บทที่ 662 จะไม่ไม่ยอมรับนาย

เย่ไม่เป็นไม่พูดอะไรสักคำ ลูกตาดำที่ลึกเหมือนกับความมืดได้ จ้องเธอไว้อย่างหนักแน่น

ภายในสายตาแบบนี้ หาน จื่อได้รู้สึกว่าใจของตัวเองราวกับ ได้หนักลงช้าๆ เธอไม่อยากจะพูด เป็นเขาบังคับให้เธอพูด

เธอพูดแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาพูดว่าไม่โกรธ แต่ว่าแววตานี้ใน ตอนนี้……..

เมื่อมองขึ้นมาแล้วเห็นได้ชัดว่าก็เหมือนกับคือเดิมทีก็ไม่เชื่อ เธอยังไงยังงั้น

ในใจของหานมู่จื่อได้โกรธ และได้ถลึงตาใส่เขาไว้ด้วยความ ไม่พอใจ และได้ผลักเขาออกหมุนตัวก็ต้องการเดินไป

ใครจะรู้เดินไปไม่ถึงสองก้าว ข้อมือก็ได้ถูกคนอย่างแย่ไม่เป็น เกี่ยวเอาไว้แล้ว ไฟโกรธของเธอมาแล้ว: “นายปล่อยฉัน

ร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาได้รังแกเข้ามาตรงๆแล้ว และได้นำ เธอมากดไว้อยู่ตรงด้านประตู

“ทำไม? ฉันรอเธออยู่ที่นี่ครึ่งค่อนวันแล้ว เธอวิ่งไปพบกับ ผู้ชายคนอื่น ยังไม่อนุญาตให้ฉันดึงเคืองใจอีก?

หาน จื่อได้ตอบกลับเสียงดัง “เห็นได้ชัดว่านายเพิ่งจะ รับปากฉันว่าจะไม่โกรธ
“ดังนั้น นตวาดใส่เธอแล้วเหรอ? ฉันแสดงอาการโกรธ ใส่ เธอแล้วเหรอ?” เย่ โม่เซินได้ตอบเธอกลับมาแล้วหนึ่งประโยค

หานมู่จื่อ

เธอได้งุนงงอยู่ตรงที่เดิมในชั่วพริบตาแล้ว จากนั้นก็ได้มอง ท่าทางเยือกเย็นของเยโม่เซ็นในเวลานี้ จากนั้นในใจก็รู้สึก น้อยใจเป็นพิเศษ ความละอายใจก่อนหน้านี้ที่ได้ลอยขึ้นมาใน ตอนนี้ก็ได้สูญหายเข้ากลีบเมฆไป ที่ยังเหลืออยู่……..แต่เต็ม เปี่ยมไปด้วยความน้อยใจ

เธอได้กัดริมฝีปากล่างเอาไว้ และเบ้าตาก็ได้ค่อยๆแดงลอย

ขึ้นแล้ว

ครู่ใหญ่ๆม่านตาของเธอก็ได้น้อยลง และพูดอย่างยอมรับ

ชะตากรรม

“ใช่ นายไม่ได้แสดงความโกรธ ใส่ฉัน และก็ไม่ได้ตวาดใส่ฉัน เป็นตัวฉันเองที่เจตนาเสแสร้งได้แล้วใช่ไหม? คำพูดก็ได้พูดจบ แล้ว ฉันสามารถเข้าห้องได้แล้วใช่ไหม?”

เย่ไม่เป็น:

มองคนที่ม่านตาห้อยลงตรงหน้าคนนี้ไว้ ผู้หญิงที่ผิดพลาดไม่

ได้เอาคำว่าน้อยใจสองคำนี้ติดอยู่ตรงหัว และรู้สึกแต่เพียงจน ปัญญาเป็นอย่างมากอยู่ในใจ เห็นได้ชัดว่าคนที่ถูกโยนทิ้งเป็นเขา เขาก็เหมือนกับคนโง่ที่รอ เธออยู่ตรงประตูครึ่งค่อนวัน หลังจากได้ยินเธอพูดว่าจะไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เขาก็ทำได้เพียงกำชับคนให้เอาของขวัญ ย้ายเข้าไปในห้องก่อน หลังจากนั้นก็ได้ด้านในซูเปอร์มาเก็ต

ตามหาเธอ

ผลสุดท้ายหาคนไม่เจอ เธอกลับบอกกับตัวเองว่าที่แท้เธอคือ ไปโรงพยาบาลแล้ว

อีกทั้งยังคงไปดูผู้ชายอีกคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นก็ยังคงดันเป็น คนนั้นที่มีความพยายามมุ่งคิดในทางที่ไม่ดีต่อเธอ

เย่ โม่เซ็นปิดตาลงแล้วปิดตาอีก หลังจากนั้นก็ได้ยื่นมือออกมา โอบกอดเธอไว้อย่างรุนแรง ซึ่งมีกำลังเยอะมาก

“เอ่อ”

ไม่ได้รอให้หาน จื่อนเขาผลักออก ก็ได้ยินเสียงกัดฟันของเ โมเงินตั้งอยู่ตรงข้างหูขึ้นมา

“โทษฉันได้ไหม? ฉันไม่ควรพูดถากถางต่อเธอ และก็ไม่ควร มารอเธออยู่ที่นี่ล่วงหน้า ยิ่งไม่ควรเหมือนกับคนโง่หลังจากที่เธอ พูดว่าตัวเองจะกลับมายังได้ไปหาเธอกรอบที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เพราะเป็นกังวลจนคิดว่าเธอก็จะเกิดเรื่องแล้ว…….

มือที่เดิมที่ได้ดันอยู่บนหน้าอกของเขาได้หยุดลงแล้ว หานมู่จื่อ ได้เฉื่อยชาอยู่ตรงที่เดิม กลีบริมฝีปากแดงๆที่ชุ่มชื้นก็ได้เปิดแล้ว เปิดอีก คำพูดหนึ่งก็พูดไม่ออกมา

“นาย…..นายไปหาฉันที่ซูเปอร์มาร์เก็ตแล้ว?”

ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ตอบรับ
“แต่ว่า ฉันไม่ใช่ได้พูดแล้ว…… ให้นายรอก่อนสักพักเหรอ?”

“เธอคิดว่าฉันสามารถวางใจได้?”

หานมู่จื่อ :

ช่างแล้ว เธอจะโกรธอะไรกับเขา

ก็แม้ว่าเขาจะพูดถากถางกับตัวเองก็เป็นเพราะว่าเอาใจใส่ ซึ่ง อิจฉาถึงได้มีอารมณ์ประเภทนี้ หากว่าหลังจากที่ตัวเองได้พูดคำ พูดพวกนั้นแล้ว ใบหน้าของเขาไม่มีการแสดงออก มากจน กระทั่งคิดว่าไม่เป็นไร ถ้าเช่นนั้นเธอถึงจะต้องโกรธจริงๆแล้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมอก็ได้พูดอย่างมีความหงุดหงิดใจอยู่ บ้าง: “ช่างมันแล้วช่างมันแล้ว ฉันขี้เกียจจะทะเลาะกับนาย นาย รอฉันทําไม?”

“ของขวัญ”

น้ำเสียงของผู้ชายไม่มีความสุขเพราะมีสิ่งที่ไม่น่าพอใจ

“ของขวัญอะไร?” หานมู่จื่อมีความไม่เข้าใจอยู่บ้าง คนคนนี้ เมื่อเลิกขายก็วิ่งกลับไปรอเธอไว้อยู่ตรงประตูบ้าน เขาได้เตรียม อะไรให้เสี่ยวหมี่โต้วกันแน่?

เข้าไปก็รู้แล้ว

เย่ไม่เป็นได้จูงมือเธอขึ้นมาและได้เดินไปถึงตรงประตูโดยตรง จากนั้นก็ได้กดรหัสผ่านอย่างคล่องแคล่ว

เมื่อทานมู่จื่อได้เห็นถึงฉากนี้ จึงอดไม่ได้ที่ก็พลิกสายตามองอนแล้ว

“นายก็ฉวยโอกาสที่ฉันไม่อยู่ เปิดประตูเข้าไป?”

“จํารหัสผ่านไว้ อย่าลืมล่ะ”

เปรี๊ยะ

ประตูเปิดออกแล้ว เย่ โม่เป็นลากหานคู่จื่อเดินเข้าไป

ในใจของหาน จื่อขุ่นเคืองล่ะ หลังจากที่ได้เข้าไปก็ได้โค้งเอว อยู่ตรงที่เปลี่ยนรองเท้าตรงทางเข้าโดยตรง ผลสุดท้ายตอนที่ เงยหัวขึ้นเตรียมพร้อมที่จะเดินเข้าไปทางด้านในฝีเท้าของเธอ กลับหยุดลงแล้ว หลังจากนั้นก็ได้มองสภาพการณ์ตรงหน้าด้วย ความงงงัน

เรื่อง…..อะไรกัน?

เป็นเธอที่เดินมาผิดที่แล้วงั้นเหรอ?

ทำไมตรงหน้าที่กองรถของเล่นเด็ก ใหญ่ๆเล็กๆ และยังมีหุ่น จำลองประเภทต่างๆ กองจนขอบเขตที่สายตามองเห็นของเธอ ก็ได้เปลี่ยนไปจนไม่ดีแล้ว

“นี่คือ?” หานมู่จื่อถูกทำให้ช็อกจนมีสติกลับมาไม่ได้อยู่บ้าง เย่ไม่เซินเดินมาถึงตรงด้านหลังของเธอ และยังคงไม่พูดอะไร

หาน จื่อมองของที่อยู่ตรงด้านหน้าไว้นานมากถึงได้มีสติใน คืนกลับมา จากนั้นเธอก็ได้หันหัวมามองไปที่เย็ไม่เป็นที่หนึ่ง

“เมื่อกี้ที่นายพูดว่าของขวัญ ก็คือสิ่งนี้?
ดังนั้นเขาจึงได้มารอเธอตรงประตูบ้านอย่างฉับพลัน เพื่อเอา ของขวัญมาให้กับเสี่ยวหมี่โต้วงั้นเหรอ?

แต่ว่าวันนี้เสียวหว……..ออกไปด้วยกันกับจางเสี่ยวเหยียน

แล้วนี่

“อืม” ลูกตาดำของเย่ โม่เห็นได้ลึกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ได้ มองไปยังรอบด้าน หลังจากนั้นจึงได้พูดถาม “ลูกชายฉันล่ะ?”

หาหมอได้เม้มปากแล้วเม้มปากอีก และได้ถลึงตาใส่เขาที หนึ่ง จากนั้นก็ได้พูด: “เขาก็ยังไม่ได้ยอมรับนาย นายก็คิดเข้า ข้างตัวเองไปฝ่ายเดียวตรงนั้นให้น้อยๆลงหน่อย ยิ่งกว่า นั้น………นายซื้อของมากมายเช่นนี้ ก็ไม่แน่ว่าเขาจะชอบ

เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว สีหน้าของเม่ไม่เป็นก็ได้เปลี่ยนไปเล็ก น้อย เขาได้มองไปทางหานจื่อ และหัวคิ้วก็ได้ขมวดขึ้นมาแล้ว

“ไม่ชอบ?”

หลังจากที่ถามจบ ดูเหมือนว่าเขาคือได้มีความลนลานอยู่บ้าง “ฉันไม่เคยเจอเด็กมาก่อน ดังนั้น….ไม่รู้ว่าเขาชอบของขวัญ อะไร เธอ……

“ช่างเถอะ” หาน จื่อส่ายหัว: “ของขวัญอะไร ก็วางไว้ทางด้าน หนึ่งก่อนเถอะ นายซื้อของมากมายเช่นนี้ กองไว้ตรงนี้จะทำยัง ไง? ทางที่เดินผ่านไปไม่ได้แล้ว

เย่ไม่เขินมองของที่กองไว้เหมือนกับภูเขาตรงหน้าไว้ และได้ พบว่าเธอยังคงพูดถูกจริงๆ ) ของขวัญก็ได้กองเต็มห้องรับแขกแล้ว ต้องการขึ้นไปชั้นบนก็ยาก

ริมฝีปากของเขาได้ขยับแล้วขยับอีก และสุดท้ายก็ได้พูด ย้ายออกไปครึ่งหนึ่ง เหลือไว้ครึ่งหนึ่ง

“เหลือไว้ครึ่งหนึ่ง?” หาน จื่อได้ถลึงตาโตใส่ “เหลือไว้ครึ่ง หนึ่งท่าไม?”

“นี่เป็นของขวัญที่ฉันตั้งอกตั้งใจเตรียมเพื่อลูกชายของฉัน หากว่าก็ย้ายไปทั้งหมดแล้ว ตอนที่ลูกชายฉันกลับมาจะซื้อเปิด

อะไร?”

หานมู่จื่อ :

ได้ฟังความหมายของเขา เขาคือได้เตรียมที่จะมาอยู่ที่นี่ใน

คืนนี้?

เป็นไปไม่ได้มั้ง?

หาน จื่อได้กัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้ เธอจนถึงตอนนี้ ก็ยังคงรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ได้เตรียมใจให้ดี คนสองคนที่ คล้ายคลึงกันเช่นนั้น เมื่อได้พบหน้าจะเกิดเรื่องแบบไหนขึ้น?

เสี่ยวหมี่โต้วกับเย่ไม่เป็นทั้งสองคนจะประหลาดใจกับรูปร่าง หน้าตาของฝ่ายตรงข้ามหรือไม่?

เมื่อถึงตอนนั้นเธอก็จะต้องอธิบายแบบไหนกับทั้งสองคน

กลุ้มใจจริงๆ!

เธอกำลังกลุ้มใจอยู่ทางด้านนี้ ส่วนเย่ไม่เป็นทางด้านนั้นก็ได้โทรศัพท์เรียกคนมาย้ายแล้ว ในไม่ช้าก็มีพนักงานทำงานเข้ามา ย้ายของ หลังจากที่ย้ายไปแล้วครึ่งหนึ่ง บรรยากาศรอบด้านก็ดู เหมือนว่าได้เปลี่ยนไปจนทะลุปรุโปร่งขึ้นมา หาน จื่อรู้สึกว่า บรรยากาศก็ดีแล้วไม่น้อย จากนั้นก็ได้มองแล้วมองอีกไปยังของ ที่เหลือไว้ และได้พูดกับพนักงานทำงาน: “ย้ายไปอีกครึ่งหนึ่ง เถอะ เหลือไว้กี่ชิ้นก็ได้แล้ว”

พนักงานทํางานคือฟังคำสั่งของเยโมเงินในการดำเนินการ หลังจากที่ได้ยินค่าก๋าซับของหาน จื่อจึงช่วยไม่ได้ที่จะมองไป ทางเย่ โม่เซิน และได้ถามความคิดเห็นของเขา

เยโม่เป็นมองไปทางหาน จื่อ และได้พบว่าเธอได้กะพริบตา เป็นลูกตาด่าที่สงบเงียบสวยงามใสสะอาดคู่หนึ่งที่ได้มองเขาไว้ สายตาแบบนี้ ทำให้กล่องเสียงของเย่ ไม่เซินได้เดือดพล่าน

แล้วเดือดพล่านอีก จากนั้นก็ได้พูดออกไปด้วยน้ำเสียงแหบ: “ทำ ตามที่เธอพูด

“ครับ คุณชายเย่”

พนักงานทำงานได้ขึ้นไปทางด้านหน้าของขวัญที่เหลือไว้ ย้ายไปอีกครึ่งหนึ่ง และได้เหลือไว้แล้วจำนวนหนึ่ง

“เธอแน่ใจว่า ของพวกนี้จะไม่น้อยเกินไป? หากว่าลูกชายฉัน ไม่พอใจ ไม่เต็มใจที่จะยอมรับฉันจะทำยังไง?

หาหมอ …….นายวางใจเถอะ จะไม่ไม่ยอมรับนาย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ