บทที่ 1170 ไปหาเขา

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนกลับไปถึงห้องก็รีบเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดทันที หาไปหามาก็พบว่าเสื้อผ้าของตัวเองมีแต่แบบใส่เที่ยวเล่น สบายๆ ไม่มีชุดผู้หญิงที่ดูเรียบร้อย หรือชุดที่มีกลิ่นอายความ เป็นผู้หญิงบ้างเลย

ดูไปดูมา ในตู้มีเพียงกระโปรงตัวหนึ่งที่ดูสะดุดตา เป็นกระ โปรงลายดอกไม้ที่โคงโคงให้หล่อนตอนที่ไปบ้านหานซึ่งในวัน นั้น

หล่อนหยิบกระโปรงออกมายืนเทียบหน้ากระจกสักพัก คิดไม่ ถึงว่าชุดนี้เป็นชุดที่ดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยมากที่สุด แต่ นี่เป็นชุดที่ หานซึ่งให้หล่อน หล่อนเอาออกมาใส่เพื่อไปหาเขา จะดูไม่จริงใจ เกินไปรึเปล่า?

ครุ่นคิดอยู่สักพัก เสี่ยวเหยียนกำลังเตรียมจะไปซื้อชุดใหม่ที่ ห้าง

ไม่สิ ตอนนี้หล่อนจนมาก….ก่อนหน้านี้ที่ให้เสี่ยวหมี่โต้วโอน เงินไปให้หานชิง ตอนนี้หล่อนกลายเป็นยาจกแล้ว

เสี่ยวเหยียนเปิดบัญชีเงินดูยอดเงินที่เหลืออยู่ เห็นว่ามียอด เงินคงเหลือเพียงแค่สองร้อยหยวน

หล่อนยกมือขึ้นมาเท้าคางครุ่นคิด หรือจะไปเอาเงินจากร้าน ออกมาก่อนดี?
ไม่ได้! เงินที่ร้านเก็บไว้เป็นค่าสินค้าและค่าแรงพนักงาน ถ้า หล่อนไปเอาเงินออกมาก่อนแบบนี้ทุกครั้งที่ไม่มีเงิน ถึงตอนนั้น จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของ เอาเงินที่ไหนมาจ่ายเงินเดือน? ยังจะ เปิดร้านอีกไหม?

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนจึงลบความคิดนั้นทิ้งทันที

ตอนเช้าหลัวหุยเหม่ยออกไปที่ร้านก่อน หลังจากที่หลัวหุยเหม่ ยออกไป เสี่ยวเหยียนก็ค่อยๆเดินไปหาพ่อจางทางด้านข้าง พูด ด้วยเสียงอ่อนหวาน: “พ่อ~”

พ่อจางกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ เมื่อได้ยินเสียงเรียกจาก หล่อนดังขึ้น ก็หันไปมองลูกสาวทันที

“เหยียนเหยียน? จะหาแม่เหรอ? แม่ออกไปข้างนอกแล้ว

เสี่ยวเหยียนอ้าปากฉีกยิ้มให้

“ไม่ใช่ค่ะ หนูมาหาพ่อ

“หาพ่อ?” เมื่อพ่อจางได้ยินเช่นนั้นจึงรีบวางหนังสือพิมพ์ลง ข้างชุดน้ำชาทันที พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มีเรื่องสำคัญอะไร เปล่า?”

เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของพ่อจาง เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกลำบากใจ จนกัดฟัน ตอนที่เปิดร้าน แม้ว่าหล่อนเคยบอกว่าจะไม่ขอเงินจาก พ่อแม่ แต่พ่อแม่ก็ยังแอบช่วยสนับสนุนเงินให้หล่อน เสี่ยวเหยีย นรู้ดีว่าพวกเขาทั้งสองมีเงินเก็บมานานหลายปี อีกอย่างหล่อนก็ เป็นลูกสาวคนเดียว พ่อกับแม่ก็ไม่มีอะไรพิเศษมาก ไม่เล่นพนันไม่สุรุ่ยสุร่าย ดังนั้นเงินเก็บในบ้าน ก็ถือว่ามีพอสมควร

แต่ตอนนี้เสี่ยวเหยียนอยากขอเงินจากพ่อจาง แต่กลับเอ่ย ปากขอยากเหลือเกิน

รู้สึกว่าตัวเองโตแล้ว สิ่งที่ต้องทำคือกตัญญูต่อพ่อแม่ สุดท้าย หล่อนเปิดร้านและยังต้องให้พ่อแม่ออกเงินให้อีก ตอนนี้ตัวเอง ไม่มีเงิน ยังจะมาขอเงินพ่อแม่ เป็นคนยังไงกันเนี่ย?

“เหยียนเหยียน?”

เสี่ยวเหยียนยิ้มและส่ายหน้า: “ไม่มีอะไรค่ะ แค่เห็นว่าช่วงนี้ พ่อมีผมขาวมากขึ้นแล้ว ถ้าเหนื่อย พวกเรายกเลิกระบบเดลิเวอรี่ ของร้านไปก่อนเถอะค่ะ ทั้งได้เงินไม่เยอะ และยังต้องให้พ่อ เหนื่อยไปส่งอีก”

เมื่อพ่อจางได้ยินเช่นนั้นก็รีบปฏิเสธหล่อนทันที

“ได้ยังไงลูก? เงินที่ได้จากการทำเดลิเวอรี่ก็คือเงินเหมือนกัน ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้พ่อก็ไม่ได้ทำงานแล้ว ไปร้านแล้วยังไม่ช่วย อะไรอีก พ่อต้องเป็นคนแบบไหนกัน? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องให้พ่อใช้ ชีวิตชราด้วยความสบายใจเลย ถ้าพ่อไม่ต้องขยับไปไหนทุกวัน เวลาผ่านไปนานๆคงนอนเป็นผักไปแล้ว”

“แต่ ส่งเดลิเวอรี่ต้องตากแดดออกไปส่งทุกวัน…

“เอาน่า ถ้าลูกจะพูดเรื่องนี้ งั้นก็กลับห้องลูกไปเถอะ ไม่ต้อง พูดแล้ว พ่อไม่ฟัง”

เมื่อพูดจบ พ่อจางก็หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาบังหน้าตัวเองไว้ไม่ยอมคุยกับเสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียน: “…”

“พ่อ!”

พ่อจงบังหน้าต่อ ไม่สนใจหล่อน

เสี่ยวเหยียนหมดหนทาง จึงต้องกลับห้องไป หล่อนดูเสื้อผ้า ในห้องอยู่นานสักพัก สุดท้ายก็เลือกที่จะใส่ชุดเหมือนวันปกติ ทั่วไป

ตอนที่ออกมาเสี่ยวเหยียนคิดว่า ปกติหล่อนก็แต่งตัวแบบนี้ ทำไมคบกันแล้วต้องเปลี่ยนตัวเองด้วยล่ะ? เขายอมคบกับตัวเอง นั่นก็หมายความว่าเขายอมรับตัวเองในแบบปกติทั่วไป แม้ว่าใจ หล่อนคิดอยากเปลี่ยนแปลงให้ตัวเองเก่งมากขึ้นกว่าเดิม แบบนี้ จึงจะทำให้หล่อนดูเหมาะสมกับเขา

แต่ทว่า…ระยะห่างของคนสองคน บางครั้งก็ไกลกันเหลือเกิน ดูจากผลสําเร็จของธุรกิจเขาแล้ว เกรงว่าหล่อนทำงานทั้งชีวิต ก็คงหามาไม่ได้

คิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน ไม่ได้ซื้อของ อะไรสักอย่าง จึงทำได้เพียงโบกรถไปหาหานชิง

ตอนที่หานชิงได้รับข้อความจากเสี่ยวเหยียน เป็นเวลาหลัง จากหล่อนส่งมาสิบนาที

เมื่อเห็นว่าสาวน้อยส่งข้อความมาหา เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นทันทีและโทรหาหล่อน

เสี่ยวเหยียนนั่งยองอยู่ริมถนน มองสภาพแวดล้อมตรงหน้า ด้วยความมึนงง

ที่อยู่ของเขาอยู่แถวนี้แท้ๆ แต่ทำไมหล่อนถึงหาไม่เจอ ใน หมู่บ้านมีบ้านเยอะมาก แต่หล่อนกลับไม่รู้ว่าหลังไหน ตอนแรก หล่อนคิดจะโทรหาหานซิง แต่เมื่อเห็นเวลา หล่อนก็คิดว่ายังเช้า เกินไป เพราะตอนแรกหล่อนวางแผนจะไปซื้อของก่อน จากนั้น ค่อยไปหาหานชิงตอนบ่าย

ตอนนี้แผนเปลี่ยนไปแล้ว หล่อนไม่ได้ไปซื้อของ และไม่ได้กิน อาหารเช้า แต่มาหาเขาทันที

อยากเจอเขาจนอดใจไม่ไหว

แต่ก็กลัวจะรบกวนเขาเช่นกัน

คิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนจึงส่งข้อความในวีแชทหาเขาเท่านั้น

รอไปสองสามนาที เขายังไม่ตอบกลับ เสี่ยวเหยียนจึงรู้สึก โชคดีที่ไม่ได้กดโทรหาเขา ถ้าตอนนี้โทรหาเขา คงจะปลุกให้เขา ตื่นแน่นอน

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ มือถือของหล่อนก็สั่นขึ้น เป็น สายเรียกเข้าจากหานชิง

เสี่ยวเหยียน ใจเต้นแรงขึ้นมาก จากนั้นจึงกดรับสาย “ฮัลโหล?”
“อยู่ไหน?” ตอน หานซึ่งที่โทรหาหล่อน เขาก็เปลี่ยนรองเท้า ออกจากบ้านแล้ว จากนั้นก็มองหาไปรอบๆ

เสี่ยวเหยียนเม้มปาก ขาเล็กน้อย “คุณตื่นแล้วเหรอ? ไม่ต้อง รีบออกมาหาฉันก็ได้ ฉันส่งข้อความให้คุณแล้วไม่ใช่เหรอ? คุณ ไม่ตอบฉันก็รู้ว่าคุณยังไม่ตื่น ดังนั้นฉันก็เลยเดินเล่นอยู่แถวนี้ ก่อน คุณไม่ต้องรีบมาหาฉันนะ ไปล้างหน้า แล้วก็ทานอาหารเช้า รอให้คุณว่างค่อย…

“เงยหน้า” เสียงอันเย็นชา ทันใดนั้นหานซิงก็พูดแทรกในสาย

เสี่ยวเหยียนตก ใจตะลึง จากนั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้น ขึ้นมามองตาม คําพูดของหานชิง

แวบเดียวก็เห็นหานซึ่งยืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกล เขาสวมชุด แขนยาวขายาวแบบถักที่ดูสบายๆ เป็นเพราะยังไม่ได้แต่งทรง

ผมดีๆ จึงทำให้เห็นได้ชัดว่าผมของเขายุ่ง

เขาถือมือถือไว้ในมือ สายตาอันเย็นชามองมาที่ตัวหล่อน เผยอปากขึ้นเล็กน้อย

“เดี๋ยวผมไปหา”

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็เหม่อมองหานซิงที่เดินเข้ามาหาตัวเอง

จนกระทั่งมาถึงตรงหน้าของหล่อนจึงจะตั้งสติขึ้นมาได้ หล่อน ลุกขึ้นยืนพลางยิ้มให้อย่างเคอะเขิน “ทะ ทำไมคุณถึงออกมา เร็วขนาดนี้ล่ะ? อีกอย่าง…อยู่ใกล้กันแค่นี้ ก่อนหน้านี้ที่เคยมา ฉันไม่รู้ ดังนั้น…”
พูดได้เพียงครึ่งหนึ่ง เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้ามืดไป ทันที หล่อนล้มลงไปตรงหน้าอย่างควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้

หานซึ่งจับแขนหล่อนไว้ได้ทัน และดึงตัวหล่อนเข้ามาไว้ใน อ้อมอก

โครม!

หัวของเสี่ยวเหยียนชนเข้าไปที่หน้าอกของหานซิง หล่อนรู้สึก มึนๆงงๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ล้มลงไป

“เป็นอะไรไป?” หานซิงขมวดคิ้วขึ้น ทันใดนั้นเขาสังเกตเห็น ว่าสีหน้าของหล่อนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และยังล้มลงไปด้านหน้า เหมือนจะเป็นลม เขาจึงรีบถามต่อ “นั่งยองนานเกินไป?”

เสี่ยวเหยียนหลับตาลง กัดริมฝีปากไว้แน่น พยักหน้าด้วย ความสับสนมึนงง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ