บทที่ 812 น่าเสียดาย

บทที่812 น่าเสียดาย

“สวัสดีครับคุณลูกค้า ไม่ทราบว่ามาท่านเดียวเหรอครับ

หาน จื่อที่ยืนเหม่ออยู่หน้าร้านได้สักพักแล้ว ขาข้างหนึ่งก้าว เข้ามาในร้านส่วนอีกข้างยังอยู่ด้านนอก ท่าทางจะเข้าไม่เข้าร้าน จนพนักงานอดที่จะเดินออกมาถามไม่ได้

หาน จื่อเงยหน้าขึ้นมอง พบว่ามีชายวัยรุ่นยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าสะอาดสะอ้าน เหมือนคนอื่น แต่เขากลับพูดภาษาอังกฤษ กับเธอ

เธอพยักหน้ารับ “อืม มาคนเดียวค่ะ

ชายวัยรุ่นยิ้มออกมาอย่างดีใจ “เอ๊ะ คุณเป็นคนจีนเหรอครับ ผมเห็นว่าคุณยืนอยู่ตรงนี้นานมากแล้ว มีปัญหาอะไรหรือเปล่า

ครับ”

หานอยิ้มบาง “ไม่มีค่ะ เมื่อตะกี้ฉันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่น่ะ

ค่ะ”

พอพูดจบ เธอก็พูดกับเฉียวจื้อที่ยังอยู่ในสาย ฉันยังมีธุระ แค่

นี้ก่อนนะคะ”

หลังจากนั้นเธอก็กดวางสายไปทันที

“พี่สะใภ้ อย่าเพิ่งวางสายสิครับ ให้ผมได้พูดอีกหน่อย…สะใภ้ ฮัลโหล เฉียว ตะโกนกับโทรศัพท์ แต่ปลายสายกลับกด วางสายไปแล้ว

แย่แล้ว แย่แล้ว ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองสร้างเรื่องอีกแล้วนะ ตอนที่เขารู้ว่าตระกูลยถือกับตระกูลส่วนนัดกันไปกินข้าว เขาก็ รีบโทรหาทานมู่จื่อทันที เพื่อสอบถามเรื่องนี้ แต่โทรไปตั้งหลาย สายหานมู่จื่อกลับไปรับโทรศัพท์เขา อีกทั้งยังไม่ยอมตอบ ข้อความในวีแชทเขาด้วย มันไม่เหมือนนิสัยของเธอ สุดท้าย เฉียว อ งวด โทรหาเธอจนมือหงิก อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมรับ โทรศัพท์เขา

เฉียวจื้อเริ่มกังวลใจ คิดในใจว่าหานคู่จื่อคงจะรู้เรื่องนี้แล้ว และโกรธมาก ถึงได้ไม่ยอมรับโทรศัพท์เขา

ดังนั้นตอนที่หานมู่จื่อรับโทรศัพท์ เขาถึงพูดอะไรออกมาโดย

ไม่ทันคิดแบบนั้น

“นายโง่จริงๆเลยเฉียวจื้อ”

เขายกมือขึ้นมาเขกหัวตัวเอง อยากจะบ้าตายกับความโง่เง่า ของตัวเอง เขาควรจะถามลองเชิงดูก่อน เพราะพี่สะใภ้อาจจะ ไม่รู้เรื่อง จะได้กู้สถานการณ์กลับมาได้

แต่ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ

หลังจากที่เขาพูดไปแล้ว พี่สะใภ้ จะยังเป็นพี่สะใภ้ของเขา อยู่อีกไหม

ไม่ได้แล้ว เขาจะต้องโทรไปบอกเย็ไม่เป็นก่อน ไม่อย่างนั้นถ้าสถานการณ์กลับมาไม่ได้ต้องแย่แน่ๆเลย

เจียวจ รีบโทรไปหาเย่ ไม่เซนทันที แต่สถานการณ์เหมือน ตอนที่เขาโทรไปหาท่านจื่อเลย คือแบบโทรดด แต่ไม่มีคนรับ สาย

และเฉียว อกไม่รู้ด้วยว่าพวกเขานัดกินข้าวกันที่ไหน โทรไปก็ ไม่ติด เขาเดินไปมาอยู่ที่เดิมอย่างร้อนใจ ก่อนจะหยิบกุญแจรถ แล้ววิ่งออกไป

หลังจากที่มีพนักงานต้อนรับชายเดินเข้ามาสอบถามหาน จื่อ แล้วพาเธอมานั่งตรงโต๊ะข้างหน้าต่าง ก่อนจะยื่นเมนูอาหารให้ กับเธอ

“ที่ร้านของเราไม่มีลูกค้าคนจีนมานานแล้วครับ คุณเป็นลูกค้า คนจีนคนแรกในครึ่งเดือนมานี้ เห็นแก่ที่พวกเราเป็นคนบ้าน เดียวกัน วันนี้ผมเลี้ยงเอง คุณสั่งได้ตามสบายเลยครับ

หาหมู่จื่อรับเมนูอาหารมาด้วยอาการเหม่อลอย แต่เป็นเพราะ การต้อนรับขับสู้ที่ดีมากของอีกฝ่าย ทำให้เธอจะไม่สนใจก็ไม่ได้ จึงยิ้มออกมาแล้วพูด “ขอบคุณในความหวังดีค่ะ แต่พวกเราเพิ่ง เคยเจอกัน จะให้คุณมาเสียเงินเลี้ยงได้ยังไงกัน

“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร การเจอกันก็ถือว่าเป็นพรหมลิขิต ครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ

หานมู่จื่อดูเมนูอาหาร ก่อนจะสั่งอาหารมาสองสามอย่าง ที่จริงแล้วเธอชอบอาหารจีนเสฉวนมาก และเป็นคนไม่เลือกกิน

ด้วย

“สั่งแค่นี้เหรอครับ คุณเกรงใจเกินไปแล้ว”

ทานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย “เดี๋ยวฉันจ่ายค่าอาหารเองค่ะ ขอบคุณ นะคะ”

พนักงานขายถือเมนูอาหารเดินจากไป

หานมู่จื่อนั่งเหม่อลอยเพียงลำพัง

วันนี้ เขาไปคุยกันเรื่องงานแต่งงานกับตระกูลตวน

แล้วหลายวันมานี้ เขาทำไปเพื่ออะไรกัน หรือว่า ที่เขามาที่ บ้านของเธอทุกวัน เพื่อต้องการให้เธอเข้าใจผิดไปเอง

หรือจะเป็นเพราะว่าถูกจูบในห้องทำงานของเขา ทําให้เธอ

เข้าใจผิดไปเอง

คิดว่าถึงแม้เย่ ไม่เซ็นจะยังจําเธอไม่ได้ แต่ส่วนลึกภายในใจ ของเขายังจําเธอได้ จึงได้ทําแบบนั้น

เธอถึงขั้นคิดว่า ตัวเองใกล้จะทําสำเร็จแล้ว

แต่หลังจากที่รู้ข่าวในวันนี้ เธอถึงได้รู้ว่าตัวเองยังไม่ สามารถก้าวข้ามไปได้

พอคิดถึงตรงนี้ หาน จื่อก็ก้มหน้าลงอย่างอ่อนแรง นั่งเงียบ อยู่บนเก้าอี้

การบริการของร้านอาหาร รวดเร็วมาก อาจเป็นเพราะว่าเป็นคนจีนด้วยกัน อาหารที่ท่านจื่อสั่งไม่นานก็ถูกยกมาเสิร์ฟ

หลังจากที่พนักงานขายยกอาหารมาเสิร์ฟให้เธอเรียบร้อย เขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเธอ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามอง หน้าเลย “คุณมาต่างประเทศคนเดียวเหรอครับ”

เราจ้องมองไปที่ดวงตาของหาน จื่อ ผู้หญิงคนนี้ดวงตาสวย มากเลย… ดูเหมือนว่าเขาจะตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบเลย

“ไม่ใช่ค่ะ”ทานมู่จื่อส่ายหน้า ก่อนจะจับตะเกียบขึ้นมา แล้วพูด ไปด้วย “ฉันมากับสามีค่ะ

วินาทีต่อมา รอยยิ้มของพนักงานชายก็ชะงักไปเล็กน้อย

ท่าทางอึดอัดใจอยู่หลายส่วน “ยังมีธุระอะไรอีกไหมคะ” หานคู่จื่อเงยหน้าขึ้นมามองเขาเล็ก

น้อย

ชายหนุ่มกระแอมออกมา ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีแล้วครับ ทาน ให้อร่อยนะครับ”

หาน จื่อแค็บอาหารเข้าปาก ก่อนที่เธอจะเข้ามาในร้าน อาหารเธอรู้สึกหิวมาก แต่ตอนนี้เธอกลับไม่รับรู้ถึงรสชาติของ อาหารเลยสักนิด

เธอพยายามกินได้ไม่กี่คำ หลังจากนั้นก็ไม่กินต่ออีกเลย อีก ทั้งยังหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดปาก ก่อนจะเดินไปเช็คบิล

ชายหนุ่มคนนั้นไม่ออกมาอีก หลังจากเธอเช็คบิลเรียบร้อยก็ เดินออกจากร้านอาหารทันที
ในขณะเดียวกัน ภายในร้านอาหารของโรงแรมสุดหรู

“มันไม่ง่ายเลย ที่พวกเราสองตระกูลจะมีโอกาสได้มานั่งกิน ข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้” ถือจีนมองไปทางตวนอ้าว เทียบกับควนมู่เลวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะถามอย่างสงสัย “จริงสิ แล้วอาเจ๋อไม่ได้มาด้วยเหรอ

กวนอ่าวเทียนลูบเคราตัวเองแล้วพูด “เขาน่ะเหรอ มีธุระต้อง ไปจัดการน่ะฉันก็เลยไม่ได้เรียกเขามาด้วย”

ตวนเสวมองไปทางเย่ไม่เป็นที่นั่งอยู่ข้างๆฉือจีนด้วย ท่าทางเขินอาย เธอก้มลงมองชุดกระโปรงที่ตัวเองใส่มาในวันนี้

ชุดที่เธอใส่ในวันนี้เป็นชุดที่เธอสั่งซื้อมาเป็นพิเศษ เป็นชุดที่ เธอได้มาอย่างยากลำบาก

ได้ยินมาว่าดีไซเนอร์ที่ออกแบบชุดนี้เป็นผู้หญิง ถึงแม้ความเส จะไม่เคยเจอกับอีกฝ่าย แต่เพื่อนของเธอชอบผลงานของดีไซ เนอร์คนนี้มาก แต่เป็นเพราะว่าผลงานของดีไซเนอร์คนนี้หาซื้อ ยากมาก และได้ข่าวว่าช่วงนี้ไม่ค่อยปล่อยผลงานออกมาใหม่ แล้ว ดังนั้นชุดที่เคยซื้อมาได้ส่วนใหญ่จึงทำใจเอาออกมาใส่ไม่ ได้ ได้แต่เก็บสะสมไว้อย่างดี

เธอสูญเสียเงินไปเป็นจำนวนมากกว่าจะได้ชุดนี้มา

การแต่งหน้าในวันนี้ก็ประณีต เหมาะสมกับชุดนี้ เพื่ออยากจะ ให้เย่ไม่เซินรู้สึกชื่นชอบในตัวเธอ

เธอถึงขั้นจินตนาการไปเอง รอให้ตกลงเรื่องงานแต่งงานเรียบร้อย ชุดที่จะใส่ในวันงานเธอจะติดต่อให้ดีไซเนอร์คนนั้น เป็นคนออกแบบให้ เธอยอมเสียเงินก้อนใหญ่ให้อีกฝ่ายสำหรับ ออกแบบชุดแต่งงานของเธอ

พอจินตนาการไปไกล ตอนที่ตวนเสใต้สติกลับมา ใบหน้า ของเธอก็แดง อย่างเป็นอาย ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายต่างก็รู้จุดประสงค์ในวันนี้ดี ดังนั้นพอ

กินข้าวกันเรียบร้อยก็เริ่มคุยเรื่องหลักกันทันที

ตวนอ่าวเทียนมองไปทางเยโม่เซ็น ที่นั่งหลังตรง รูปร่างสง่า ผ่าเผย ยิ่งมองยิ่งรู้สึกพึงพอใจ ช่างเหมาะสมที่จะได้แต่งงานกับ หลานสาวสุดที่รักของเขาจริงๆ

เขาวางแก้วเหล้าในมือลง ก่อนจะมองไปทางฉือจีน

“ตายคือ ยังจำได้ไหมว่าพวกเราเคยตกลงกันไว้เรื่องให้ลูก หลานแต่งงานกัน น่าเสียดายที่….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ