บทที่844 ไม่อาจมาทำเป็นจีบเล่นๆไม่จริงจังได้โดยเด็ดขาด

เวลามีคนมาเป็นห่วงเป็นใย มักจะชอบสําออยออกไปเป็นพิเศษ

คนที่ร้องไห้ง่ายคนนึงไม่ได้แปลว่าจะเป็นคนขี้แยเสียหน่อย แต่เป็นเพราะว่าเธอมีคนคอยรักคอยเป็นห่วงเท่านั้นเอง เมื่อ เทียบกับคนที่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยดเมื่อพบเข้ากับฟ้า ถล่มลงมาพวกนั้นแล้ว เกรงว่าเรื่องที่ผ่านมาที่คนผู้นี้ได้พบเจอ ล้วนแล้วจะเป็นผู้ที่แบกรับเอาไว้เองไปทั้งหมด ไม่มีใครคอยเป็น ห่วงเป็นใยก็จะต้องทำตัวเข้มแข็งเอาไว้เสมอ

ถ้าหากเย่โมเงินไม่มา เธอก็จะยังคงสามารถพูดคุยกับนาย ท่านถือไปให้ชัดเจนเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วเขาจะ พูดจามะนาวไม่มีน้ำกับตน แต่หาน จื่อก็มีวิธีสู้กับอีกฝ่ายกลับ ไปเหมือนกัน

แต่แล้วเย่ ไม่เซินก็มา

เขาเข้ามาบังร่างเธอเอาไว้ ทำเพื่อเธอจนไม่สนใจเลยว่าจะ เป็นการขัดใจคุณตาของเขา

ความรู้สึกของการถูกปกป้องเหล่านั้น บวกกับอ้อมกอดใน ตอนนี้ของเขา หาน จื่อก็รู้สึกว่าจมูกของเธอเริ่มแสบร้อนขึ้นมา เล็กน้อย เบ้าตาร้อนขึ้นมา เหมือนกับว่าจะมีอะไรจะเอ่อออก มายังไงอย่างนั้น
หานมู่จื่อพยายามข่มกลั้นความรู้สึกนี้กลับไป เอ่ยไปด้วยรอย ยิ้ม “คุณคิดมากไปแล้ว ฉันจะร้องไห้ได้ยังไงกันล่ะ?”

ถึงแม้ว่าจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ขอบตากลับเปียกชื้นออก มา ตอนนี้เธอได้ซุกหน้าเข้าไปในอ้อมกอดเยโมเงินด้วยความ รู้สึกดี ดังนั้นแล้วเย่ โม่เห็นจึงมองไม่เห็นขอบตาที่เปียกชื้นของ เธอ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุที่มาจากเสียงของเธอฟังดูไปหรือ เปล่า เย่ โม่เชินจึงขยับตัวเล็กน้อย พยายามจะดึงร่างของเธอ ออก

หานคู่จื่อกลัวขึ้นมาว่าจะทำให้เขาเห็นเข้ากับความเปียกชื้น ตรงขอบตาของเธอในตอนนี้ ดังนั้นแล้วในตอนที่เขาดันร่างเธอ ออกมานั้นจึงจําต้องกอดเข้าไปบนเอวสอบของเขาแน่นสุดแรง พร้อมก๋เสื้อของเขาเอาไว้แน่น

คนตรงหน้านิ่งชะงักไปเล็กน้อย แต่สักพักก็กลับมากอดเธอ แน่นอีกครั้ง

เย่โม่เป็นเหมือนกับว่าจะเข้าใจเธอ หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูด อะไรออกมา ทั้งสองคนต่างกอดกันอย่างเงียบๆกันอยู่อย่างนั้น

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หานมอก็ได้ กลับคืนสู่สภาพเดิม แล้วแยกออกมาจากอ้อมกอดของเย่ โม่เชิ นทันที

“เอ่อ…เมื่อกี้คุณตาของคุณ…
“อืม”

ไม่รอให้เธอได้เอ่ยพูดคำที่อยู่ข้างหลังออกมาจนหมด เยโม่เชิ นก็ได้ส่งเสียงอึมออกมา พร้อมทั้งเอ่ยออกมาอีกว่า “ผมจะ จัดการให้เรียบร้อย คุณอยู่ให้สบายใจไปก็พอ

“งั้นคุณจะจัดการยังไงคะ?” เนื่องจากเมื่อได้ยินบทสนทนา ของเขากับฉือจินในห้องเลขานั้นแล้ว ดังนั้นแล้วหานคู่จื่อจึง กังวลใจอย่างมาก

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่ไม่เป็นเพิ่งจะชัดเจนขึ้นมาได้ ไม่กี่วัน ก็เกิดเรื่องจําพวกนี้ขึ้นมาเสียแล้ว ตอนนี้เขาสูญเสีย ความทรงจำไป ก่อนหน้านี้หานคู่จื่อยังเคยคิดเลยว่าถ้าเกิดเธอ ต้องปะทะกับคุณตาของเขา คุณตาของเขาต้องการให้เขาทิ้งเธอ ไป เขาจะเลือกทำยังไง

แต่หลังจากที่เกิดเรื่องในวันนี้ขึ้นมา หานซื่อก็คิดว่ามี โอกาสสูงที่เย่ไม่เป็นจะยอมหันหลังเป็นปรปักษ์กับคุณตาของ เขาเพื่อเธอ

ถึงแม้ว่าการใส่ใจเป็นห่วงเป็นใยอย่างนี้ของเขาจะทำให้เธอ รู้สึกซาบซึ้งใจ แต่การที่จะให้ระหว่างเขากับญาติต้องเกิดความ เกลียดชังต่อกันนี่มันก็ไม่ใช่เจตนาเดิมของเธอเลยเช่นกัน

เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่อก็ได้เอ่ยออกไปทันที “คุณ ใจเย็นลงหน่อย อย่าให้คุณต้องบาดหมางกับคุณตาของคุณเลย ค่ะ”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เย่โม่เป็นอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วออกมาเล็กน้อย “ทำไม กลัวว่าผมทะเลาะกับคุณตาแล้วจะไม่มีอะไรจะกินนั้น หรอ?”

หานมู่จื่อกัดลงไปบนริมฝีปากของตัวเอง เอ่ยออกไปอย่างคิด พิจารณา “ฉันไม่หวังให้คุณต้องมาทะเลาะกับคนในครอบครัว ของคุณเพียงเพราะฉัน บางที…ฉันอาจจะลองพยายามให้เขา ยอมรับฉันดูดีกว่า?

จากเรื่องที่เกิดขึ้นมาวันนี้ก็จะเห็นได้ว่าคุณตาของเย่ โม่เซ็น ถึง แม้ว่าจะหัวรั้นไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่คนที่มีความคิดเลวร้ายอะไร แต่ ถ้าอยากให้เขายอมรับให้เธอคบหากับเย่ไม่เช่นนั้น คาดว่าน่าจะ ต้องค้นหาความจริงกันถึงรากถึงโคน

จะต้องหาสาเหตุที่ทำให้ฉือจีนไม่ให้เธอคบหากับเย่ ไม่เชิ

นก่อน

ปกติอายุปูนนี้แล้ว ไม่มีทางที่จะไร้เหตุผลขนาดนั้น

ถ้าอย่างนั้นแล้วอะไรกันล่ะที่ทำให้เขาต้องกีดกันไม่ให้เธอกับ เย่ไม่เชินคบหากันด้วยล่ะ?

“อืม เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะลองพยายามพูดโน้มน้าวคุณตา ของคุณดู ลองดูว่าท่านจะยอมรับฉันได้หรือเปล่า ถ้าไม่ไหว จริงๆ…

เธอลากเสียงยาวตรงท่อนสุดท้าย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออก

เย่โม่เซินขมวดคิ้วออกมา กุมข้อมือเธอแน่น “ไม่ไหวจริงๆแล้ว

ไปยังไง? คุณจะไปจากผม?”

แรงที่จับอยู่บนข้อมือลงแรงหนักขึ้นมาเล็กน้อย และเย่ ไม่เซ นที่อยู่ตรงหน้า คิ้วดกของเขาในตอนนี้กลับขมวดเข้าหากันแน่น สายตาของเขาจับจ้องมายังเธอ

เมื่อเห็นท่าทางอย่างนั้นของเขาแล้ว หานมอก็อดไม่ได้ที่จะมี

ความคิดอยากจะแหย่เขาเล่นขึ้นมา

“ถ้า…คุณตาของคุณไม่ยอมรับให้ฉันคบกับคุณได้จริงๆ อย่าง นั้นแล้ว…ฉันก็คงทำได้แค่เพียงออกไปนี่คะ”

เธอลองพูดเย้าหยั่งเชิงเขาออกไปประโยคนึง

คำพูดเพิ่งจะหลุดออกไป แรงที่กำลังบีบมือเธออยู่นั้นก็ยิ่งแรง ขึ้นมาหลายระดับ เขาโน้มตัวเข้ามา มืออีกข้างนึงของเขานั้นก็ได้ รั้งลำคอขาวเนียนของเธอเอาไว้ ลมหายใจถี่ออกมามากขึ้น

“ผมไม่ยอม!”

หานคู่จื่อนิ่งตะลึงไปเล็กน้อย

แววตาของเยโม่เซินนิ่งขรึมกว่าที่ผ่านมาอยู่เยอะมาก สงบ เยือกเย็นเหมือนอย่างกับค่ำคืนก่อนที่จะเกิดพายุฝน ที่ถึงแม้ว่า จะดูสงบ แต่กลับไม่อาจปิดกั้นพละกำลังทำลายล้างที่แผ่ออกมา ได้

นี่คือ…จริงจัง?

หานมู่จื่อไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขาจะแคร์เธอได้ถึงขนาดนี้ อีกทั้งยังถูกคนเข้าเล่นได้ง่ายขนาดนี้

เธออดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกไปเบาๆ “คุณทำอะไรกัน

เนี่ย? ฉันแค่ล้อคุณเล่นเท่านั้นเอง” ได้ยินคำพูดนั้นแล้ว เย่ ไม่เป็นก็ขมวดคิ้วออกมาทันที แล้ i “ล้อ

เล่น?”

หานมู่จื่อพยักหน้า “ใช่ค่ะ จะต้องพูดเล่นอยู่แล้วสิคะ”

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้นออกไป สีหน้าของเย่ไม่เป็นก็ไม่ได้ดี ขึ้นเลย แต่กลับนิ่งขรึมมากขึ้นกว่าเดิมอยู่หลายส่วน นัยน์ตา สนิทจับจ้องมองมายังเธอ

แววตาคู่นี้แฝงไปด้วยความเยือกเย็น มองมาจน าจนหานมู่จื่อรู้สึก กระวนกระวายใจขึ้นมา

“เป็น…เป็นอะไรไปคะ?” เธอเอ่ยถามออกไปอย่างตะกุกตะกัก เมื่อกี้นี้เธอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า? เธอก็ได้บอกแล้วว่าล้อ เล่นน่ะ? แต่สีหน้าของเย่ ไม่เช่นก็ยังไม่ดีขึ้นเลย

เย่ไม่เชินจ้องมองเธอนิ่งเงียบ ผ่านไปสักพักก็เอ่ยออกมา “เป็นเพราะช่วงเวลามันสั้นเกินไป?”

หานมู่จื่อ “อะไรนะคะ??”

“เป็นเพราะว่าช่วงเวลาสั้น ความรู้สึกที่คุณมีต่อผมก็เลยไม่ลึก ซึ้งมากนัก ก็เลยเอาเรื่องนี้มาพูดเล่นได้ง่ายๆ โดยไม่คิดอะไร แบบนี้ได้”
หานมู่จื่อ ”

หลังจากได้ยินคำพูดนั้นออกมา หานมอก็รู้ตัวทันทีว่าคำพูด ล้อเล่นพล่อยๆเมื่อสักครู่นี้ของเธอ เย่ โม่เซินได้เอามาคิดเป็นจริง เป็นจัง ผู้พูดไม่ได้คิดอะไร แต่ผู้ฟังกลับคิด ความเข้าใจผิดก็เลยเกิด

ขึ้นมาอย่างนี้

เธอเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเย่ ไม่เห็นจะแกะความหมายตาม คำพูดนั้นออกมา ในตอนนี้ยังมีท่าทางที่เคร่งขรึมจริงจังออกมา ถ้าเธอแสดงอะไรที่ไม่ถูกต้องออกไปอีกล่ะก็ อาจจะทำให้ไฟ โกรธของเขาเพิ่มขึ้นมาอีกแน่

หานมู่จื่อจําต้องรีบพูดอธิบายออกไปทันที “ฉันไม่ได้ หมายความว่าอย่างนั้น ฉันไม่ได้เอาเรื่องนี้มาพูดเล่นๆไม่คิด อะไร เมื่อกี้นี้ฉันแค่พูดไปอย่างนั้นเอง ฉันไม่ได้มีความคิดอย่าง นั้นเลยนะคะ”

แม้ว่าจะพูดออกไปตั้งหลายคำ แต่สีหน้าของเยโม่เซินก็ยังคง เหมือนกับมีเมฆเข้าปกคลุมอยู่เหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น เลย

หานคู่จื่อก็ยิ่งร้อนใจขึ้นมามากขึ้น ทำได้แค่เพียงเข้าไปจับมือ เขาเอาไว้

“คุณโกรธแล้วใช่มั้ย? งั้นฉันขอโทษนะคะ เมื่อกี้นี้ฉันพูดผิดไป แล้ว ต่อไปฉันจะไม่พูดออกมาอีกดีมั้ยคะ?”
เมื่อได้ยินเธอขอโทษออกมา ความมืดครึ้ม ในแววตาของเข่ โม่เซินก็ได้ลดหายไปบางส่วน เขาเม้มริมฝีปากอย่างไม่พอใจ

“ยั่วผมแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบไปตลอดชีวิต ไม่อาจทําเป็นจีบ เล่นๆไม่จริงจังได้หรอกนะ”

ท่าทางเมื่อสักครู่นี้ของเขาได้ทำเอาหาน จื่อตื่นตกใจขึ้นมา ดังนั้นแล้วตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกมา หานมอก็ทำได้แค่ เพียงพยักหน้าตอบตกลงไปเท่านั้น ถึงขนาดที่ยกมือพร้อมเอ่ย ออกมา “ฉันรับประกันได้เลยว่าจะรับผิดชอบจนถึงที่สุดอย่าง แน่นอน จะไม่จีบติดแล้วทิ้งขว้างไปโดยเด็ดขาด”

พูดจบเธอก็ได้รู้ตัวว่าคำพูดจำพวกได้แล้วทิ้งพวกนั้นไม่ใช่ว่า ต้องออกมาจากทางฝ่ายชายหรือไง? ทำไมจู่ๆถึงได้กลับกลาย มาเป็นเธอที่พูดออกไปเสียได้

แต่ในตอนนี้เธอก็ไม่มีเวลาที่จะไปคิดเรื่องอื่น คิดกังวลเพียง แค่ว่าเย่ โม่เซินจะยังคิดมาก เพื่อให้เขาได้สบายใจ เธอจึงเอ่ย ออกไปอีกว่า “คุณคิดดูสิ เมื่อคุณตาของคุณให้เงินฉัน ฉันก็ยัง ไม่รับเลย นี่ก็แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกที่ฉันมีต่อคุณแล้วว่าฉัน ไม่มีทางทิ้งคุณไปอย่างแน่นอน”

เย่ไม่เป็นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็เอ่ยเสียงทุ้มออกไป “ต่อไป คุณตาให้เงินคุณ คุณก็รับเอาไว้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ