บทที่311 สัญญาการหย่าร้าง

เสิ่นเฉียวยื่นมือไปรับทันที ในตอนแรกเซียวซู่ไม่ อยากที่จะยื่นมันให้กับเธอ

แต่เมื่อมองเห็นสีหน้าที่นิ่งเฉยของเสิ่นเฉียวแล้ว เขาจึงยอมยื่นเอกสารนั้นให้กับเธอ

“คุณนายน้อย คุณชายเย่โกรธมากจริงๆ”

เสิ่นเฉียวหยิบเอกสารชุดนั้น จากนั้นค่อยๆเปิดมัน ออกมาโดยที่ไม่พูดอะไร

ในใจของเธอพอจะเดาอะไรบางอย่างออก แต่ เธอไม่กล้าที่จะยืนยัน เธอไม่รู้…ว่าเย่โม่เซินไม่ต้องการ เธอแล้วจริงๆใช้รึเปล่า

หลังจากที่เธอเปิดซองนั้นแล้ว เสิ่นเฉียวล้วงเอา เอกสารด้านในออกมา หลังจากที่มองดูเอกสารด้านใน ให้ชัดเจนว่าเป็นเอกสารตามที่เธอคาดเดาอยู่ในใจแล้ว

ริมฝีปากของเธอก็ดูซีดในทันที รูม่านตาขยายใหญ่ออกมาหลายเท่า

ริมฝีปากที่ซีดขาวของเส้นเฉียวสั่นเบาๆ เอกสาร ที่อยู่ในมือที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอร่วงตกลงมาบนพื้นดัง

พรึบ

สีหน้าของเซียวซู่ดูตกใจเป็นอย่างมาก “คุณนาย

น้อย…”

“เขาต้องการทำให้เรื่องเป็นเช่นนี้จริงๆหรอ?เพียงเพราะว่า ….เพราะว่าฉันไม่ได้ปรากฏตัวอยู่ในงาน เลี้ยง….เขาเลยจะเอาหนังสือข้อตกลงการหย่าฉบับนี้ ให้ฉันงั้นหรอ?”

น้ำตาของเธอไหลออกมาจากหางตาทีละหยด มันค่อยๆหยดลงไปบนแผ่นกระดาษที่ร่วงอยู่บนพื้นจน เปียกชุ่ม

เธอนั่งยองลงไป จากนั้นก้มลงไปเก็บเอกสารขึ้น มา

“โอเค ถ้าเขาต้องการจะทำเช่นนี้มันก็ย่อมได้ ให้ ฉันได้เจอหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย แบบนี้ได้ใช่มั้ย?”

“คุณนายน้อย คุณฟังคำเตือนของเซียวซู่หน่อย เถอะ วันนี้คุณกลับไปก่อน รอให้ผ่านไปสักสองวันให้ คุณชายเย่หายโกรธแล้วคุณค่อยมาหาเขาใหม่ ถึงตอน นั้นคุณชายเยก็น่าจะเปลี่ยนความคิดแล้ว คุณเชื่อฉัน คุณชายเยนั้นรักคุณมากๆ การที่เขาตัดสินใจเช่นนี้ตัว เขาเองต่างหากที่จะเป็นคนที่ทุกข์ทรมานใจ”

เสิ่นเฉียวไม่รู้ว่าเยโม่เซินเจ็บปวดหรือไม่ เธอรู้แค่ ว่าตัวเธอเองนั้นรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขาเอาใบ หย่าออกมาอย่างง่ายดาย เอกสารฉบับนี้อยู่ต่อหน้าเธอ ราวกับเป็นมีดอันแหลมคมที่ทิ่มแทงเข้าไปบนหน้าอก ของเธอ

“ฉันไม่อยากกลับไป” เสิ่นเฉียวเอามือปาดน้ำตา เธอกัดฟันถือเอกสารไว้ในมือแล้วยืนขึ้น “ยังไงวันนี้ฉัน ต้องเจอเขาให้ได้ ถ้าเขาไม่ออกมา ฉันจะรอเขาอยู่ตรงนี้จนกว่าเขาจะออกมา”

เซียวซู่ “..แต่คุณชายเยได้ออกคำสั่งเด็ดขาด พวกเขาห้ามเข้าไปรบกวนเขาอีกโดยเด็ดขาด คุณนาย น้อย คุณ..”

“เขามีคำสั่งเด็ดขาดของเขา ฉันก็มีความดื้อดึง

ของฉันเช่นกัน เขาไม่อยากเจอฉันอีก แต่ยังไงฉันก็ต้อง

เจอเขาให้ได้ นอกจากว่าฉันจะล้มอยู่ตรงนี้ มิฉะนั้น..ฉัน

จะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

เซี่ยวซู่ “คุณนายน้อย คุณจะลำบากเช่นนี้ไปเพื่อ อะไรกัน ความดื้อรั้นหลายครั้งไม่ส่งผลดีอะไรหรอก คุณ กลับไปก่อนเถอะ ไว้อีกไม่กี่วันข้างหน้าคุณค่อยมาใหม่ ไม่ดีกว่าหรอ?”

เสิ่นเฉียวไม่ได้ตอบอะไรเขาอีก เธอยืนอยู่ตรงนั้น ด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดใด เธอยืนนิ่งไม่ขยับราวกับ เป็นรูปปั้น

เซียวซู่จ้องมองเธอไปสักพัก เขามองเห็นความ ยืนหยัดจากสายตาของเธอ เขาเองอยู่ๆก็เริ่มเข้าใจทันที ดูแล้วถ้าคืนนี้เธอไม่ได้เจอคุณชายเย่ เสิ้นเฉียวก็คงจะ ไม่ไปไหนจริงๆ

ทำยังไงดี? เธอแต่งตัวเช่นนี้ถ้าเธอยืนตากลม หนาวอยู่ข้างนอกทั้งคืน เธอจะต้องไม่สบายแน่ๆ อีกทั้ง บนร่างกายของเธอมีบาดแผลที่ยังไม่ได้รักษา!

“คุณนายน้อย หรือไม่…ฉันไปตามหมอมารักษา บาดแผลบนร่างกายของคุณก่อนดีมั้ย?”
ไม่จำเป็น” เสิ่นเฉียวปฏิเสธความหวังดีของเขา สีหน้าของเซียวซูเปลี่ยนไปทันที ดูแล้วถ้าไม่ได้เจอกับ คุณชายเย่ แม้แต่บาดแผลบนร่างกายของเธอก็จะไม่ รักษาอย่างนั้นหรอ?

แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ

เซียวซู่มีลางสังหรณ์ว่าจุดจบของเรื่องนี้จะต้อง ไม่ดีแน่ๆ ถ้าเสิ่นเฉียวดื้อดึงที่จะยืนอยู่ตรงนี้ อีกทั้งไม่ ยอมรักษาบาดแผล สำหรับเธอแล้วเธอคงทนได้ไม่ถึง ครึ่งก็ล้มลงไป

ถึงตอนนั้น…

เมื่อนึกถึงจุดนี้แล้ว เชียวซูก็รู้สึกเครียดเป็นอย่าง มาก เขาหันหลังแล้วเดินเข้าไปในประตูใหญ่ ไม่ว่าจะ เป็นยังไงเขาก็ต้องไปหาเย่โม่เซิน ให้เย่โม่เซินให้โอกา สเส่นเฉียวอีกสักครั้ง อย่างน้อยให้เธอได้เข้ามาค่อยว่า กันต่อ

ตอนที่เซียวซู่ต้องการจะไปหาเย่โม่เซิน เขามอง เห็นจูหยุนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู

“คุณชายเยล่ะ?”

“ผู้ช่วยเซียว คุณชายเย่บอกแล้ว….ใครก็ห้าม เข้าไปรบกวนเขาอีก”

สีหน้าของเชียวซูบูดบึ้ง จากนั้นพูด “จูหยุน คุณนายน้อยรออยู่ข้างนอก ถ้าคุณชายเยไม่ยอมออกมา เจอหน้าเธอละก็เธออาจจะรออยู่ข้างนอกตลอดทั้งคืน ก็ได้ ก่อนหน้านี้คุณก็มีสัมพันธ์ที่ดีกับเธอไม่ใช่หรอ หรือว่าคุณไม่ได้รู้สึกปวดใจอะไรกับเธอเลยหรอ?”

จูหยุนกัดริมฝีปากของตัวเอง จากนั้นพูด “ฉันฉัน ไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วยคุณนายน้อยนะ แต่คำสั่งของคุณ ชายเย่คุณก็ได้ยินแล้ว เขาไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหน เข้าไปรบกวน ไม่อย่างนั้น..พวกเราก็จะโดนไล่ออก!”

“แล้วยังไงล่ะ? เป็นเพราะกลัวโดนไล่ออก คุณ เอาคุณนายน้อยไปไว้ตรงไหน?”

ในแววตาของจูหยุนแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด เธอ อธิบาย “เซียวซู่ ฉันไม่ได้เห็นแก่ตัวนะ นิสัยของคุณชาย เย่คุณรู้จักดีที่สุด ตอนนี้คุณเดินเข้าไปคุณคิดว่าจะได้ อะไรดีดีงั้นหรอ? ต่อให้คุณสามารถพูดเตือนคุณชายเย่ ได้ ให้คุณนายน้อยเข้าไปข้างในได้ แต่ในคืนนี้พวกเขา ทั้งสองสมควรที่จะเจอกันมั้ย? ตอนที่ยังไม่มีสติเช่นนี้ เมื่อพวกเขาได้เจอหน้ากัน เรื่องต่างๆก็จะยิ่งแย่ลงกว่า เดิม สิ่งที่เรียกว่าอารมณ์บางครั้งมันก็ไม่สามารถควบคุม ได้ คุณเข้าใจมั้ย? ”

เชียวซูอึ้งทันที

“เมื่อตะกี้ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเข้าไปพูดสิ่งเหล่านั้น มากมายกับคุณชายเย่ คุณชายเย่ก็คงจะไม่เอาเอกสาร นั้นให้กับคุณหรอก!”

เมื่อฟังจบ เซียวซูรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ใช่สิ ตอนที่คุณชายเย่ออกไปเขาแค่รู้สึกโมโห ถ้า ไม่ใช่เป็นเพราะเขาเข้าไปเสนอหน้ากับเย่โม่เซินละก็เย่ โม่เซินก็คงจะไม่โยนเอกสารนั้น
“ดังนั้นพูดไปพูดมาจะบอกว่าเรื่องนี้โทษที่ฉัน?”

ไม่โทษคุณแล้วจะไปโทษใคร? ถ้าคุณยังจะมี น้ำใจ ตอนนี้คุณไปพูดเตือนให้คุณนายน้อยกลับไปก่อน หรือพาคุณนายน้อยไปอยู่ที่อื่นซะก่อน รอให้คุณชายเย่ หายโกรธค่อยวางแผนให้พวกเขาเจอหน้ากันใหม่”

คิดไปสักพัก เซียวซู่ก็รู้สึกว่าสิ่งที่จูหยุนพูดนั้นมี เหตุผล

เขาพยักหน้า “ได้! งั้นฉันไปหาคุณนายน้อยวันนี้ ต้องขอบคุณคุณนะ เมื่อตะกี้ฉัน…ขอโทษด้วยที่พูดแบบ นั้นกับคุณ”

“มีอะไรที่ต้องขอโทษกันล่ะ คุณคิดว่าฉันไม่ชอบ คุณนายน้อยหรอ? เธอใจดีขนาดนั้น อีกทั้งยังเป็นคนที่ ใจกว้าง เธอดีต่อพวกเรามากๆ พวกเราทุกคนก็ล้วนแต่ หวังว่าเธอจะสามารถเป็นคุณนายน้อยของพวกเรา ตลอดไป โอเค ไม่พูดอะไรมากแล้ว คุณรีบไปจัดการกับ คุณนายน้อยเถอะ ตอนนี้เข้าฤดูใบไม้ผลิมานานแล้ว ลม ในช่วงกลางคืนก็แรงขนาดนี้ คุณนายน้อยเธอก็…”

“ฉันไปก่อนนะ” เมื่อเซียวซู่มองทุกอย่างทะลุ ปรุโปร่งแล้วเขาก็ไม่กล้าที่จะเสียเวลาอยู่ที่เดิม เขารีบ หันหลังแล้วเดินออกไป

หลังจากที่เซียวซูเดินออกไปจูหยุนก็อดไม่ได้ที่ จะถอนหายใจออกมา

งวดนี้ คุณชายเยโมโหมากจริงๆ ก็ไม่รู้ว่า….จะ สามารถผ่านช่วงเวลาแย่ๆครั้งนี้ไปได้มั้ย
เซียวซู่เดินกลับมาแล้วปรากฏตัวต่อหน้าเสิ่น เฉียวอีกครั้ง

“คุณนายน้อย”

เสิ่นเฉียวเหลือบไปมองเขา เมื่อเห็นว่าสีหน้าของ เขายังคงไม่มีสีหน้าแห่งความยินดีอะไร เธอพอจะเดา ได้ว่าเขาไม่ได้มีข่าวดีอะไรมาให้กับเธอ เธอไม่พูดอะไร แล้วยังคงยืนอยู่ที่เดิม

“ฉันรู้ว่าคุณจะพูดอะไร คุณไม่ต้องพูด ฉันไม่ไป ไหนทั้งนั้น”

เซียวซู่มีสีหน้าที่เอือมระอา “คุณนายน้อย ไม่ใช่ ว่าฉันจะมาเตือนให้คุณออกไป แต่สถานการณ์ในวันนี้มัน พิเศษจริงๆ คุณฟังสิ่งที่ฉันจะเตือนหน่อยเถอะ วันนี้ให้ ฉันพาคุณไปที่อื่นก่อน รออีกสองวันให้คุณชายเยหาย โกรธค่อยมาหาเขาใหม่ เป็นยังไง? ถึงตอนนั้นฉันรับรอง ว่าพวกคุณจะต้องคืนดีกันเหมือนเดิมแน่นอน”

“ไม่!” เสิ่นเฉียวยังคงยืนหยัดที่จะยืนอยู่ที่เดิม “ความคิดของพวกคุณใสซื่อจนเกินไปแล้ว”

เยโม่เซินไม่ใช่คนแบบนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ