บทที่146 ตรวจสอบร่างกายของเธอ

ในตอนนี้ในใจของหานเส่โยวไม่มีความ รู้สึกสำนึกผิดแบบเมื่อครู่อีกแล้ว แต่เธอกลับ ภูมิใจเล็กน้อยในความหลักแหลมของตัวเอง เธอ ยกมุมปากแล้วพูดเดือนเสิ่นเฉียว: เฉียวเฉียว ข้าวจะเย็นแล้วนะ เธอรีบกินเถอะ กินเสร็จแล้วฉัน จะช่วยเธอจัดการเอกสาร จากนั้นเราจะได้เลิก งานไวๆ”

เฉียวเฉียวเอ๊ยเฉียวเฉียว เธอจะมาโทษที่ ฉันพรากเยโม่เซินไปจากเธอไม่ได้นะ

ประเด็นคือเธอกับเย่โม่เซินอยู่กันคนละเส้น ทาง พวกเธอไม่มีทางอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ได้หรอก

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว สู้ให้เธอเป็นคนที่อยู่ ข้างกายเขาแทนจะดีกว่า แล้วถ้าหากว่าเย่หลิ่ นหานไม่รังเกียจสถานภาพของเธอแล้วล่ะก็ ฉัน คิดว่าเขาเหมาะกับเธอมากกว่านะ

“ไม่ต้องหรอก เธอเอาข้าวมาให้ฉันก็ ลำบากแล้ว เดี๋ยวอีกสักพักกินเสร็จแล้วเธอกลับ ก่อนเถอะ”
เสิ่นเฉียวยิ้มให้เธอ

หานเส่โยวกลับยืนยันที่จะอยู่ต่อ

ไม่มีทางเลือก เสิ่นเฉียวจึงต้องยอมให้เธอ ช่วย ทั้งสองคนช่วยกันจนถึงสี่ทุ่มกว่า หานเส่โยว มองอาคารที่ว่างเปล่าแล้วเสนอขึ้นกับเสิ่นเฉียว “ทำถึงตรงนี้น่าจะพอได้แล้วรึเปล่า? พวกเรากลับ ก่อนเถอะ ฉันมีรถเดี๋ยวฉันแวะไปส่งเธอเอง”

ในระหว่างที่กำลังยุ่งอยู่นั้น เสิ่นเฉียวเงย หน้ามองดูเวลา นี่มันก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว ต่อให้เธอ อยากจะทำงานอีกสักพักแต่ก็ไม่สามารถจะทำให้ หานเส่วต้องมาเดือดร้อนไปกับเธอแบบนี้ต่อ ไปได้ เธอพยักหน้ารับคำและเริ่มเก็บของ

หานเส่โยวไปส่งเสิ่นเฉียวที่บ้านตระกูลเย่ก็ เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว เธอมองค่ำคืนที่เงียบ สงบแล้วหานเส่โยวก็พูดขึ้น: “เฉียวเฉียวจ๊ะ พี่ฉัน บอกว่า…”

เมื่อฟังถึงตรงนี้ การกระทำของเสิ่นเฉียวก็

หยุดลง นิ้วของเธอเกร็งและพูดขึ้น: “คือว่…” “ฉันพูดตรง ๆ กับเธอเลยนะ คนคนนั้นคือเย่

หลิ่นหาน!”

ก่อนที่เสิ่นเฉียวจะลงจากรถไป หานเส่โยวพูดสิ่งนี้ออกมาเสียงดัง เมื่อพูดเสร็จ….หน้าผาก ของเธอก็ปกคลุมไปด้วยเหงื่อ มือจับพวงมาลัย รถแน่น

หลังจากที่เธอพูดคำนี้ออกมาทำให้เสิ่น เฉียวตกตะลึงอยู่ตรงนั้น เธอตกตะลึงและนิ่งอยู่ นานโดยไม่ตอบสนองใด ๆ

เธอคิดว่า…ตัวเองฟังผิดไป

ชื่อที่หานเส่โยวพูดเมื่อกี้ คือเย่หลิ่นหาน?

เธอหันกลับมามองหานเส่โยว ปากสั่นเล็ก น้อย: “เส่โยว ทำไมจู่ ๆ เธอก็พูดชื่อเย่หลิ่นหาน ล่ะ?”

หานเส่โยวไม่พูดอะไรได้แต่มองเธอนิ่ง ๆ

เสิ่นเฉียวเม้มริมฝีปากลดความตื่นตระหนก ในดวงตาของเธอและกระซิบ: “นี้มันก็ดึกแล้ว เธอ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“เฉียวเฉียว สูทชุดนั้นเป็นของเย่หลิง หลาน นะ”

นี่สิ่งที่หานเส่โยวพูดตามหลังเธอมาอีกครั้ง ในตอนที่เสิ่นเฉียวเปิดประตูเตรียมตัวจะลงจากรถ ในเวลานั้น เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าหัวเธอกำลังจะระเบิด ออกเป็นเสี่ยงๆ
ทำไมถึงเป็นเย่หลิ่นหาน?

พระเจ้ากำลังล้อเล่นอะไรกับเธอกันแน่?

“ฉันรู้ว่าถ้าบอกข่าวเรื่องนี้กับเธอไปมันจะ เป็นยังไง..แต่ว่า…อีกฝ่ายคือเย่หลิ่นหานจริง ๆ นะ ตอนแรกฉันก็ลังเลว่าจะบอกเธอดีไหม แต่ สองวันนี้ฉันก็คิดดูแล้ว อีกทั้งฉันฟังเธอเล่าเรื่อง เมื่อตอนบ่าย จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าเธออยู่กับ พี่เย่ ก็ คงจะเป็นเรื่องที่ไม่เลว คืนนี้ฉันเลยใช้ความกล้า เพื่อบอกเธอ”

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร

หานเส่โยวยังไม่หยุด เธอพูดต่อ: “แน่นอน ว่า ฉันรู้ว่าเธอต้องใช้เวลาในการยอมรับ.

เสิ่นเฉียวหันหน้าไปอย่างรวดเร็วน้ำเสียง ของเธอกังวลเล็กน้อย: “ล้อเล่นรึเปล่า? คนในคืน ะ นั้น ดูยังไงก็ไม่เหมือนสไตล์ของเย่หลิงหลาน!”

“เฉียวเฉียว คนเรามีรูปแบบการกระทำที่ หลากหลายเมื่อเผชิญหน้ากับคนหรือสถานการณ์ ที่ต่างกันไป ในเวลาปกติเขาอาจจะดูอบอุ่น แต่ใน ความเป็นจริงเขากลับเป็น..

“เป็นไปไม่ได้!” เสิ่นเฉียวตัดบทเธออย่าง รวดเร็วพร้อมสายหน้า
หานเส่โยวถอนหายใจ: “แต่ฉันก็ให้คำตอบ กับเธอแล้ว ยังพอมีเวลา คืนนี้เธอลองทบทวนมัน ดูนะ”

เสิ่นเฉียวจ้องมองเธอด้วยแววตาที่ว่าง เปล่าครู่หนึ่ง ก่อนจะกำชับให้ขับรถปลอดภัยและ ลงรถไป

แต่งเข้าตระกูลเย่มานานขนาดนี้ เป็นครั้ง แรกที่เสิ่นเฉียวกลับดึกขนาดนี้ บ้านตระกูลเย่ เงียบสนิททั้งข้างบนและข้างล่าง มีเพียงสาวใช้ กะดึกเฝ้ายามเท่านั้น และยังแปลกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอกลับมา แต่ก็รีบกล่าวทักทายเธอ

เป็นเพราะเสิ่นเฉียวยังคงตกตะลึงอยู่กับ เรื่องเมื่อครู่ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้ารับพวกเขา อย่างล่องลอยแล้วจึงเดินขึ้นข้างบนไป

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องนอน เสิ่นเฉียว ยังคิดว่าเย่โม่เซินคงเข้านอนไปแล้ว

เธอเปิดประตูอย่างระมัดระวัง แล้วค่อย ๆ ย่องเข้าไปเบา ๆ แต่พบว่าไฟยังคงสว่างอยู่ เย่โม่ เซินยังนั่งอ่านหนังสือบนเก้าอี้วีลแชร์

เมื่อได้ยินเสียงดัง คิ้วของเขาก็ขมวดเข้า เล็กน้อย
คิดไม่ถึงว่าเขาจะยังไม่นอน นี่ก็ใกล้จะ เที่ยงคืนอยู่แล้ว ปกตินาฬิกาชีวภาพของเขามัน ทำงานดีจะตายนี่นา?

เสิ่นเฉียวไม่ได้พูดอะไรกับเขา เธอเดินไป หยิบเสื้อผ้าและไปอาบน้ำ

เสิ่นเฉียวคิดถึงเรื่องที่หานเส่โยวพูดตลอด ขณะที่อาบน้ำ

ที่ตรวจสอบมานั้นผิดหรือเปล่านะ? ในคืน วันฝนตกที่มืดมิดนั้น เธอไม่เห็นหน้าชายคนนั้นได้ อย่างชัดเจน แต่เธอรู้สึกได้ว่าลมหายใจของเขา

กำลังครอบงำก้าวร้าวและดุร้าย

แต่เธอกลับรู้สึกว่าเย่หลิ่นหานนั้นอดกลั้น และอ่อนโยน

ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็ไม่สามารถรวมสอง คนนี้รวมร่างเป็นคนคนเดียวกันได้

แต่ตอนนี้หานเส่โยวกลับบอกเธอว่า เจ้าของกระดุมสูทตัวนั้นคือเย่หลิ่นหาน นอกจาก เสิ่นเฉียวจะไม่เชื่อแล้ว ยังรู้สึกว่ารับไม่ได้อีกด้วย

เย่หลิ่นหาน–

เป็นพี่ใหญ่ของเย่โม่เซิน!
ยิ่งคิด เสิ่นเฉียวก็ยิ่งปวดหัว ตาก็พร่ามัวเล็ก น้อย เธอรีบปิดฝักบัวจากนั้นเช็ดตัวให้แห้งและ สวมเสื้อผ้า

เมื่อเธอเดินออกจากห้องน้ำด้วยเท้าเปล่า เย่โม่เซินยังคงตื่นอยู่ และยังคงถือหนังสืออ่าน อยู่ตรงนั้น

หนังสืออะไรมันจะสนุกขนาดนั้น ถึงได้ ทำให้ตารางเวลาของเขาเละเทะ

เสิ่นเฉียวบ่นเงียบ ๆ ในใจ

และเย่โม่เซินก็เหมือนจะได้ยินสิ่งที่เธอบ่น ในใจนั้น จู่ๆ เขาก็ปิดหนังสือและสั่งด้วยน้ำเสียง เย็นชา

“มานี่”

คำพูดที่เย็นชากระทบหัวของเสิ่นเฉียว ราวกับค้อนหิน หลังจากที่ได้พบกับสิ่งที่เกิดขึ้นใน ตอนเช้าตอนนี้เธอกลัวท่าทีของ

เย่โม่เซินและเธอต้องการที่จะอยู่ห่าง ๆ

แต่ตอนนี้เขาสั่งให้เธอเข้าไปใกล้ เสิ่นเฉียว จับปลายเสื้อด้วยความประหม่าจนแทบหยุด หายใจ
เยโม่เซินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ตบ หนังสือลงบนโต๊ะ: “มีคำถาม?”

เสิ่นเฉียว: “..นี่มันดึกมากแล้ว คุณรีบพัก ผ่อนเถอะ ฉันไม่เข้าไปหรอก”

พูดจบ เสิ่นเฉียวเตรียมตัวจะหันกลับไป

“ผู้หญิงแต่งงานสองครั้ง ถ้าเธอไม่มาเชื่อ ไหมว่าพรุ่งนี้ฉันจะให้คนเอาผ้าห่มเธอไปทิ้งให้ หมด?”

คำพูดนี้ทำให้เสิ่นเฉียวหยุดอยู่กับที่ เธอหัน กลับไปมองเย่โม่เซิน

ครู่หนึ่ง เสิ่นเฉียวเดินเข้าไปหาเขา พูดด้วย น้ำเสียงเย็นชา: “มีคำสั่งอะไร?”

“ถอดเสื้อ ”

วินาทีต่อมาเสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นราวกับว่า เธอได้ยินอะไรบางอย่างที่น่าตกใจและมองไปที่ เขาอย่างไม่น่าเชื่อ

หน้าของเย่โม่เซินในตอนนี้ทั้งสง่างามและ เย็นชาอีกทั้งยังไม่เป็นมิตร มีความสง่างามที่ไม่ อาจต้านทานได้ในดวงตาคม เสิ่นเฉียวกัดริม ฝีปากอย่างอดไม่ได้ และไม่พูดอะไร
เยโม่เซินยิ้มอย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็คว้าข้อ มือของเธอและดึงเธอลง

“ปล่อยฉัน” จู่ๆ เสิ่นเฉียวก็ดิ้นรนเหมือนเป็ด อยู่ในน้ำ คอกลับถูกเย่โม่เซินตรึงเอาไว้ เสียง ของเขาเยือกเย็นราวกับมาจากนรก

“ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าทุกวันฉันจะตรวจ สอบร่างกายเธอ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ