บทที่ 668 ให้ฉันคิดก่อน

ถึงอย่างไรเสียตอนนั้นที่เย่หลิ่นหานอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตก็เคยได้ พบกับเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว

ด้วยความฉลาดรอบรู้ของเย่หลิ่นนานแล้ว จะคาดเดาไม่ออก ได้ยังไง? และจนกระทั่งได้เคยตรวจสอบภายใต้ความเป็นส่วน ตัวของเธอแล้ว

ดังนั้นเขาจะต้องรู้เรื่องนี้

“อ้อ?” คิ้วของเย่โม่เซ็นได้ยกแล้วยกอีก ใบหน้าที่เฉียบแหลม แต่เดิมก็ได้ยิ้มแล้วอย่างฉับพลัน เพียงแต่ว่ารอยยิ้มทะลุไปไม่ ถึงภายใต้สายตา กลับได้เป็นความรู้สึกที่เยือกเย็นไปถึงกระดูก หนึ่งให้กับคน

รอยยิ้มนี้ทำให้หานคู่จื่อรู้สึกผิดปกติมาก ในใจเธอมีความลึก ลี้ลุกลน และก็ไม่ได้สนใจอะไรก็ได้คว้าจับแขนเสื้อของเย่ไม่เป็น ไปตรงๆแล้ว

“แต่เรื่องราวจะไม่ใช่แบบที่นายคิดเช่นนั้นแน่ๆ เขาจะรู้เรื่องนี้ ก็ไม่ใช่ตัวฉันเองที่บอกกับเขา เป็นเขา………

“ไม่ว่าจะเพราะสาเหตุอะไร ในที่สุดเขาคือรู้ก่อนฉันแล้ว และ เธอ……กลับหมุนเวียนกับฉันตลอด หวังว่าฉันที่เป็นพ่อคนนี้จะ ไม่รู้เรื่องนี้ นี่ก็คือเรื่องที่ข้ามขั้นตอน ถูกไหม?”

“ฉัน… หนอถูกคำพูดนี้ของเขาทำให้ต้นจนไร้หนทางโต้ตอบแล้ว

เย่ไม่เป็นได้หรี่ตาขึ้น เป็นสายตาที่แหลมคม ลมหายใจบนตัว ก็ได้เย็นลงไปแล้ว

“เป็นเช่นนี้ไหม?”

ม่านตาของหาน จื่อได้ห้อยลง: “ตอนนั้นเป็นเช่นนี้จริงๆ แต่ ว่าตอนนี้ไม่เหมือนกัน ฉัน………

“พอแล้ว”

เย่ไม่เป็นได้ตัดบทคำพูดของเธออย่างกะทันหัน และเขาก็ไม่ ได้ระเบิดความโกรธอะไร น้ำเสียงเมื่อฟังขึ้นมาแล้วก็ดูเหมือนว่า สงบเงียบมาก แต่เมื่อยิ่งเป็นแบบนี้ หานมอก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว ในใจ

“ตอนนี้นาย……คือผิดหวังต่อฉันแล้ว ต้องการจะทะเลาะกับ ฉันไหม?”

เย่ไม่เป็นไม่พูดตอบ

“ต้องการจะเลิกคบกับฉัน?”

หานมอก็ถามอีก ลูกตาดำของเย่ไม่เซ็นยกขึ้น ภายใต้ สายตาที่ลึกซึ้งกลับได้สะท้อนบนหน้าของเธอ “ฉันยังไม่ได้คิดดี

คำพูดนี้ก็พูดได้อย่างเรียกให้ใจของหาน จื่อลึกลงไปแล้ว ส่วน สีของริมฝีปากเธอก็ได้เปลี่ยนไปจนมีความขาวซีดขึ้นมา บ้างโดยฉับพลัน “อะไรที่เรียกว่ายังไม่ได้คิด
ก็คือพูดว่าเขาได้เคยคิดแบบนี้จริงๆ?

หาน จื่อจับแขนเสื้อของเสื้อคลุมตัวนอกของเขาไว้แน่น แขน เสื้อที่ก่อนหน้านี้ได้ถูกเธอรีดในช่วงเวลานี้ก็ได้คดเคี้ยวซ้อนกัน เป็นจีบเพิ่มไปมากแล้ว ดังนั้นความหมายของนายตอนนี้คือ อะไร? นายยังไม่ได้คิดให้ดี ก็คือแสดงให้เห็นว่าเมื่อกี้นายได้ เคยคิดแบบนี้จริงๆ? ทำไม? ก็เพราะว่าเขาเป็นลูกของนาย? ดัง นั้นนายกลับไม่ดีใจแล้ว???

เย่ไม่เป็นได้ยืนอยู่ตรงที่เดิม ราวกับว่าได้ตายไปแล้ว ไม่ได้มี ร่องรอยของการขยับเลย

หานมู่จื่อมองเขาไว้ และได้ควบคุมกำลังในมือไว้แน่น “นาย พูดสิ นายได้เคยคิดใช่ไหม? ต้องการเลิกคบกับฉัน? เลิกกัน?”

เลิกกันค่นี้เพียงสายตาเดียวก็มองออก แววตาของเย่ไม่เป็น ได้ขยับแล้ว และได้มองอวัยวะบนใบหน้าที่งดงามละเอียดอ่อน ตรงหน้าไว้ สายตาที่ใสสะอาดคู่นั้นเห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วย ความเป็นกังวลแล้ว เหมือนกับว่ามีเข็มแท่งหนึ่งแทงเข้าไปตรง หน้าอกของเย่ ไม่เซินแล้ว

เขาไม่เคยคิดที่จะเลิกกัน

ก็แม้แต่ในช่วงเวลาที่รู้ถึงว่าเธอได้หลอกตัวเองแล้ว เขาก็ไม่ เคยที่จะคิดแบบนี้ ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้……..เคยเป็นคนที่เขา อยากได้แต่ก็ไม่ได้ เป็นผู้หญิงที่ได้พบมาธิ ทุกคืนในฝัน

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เธอมา เขาจะเลิกไปได้ยังไง?
เพียงแต่ว่า……………..ใจของเขาได้ยุ่งเหยิงจนเป็นกลุ่ม

ก้อน

เย่ไม่เป็นได้ก้มหัวลง และได้นำมือเล็กๆ ที่จับแขนเสื้อตัวเองไว้ ค่อยๆดันออก

ตอนเริ่มหาน จื่อไม่เต็มใจ และได้ถลึงตาโตประลองฝีมือกัน กับเขา และจับแขนเสื้อเขาไว้แน่นไม่ปล่อยมือ เย็ไม่เป็นได้ยกลูก ตา ชาเลืองไปที่เธอที่หนึ่ง มองเห็นถึง ในดวงตาของเธอได้มี หยดน้ำตาแล้ว

เขามีความรักและสงสารอยู่หน่อย แต่เวลานี้ความโกรธที่เขา ถูกหลอกก็ได้มากกว่าความสงสาร สุดท้ายก็ได้ถอนหายใจออก มาฟอดหนึ่งพร้อมพูด: “ปล่อยมือออก

“ฉันไม่เอา” ดวงตาของหานจื่อได้เต็มไปด้วยน้ำตาที่ซ่อนอยู่ “หากว่าฉันปล่อยแล้ว นายก็จะไม่มาหาฉันอีกแล้วใช่ไหม?”

เธอถามอย่างระมัดระวัง เยโม่เซ็นมองเธอ และได้พูดหัวเราะ เหน็บแนมอย่างฉับพลัน “เธอก็มีวันนั้นที่กลัวสูญเสียฉันไป?”

ดวงตาของหานมู่จื่อได้ถลึงตาโตมาก หยดน้ำตาที่ซ่อนอยู่ใน เบ้าตา ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้หล่นลงมา

เต็มที่ดวงตาของเธอก็เกิดมาได้อย่างสวยที่สุด เวลานี้ที่หยด น้ำตาได้ซ่อนอยู่ในเบ้าตา ก็เหมือนกับสีครามเข้มของสีฟ้า ใหญ่ๆแผ่นหนึ่งได้ถูกหมอกบางๆ แผ่นหนึ่งห่อหุ้มเอาไว้ ที่ไม่มี ความเป็นจริงอย่างยิ่ง
เธอได้ส่ายหัวไว้: “นายอย่าโกรธแล้วได้ไหม? เรื่องราว…ไม่ ได้เป็นแบบ นายคิดแบบนั้นจริงๆ

แม้ว่าครั้งนี้ ก็ล้วนคือเย่ไม่เป็นที่ได้ติดใกล้ชิดเข้ามา โดยผิว เผินเป็นเธอที่ชนะแล้ว เขาที่แพ้แล้ว

แต่ว่ามีเพียงตัวของหาน จื่อเองถึงจะรู้ การอยู่ในความ รู้สึก…..เดิมทีก็พูดถึงแพ้ชนะไม่ได้

ถึงแม้ว่าคนที่เป็นฝ่ายรุกมาตลอดจะเป็นเย่ ไม่เซ็น แต่ว่าใจ ของเธอก็ได้เข้าใกล้ไปทางเย่ ไม่เซ็นตลอดอย่างช้าๆ ตรงจุดนี้ตัว ของหาน จื่อเองก็คือ

อีกทั้งหลายปีมานี้ เธอก็ไม่เคยหยุดรักเย่ไม่เป็นเลย

แต่สุดท้ายแล้ว เย่ โม่เซ็นยังคงได้นำแขนเสื้อของตัวเองลาก ออกจากในมือของหานมู่จื่อ หาน จื่อรู้สึกแต่เพียงในมือได้ว่าง เปล่า เขาได้ถอยไปแล้วกี่ก้าว

“ให้ฉันคิดก่อนเถอะ”

เย่ไม่เป็นมองสายตาของเธอไว้ และได้พูดทีละตัวทีละ ประโยค: “ตอนนี้ฉันคิดได้ไม่ชัดเจน

ริมฝีปากของหาน จื่อขยับ “รอจนนายคิดได้ชัดเจน แล้ว……..นายก็ต้องการแยกกันกับฉันใช่ไหม?

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่ไม่เขินก็ได้คิ้วขมวดขึ้น

“ฉันไม่เคยพูดคำพูดแบบนี้”
“แต่นายกำลังทำแบบนี้นี่ เสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของนายไม่ดีเห รอ? ฉันคิดว่า….แม้ว่านายจะโกรธ แต่อย่างน้อยที่สุดเมื่อ เทียบกับดีใจก็ยังน้อยกว่าหน่อย แต่อคิดไม่ถึง…….

คิดไม่ถึงว่าความโกรธของเขาจะมากแบบนี้มากจนปกคลุม ทุกอย่างไปหมด

เป็นเธอที่คำนวณพลาดแล้วเหรอ?

“ให้ฉันคิดก่อน

เย่โม่เซินกลับก็ได้พูดประโยคแบบนี้อีกแล้ว หานคู่จื่อรู้สึก เหมือนกับว่าตัวเองได้สูญเสียแรงไปแล้ว เขาได้ปิดตาลง และ ร่างกายก็ได้พึงไปยังกำแพงอย่างไม่มีแรง: ได้ นายต้องการคิด ถ้าเช่นนั้นก็ให้นายคิด

รอบด้านค่อยๆไม่มีเสียงแล้ว ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน หาน จื่อได้เปิดตาออกใหม่ ตรงหน้าได้ว่างเปล่า ก็ไม่มีเงาของ เย่ไม่เซินตั้งนานแล้ว

แม้ว่าจะรู้ก่อนว่าจะมีผลสุดท้ายแบบนี้ แต่เมื่อเห็นถึงเขาไม่ได้ ยืนอยู่ตรงหน้าของตัวเองแล้ว หานคู่จื่อคือผิดหวังมากจริงๆ ขาคู่ ได้อ่อนลง หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองมีความยืนไม่อยู่อยู่บ้าง หลัง จากนั้นร่างกายที่ได้พิงกำแพงไว้ก็ได้นั่งลงมาช้าๆ

บนพื้นที่เยือกเย็น ในชั่วพริบตา คาดไม่ถึงว่าจะดูเหมือนมี ความเยือกเย็นเข้ากระดูกอยู่บ้าง ประมาณว่าคือปัญหาทาง สภาพจิตใจ ไม่ช้านาน จื่อก็คิดอะไรได้ จากนั้นก็ได้ลุกขึ้นลงไป ชั้นล่าง
ชั้นล่างก็ว่างเปล่า บนโต๊ะมีเพียงจานผลไม้จานหนึ่งเหลืออยู่

หาน จื่อยืนงงไปแล้วครู่หนึ่ง ถึงได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับมา อย่างกะทันหัน

เสี่ยวหมี่โต้ว…..…..

เสี่ยวหมี่โต้วล่ะ?

หานมอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก และได้พุ่งขึ้นชั้นบนไปหาเสียว หมี่โต้วตรงๆ ผลสุดท้ายหาไปแล้วครึ่งค่อนวันก็ไม่ได้เห็นถึงเงา ของเสี่ยวหมี่โต้ว จากนั้นก็ได้ทำเสียงดังออกมาเพื่อเอาเสี่ยวหมี่ โต้วเรียกให้มาหาแล้ว

“เธอเป็นอะไรไปแล้ว?”

เห็นถึงจางเสี่ยวเหยียน หาน จื่อจึงได้พุ่งขึ้นไป

“เธอเห็นถึงเสี่ยวหมี่โต้วแล้วไหม? เขาได้อยู่ที่นั่นกับเธอ ไหม?”

“หมายความว่าอะไรล่ะ?” จางเสี่ยวเหยียนได้มองเธอไว้อย่าง งุนงงอยู่บ้าง “เสี่ยวหมี่โต้ว ไม่ใช่ว่าอยู่ชั้นล่างตลอดเหรอ? เธอ เป็นอะไร……

พูดไปครึ่งหนึ่ง เธอก็ได้ถลึงตาโตกะทันหัน และได้มองหา นอไว้อย่างไม่กล้าที่จะเชื่อ

“คงไม่ใช่ว่าคือ………

คำพูดด้านหลังเธอไม่กล้าพูดแล้ว ทำได้เพียงยื่นมือไปกุมปากของตัวเองเอาไว้ หลังจากนั้นก็ได้มองไปยังหาน จื่อที่อยู่ตรง หน้าไว้

ช่วงเวลาหลังจากนั้น เธอก็ได้นำมือวางลงมาช้าๆ

“มู่จื่อ เสี่ยวหมี่โต้วเขา……..

หานมู่จื่อยืนอยู่ตรงที่เดิมพร้อมทั้งหัวเราะด้วยความเจ็บปวด “ประมาณว่าถูกพ่อของเขาพาไปแล้วเถอะ”

“ถ้าเช่นนั้นจะทำยังไง? พวกเรา…….ต้องไปพาเขากลับมา ไหม? หรือว่า ตอนนี้ฉันก็โทรศัพท์หาพี่ชายของเธอ?”

เมื่อพูดจบจางเสี่ยวเหยียนก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาทันที มือ เพิ่งจะกดไปถึงรายชื่อนามบัตรทางด้านนั้นก็ได้ถูกหานคู่จื่อสกัด

ไว้แล้ว

“ไม่ต้องโทรแล้ว”

ตัวเขาก็ได้โกรธมาก หากว่าเวลานี้ยังโทรศัพท์ให้กับหานซึ่ง ถ้าเช่นนั้นเย่ไม่เป็น…….จะมองเธอยังไง?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ