บทที่ 619 มีแผนการอะไร

หลังจากเสี่ยวเหยียนได้รับคําตอบจาก หาน จื่อทางนี้แล้วนั้น ภายในชั่วพริบตาก็เต็ม ไปด้วยความมั่นใจ และกลับมาต่อสู้ต่อได้ ทันที

เป็นครั้งแรกที่เธอพบว่า มู่จื่อมีทักษะ ทางด้านนี้ด้วย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ม่จื่อ เธอยอดเยี่ยมจริงๆ ฉันคิดว่าเธอ สามารถเป็นที่ปรึกษาด้านความรักได้แล้วนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หานปูจือก็ทำได้แค่ยิ้ม อยู่ข้างในใจอย่างขมขื่น เธอจะเป็นที่ปรึกษา ด้านรักของใครได้ล่ะ? ในเมื่อเธอยังไม่ สามารถแยกแยะความรู้สึกของเธอได้เลย

เพียงแค่ เมื่อสักครู่ที่พูดกับเสี่ยวเหยียน

ก็เกินความคาดหมายของตัวเธอเองไป มากร่งๆ

เธอลดสายตาลง และมองไปที่ข้อมูล บนเดสก์ท็อป ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธออยากเจอ เยโม่เซินเหรอ?

ดูเหมือนว่าจะอยากเจอ

ถ้าอย่างนั้นเธอควรทำตามหัวใจ โทรศัพท์ไปหาเขาหรือไม่?

ในช่วงนี้เป็นเขาที่มาปรากฏอยู่ข้างกาย ของเธอด้วยตัวเองมาโดยตลอด พอตอนนี้ เขาไปต่างประเทศแล้ว และไม่ได้โทรศัพท์หา เธอ อาจเป็นเพราะเขาสัญญาว่าจะไม่มาหา เธออีก เขาจึงไม่ได้แจ้งให้เธอทราบเหรอ?

มันอาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้

หลังจากคิดๆดู หาน จื่อก็หยิบโทรศัพท์

มือถือออกมาโดยไม่รู้ตัว เข้าสู่ หน้าApplications WeChat ค้นหาชื่อบัญชีผู้ ใช้ของเยโมเชิม กดเข้าไปและอยากจะส่ง

ข้อความถึงเขา แต่มือก็หยุดลงอีกครั้ง ถ้าส่งข้อความตอนนี้ จะดูไม่สํารวมเกิน ไปหรือเปล่า ?

ถึงอย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลานี้เธอไม่ เคยเข้าหาเช้าก่อนเลยมาโดยตลอด

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็ถอนหายใจ ออกมา และวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็ เริ่มทํางานต่อ

ในวันที่วุ่นวายก็สิ้นสุดลงเช่นนี้ เมื่อถึง เวลาเลิกงาน หานมู่จื่อก็เก็บของและเตรียม ตัวไปรับเสี่ยวหมีโตัวจากโรงเรียน

สุดท้ายเธอยังไม่ได้เดินออกจากประตู บริษัท เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นก่อน แล้ว

เบอร์แปลกเบอร์หนึ่ง

หาน จ่อขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็รับ

โทรศัพท์

“ฮัลโหล?” ” หม่ามี!

“เสี่ยวหมี่โต้ว?” หานมู่จ่อขมวดคิ้วด้วย ความประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเธอได้ยิน เสียงของเสี่ยวหมี่โต้ว “หนูใช้โทรศัพท์มือถือ ของใครโทรมา?”

“หม่า นี่คือโทรศัพท์มือถือของลุงเย่หลั

มหาน”

ลุงเย่หลินหาน?

เมื่อได้ยินคำว่าหาน ก้าวของหาน จื่อก็ หยุดลงชั่วขณะ หลังจากนั้นก็มีลางสังหรณ์ที่ ไม่มียกเกิดขึ้น “หมาย หมายความว่าอะไรนะ ลุงเย่หลิ่นหาน …คือใคร?”

ก็มีเงาร่างกายของบุคคลหนึ่งปรากฏขึ้น โดยอัตโนมัติในความคิด และหานมู่จื่อรู้สึก ตกใจ

มีเสียงเบาดังมาจากอีกฝ่ายในสาย

โทรศัพท์ ราวกับว่าโทรศัพท์ไปอยู่บนมือของ อีกคนแล้ว จากนั้นหานจื่อก็ได้ยินเสียง ผู้ชายที่คุ้นเคย ที่นําพาความรู้สึกอบอุ่นมา อย่างหนึ่ง

“มู่จื่อ ผมเอง”

เย่หลิ่นหาน! !

หาน จื่อกัดริมฝีปากล่าง ความโกรธ เกือบจะพุ่งขึ้นภายในทันที “เย่หลิ่นหาน นาย อยากจะทําอะไรกันแน่ ? นายหมายความว่า อะไร ??”

หลังจากซักถามเสร็จแล้วนั้น หานมู่จื่อ ไม่ทันได้คิดอะไร ก็วิ่งออกไปโดยทันที

เสี่ยวเหยียนซึ่งอยู่ข้างหลังเธอไม่ไกล นัก เห็นเธอวิ่ง เลยตะโกนใส่เธอว่า “มู่จื่อ เธอจะไปไหน ? รอฉันก่อน”

แต่หานมู่จื่อดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียง ดังนั้นเธอจึงทำอะไรไม่ถูกจริง และทำได้ เพียงฝ่าเท้าไปมา

ช่างมันไปแล้วกัน รอให้เธอกลับบ้านมา ก่อนแล้วค่อยถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นดีกว่า ตอนนี้เธอ … กำลังจะไปที่บริษัทตระกูล หาน เธอจะไป พบเขา

หานมอบไปที่ลานจอดรถ เปิดประตู เข้าไปนั่ง แล้วพูดกับเย่หลิ่นหาน

“นายพูดมาตรงๆดีกว่า ว่านายอยากทำ อะไรกันแน่ ? ตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่ไหน ? ”

หลังจากอีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง หานมู่จื่ อก็ตื่นตระหนกขึ้นมา “เย่หลิ้นหาน ? นายพูด มาล”

จากนั้นอีกฝ่ายก็ถอนหายใจออกมา

“ผมยังกังวลอยู่เลยว่าคุณจะเรียกผมว่า ประธานเย่หลิ่มหาน คิดไม่ถึงว่าจะกลับมา เรียกชื่อผมได้เร็วขนาดนี้ ไม่ได้มีอะไร หรอก… เพียงแค่ขับผ่านโรงเรียนมา และเห็น เจ้าตัวเล็กยืนอยู่ที่หน้าประตู ผมก็เลยพาเขา กลับบ้าน”

“กลับบ้าน?” หาน จื่อหรี่ตา

“ หม่ามี้ลุงเย่หลิ่นทานกับผมอยู่ในร้าน เค้กใกล้ชุมชน นล่าง

หาน จื่อ “… ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะรีบไป เดี๋ยวนี้ ไม่อนุญาตให้วิ่งไปมั่วซัว มีเรื่องอะไร ขอความช่วยเหลือจากป้าเจ้าของร้านได้ คุณ ป้าเจ้าของร้านเป็นเพื่อนสนิทหม่ามี หนูรู้ใช่ ไหม ? ”

ประโยคสุดท้ายเป็นคำใบ้ บอกเย่หลั่ นานเป็นนัยๆว่า ถ้าเขาทำอะไรกับเสี่ยวหม โต้ว เธอจะไม่ปล่อยเขาไปไว้แน่ๆ

เสี่ยงติดครั้งสุดท้าย หานมู่จื่อวางสาย โทรศัพท์โดยตรง จากนั้นก็หมุนพวงมาลัยรถ ไปรอบ ๆโดยทันที

ในช่วงเวลานี้หลีกเลี่ยงชั่วโมงเร่งด่วน พอดี มีรถไม่มาก ดังนั้นหานมู่จื่อจึงขับเร็ว มาก เพียงแต่ต้องใช้เวลารอสัญญาณไฟ จราจรสักครู่หนึ่ง

หัวใจทั้งดวงของหานมู่จื่อถูกระงับไป ตลอดทาง รู้สึกไม่ประสบายใจเป็นอย่างมาก เกลียดตัวเองที่ไม่สามารถไปอยู่ตรงหน้าของ เสี่ยวหมี่โต้วได้ภายในชั่วพริบตา หลังจาก จากนั้นก็กอดเขาไว้ในอ้อมแขน ออกห่างจาก เย่หลินหาน

เย่หล่นหาน …

ยิ่งมองผู้ชายคนนี้ไม่ออกมากขึ้นเรื่อย ๆ

แล้ว

ครั้งที่แล้วเจอเขาที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เขา บอกเพียงแค่ว่าเขาอาศัยอยู่ละแวกใกล้ ๆ แถมยังบอกว่าถ้าเธอไม่เชื่อให้ไปตรวจสอบได้

เธอจะตรวจสอบอะไร ?

ถ้าหากว่าเขาตั้งใจจะมาปรากฏตัวต่อ หน้าเธอละก็ เขาก็ต้องเตรียมผลลัพธ์ทั้งหมด ที่สามารถตรวจสอบได้ไว้แล้ว ถ้าสมมุติว่าเธอ ไปตรวจสอบจริงๆ เดาว่าน่าจะตรวจพบเจอก็ เพียงแค่เรื่องผิวเผินเท่านั้น

ดังนั้นเธอจะสิ้นเปลืองเวลา เพื่อไป ค้นหาว่าตอนนี้เย่หลิ่นหานกำลังทำอะไรทำไม เพียงแค่เธอคิดไม่ถึงว่า เขาจะพยายาม อย่างเต็มที่เพื่อที่จะเข้าใกล้ตัวเธอเอง ร่วมมือ กับบริษัทของกว่าแล้ว ตอนนี้ถึงขนาดเสียว หมี่โต้วเขาก็อยากใกล้ชิด

เขาหมายถึงว่าอะไรกันแน่? มีแผนการ อะไร?

เป็นเช่นนี้ หาน จื่อคิดวกไปวนมาตลอด ทางไปร้านเค้ก

เธอไม่คิดอะไรทั้งสิ้น เธอดึงกุญแจรถ ปิดประตู และวิ่งตรงเข้าไปในร้านโดยทันที

ผลักเปิดประตูกระจก หานมู่จื่อตะโกน ไปโดยทันทีว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว”

“หม่ามี้ หนูอยู่ตรงนี้”

ในร้านเค้กไม่มีที่นั่ง หานมู่จื่อมองไปที่ ที่มาของเสียง และมองเห็นเสี่ยวหมี่โต้วนั่ง อยู่ตรงหน้าเค้กผลไม้ เขาโบกมือเล็กมาให้ เธอ โดยมีครีมสีขาวติดอยู่ที่ปากของเขา เมื่อเห็นเสี่ยวหมี่โค้ว หัวใจของหาน อก็ตื่นเต้น และเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“มาแล้วเหรอ?”

เสียงอ่อนโยนดังขึ้น

หานมูจื่อถึงจะนึกได้ว่ามีอีกคนหนึ่งที่อยู่ ข้างๆเสี่ยวหมีโก้ว นั่นก็คือเย่หลิ่นหาน

เมื่อเห็นเย่หลิ่นหาน ดวงตาของท่าน อก็เต็มไปด้วยความโกรธ แทบจะไม่สามารถ ระงับความโกรธของตัวเองได้ เพียงแต่ตรง หน้ามีเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ เธอจึงบีบบังคับระงับ ความโกรธนี้เอาไว้

เธอไม่ได้สนใจเย่หลิ่นหาน และนั่งลง ไปตรงหน้าของเสี่ยวหมี่โค้ว หยิบทิชชูออก มาแล้วเช็ดคราบครีมออกจากมุมปากของเขา เบา ๆ และยิ้มเล็กน้อย

เค้กผลไม้อร่อยไหม ? ”

เสี่ยวหมีโค้วพยักหน้าอย่างไร้เดียงสา “อร่อยครับ หม่ามี “เชื่อฟัง” หาน จื่อยื่นมือออกไป บ ศีรษะ และกระซิบว่า “แล้วเมื่อไหร่หนูจะทาน เสร็จ ? ”

“ยังมีอีกเยอะเลย….”

เสี่ยวหมี่โค้วชี้ไปที่เค้กผลไม้ที่อยู่ตรง หน้า หาน จื่อเห็นว่ายังมีอีกเยอะจริงๆ เธอ จึงหันมาประสบตา และพูดเบา ๆ ว่า “หนูเอา เค้กผลไม้นี้ ไปทานในรถก่อน หม่ามีมีอะไร บางอย่างที่อยากจะคุย กับลุงเย่หลิ่นทานโอเค ไหม ? ”

“หือ?” เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตา และถาม อย่างไร้เดียงสาว่า “หม่ามี้จะพูดอะไรเหรอ ? ”

หาน จื่อบีบแก้มเบาเบา ๆ เรื่องความ ร่วมมือทางธุรกิจของหม่ามี้และลุงเย่หลิ่นหาน เป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำงานนิดหน่อย สมมุติ ว่าเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ตรงนี้ก็ฟังไม่เข้าใจ ดัง น้น … กลับไปที่รถและรอหม่ามีสองนาทีก่อน ได้ไหม ? เสี่ยวหมี่โค้ว คิดสักพักแล้วพยักหน้า

“โอเคครับหม่ามี เสี่ยวหมีโวฟังคำ ของหม่าม๊”

หลังจากพูดจบเขาก็ยืนขึ้น และโค้ง คํานับอย่างสุดซึ้งต่อเย่หลิ่นหาน “ขอบคุณ คุณลุง ส่งผมกลับในวันนี้ แถมยังเลี้ยงเค้ก ผลไม้ผมด้วย แต่ว่าผมต้องไปรอหมา บนรถ ก่อนแล้วนะครับ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ