แล้ว แต่ฉันเลือกที่จะเงียบเพราะไม่อยากทำร้ายเธอ เธอ ปวดใจกับเรื่องนี้มากจริงๆ ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บปวดอีก ต่อไปแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้ทำเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นจะได้ ไหมคะ”

“บอกฉันมาว่าผู้หญิงในคืนนั้นเป็นใคร” ตอนนี้ที่ เยโม่เซินต้องการมีเพียงแค่อยากรู้เรื่องนี้

คนที่เขาขอให้เซียวซู่หามานานมากและข้อมูล ทั้งหมดที่เขาได้มาก่อนหน้านี้เป็นเท็จ แต่ตอนนี้หานเส่ โยวก็รีบโพล่งออกมาและบอกว่ารู้เรื่องนี้แล้ว มันดูจะ บังเอิญเกินไป

เมื่อได้ยินแบบนี้หานเส่โยวก็กัดริมฝีปากล่างแน่น ไม่อยากจะพูดอะไรอีก

“พูดมา”

หานเส่โยวถึงกับผงะน้ำตาซึมด้วยความตกใจ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา “ขอโทษค่ะคุณชายเย่ ฉันขอโทษ ฉันไม่สามารถพูดออกมาได้จริงๆ ฉันไม่ สามารถหักหลังเสิ่นเฉียวได้ คุณลืมทุกอย่างในวันนี้ไป เถอะนะคะ”

ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าด้านนอกและพวกเขาก็ได้ยินเสิ่นเฉียวถามว่า “เส่ โยวอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

ได้ยินดังนั้น ทำให้สีหน้าของหานเส่โยวเปลี่ยน ไปทันทีและขณะที่กำลังจะผลักเขาออก เขากลับคลาย มือเธอออกเสียก่อน แล้วรีบถอยห่างเธอทันที

การเคลื่อนไหวของเขาเป็นจิตใต้สำนึก หานเส่ โยวเดิมก็ต้องทำเช่นกัน แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเย่โม่ เซินจะเคลื่อนไหวเร็วกว่าเธอมาก ทำให้หน้าของเธอซีด เผือดขึ้นมา

ท่าทางเย่โม่เซินชัดเจน. สนใจแค่เสิ่นเฉียว เพียงคนเดียว

นี่เป็นไปได้อย่างไร

ผู้หญิงอย่างเส้นเฉียวไม่ต้องพูดถึงภาพลักษณ์ ของเธอ เรื่องที่เธอแต่งงานครั้งที่สองและกำลังตั้งท้อง ลูกของคนอื่น ที่แท้เย่โม่เซินไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง

แต่ถ้าเขารู้สึกดีกับเธอ ทำไมเขาต้องทำเรื่องชั่วๆ แบบนั้นกับเสิ่นเฉียว

หานเส่โยวคิดไม่ออกจริงๆ แต่เวลาไม่เอื้ออำนวย

ให้เธอคิดเรื่องพวกนี้ เสียงของเส้นเฉียวดังออกมาอีก ครั้ง “เส่โยว” หานเส่โยวเรียกสติกลับคืนมา “เฉียวเฉียวฉันอยู่

ที่นี่”

ถ้าจะเล่นละครก็ต้องเล่นให้จบ เธอรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้วยิ้มให้เธอ

ที่จริงเสิ่นเฉียวก็สงบสติอยู่ในสวนอยู่นาน ใน ที่สุดถึงรู้ว่าตัวเองไม่มีความกล้าพอ ดังนั้นจึงตัดสินใจ กลับมาหาเธอแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรดูสถานการณ์ ก่อนค่อยว่ากัน

เปิดประตูออก เสิ่นเฉียวก็เห็นหานเส่โยว และเย่ โม่เซินก็อยู่ที่หน้าต่างทุกอย่างในห้องก็ดูปกติ ราวกับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฉันคิดว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่”

“ฉันก็เพิ่งมาเหมือนกัน คิดว่าเธออยู่นี่ ไม่คิดว่า เธอยุ่งอยู่เพิ่งเสร็จเหรอ”

“อืม”

หานเส่โยวมองไปที่เธอและไม่พบอะไรที่ผิดปกติ ก็โล่งใจถอนใจเบาๆ

เธอยังไม่ได้อยากที่จะให้เสิ่นเฉียวรู้เรื่องเข้า

เพื่อไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน ริมฝีปากบางๆ ของเย่โม่เซินที่ยืนริมหน้าต่างขยับ

และมองไปทางเสิ่นเฉียวก็พบว่าเธอไม่มีปฏิกิริยาอื่นใด นอกจากเลิกคิ้วขึ้น

ผู้หญิงคนนี้สมองหมูหรือยังไงกัน เพื่อนสนิท ของตัวเองอยู่ในห้องกับสามีตัวเอง ที่แท้เธอไม่รู้สึก สงสัยอะไรเลยเหรอ

ที่ เป็นผู้หญิงที่ไม่รู้สึกถึงอันตรายเลยจริงๆ โง่เหมือนหมูจริงๆ

เย่โม่เซินอดที่จะคิดเช่นนี้ไม่ได้

“วันนี้ก็ดีกมากแล้ว ฉันขอตัวก่อนแล้วกันแล้วเจอ กัน” หานเส่โยวคิดไปคิดมา เรื่องวันนี้เบรกไว้ก่อน ยังไง ก็ตามจุดประสงค์ของเธอที่อยู่ตรงหน้าก็คือเย่โม่เซินก็ สำเร็จแล้ว ขั้นตอนต่อไปก็รอให้เขาติดกับ

เสิ่นเฉียวคิดสักพักพยักหน้า “โอเคฉันไปส่งเธอ ข้างล่าง”

หลังจากนั้นเธอก็ส่งหานเส่โยวกลับไปและกลับ ห้องหลังจากนั้นประมาณสิบนาทีเธอไม่ได้สนใจเยโม่ เซินเลย จิตใจของเธอยังคงสับสนอยู่คอยคิดถึงฉากที่ เห็นเขาจับข้อมือหานเส่โยว

เยโม่เซินชอบเส่โยวเหรอ

ถ้าเขาชอบเส่โยวจริง นายท่านเย่ก็อยากให้ ตระกูลหานและตระกูลเยดกันอยู่แล้วด้วย เขาจะ ตกลงมั้ยนะ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เสิ่นเฉียวก็กำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว

แล้วปล่อยออก

ช่างเถอะ ถ้าชอบกันจริงๆ ยังไงความรู้สึกก็เป็น เรื่องที่ควบคุมไม่ได้

เหมือนกับที่รู้ดีว่าเรื่องของเธอกับเย่โม่เซินมัน เป็นไปไม่ได้ แต่ยังชอบเขาอยู่ เธอก็ไม่สามารถควบคุม ตัวเองได้
มีเสียงล้อขยับ เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าจู่ๆ เยโม่เซินก็มาอยู่ตรงหน้าเธอ

เมื่อสบตากันเสิ่นเฉียวก็พบว่าดวงตาสีหมึกของ เขากว้างใหญ่ราวกับทะเลลึกและริมฝีปากสีชมพูของ เขาขยับ แต่เขาไม่ได้พูด

“หญิงที่แต่งงานครั้งที่สอง” ริมฝีปากบางของเย่ โม่เซินเปิดออกเบาๆ และเรียกเธอ

หญิงที่แต่งงานครั้งที่สองชื่อนี้เส้นเฉียนดูเหมือน จะเคยชินกับมันแล้วที่ได้ยินแบบนี้

“ทำไมเธอไม่ถามฉันล่ะ” เย่โม่เซินถาม เสิ่นเฉียว ” .”

เยโม่เซินมองไปที่ใบหน้าที่สับสนของเธอเริ่ม หงุดหงิดขึ้นเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ช่วงนี้มีอาการผิดปกติ มาก แต่ก่อนหานเส่โยวเข้าใกล้เขา เธอจะกังวลและ กระวนกระวายและเตือนไม่ให้เขาทำอะไรหานเส่โยว

แต่ตอนนี้เงียบลงอย่างน่ากลัว

“สมควรตาย” เย่โม่เซินสบถเสียงต่ำและพูดอย่าง ไม่สบอารมณ์ “ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ”

ในตอนแรกเสิ่นเฉียวตกตะลึงและหลังจากนั้นไม่ นานก็เข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึงและหลุบตาลงมองนิ้วของ เขาอย่างครุ่นคิด “ไม่มี”

เมื่อเธอตัดสินใจเธอตัดสินใจในตอนแรกว่าจะไม่ ต่อความยาวอะไรอีก เย่โม่เซินอยากจะทำอะไร… ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

ตราบใดที่พวกเขาสมัครใจ

หน้าตาเฉยเมยของเธอทำให้ความหงุดหงิดใน ใจของเยโม่เซินเพิ่มขึ้นสองสามเท่าและดวงตาของเขา ก็ทวีความโกรธชัดขึ้น “ไม่มีเหรอ”

เสิ่นเฉียวส่ายหัวและยืนยันอีกครั้ง “ไม่”

ในตอนท้ายเธอเงยหน้าขึ้นและมองเขาอย่างไร้ เดียงสาด้วยแววตาที่ไร้เดียงสาของเธอ “หรือฉันต้องมี อะไรจะบอกคุณงั้นเหรอหรือคุณอยากได้ยินอะไรจากฉัน คะ”

เยโม่เซิน “”

เขาหายใจเข้าลึกๆ กระตุกที่มุมปากและในที่สุดก็

ยิ้มเย็นชาออกมา

“เยี่ยมมาก”

ผู้หญิงคนนี้เก่งที่จะทำให้เขาโกรธจริงๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ